Τελευταία έξοδος

της Κατερίνας Γκαράνη

Κανένας δεν σας κορόιδεψε από το 2010. Από τον Παπανδρέου μέχρι τον Τσίπρα, όλοι σας τα έλεγαν μπροστά στα μούτρα. Είναι άλλη υπόθεση το τι θέλατε εσείς να κρατήσετε από αυτά που έλεγαν και άλλο τι έλεγαν ολοκληρωμένα.

Την μοναδική περίοδο που χέσαν άπαντες από τους υπαλληλίσκους της Ε.Ε τα βρακιά τους ήταν όταν ακόμα υπήρχε το κομπόδεμα, η εργασία και ενστικτωδώς κατέβηκε το καλοκαίρι του 2011 ο κόσμος στους δρόμους.

Καθαρά ενστικτωδώς κατάλαβε ότι έρχεται τσουνάμι και όχι από πολιτική παιδεία. Έφαγε πολύ ξύλο ο κόσμος από ντόπια σώματα ασφαλείας και φερτά (να τα λέμε και αυτά).

Όταν είδαν ότι ο εκφοβισμός δεν έφερνε αποτέλεσμα πέταξαν στην αρένα τους πυροσβεστήρες. Τα αναχώματα. Τους τύπους που εμφανίστηκαν από το πουθενά με χρώμα "αριστεράς" και με χρώμα πατριωτίλας. Και καθάρισαν την αρένα...δημοκρατικά. Φιλειρηνικά και ήσυχα. Τα καλύτερα ΜΑΤ που πέρασαν στην ιστορία.

Πού είναι σήμερα αυτός ο λαός; Είναι άλλος λαός πλέον. Ή μάλλον είναι δύο λαοί που τους χωρίζουν πάρα πολλά. Δεν τραβήχτηκε η γραμμή μεταξύ λαού και εξουσίας αλλά μεταξύ λαού και λαού. Ξεκαθάρισαν πολλά διότι το χρήμα είναι το πιο ακριβές φίλτρο. Δεν κάνει λάθος ποτέ. Στην έλλειψή του φαίνονται οι λαοί και όχι στην ανάπτυξή του.

Μην περιμένετε λοιπόν καμία επανάσταση όσο το χρήμα μπαίνει στις τσέπες πολιτών νομίμως και παρανόμως. Μία τελευταία έξοδος θα γίνει από αυτούς που έχουν χάσει αυτά για τα οποία ζούσαν και όχι αυτά τα οποία τους ζούσαν.

Στον τοίχο