Αυτό το κορίτσι, που μας κοιτάζει πριν από σχεδόν πενήντα χρόνια(!), μέσα από την φωτογραφία του Σίμου, είναι ένα σπουδαίο κορίτσι.
Κρατά στα μάτια της, το όνειρο.
Στα χείλη της, πάει να σχηματισθεί, το χαμόγελο της ελπίδας.
Στα χέρια της, ένα πανό, που γράφει: Οι Έλληνες εργάτες, αγωνίζονται στο πλευρό με τους Γάλλους εργάτες.
Είναι πρώτη του Μάη του 1968, στο Παρίσι.
Φοιτητές και εργάτες, ξεκινάνε για να γυρίσουν τον Ήλιο.
Χρόνια τώρα ψάχνω να βρω, ποιο είναι αυτό το κορίτσι.
Ήταν νέα κοπέλα, εκεί, στο μπλοκ των Ελλήνων, και τώρα, σίγουρα με άσπρα μαλλιά, και πάνω από εβδομήντα.
Θέλω να την αγκαλιάσω και να της σφίξω το χέρι.
Το ξέρω, εκείνη την λάμψη, την έχει ακόμα στην καρδιά.
Και κάποιο οδόφραγμα, βάζω στοίχημα περιμένει, να στήσουν και σήμερα λεβέντικα παιδιά...
Αυτή η φωτογραφία, μου θυμίζει το τραγούδι του Μάνου Λοίζου «Πρώτη Μαίου».
Αλλά εκείνο τον Μάη μέσα στους δρόμους του Παρισιού, δεν ήταν μόνον ο Φρεντερίκο, η Κατρίν και η Σιμόν.
Κάποτε, θα πρέπει να πούμε, πως, σε εκείνα τα γεγονότα, είχαν σταθεί και κάποιοι περήφανοι Έλληνες.
Τους βλέπουμε, κρατούν μεγάλα πανό και πλακάτ, που γράφουν ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ, ΛΑΟΚΡΑΤΙΑ και ΘΑΝΑΤΟΣ ΣΤΟΝ ΦΑΣΙΣΜΟ, και φέρουν ψηλά, τη φωτογραφία του Μπελογιάννη...
Ναι, ήταν και Έλληνες εκεί, αλλά όχι όλοι.
Ήταν οι αυτοεξόριστοι, και οι κυνηγημένοι.
Αυτοί, που δεν θέλησαν ποτέ, να γίνουν κούληδες στο καράβι της χούντας.
Ήταν μαζί με Γάλλους, Πορτογάλους, Ισπανούς, και άλλους που αγωνίζονταν να διώξουν το σκοτάδι του φασισμού από την Ευρώπη.Που αγωνίζονταν (και πάντα αγωνίζονται) για Ψωμί-Λευτεριά και Τιμή...
Τα χρόνια πέρασαν. Κοντά μισός αιώνας.
Δικαιώθηκαν άραγε όλοι αυτοί;
Άλλαξε όπως ήθελαν, η Ευρώπη;
Όχι, τα όνειρα μένουν μετέωρα.
Η Ευρώπη που εκείνοι ονειρεύτηκαν, ακόμα δεν ήρθε.
Και ο αγώνας συνεχίζεται.
Για πόσο; Δεν ξέρω.
Για πόσο; Δεν ξέρω.
Όμως, κάποτε, θα το δεις, θα την αλλάξουμε την Ευρώπη.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Για πες