Δεν υπάρχει κανένα συμβόλαιο, καμία προθεσμία, το πλοίο αυτό δεν λειτουργεί με τους νόμους της «ελεύθερης αγοράς»...
Γράφει ο ΓΕΡΑΣΙΜΟΣ ΧΟΛΕΒΑΣ
Εδώ, ακόμα και όταν η φύση αγριεύει, βρέχει, ο αέρας δυναμώνει και παρασύρει τα κύματα, κανείς δεν φοβάται. Ο ανθρώπινος νους έχει ανακαλύψει όλα τα απαραίτητα μέτρα ασφαλείας.
Γράφει ο ΓΕΡΑΣΙΜΟΣ ΧΟΛΕΒΑΣ
Μέρες ηλιόλουστες, γεμάτες φως και ζεστασιά, παρέα με το ξεχασμένο αεράκι, έτοιμο να χαϊδέψει τα πρόσωπα των ανθρώπων.
Ομορφες μέρες, ταιριαστές με το μέλλον. Να και η θάλασσα με την αιώνια γοητεία της, απέραντη, πλανεύτρα, γενναιόδωρη, πάντα περιμένει να σε ταξιδέψει εκεί που τα μάτια δεν φτάνουν, εκεί που τα χέρια δεν μπορούν ν’ ακουμπήσουν.
Ομορφες μέρες, ταιριαστές με το μέλλον. Να και η θάλασσα με την αιώνια γοητεία της, απέραντη, πλανεύτρα, γενναιόδωρη, πάντα περιμένει να σε ταξιδέψει εκεί που τα μάτια δεν φτάνουν, εκεί που τα χέρια δεν μπορούν ν’ ακουμπήσουν.
Ελα να σαλπάρεις, μην φοβηθείς. Στο ναυπηγείο δεν επιτρέπεται ο τεχνικός ασφαλείας να είναι υπάλληλος της εταιρείας. Το καράβι αυτό, άλλωστε, δεν ανήκει σε καμία εταιρεία…
Ανέβα στο κατάστρωμα, στη φθηνότερη θέση, στη θέση των πολλών. Από εδω μπορείς να δεις ολόκληρο το πέλαγος ν’ ανοίγεται μπροστά σου, δεν σ’ εμποδίζει τίποτα, δεν μπορεί να σ’ εκβιάσει κανείς. Τα μικρά κύματα δυναμώνουν την όρασή σου, φεύγεις μαζί τους και ακολουθείς το «άπιαστο».
Αυτό το πλοίο δεν έχει κάγκελα. Τα παιδιά κάνουν τα πρώτα τους βήματα, μα κανείς δεν τρέχει να τα προστατέψει. Κανείς δεν τρέμει, μήπως γλιστρήσουν και κινδυνεύσουν. Δεν είναι ελαφρόμυαλοι οι επιβάτες, «απλά», είναι σίγουροι, σίγουροι για τα βήματα της επόμενης γενιάς.
Λίγο πιο πέρα τα μεγαλύτερα παιδιά – αυτά που μαθαίνουν να κολυμπούν – απολαμβάνουν ατέλειωτες ώρες παιχνιδιού στη θάλασσα. Βουτιές και μακροβούτια μέχρι να κουραστούν, να ζητήσουν ένα φρούτο, να ξαποστάσουν, ν’ ανταλλάξουν καθαρές κουβέντες. Πόσο σου λείπουν οι καθαρές κουβέντες…
Ρωτάς τι ώρα είναι; Δεν υπάρχουν ρολόγια, κανείς δεν κυνηγάει τη ζωή σου, εδώ δεν αγκομαχάς για να προλάβεις την επόμενη μέρα. Πότε θα φτάσουμε; Δε θα βρεις κάποιον να σου απαντήσει σε αυτή την ερώτηση. Δεν υπάρχει κανένα συμβόλαιο, καμία προθεσμία, το πλοίο αυτό δεν λειτουργεί με τους νόμους της «ελεύθερης αγοράς». Δεν «τρέχει», κι έτσι όταν ένα παιδί αποζητά να βουτήξει στα βαθιά, κάνει αμέσως «στάση». Να, πάλι μια μικρή βούτηξε στη θάλασσα. «Στάση»…
Εδώ, ακόμα και όταν η φύση αγριεύει, βρέχει, ο αέρας δυναμώνει και παρασύρει τα κύματα, κανείς δεν φοβάται. Ο ανθρώπινος νους έχει ανακαλύψει όλα τα απαραίτητα μέτρα ασφαλείας.
Τα παιδιά δεν σφίγγουν τα χέρια τους όταν ακούν μπουμπουνητά, δεν κρύβουν το πρόσωπο τους για να μην δουν τις αστραπές. Μόνο γουρλώνουν λίγο τα μάτια και ακούν τις περιγραφές των μεγάλων για τα φαινόμενα του κόσμου.
Τι κι αν βραδιάζει κι οι βροντές δεν σταματούν, η αρμονία του πλοίου δεν διαταράσσεται.
Ολα εξηγούνται, όλα αντιμετωπίζονται, όλα παλεύονται. Οι διαδρομές του μυαλού έχουν ελευθερωθεί. Η δημιουργία, η πρόοδος είναι, πια, απλές και καθημερινές συνήθειες όλων των ανθρώπων.
Εδώ πλημμυρίζουμε γέλια και χαρές. Γύρω μας πάντα φως. Κι όταν το φεγγάρι δεν είναι γεμάτο έχει τ αστέρια για «βοηθούς», κι όταν τα σύννεφα κρύβουν τ’ αστέρια λάμπουν οι ελπίδες του μέλλοντος, κι όταν – για λίγο – οι ελπίδες χάνονται υπάρχουν τα χαμόγελα των μικρών παιδιών. Γύρω μας πάντα φως…
Πηγή: Ριζοσπάστης (5 Αυγούστου 2008) – Το κείμενο δημοσιεύθηκε με τον τίτλο «Φως».
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Για πες