Ήταν μία επιβεβλημένη απόφαση για οποιονδήποτε υπηρετεί το δημόσιο συμφέρον και όχι την κομματοκρατία. Ήταν η μοναδική «διέξοδος» σε ένα περιβάλλον παραταξιακού και κομματικού στραγγαλισμού που με ανάγκασε σε διαδοχικές παραιτήσεις από θέσεις, μεταπτυχιακά, διαδικασίες, και πρωτοβουλίες για την αναβάθμιση του τμήματος ΔΕΣ. Ήταν η μοναδική επιλογή για κάποιον που δεν επιθυμεί να λειτουργεί σε συνθήκες κομματικής ή παραταξιακής εξάρτησης σε ένα περιβάλλον ανελευθερίας.
Όταν η αδικία γίνεται καταστατική νόρμα λειτουργίας ενός ιδρύματος και η σιωπή συνειδητή επιλογή μίας μάζας εξαρτημένων λιλιπούτειων, τότε η μόνη έντιμη επιλογή είναι η διαφοροποίηση.
Η χώρα αυτή δεν θα αλλάξει ΠΟΤΕ. Ακόμα και σήμερα μετά την οικονομική καταστροφή της, την κοινωνική αποσάθρωση της και την εκπόρνευση του αξιακού της χώρου παραμένει μία ψευδο-δημοκρατία.
Προχωράω στη δεύτερη εβδομάδα αποχής από τα μαθήματα και καθιστικής διαμαρτυρίας τις αντίστοιχες ώρες στο γραφείο μου. Μέχρι σήμερα δεν έχει ληφθεί καμία πρωτοβουλία από πλευράς θεσμικά υπεύθυνων εντός του πανεπιστημίου ή το χώρο της δικαιοσύνης.
Οι μοναδικές αντιδράσεις είχαν τιμωρητικό χαρακτήρα, αφού με «άνωθεν» παρέμβαση κόπηκε άρθρο μου στο presspublica.gr μετά από μία απρόσκοπτη συνεργασία 2,5 περίπου ετών. Οφείλεται άραγε αυτό στην αναφορά μου σε άτομο του δημοσιογραφικού χώρου, φοιτήτρια μεταπτυχιακού του τμήματος ο βαθμός της οποίας άλλαξε μέσα από μία διαδικασία με σημαντικά κενά και οντολογικά ερωτήματα όσον αφορά την αξιολόγηση των απαντήσεων της στα ερωτήματα που έθεσα στις εξετάσεις; Δεύτερη αντίδραση της «άλλης πλευράς» ήταν η αναβολή καταβολής της αμοιβής μου για παροχή έργου σε μεταπτυχιακό του τμήματος! Να τους θυμίσω τα λόγια του Μένανδρου για την παιδεία: «Η παιδεία είναι διά τον άνθρωπο το μόνο κτήμα που δεν μπορεί να του το αφαιρέσει κανείς».
Ο πρύτανης του ΠΑΜΑΚ απαξιεί να απαντήσει στα αιτήματα για συνάντηση επί μήνες. Δεν το έκανε ούτε τώρα που αναγκάστηκα σε μία επιλογή που με ξεπερνά αλλά μου το επιβάλλουν οι συνθήκες. Με αυτόν τον τρόπο αποποιείται τον θεσμικό, παρεμβατικό του ρόλο, αν μπορεί να τον διαδραματίσει.
Με τη σειρά του ο Κοσμήτορας όφειλε να διαχειριστεί δίκαια την ισχύ του που πηγάζει από την θεσμική ιεραρχία του ιδρύματος αλλά και τη θέση του εντός της «υπόγειας ελίτ» που εκπροσωπεί και εκθέτει ανεπανόρθωτα. Να του θυμίσω το ρητό «ανήρ δίκαιός εστίν ουχ ο μη αδικών, αλλ’ όστις αδικείν δυνάμενος ου βούλεται». «Δίκαιος δεν είναι όποιος δεν κάνει αδικία, αλλά όποιος έχει τη δύναμη να την κάνει, αλλά δεν θέλει».
Και οι δύο αδρανοποίησαν τα αισθητήρια τους αυτά τα δύο χρόνια ανελέητου κυνηγητού μου από έναν φασιστικό περίγυρο που θέλει να με αναγκάσει να αποδεχτώ έναν τρόπο λειτουργίας που δεν συνάδει με κανένα οργανωτικό πρότυπο δυτικής, δημοκρατικής χώρας. Μάλιστα μου ασκούνται πιέσεις να αναζητήσω την τύχη μου εκτός της χώρας!
Είναι σαφές ότι τίποτα καθαρό δεν μπορεί να επιβιώσει μέσα σε αυτή τη βοθρώδη ατμόσφαιρα, σε μία χώρα Κρόνο που τρώει όσα παιδιά της δεν κάνουν τον αριβισμό τρόπο ζωής, κοινωνικής ανέλιξης, οικονομικής ευμάρειας, ακαδημαϊκής εξέλιξης και πολιτικής σταδιοδρομίας. C’ est le bordel που είπε ο Ε. Μακρόν.
Σε ποια δημοκρατία «τρώγεται» ένας πανεπιστημιακός εργάτης προκειμένου να εξασφαλιστεί το «απρόσκοπτο» της διαδικασίας απόκτησης μεταπτυχιακού; Τον ίδιο αριβισμό έχουν κάποιοι εμφυσήσει στα νέα παιδιά του πανεπιστημιακού ακροατηρίου που στρατεύονται από το παραταξιακό παιδομάζωμα και προσέρχονται κατόπιν υποδείξεως να αξιολογήσουν αρνητικά το δάσκαλο τους!
Κλίνοντας να θυμίσω ότι η αδικία και η ανηθικότητα δεν αποτελούν γνωρίσματα του μορφωμένου ανθρώπου. Αυτός «είναι έτοιμος να αναζητήσει την πραγματική δικαιοσύνη και να την κάνει τρόπο ζωής του, είναι πρόθυμος να διεισδύσει στα άδυτα του κάλλους και της ομορφιάς της ανθρώπινης ψυχής. Δηλώνει εμπράκτως αθεράπευτος εραστής να ανακαλύψει τη γνήσια και πραγματική αλήθεια παραγνωρίζοντας, αν με την απόφασή του αυτή, θέτει σε κίνδυνο την ίδια του τη ζωή ή ακόμα και αυτή της οικογένειάς του» [1]
Θα συνεχίσω να αγωνίζομαι για αυτά που δεν μπορώ να διαπραγματευτώ. Το ερώτημα είναι αν η δικαιοσύνη και η κοινωνία κάνει το καθήκον της απέναντι στον δημόσιο λειτουργό.
[1] Συστήνω στους συναδέλφους καθώς και στους/στις φοιτητές/φοιτήτριες μου να διαβάσουν το εξαίρετο άρθρο του Γεώργιου Α. Σκαλιά, Σπουδές και Ηθική
Γ. Βοσκόπουλος, αναπλ. καθ. Ευρωπαϊκών Σπουδών, Τμήμα ΔΕΣ, ΠΑΜΑΚ, π. πρόεδρος τμήματος
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Για πες