Ανδρέας - Τσίπρας: Το γελοίο των απομιμήσεων και συγκρίσεων

Χρόνια τώρα οι επικοινωνιολόγοι προσπαθούν απεγνωσμένα να «φορέσουν» κάποια χαρακτηριστικά του Ανδρέα στον Τσίπρα… 
Μια προσπάθεια που καθιστά τον Τσίπρα μια κακέκτυπη καρικατούρα του Ανδρέα, δηλαδή δραματικά γελοίο… 

Τώρα κάνει, ο ίδιος ο Τσίπρας, το γελοιογραφικό …άλμα: Εμφανίζεται ανδρεϊκός!!! Και άρχισαν οι καυγάδες ανάμεσα στις κατοχικές δυνάμεις του πολιτικού υπόκοσμου…

Το όλον ζήτημα είναι αστείο. Δεν θα μας απασχολούσε αν αυτή τη γελοιότητα δεν την παίρνανε κάποιοι στα σοβαρά… 

Είναι αστεία κάθε σύγκριση και κάθε συσχέτιση του Ανδρέα με τον Τσίπρα… 

Τέτοιες τυπικές συγκρίσεις και αντιδιαλεκτικοί συσχετισμοί δολοφονούν την ιστορία και την Πολιτική, ΙΣΟΠΕΔΩΝΟΥΝ την περιπλοκή και την αντιφατικότητα της κοινωνικής (ταξικής) δυναμικής… 

Κάθε πολιτικό μέγεθος είναι προϊόν της εποχής του και υπό αυτήν την έννοια δεν μπορεί να υπάρξει καμία σύγκριση του Ανδρέα με τον Τσίπρα… 

Μόνο ως γελοιογραφική ιστορική φάρσα μπορεί να παρουσιαστεί ο Τσίπρας: Κακέκτυπη απομίμηση του Ανδρέα… 

Η εποχή του Ανδρέα (της συγκρότησης του ΠΑΣΟΚ)δεν έχει καμία σχέση με τη σημερινή εποχή, που είναι εποχή ΟΧΙ μόνο βαθύτατης κρίσης, κρίσης κατάρρευσης ολόκληρου του πλανητικού καπιταλιστικού οικοδομήματος, αλλά και ΕΠΟΧΗ των κατοχικών διαχειριστών του 4ο Ράιχ: Εποχή κυβερνητικών ανδρεικέλων… 

Η εποχή του Ανδρέα ήταν μια εποχή εκρηκτικών κινηματικών κραδασμών, μια εποχή ριζοσπαστικών και επαναστατικών πολιτικών εξάρσεων. 

Ο Ανδρέας δεν ήταν «εκλογικό φαινόμενο». Είχε πίσω του και εξέφραζε μια λαϊκή παλίρροια, ένα ρωμαλέο και οργανωμένο εργατικό και λαϊκό κίνημα, το απόσταγμα της αντιδικτατορικής πάλης, ένα κίνημα που το πυροδοτούσε η ΕΛΠΙΔΑ της ΑΛΛΑΓΗΣ και ήταν έτοιμο να συγκρουστεί ΜΕΤΩΠΙΚΑ με το καπιταλιστικό καθεστώς. 

ΤΙΠΟΤΑ από αυτά δεν συναντάμε στον Τσίπρα. Ο Τσίπρας είναι προϊόν κοινωνικής αδράνειας και πολιτικής αποσύνθεσης, δηλαδή μιας εποχής χωρίς κινηματικές εξάρσεις και χωρίς πολιτικές πεποιθήσεις. 

Ο Τσίπρας είναι ένα καθαρό «εκλογικό φαινόμενο». Πίσω του υπάρχουν μόνο τα συντρίμμια του εργατικού και λαϊκού κινήματος. Και είναι αυτά τα συντρίμμια της ελληνικής κοινωνίας και των κινημάτων που γέννησαν και γιγάντωσαν το «εκλογικό φαινόμενο» του ΣΥΡΙΖΑ… 

Ο Τσίπρας είναι «εκλογικό φαινόμενο» απλής ΑΡΝΗΣΗΣ των καθεστωτικών κομμάτων (ΠΑΣΟΚ-ΝΔ), των χρεοκοπημένων Μνημονιακών κομμάτων, ΚΑΙ ΟΧΙ ένα «εκλογικό φαινόμενο» ΚΙΝΗΜΑΤΙΚΩΝ (κοινωνικών και πολιτικών) πεποιθήσεων .

Ο Ανδρέας ήταν μια ατομική προσφορά σε μια ομαδική ζήτηση κινηματικής ΕΛΠΙΔΑΣ και κοινωνικών ΑΛΛΑΓΩΝ, ενώ ο Τσίπρας ήταν το αντίθετο: Μια άχρωμη επιλογή (καθαρά εκλογική) για την κυβερνητική ΑΝΑΤΡΟΠΗ των κυρίαρχων κομμάτων της μνημονιακής βαρβαρότητας. 

Οι κοινωνικές και πολιτικές καταστάσεις, συνεπώς, που γέννησαν τον Ανδρέα και τον Τσίπρα είναι εντελώς διαφορετικές. Ανάλογες με αυτές τις καταστάσεις είναι και τα πολιτικά μεγέθη: Το τεράστιο του Ανδρέα ( το μέγεθος μιας περιόδου εκρηκτικής κινηματικής ανόδου) και το ραχιτικό του Τσίπρα (μιας περιόδου τέλματος, πλήρους αποσύνθεσης, περιόδου των ανδρεικέλων)… 

Τέλος αστείες είναι και οι σχηματοποιήσεις του τύπου: «Από το ΠΑΣΟΚ του Ανδρέα βγήκε ο Σημίτης»! 

Άλλη δολοφονία της Ιστορίας και ΙΣΟΠΕΔΩΣΗ της ΚΟΙΝΩΝΙΚΗΣ διαλεκτικής. 

Με αυτήν τη σχηματική λογική των «τυπικών τεχνασμάτων» μπορούμε να πούμε ότι και από τον Μπολσεβικισμό βγήκαν: Από τον Στάλιν μέχρι τον Γιέλτσιν… 

Αυτό δεν κάνουν όλες οι αντικομουνιστικές ποικιλίες; Να εμφανίζουν αυτούς που αποτελούν τη διαλεκτική ΑΡΝΗΣΗ του Μπολσεβικισμού, σαν τη λογική του συνέπεια;;; 

Με αυτήν την ίδια τυπική λογική μπορούμε να πούμε ότι και ο Τσίπρας (η Νέα Δεξιά) βγήκε από την Αριστερά… 

Σε τέτοια αντιδιαλεκτικά τερατουργήματα καταλήγουμε με σχηματοποιήσεις και απλοποιήσεις του τύπου: «Και ο Σημίτης βγήκε από το ΠΑΣΟΚ του Ανδρέα»… 

Αναδημοσιεύουμε και το παρακάτω σχόλιο. Μαζί με άλλα σχετικά βρίσκεται εδώ

Ανδρέας - Τσίπρας: Ο χαρισματικός και το ηλίθιο ανδρείκελο… 

Οι θλιβεροί επικοινωνιολόγοι επιχείρησαν απεγνωσμένα να «φορέσουν» στον Τσίπρα, κάποια χαρακτηριστικά του Ανδρέα: φωνητικών απομιμήσεων, πόζας, μορφασμών, λεκτικών σχημάτων κ.λπ… 

Μια προσπάθεια των επικοινωνιολόγων που καθιστούσε τον Τσίπρα μια γελοιογραφική απομίμηση του Ανδρέα, δηλαδή γελοίο τον ίδιο. 

Ήταν τέτοια η αντίφαση ανάμεσα στο πολιτικό μέγεθος και τη χαρισματική προσωπικότητα του Ανδρέα με αυτήν του Τσίπρα (ραχιτική και χαζοχαρούμενη) που προκαλούσε το γέλιο: Ήταν σαν να φόραγες τα παπούτσια ενός γίγαντα στα πόδια ενός νάνου… 

Μπορεί να έχει κάποιος οποιαδήποτε γνώμη για τον Ανδρέα,αλλά δεν μπορεί να μην παραδεχτεί ότι ήταν ένας ηγέτης υψηλού θεωρητικού και πολιτικού διαμετρήματος, ένα πολιτικό μέγεθος διεθνούς εμβέλειας και ακτινοβολίας. 

Καμία σύγκριση με τον Τσίπρα δεν μπορεί να γίνει. Τα πολιτικά μεγέθη είναι ανόμοια… 

Διαβάζοντας τη συμπεριφορά του Ανδρέα απέναντι στη «σιδηρά κυρία», τη Θάτσερ, και έχοντας νωπή στη μνήμα μας την ταπεινωτική προσβολή του Σόιμπλε προς τον Τσίπρα («Είναι η εφαρμογή, ηλίθιε!»), δεν αντέξαμε τον πειρασμό να γράψουμε αυτό το σχόλιο, ακριβώς διότι απαστράπτει στις δύο συμπεριφορές (Ανδρέα-Τσίπρα), η τεράστια διαφορά των δύο πολιτικών μεγεθών… 

Ο Ανδρέας που τα ρίχνει κατακέφαλα και αφ υψηλού στη Θάτσερ, που προκαλεί αμηχανία στους ευρωπαίους ηγέτες (τους πολύ ανώτερους του Σόιμπλε) και ο Τσίπρας που τρώει κατακεφαλιές, γίνεται δραματικά καταγέλαστος και συμπεριφέρεται σαν χαζοχαρούμενο ανδρείκελο… 

Τον Τσίπρα τον ταπείνωσε βάρβαρα ο Γερμαναράς «και μόνο …ευχαριστώ που δεν του είπε! 

Διαβάστε το άρθρο του Δελαστίκ, εδώ

Αντίθετα ο Ανδρέας δεν δίστασε να εξευτελίσει τη Θάτσερ λέγοντάς της: «Κυρία μου, μας έχετε σπάσει τα αρχίδια»!!! 
Διαβάστε αναλυτικά ΕΔΩ
 

Τι σχέση, λοιπόν, μπορεί να έχει ο Ανδρέας με το ανθρωπάκι τον Τσίπρα που τον ταπεινώνουν πολυεδρικά όλα τα παράσιτα των μαφιόζων του χρήματος;;;

http://resaltomag.blogspot.gr