Κατάπτωση πριν από την πτώση

«Ακραία επιτροπεία» (Τσίπρας). Προφανώς υπάρχει και ήπια επιτροπεία. Κατά το ολίγον έγκυος. «Η παρέα της τέρψης» (από πρόσφατο μανιφέστο του κ. Καρανίκα). Πλην όμως, την ίδια γλώσσα μιλάνε και οι δύο, Τσίπρας και Καρανίκας,

τη γλώσσα του κ. Πολάκη και τα ελληνικά του κ. Τσακαλώτου. Με τον ωχαδερφισμό του κ. Φλαμπουράρη και τα κομψεπίκομψα του κ. Ζουράρι. Σε αυτήν τη γλώσσα «διαπραγματεύονται» μια γλώσσα εσωτερικής κατανάλωσης,

πτωχοπροδρομική στο εξωτερικό. Ομως τώρα πια το στόμα παραμιλάει. Ενα από τα τελευταία σοφίσματα της κυβερνητικής προπαγάνδας είναι πως όσα είπε ο κ. Ντράγκι για την ποσοτική χαλάρωση απευθύνονταν όχι σε μας αλλά στους... δανειστές! Κι έπεσε ο Σόιμπλε να πεθάνει. Ασε που η ταπεινότης μου, επισημαίνοντας κάτι τέτοια, είναι κι αυτή με τον Σόιμπλε,

συμμετέχει κι αυτή σε μια σκοτεινή συνωμοσία των αγγελιαφόρων εναντίον του αγγέλματος.

Αυτή η λογική έχει ξεπεράσει προ καιρού τα όριά της, εγκαθιστώντας το παράλογο στο κέντρο μιας Βαβέλ από λεονταρισμούς, ψέματα και παρλαπίπες.

Εχει κανένα νόημα τώρα να επισημάνει κανείς πόσα ψέματα έχει κατά καιρούς πει ο Τσίπρας, πόσα ψέματα (μακράν δεύτεροι) έχουν πει κατά καιρούς όλοι οι κορυφαίοι Συριζαίοι υπουργοί; Οχι. Θα αναγκαστούμε να φωνάξουμε τη... φρουρά.

Ολα όμως αυτά τα ψέματα, οι σοφιστείες, οι κόκκινες γραμμές και τα πράσινα άλογα των παράλληλων μέτρων ή των αντιμέτρων συνιστούν ένα φαινόμενο. Το οποίον έχει καθορίσει τις εξελίξεις όσον κανένα άλλο (εσωτερικής προέλευσης): Ο Τσίπρας πάντα έθετε τον πήχυ ψηλά και ύστερα περνούσε από κάτω. Σε αυτό το «κάτω» ύψος έθετε τον πήχυ για την επόμενη φορά. Και πάλι περνούσε από κάτω. Και σε αυτό το νέο «κάτω» ύψος έθετε εκ νέου τον πήχυ. Για να περάσει για πολλοστή φορά από κάτω και για πολλοστή φορά επίσης να θέτει το κάθε φορά «κάτω» ως το επόμενο ύψος του πήχεως.

Κι έτσι φθάσαμε από το «με έναν νόμο κι ένα άρθρο» στο «όχι που έγινε ναι». Από το «ούτε ένα ευρώ νέα μέτρα» στο «Τσακαλώτε, δώσ’ τα όλα». Από το «κούρεμα του χρέους» στην επιμήκυνση της διαδικασίας ανασκολόπισης. Από τη «ρήτρα διευθέτησης του χρέους» στην «καθαρή(;;!) λύση». Με τις προσδοκίες του λαού συνεχώς να μειώνονται, παρακολουθώντας τον πήχυ του Τσίπρα συνεχώς να χαμηλώνει. Ως τον πάτο. Εκεί που βρισκόμαστε τώρα.

Με τον Τσίπρα όλον αυτόν τον καιρό να διδάσκει την κοινωνία (ήδη από τη σταύρωση του δημοψηφίσματος) τον εθνικό ύμνο του ραγιά: «Δεν μπορούσαμε να κάνουμε αλλιώς». Και με τον Τσίπρα την ίδια στιγμή να αγωνίζεται ως άλλος Μπρανκαλεόνε «για την Ευρώπη, ρε γαμώτο».

Με τον Τσίπρα να γεμίζει τα αυτιά του λαού με αναλύσεις επιπέδου λοχία Χίλμεστος για μέτωπα του Νότου (πλην του Ραχόι - να τον διορθώνει ο κ. Τζανακόπουλος) για αντιθέσεις Σόιμπλε - Μέρκελ για διαφοροποιήσεις(!) Μοσκοβισί κι άλλα

ανόητα, ξεχνώντας (επειδή ποτέ δεν έμαθε) ότι οι συνήθεις αντιθέσεις των Συγκλητικών στη Ρώμη ήταν για τον τρόπο με τον οποίον θα έτρωγαν καλύτερα όλοι μαζί.

Κι εφθάσαμε ως εδώ. Και θα πάμε και παρακάτω (όχι σε απόσταση, αλλά σε βάθος), είτε με τον Τσίπρα, είτε με τον κ. Μητσοτάκη. Δεν βγαίνει ο λογαριασμός, δεν αντέχει έτσι η Ελλάδα το ευρώ. Η «εθνική στρατηγική» για το χρέος που ζητά ο Τσίπρας από τον κ. Μητσοτάκη και άλλες πολιτικές δυνάμεις έχει να κάνει με τον πάτο στον οποίον βρίσκεται ο πήχυς

κι όχι με την εθνική στρατηγική για την παραγωγική, κοινωνική και αμυντική ανασυγκρότηση της χώρας, που θα πρότεινε η Αριστερά, αν ήταν Αριστερά.

Η Αριστερά που Γονάτισε, ούτε καν τον νόμο περί Ευθύνης Υπουργών θέλησε να καταργήσει, αλλά αντιθέτως τη Διαπλοκή προσπαθεί να αναζωογονήσει εκ νέου.

Η ιστορική αποτυχία της Αριστεράς που Γονάτισε, ανοίγοντας τον δρόμο στην παλινόρθωση της Δεξιάς, ενίσχυσε και ενισχύει όλα τα εκφυλιστικά φαινόμενα στη χώρα. Την παραίτηση του λαού, την αποξένωση από το πολίτευμα, την αποσάθρωση του πολιτεύματος, τον περιορισμό της πολιτικής στην εκτέλεση των εντολών που δέχεται από τους Επικυρίαρχους - κι όλα

αυτά μέσα σε μια ανυπόφορη φασαρία μιας συζήτησης σε επίπεδο καφενείου - τι εννοούσε ο Γιούνκερ, πώς ερμηνεύεται ο Ντάισελμπλουμ, αν στο επόμενο Γιούρογκρουπ θα φέρουμε δυάρες ή ντόρτια, και αν η Αγία Ελένη, σύζυγος του παιδοκτόνου Φλάβιου Κωνσταντίνου (Μέγα ή Αγίου - διαλέξτε), θα φωτίσει τον κ. Καμμένο να μη φυσάει να σβήσει το άγιο φως της κυρίας Βάκη, Φρουρά - Φρουρά - Φρουρά!

Εκφυλισμός. Ιστορικός εκφυλισμός. Αν η Αριστερά της Εθνικής Αντίστασης άφησε πίσω της παρακαταθήκες που ωφέλησαν τον λαό στους αγώνες του, η Αριστερά που Γονάτισε αφήνει πίσω της την καταισχύνη

που πάλι ο λαός, όπως το Κυλώνιο Αγος, πρέπει ο ίδιος να ξεπλύνει...

ΥΓ. (και τελευταίο): Οσοι διαβάζετε τα κείμενά μου θα έχετε παρατηρήσει την προσοχή με την οποία χρησιμοποιώ τους όρους, εν προκειμένω τους όρους Ισραηλίτης και Ισραηλινός. Ο κ. Δημήτρης Ψαρράς της «Εφημερίδας των Συντακτών» (που διασύρει) επωφελείται από ένα λάθος του «δαίμονος» για να με βγάλει ξανά -τι άλλο;- αντισημίτη. Το ίδιο και η CIA.

Επιπροσθέτως, ο κ. Ψαρράς καταλογίζει στα μείον της ύπαρξής μου το ότι είμαι «συνεργάτης» του κ. Νίκου Χατζηνικολάου. Κατόπιν τούτου ο κ. Ψαρράς χρήζει απαντήσεως σε άλλο επίπεδο. Στο οποίο δεν θα κατέβω. Εχω πάρει το μάθημά μου από έναν πιτσιρικά σε συνεργείο στον Πύργο (πολλά χρόνια πριν), ο οποίος έλεγε, κάθε φορά που συναντούσε τη βλακεία: ίσα, ρε μεγάλε, θα κόψεις σασί.

Η προσπάθεια την οποίαν θρηνεί ο κ. Ψαρράς και ταυτοχρόνως οικειοποιείται «να τεθεί το πρόβλημα του αντισημιτισμού στο εσωτερικό της Αριστεράς», όντως αποκαλύφθηκε, όπως όντως έχουν πλέον αποκαλυφθεί ο «χρήσιμος αντιφασισμός» και ο «χρήσιμος αντιεθνικισμός» εκείνων που μπροστά στη Δεξιά ψηφίζουν ΠΑΣΟΚ, μπροστά στη Λεπέν επιλέγουν Μακρόν και μπροστά στον νεοφιλελευθερισμό υποστηρίζουν «εκσυγχρονισμό» (κι ας είναι το ίδιο), καθηλώνοντας έτσι τους πολίτες πάντα στην επιλογή ανάμεσα στις εκδοχές του χειρότερου. Λογικό λοιπόν είναι αυτοί οι τύποι να υποστηρίζουν σήμερα τον Τσίπρα των Μνημονίων.

Αλλωστε, σε τι καλύτερο πρέπει να ελπίζει ένας λαός λαϊκιστής, εθνικιστής, ρατσιστής, αντισημίτης, τεμπέλης και διεφθαρμένος;

Για τύπους που υποστηρίζουν ότι ο εθνικισμός των Σκοπίων είναι απλώς ο αυτοπροσδιορισμός τους, που υποστήριξαν τον διαμελισμό της Γιουγκοσλαβίας, τις εισβολές στο Ιράκ και αλλού, που φληναφολογούν για την ασυνέχεια της ελληνικής γλώσσας και του ελληνισμού γενικότερα, η Αριστερά δεν μπορεί παρά να είναι ένα όχημα που οι ίδιοι πρέπει να του κόβουν αδιαλείπτως το σασί...

ο Στάθης στον Ενικό