Είμαι πολύ τσατισμένος για να γράψω για τα όσα συνέβησαν στην Νέα Σμύρνη τις προηγούμενες μέρες με τον υπαξιωματικό της Πολεμικής Αεροπορίας, οπως και για όσα, ίδια ή παρόμοια, έχουν συμβεί σε αυτό που κάποιοι συνεχίζουν να ονομάζουν «Ένοπλες Δυνάμεις».
Όχι για αυτά καθεαυτά τα περιστατικά που προφανώς έχουν τη δίκη τους εξήγηση σε ψυχιατρικό επίπεδο. Ο κάθε ενας είχε τους λόγους τους. Μπορεί για εμάς να είναι παράλογοι αλλα για εκείνους ήταν ικανοί να τους οδηγήσουν στο παράλογο.
Ενα όμως είναι σίγουρο, οτι κάτι δεν πάει καλά στο βασίλειο της Δανιμαρκίας παραφράζοντας τον Σαίξπηρ. Αυτό που με τσαντίζει είναι οτι το βασίλειο άλλαξε.
Και για να μη γίνει καμία παρεξήγηση. Ούτε κατά διάνοια δεν υπονοώ οτι φταίει το βασίλειο. Το βασίλειο είναι αυτό που είναι. Αλλοι αντέχουν, άλλοι τα παρατάνε, άλλοι πολεμάμε και άλλοι χάνουν τη μπάλα. Σε αυτούς και οι λιγοστοί που το μυαλό τους πήρε ανάποδες στροφές και το παράλογο φάνηκε λογικό.
Γι’ αυτό, και γι’ αυτούς, μέχρι πρότινος υπήρχε μια βαλβίδα ασφαλείας. Οι υπήκοοι ήταν φίλοι, ήταν παρεΪτσα. Ήξεραν τα πάντα ο ένας για τον άλλο, τα κουσούρια του, τις αδυναμίες του, τα προβλήματα και τις χαρές του.
Για να παντρευτούν έπρεπε να περάσουν κάτω απο τα ξίφη των συναδέλφων, να τους καψωνάρουν, να κάνουν εξομολόγηση στην πεθερά τους και άλλα τέτοια που τους έδεναν σε μια οικογένεια .
Ολα αυτά δεν γινόντουσαν έτσι! Δεν γίνονται σε ολόκληρο τον κόσμο έτσι! Γίνονται για να δημιουργηθούν βαλβίδες ασφαλείας, οχι για τους ανθρώπους αλλα για το βασίλειο και δευτερευόντως για τους παροικούντες.
Η υπηρεσία, η μονάδα, η πτέρυγα πρέπει να βγαίνει αλώβητη απο κάθε κρίση του προσωπικού και σήμερα η ασπίδα αυτή δεν υπάρχει.
Οταν κάτι δεν πηγαίνει καλά σε κάποιον, πρέπει να το ξέρουν οι συνάδελφοι του, η μονάδα και αν είναι σοβαρό και η ηγεσία. Δεν ήτανε λίγοι αυτοί που οδηγήθηκαν στους ψυχολόγους για βοήθεια, με τον ενα ή τον άλλο τρόπο.
Δεν είναι λίγες οι φορές που μεταθέσεις ή τοποθετήσεις άλλαξαν για να αντιμετωπιστούν οικογενειακά προβλήματα και για να μην επηρεάσουν την υπηρεσία.
Ενας ψυχικά ασθενής στις Ένοπλες Δυνάμεις αποτελεί εν δύναμη απειλή, ιδιαίτερα αν υπηρετεί σε μάχιμη μονάδα, με όπλα, με πυρομαχικά, με πίεση και τρελό στρες υπό συνθήκες.
Τα τελευταία περιστατικά δείχνουν οτι άνθρωποι με βαριά ψυχολογικά ή και ψυχιατρικά προβλήματα υπηρετούν κανονικά στις μονάδες τους χωρίς κανείς να αντιλαμβάνεται το παραμικρό. Ούτε καν οι γιατροί όταν το προσωπικό περνάει ετησία.
Οι έννοιες ευχαριστημένος και ικανοποιημένος απέχουν πλέον παρασάγγες από τις Ένοπλες Δυνάμεις. Οι παρέες χάθηκαν, η εκτίμηση και ο σεβασμός καταρρέουν, η αναξιοκρατία ευημερεί, για ανταποδοτικότητα ούτε λόγος να γίνεται και τα προβλήματα γιγαντώνονται εντός και εκτός στρατοπέδου, τις περισσότερες φορές με υπαιτιότητα της «υπηρεσίας».
Αλλωστε, εκεί που τελειώνει η λογική αρχίζει ο στρατός.
Διατάξτε με να λιώσω!
* Ο Γιώργος Τσακίρης είναι στρατιωτικός συντάκτης- αναλυτής
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Για πες