Γιατί «ξαφνικά» επανέρχεται το ζήτημα της ονομασίας των Σκοπίων στην επιφάνεια;. Τι είναι άραγε αυτό που κάνει την κυβέρνηση να εκφράζει την ετοιμότητα και την πολιτική της βούληση για να διευθετήσει την εκκρεμότητα; Τι άλλαξε, ας πούμε, από πέρυσι τέτοια εποχή;
Οι απαντήσεις στα πιο πάνω ερωτήματα προϋποθέτουν μια κατ αρχήν τοποθέτηση του προβλήματος στην πραγματική του βάση: Η υπόθεση της ονομασίας της Πρώην Γιουγκοσλαβικής Δημοκρατίας της Μακεδονίας , από το ξεκίνημά της αποτέλεσε ζήτημα εσωτερικής κατά κύριο λόγο (μικρο)πολιτικής αντιπαράθεσης παρά πρόβλημα για την εξωτερική πολιτική της χώρας. Για χάρη εσωτερικών (μικρο)πολιτικών σκοπιμοτήτων το «σκοπιανό» παγιώθηκε τελικά ως εκκρεμότητα και εξελίχθηκε σε πρόβλημα για την εξωτερική πολιτική της χώρας και τα συμφέροντά της.
Σήμερα η εκκρεμότητα της ονομασίας των Σκοπίων επανεμφανίζεται ως πρόβλημα για την ελληνική κυβέρνηση και τα συμφέροντα της χώρας για δύο (απλούς) λόγους:
1. Η χώρα βρίσκεται στο ναδίρ της ισχύος της με ανοιχτά πολλά μέτωπα και μεγάλες ανάγκες για βοήθειες από εταίρους και συμμάχους (αμερικανούς) οι οποίοι όπως είναι γνωστό δε δίνουν τίποτε τζάμπα.
2. Αυτήν ακριβώς τη στιγμή της μέγιστης ελληνικής αδυναμίας οι αμερικανοί επιστρέφουν στα Βαλκάνια επιδιώκοντας διευθετήσεις που θα διασφαλίζουν τα συμφέροντά τους: φραγμό στη ρωσική επιρροή και φράγμα στις δυνατότητες της Μόσχας να χρησιμοποιήσει τον νότιο (βαλκανικό) ενεργειακό διάδρομο για εφοδιασμό της Ευρώπης.
Για να επισφραγιστεί η αμερικανική κυριαρχία στην περιοχή ( την οποία έτσι κι αλλιώς διασφαλίζουν οι αμερικανικές στρατιωτικές βάσεις σε Ρουμανία, Βουλγαρία, Σκόπια, Κόσσοβο, Αλβανία και Ελλάδα) είναι απαραίτητη η διευθέτηση της τελευταίας λεπτομέρειας: η ένταξη της ΠΓΔΜ στους ευρωατλαντικούς (ΕΕ- ΝΑΤΟ) θεσμούς.
Η αγωνιώδης αναζήτηση από την ελληνική κυβέρνηση ισχυρού πολιτικού πατροναρίσματος προκειμένου να αντιμετωπιστούν οι συνέπειες της γερμανικής (οικονομικής-πολιτικής) εποπτείας έχει οδηγήσει στην «επιλογή» της αναβάθμισης της ελληνοαμερικανικής συνεργασίας. Η εν λόγω ελληνοαμερικανική συνεργασία περιγράφει το πλαίσιο των τρεχουσών δοσοληψιών Αθήνας και Ουάσιγκτον.
Η Ουάσιγκτον ζητά:
1. στρατιωτικές βάσεις και διευκολύνσεις σε Κρήτη, Σύρο και Αλεξανδρούπολη
2. την προσαρμογή της Αθήνας στην αμερικανική ατζέντα εξωτερικής πολιτικής στη Μέση Ανατολή (κυρώσεις κατά του Ιράν) και στα Βαλκάνια (φραγμό στη ρωσική διείσδυση). Παρενθετικά να σημειώσουμε ότι τα τρέχοντα επιχειρηματικά προβλήματα του Ιβάν Σαββίδη δεν είναι άσχετα με τις αμερικανικές επιθυμίες…
Η Αθήνα ελπίζει:
1. στις αμερικανικές εγγυήσεις προστασίας έναντι της Τουρκίας
2. στην επιρροή της αμερικανικής κυβέρνησης στο ΔΝΤ προκειμένου να υπάρξουν ευνοϊκές εξελίξεις στο οικονομικό θηριώδες ελληνικό πρόβλημα.
Κάπως, έτσι, το ζήτημα «επίλυσης» της ονομασίας της Πρώην Γιουγκοσλαβικής δημοκρατίας της Μακεδονίας ωρίμασε «ξαφνικά» και η ετοιμότητα της ελληνικής κυβέρνησης να το επιλύσει προβάλλεται σε κάθε ευκαιρία.
Υ.Γ. Υπάρχουν ωστόσο δύο παράμετροι οι οποίες θα πρέπει να υποσημειωθούν και να τις έχουμε κατά νου όσο αυτή η υπόθεση θα εξελίσσεται: 1) Η εσωτερική (μικρο)πολιτική σκοπιμότητα εξακολουθεί να αποτελεί βασικό συντελεστή των δυνατοτήτων και των επιλογών της κάθε ελληνικής κυβέρνησης για την αντιμετώπιση του θέματος της ΠΓΔΜ. 2) είναι αυτονόητο, ότι το διπλωματικό παζάρι μπορεί να διεξαχθεί μεταξύ ίσων και στην προκειμένη περίπτωση οι αμερικανικές επιθυμίες διατυπώνονται ως εντολές προς την ελληνική κυβέρνηση.
http://www.topontiki.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Για πες