Που λες, δικέ μου, απ’ όσο θυμάμαι την κατάσταση, μια ζωή της πουτάνας γινότανε, (μη μου τσαντίζεσαι με τη γλώσσα που χρησιμοποιώ, σ’ εμένα αναφέρομαι).
Μου είπαν πως ζούσα σε σπηλιές και μετά εξελίχθηκα, και κοίτα να δεις,
από τότε έτρεχα σαν το κατσίκι (τρόπος του λέγειν) να κυνηγάω για να βγάλω τον επιούσιο. Μου έβγαινε η ψυχή, σου λέω, στην τρεχάλα, χώρια που είμουν μια ζωή χεσμένος από το φόβο μη με φάνε κάτι θηρία ναααα!
Μετά κάποιος, πιο μάγκας από εμένα μέσα στη σπηλιά, μού έπαιρνε το καλύτερο κομμάτι κρέας γιατί λέει μίλαγε με την αστραπή που έριχναν κάτι θεοί, όπως τους έλεγε, και έπρεπε να τους φοβάμαι κι αυτούς.
Από τη μια τα θηρία από την άλλη ο αντιπρόσωπος των θεών (ο μάγος ας πούμε) με έκαναν να τρέχω πιο πολύ για να τους θρέφω όλους. Πέρασαν τα χρόνια και οι πιο μάγκες από μένα έγιναν και αρχηγοί και βασιλιάδες, εκτός από αντιπρόσωποι των θεών, και γω να τρέχω εξελιγμένος πια σε πόλεις αντί για σπηλιές και θέλω να γίνω σαν κι αυτούς με μέγαρα και κουρσάρες.
Η αλήθεια είναι πως όλα αυτά τα χρόνια τους έτρεφα όλους, πέρα από τα μέγαρα και τις κουρσάρες που τους εξασφάλιζα, γιατί πάντα είχα τον φόβο μέσα μου, τον φόβο που μου έβαζαν από δυο μεριές πάντα, γιατί μετά δεν είχα θηρία να με κυνηγάνε αλλά πιο μάγκες από μένα που τους έλεγαν αφεντικά.
Κάποια στιγμή είναι αλήθεια πως έσκασα ο μαλάκας από το τρέξιμο γιατί που να προφτάσω να τους θρέψω όλους- έγιναν πολλοί βλέπεις- και είπα: «Αμάν ως εδώ», (μουλάρωσα, που λένε).
Τότε οι ίδιοι που τους έτρεφα μου είπαν: «Μη σκας, αγόρι μου, έχεις και συ τα δικαιώματά σου, γι’ αυτό θα φτιάξουμε ένα καλό σύστημα όπου θα δουλεύεις πάντα για μας, αλλά θα έχεις και τον συνδικαλισμό σου και τα ωραία σου, χώρια τις επαναστάσεις που θα μπορείς να κάνεις μέσα από θεωρίες».
Θεωρίες, που για να εφαρμοστούν, θα πρέπει να γίνει ο Δίας πουτάνα στην οδό Αθηνάς.
Δεν το κρύβω πως καταχάρηκα, που να καταλάβεις τώρα, εσύ ο ελεύθερος (χα χα,) τι θα πει να αποκτάς δικαιώματα. Βέβαια το μόνο που απέκτησα ήταν πολλά δικαιώματα κι αυτοί συνέχιζαν να τρώνε από το κυνήγι μου, για το οποίο με έπεισαν μετά από χρόνια πως λέγεται εργασία.
Και δεν φτάνει αυτό με έπεισαν ότι η εργασία είναι ιερό δικαίωμα όλων και θα πρέπει να την προστατεύω πάλι με δικούς τους νόμους. Δεν θυμάμαι πόσα χρόνια πέρασαν αλλά θυμάμαι ότι μεταξύ αυτών που με έπεισαν για όλα αυτά ήταν κάθε λογής παπατζήδες, πάγκαλοι, καραμανλοαριστεροδέξιοι και όλο το κακό συναπάντημα που έτρεφα αιώνες.
Τι να κάνω τους πίστεψα κι αυτούς γιατί μου διόρισαν το παιδί το οποίο ξέφυγε από τη μοίρα μου και δεν θα κυνηγάει στα όρη και στα βουνά.
Μετά που λες, δικέ μου, ήρθε μια μέρα που οι ίδιοι, αυτοί που με είχαν πείσει για το ιερό δικαίωμα στην εργασία, μου την στέρησαν. Έτσι ξαφνικά μου είπαν: «Στοπ, μαλάκα, εμείς τώρα έχουμε να φάμε, εσύ άντε και γαμήσου».
Όσο κι αν ξεροκατάπια , όσο κι αν δεν το πίστευα, ναι , ήταν αλήθεια μου στερούσαν αυτό που τόσα χρόνια με έπεισαν πως είναι ιερό και φυσικά μου τα έπαιρναν και χοντρά.
Τώρα τι να κάνω; Δάση δεν υπάρχουν να κυνηγήσω, σπηλιές ελεύθερες να βάλω το σαρκίο μου μέσα τέρμα (θέλουν νοίκι), είναι όλα δικά τους κι αν θέλω ακόμα και νερό να πιω θα το πληρώνω λέει.
Με τι να το πληρώσω, ρε καριόληδες, αφού μου τα πέρνατε τα λεφτά με τον φόβο τόσα χρόνια;
Είμαι σε απόγνωση πια. Τότε λέω θα βρω κι άλλους μαλάκες σαν εμένα να πάμε να πάρουμε αυτά που μας ανήκουν. Που τα δουλέψαμε, ρε αδελφέ.
Στον πρώτο που πήγα να μιλήσω για το θέμα μου λέει: «Πού πας, ρε Καραμήτρο; Έχουν πείσει πιο πολλούς από μας ότι είναι ιερό δικαίωμα η εργασία που κάνουν να τους φυλάνε αυτούς αλλά και τον πλούτο που απέκτησαν από εμάς. Οπότε θα σε σαπίσουν στο ξύλο γι αυτό κάτσε στ’ αυγά σου».
Βέβαια δεν έκατσα στα αυγά μου, διότι δεν έχω ούτε αυτά, αλλά τρελαίνομαι με τις μαλακίες που πίστεψα τόσα χρόνια και έτρεχα ως μαλάκας.
Τρελαίνομαι που ανακαλύπτω με τη μία ότι οι παπατζήδες με δούλεψαν χοντρά κάνοντάς με να υπηρετώ το «ιερό δικαίωμα της εργασίας», δικαίωμα το οποίο οι ίδιοι μου το στερούν.
Με λίγα λόγια, μάγκα μου, διαπίστωσα ότι εκτός από το θλιβερό στο πέρασμα των αιώνων «Εργάτης και Μαλάκας», υπάρχει και κάτι πολύ πιο θλιβερό που πραγματικά πονάει αφόρητα. Να με έχουν καταστήσει «Άνεργο και Μαλάκα».
Αλλά το θλιβερότερο όλων είναι που κατάφεραν να με μην με ενοχλεί τόσους αιώνες το «Μαλάκας» αλλά σε αυτή την συγκεκριμένη ιστορική στιγμή να σκίζω τις κιλότες μου για το «Άνεργος».
Γραμμένο Αύγουστο του 2012
Στον Τοίχο
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Για πες