του Ηλία Προβόπουλου
Όταν η Ελευθεροτυπία μετέφερε τα γραφεία της από την οδό Κολοκοτρώνη 8, δίπλα από την Παλαιά Βουλή,στην οδό Μίνωος 10 στο Νέο Κόσμο το καλοκαίρι του 1992, όλοι που δουλεύαμε εκεί είχαμε ένα μούδιασμα.
Ένας κόσμος που είχαμε συνηθίσει άλλαζε· οι παλιότεροι κυρίως που έζησαν μια λαμπρή εποχή κατά την οποία τα γραφεία όλων των εφημερίδων βρίσκονταν στο κέντρο της Αθήνας ένιωθαν πως ο κόσμος που ήξεραν σιγά – σιγά περιορίζονταν και έρχονταν ένας καινούργιος ο οποίος θα έκρυβε πολλές εκπλήξεις.
Οι νεότεροι είδαμε τη μετακίνηση με ενθουσιασμό καθώς νιώθαμε από την πλευρά μας ότι θα ήμασταν εκείνοι που θα βάζαμε τη σφραγίδα μας στη νέα εποχή που άνοιγε, μια καινούργια με πολύ χρήμα για το οποίο κανείς δεν ενδιαφέρθηκε να μάθει από πού προέρχονταν, ούτε για τη γραμμή που έδιναν πλέον οι διαφημιστικές εταιρείες νοιάστηκε κανένας.
Γραμμή η οποία άρχισε να φαίνεται στην αύξηση των σελίδων των εφημερίδων και στο βάρος που ζύγισε η σακούλα με τα ποικίλα «δώρα» και τα ειδικά περιοδικά που φιλοξενούσαν τα φύλλα της Κυριακής.
Για να γίνουν όλα αυτά όμως, επιστρατεύτηκαν εκατοντάδες άτομα εκτός των δημοσιογράφων και των παραδοσιακών τεχνικών και δημιουργήθηκαν πολλές νέες θέσεις εργασίας και ειδικότητες που δεν φανταζόμασταν ότι υπήρχαν και γέμισαν ασφυκτικά όλοι οι όροφοι του πολυτελούς γυάλινου κτιρίου της Ελευθεροτυπίας κόσμο και η γειτονιά με κίνηση, αυτοκίνητα και μαγαζιά κάθε είδους.
Το πανηγύρι με το πολύ χρήμα κράτησε καμιά δεκαπενταριά χρόνια μέχρι που τα σύννεφα της παγκόσμιας κρίσης σκέπασαν και την Ελλάδα και επόμενο ήταν να επηρεάσουν και τον χώρο των εφημερίδων στην αρχή και κατόπιν όλων ανεξαιρέτως των ΜΜΕ, παραδοσιακών και ηλεκτρονικών.
Αποτέλεσμα ήταν να αρχίσουν να κλονίζονται τα ευάλωτα, για πολλούς και διαφόρους λόγους, μεγάλα εκδοτικά συγκροτήματα και να μαραζώνουν οι εφημερίδες και τα περιοδικά που επλήγησαν και από την ανάπτυξη και εξάπλωση του ίντερνετ και των socialmedia και εντέλει να κλείσουν, αφήνοντας τους εργαζόμενους απλήρωτους και βεβαίως ένα τεράστιο κενό στην ελληνική δημοσιογραφία και γενικά την ενημέρωση.
Μια ενημέρωση η οποία πάλι απαιτεί ένα μεγάλο αριθμό δημοσιογράφων και ειδικών αλλά μπορεί να γίνει και από ένα γραφείο μερικών δεκάδων τετραγωνικών ή για να είμαστε πιο σαφείς από ένα μόνο όροφο του κτιρίου της Ελευθεροτυπίας το οποίο ρημάζει σιωπηλό, κλειδωμένο και άπλυτο καθώς είναι ντυμένο με μαύρο γυαλί ενώ την τραγική εικόνα στο κουφάρι του συμπληρώνουν τα ξερά φυτά που λιώνουν κρεμασμένα από τους ορόφους…
ΑΘΗΝΑ, 08062017
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Για πες