Ιστορίες να περνάει η ώρα...

«Υπάρχουν περιθώρια βελτίωσης;» (σ.σ.: των αναμενόμενων στις 15 Ιουνίου) ρώτησαν τον κ. Τσακαλώτο. «Πάντα υπάρχουν» απάντησε εκείνος. Συγκλονίσθηκα! Φιλοσοφημένος, λακωνικός, αρειμάνιος! Χαίρε,

βάθος αμέτρητον, τα πάντα εν σοφία συλλογάσαι. Ομως, τώρα που το καλοσκέφτομαι, για αυτήν την κυβέρνηση δεν έχουν σημασία οι ημερομηνίες! Τι 15 Ιουλίου του 2015, τι Μάρτιος του 2016, τι Νοέμβριος, τι Δεκέμβριος, τι 20 Φεβρουαρίου του 2017, τι 15 Ιουνίου του ιδίου έτους - η κυβέρνηση αυτή έχει συμπυκνώσει όλες τις ημερομηνίες σε μία, στις Ειδούς του Μαρτίου.

Και υπ’ αυτήν την έννοια η κυβέρνηση αυτή έλυσε το μυστήριο του χρόνου, κάτι που ούτε ο Αϊνστάιν, ουδέ ο Ερμής ο Τρισμέγιστος κατόρθωσαν. Ο χρόνος δεν έχει πριν και μετά, δεν είναι ένα άνυσμα που έρχεται από ένα σημείο στο παρελθόν κι εκτείνεται σε ένα σημείο στο μέλλον, ο χρόνος δεν είναι άναρχος (όπως ο Θεός) και ατελεύτητος, ο χρόνος είναι ένα και μόνο σημείο: οι Ειδοί του Μαρτίου.

Το οποίον σημείο (των Ειδών του Μαρτίου) πιθανόν να έχει και μια κβαντική παραλλαγή, τις «ελληνικές καλένδες», ημερομηνία καθ’ ην αναμένεται να αποπληρωθεί το ελληνικό χρέος.

Και μετά απ’ αυτές τις ευγενικές σκέψεις (που μου εμπνέει πάντα ο κ. Καρανίκας), καλημέρα σας! Και μου άρεσε πάρα πολύ η ομιλία που απέστειλε ο κ. Μπομπ Ντύλαν στη Σουηδική Ακαδημία, προκειμένου να εκπληρώσει τις υποχρεώσεις του για την απονομή του Βραβείου Νόμπελ και έτσι να παραλάβει και το χρηματικό έπαθλο που το συνοδεύει - 800.000 δολάρια ή ευρώ, δεν ενθυμούμαι καλώς.

Ο μπαγάσας ο τραγουδιάρης (όπως θα τον αποκαλούσαν, λόγω οικειότητας, τα χιπστεράκια τα ατίθασα) απέδειξε με την ομιλία του ότι η Μούσα του μουζικάντη μπορεί να διαθέτει την κλασική παιδεία που έκανε (και αυτή) το έργο του μεγάλο και πανανθρώπινο.

Η Οδύσσεια - όλοι έχουμε στιγμές, πόθους και πάθη του Οδυσσέα μέσα μας, τα πρώτα διαβάσματα, Θερβάντες και Εριχ Μαρία Ρεμάρκ, ο Μόμπι Ντικ, Πλάτωνας και Αριστοτέλης, η Ιουδαιοχριστιανική παράδοση,

η φρίκη των πολέμων, οι αναζητήσεις των ταξιδιών, ο αγώνας της εννόησης, η ενόραση, οι χαρακτήρες των ανθρώπων, των θεών και των ηρώων - η «βιβλιοθήκη» της προσωπικότητας του Μπομπ Ντύλαν. Αν δεν φοβόμουν ότι η κυρία Σία Αναγνωστοπούλου ή ο κ. Αντώνης Λιάκος θα χαρακτήριζαν τον Μπομπ Ντύλαν αρχαιόπληκτο, αρχαιολάγνο και ελληνοκεντρικό, θα πρότεινα στον κ. Γαβρόγλου να προσλάβει σύμβουλο τον Αμερικανό τροβαδούρο στο υπουργείο Παιδείας. Αυτό

το παιδί του Ομήρου είναι προφανώς ο κατάλληλος άνθρωπος για να βγάλει την Αντιγόνη από το αναλυτικό πρόγραμμα, τον Μεγαλέξανδρο από την Ιστορία, τα Μηδικά από την προίκα της ανθρωπότητας και τον Επιτάφιο απ’ το μυαλό μας. Ουάου!

Κι επειδή σήμερα θέλω να τη σπάσω (επιτρέψτε μου) στο σοβαροφανές καρκατσουλιό των πολιτικώς ορθών και της παρ’ ημίν ορδής του Σόρος, θα σας πω μια μικρή ιστορία με έναν Γερμανό καθηγητή, ελληνιστή, στην Πόλη πριν από είκοσι περίπου χρόνια (σας έχω ξαναμιλήσει για αυτόν: είναι εκείνος που μου εξήγησε με πέντε λέξεις την έννοια του «δικαιώματος στην επανάσταση» που ενδημούσε νομιμοποιημένη μέσα στο βυζαντινό πολίτευμα). Στην

ίδια συζήτηση λοιπόν, απογευματάκι στην Κωνσταντινούπολη, κάτω απ’ τον οβελίσκο (εκ του Ιπποδρόμου) που στη βάση του περιγράφεται εγχάρακτη σε μαρμαρόπετρα «η βασιλείου τάξις», ο σοφός εκείνος άνθρωπος -κι ως εκ τούτου με χιούμορ υψηλών προδιαγραφών- μου έλεγε: «φαντασθείτε, αγαπητέ μου, μιαν υπόθεσιν: να αφαιρούσαμε από τις ευρωπαϊκές γλώσσες τις ελληνικές και τις λατινικές λέξεις. Οι γλώσσες μας θα γίνονταν αμέσως ακατανόητες.

»Αλλά και αν, πάντα καθ’ υπόθεσιν, είχαμε στο μεταξύ προλάβει να αντικαταστήσουμε αυτές τις λέξεις με άλλες, οι γλώσσες μας θα γίνονταν αμέσως πολύ πιο ξένες μεταξύ τους. Το ίδιο κι εμείς.

»Εστω και καθ’ υπόθεσιν, καθόλου καλή hypothesis» - συμπλήρωσε ανθυπομειδιών ο καθηγητής και συνέχισε με τα άρτια ελληνικά του: «Το ίδιο και με τις έννοιες. Αφαιρέστε από τις γλώσσες μας τις έννοιες που συνετέθησαν την ελληνορωμαϊκή εποχή κι αμέσως θα βρεθούμε στην εποχή του λίθου».

Αν αυτός ο Γερμανός ελληνιστής ήταν Ελληνας, τα καθ’ ημάς καρκινώδη ζωντόβολα θα τον χαρακτήριζαν εθνικιστή, χαρίζοντας στον εθνικισμό

όχι μόνον αυτό που δεν καταλαβαίνει, τα κλασικά γράμματα, αλλά αυτό που κυρίως θέλει να σκοτώσει, τον ανθρωπισμό τους.

Εχουμε μπλέξει, συντρόφισσες και σύντροφοι - όποιος αριστερός ή δεξιός διεκδικεί μια παραγωγική και καθόλου προγονόπληκτη σχέση με τα κλασικά γράμματα κινδυνεύει να χαρακτηρίζεται (ενεστώτας αδυσώπητης διάρκειας) από εκείνους που τρομοκρατούν ιδεολογικώς την κοινωνία για να την κρατούν καθηλωμένη, εθνικιστής, λαϊκιστής, αντισημίτης, ομοφοβικός, ρατσιστής, αμόρφωτος, μισογύνης και ό,τι άλλο

μπορεί να διαβάλλει τις απόψεις και τις προθέσεις του. Στην Ελλάδα έχουν συκοφαντηθεί ένας Μίκης κι ένας Σικελιανός, ένας Ελύτης κι ένας Κολοκοτρώνης. Αν ήταν Ελληνας ο Μπομπ Ντύλαν

και μάθαιναν αυτά που είπε οι μεταμοντερνοπολυπολιτισμικοί μας, θα τον κατακεραύνωναν για ελληναρά και φαιοκόκκινο. Και θα το έκαναν

με την επιμονή του σκούληκα μέσα στον χωμάτινο τάφο του, εκείνον που επιμηκύνει σε λαγούμι ώσπου να ψοφήσει. «Κανένας δεν γλιτώνει» που

έλεγε και η τσατσά στην «Ευδοκία». Για τους σκούληκες το έλεγε, κανείς δεν τους γλιτώνει - όμως μόνον μέσα στη χωμάτινη επικράτειά τους. Αυτήν που προσπαθούν να απλώσουν σε όλη την κοινωνία - ματαίως!

Στη Γαλλία επαναφέρουν τα αρχαία ελληνικά και τα λατινικά στα σχολεία, στη Βρετανία τα αρχαία ελληνικά παίζουν απ’ τα δημοτικά με απρόσμενη επιτυχία, στην Ψωροκώσταινα των Ευρωλιγούρηδων όμως, ο κόπος για αυτές τις γλώσσες που σε μαθαίνει να σκέφτεσαι είναι κάτι το περιττόν,

ούτε σε ραγιάδες χρειάζεται, ούτε σε παίκτες του «Survivor»...

ο Στάθης στον Ενικό