Όλοι περιμένουν τους ηγέτες της αριστεράς του αντιμνημονίου,αλλά και τις παλιοπαρέες που συγκροτούσαν την ευρύτερη κομμουνιστογενή «Αριστερά του 20 αιώνα» να αντιληφθούν την τρέχουσα κατάσταση.
Είναι αναγκαίο να γίνει συνειδητοποίηση του Δημοψηφίσματος ως σημείο τομής του παλιού με το νέο σε κάθε επίπεδο. Ιδιαίτερα μέσα στην πολυδιασπασμένη ακόμη Αριστερά ώστε η ίδια ενωμένη να ηγηθεί του νέου.
Το Δημοψήφισμα μας έφερε στο σημείο όπου σύντομα κάνεις δεν θα έχει καν λόγο ύπαρξης, αν κυριαρχήσει στην κοινωνία η άποψη ότι θα μείνουμε στο ευρώ πάση θυσία, και ότι είμαστε αμετάκλητα φυλακισμένοι στα στενά δεσμά της ευρωπαϊκής ένωσης.
Η κοινωνία ήδη γνωρίζει -και δεν φαντάζομαι να το πιστεύει κάνεις- ότι ανακοινώσεις, κινήσεις, ακτιβισμός και διαδηλώσεις μερικών δεκάδων μέλλων των οργανώσεων της αριστεράς,έχουν τον παραμικρό αντίκτυπο η δυνατότητα επιβολής στο Βερολίνο, το Παρίσι ή τις Βρυξέλλες όπου ήδη λαμβάνονται οι αποφάσεις για το μέλλον της χώρας και του Λαού.
Ούτε φυσικά οι δηλώσεις του Κουτσούμπα, της Ζωής, του Λαφαζανη, του Μαριά, της Ραχήλ, οι κινητοποιήσεις του ΠΑΜΕ και των τοπικών εργατικών κέντρων ή της ΑΝΤΑΡΣΥΑ και οι 5-10 αγωνιστές του ΕΠΑΜ σε κάθε πόλη που φωνάζουν, μπορούν να επηρεάζουν κατ ελάχιστο διεθνώς.
Ούτε καν οι πανελλαδικές απεργίες των πάλαι ποτέ μεγάλων συνδικαλιστικών οργανώσεων λαμβάνονται υπόψη.
Η Ελλάδα μπαίνει σε πορεία ιστορικής παρακμής από την οποία δεν θα σωθεί κανείς.
Όλοι θα χαθούν στην πολιτική μαύρη τρύπα που άνοιξε το 2010 όταν ο ευρωπαϊκός ωμός κυνικός ρεαλισμός της κρίσης, χτύπησε το πολιτικό σύστημα του 20ου αιώνα και το διέλυσε.
Μια μαύρη τρύπα που μόλις πέρυσι άρχισε να γίνεται αντιληπτή στην αριστερά που υπνοβατούσε ακούγοντας τον μαγικό αυλό του Τσίπρα.
Όμως αυτή η τρύπα πέρυσι άρχισε να καταπίνει τα πάντα και στα αριστερά.
Ήδη με την συμφωνία για μέτρα του 2019-2020 κανένα κόμμα της αριστεράς (ούτε καν η δεξιά αξιωματική αντιπολίτευση) δεν μπορεί να χαράξει πολιτική ή προεκλογικό σχέδιο χωρίς να λάβει υπόψη τις αποφάσεις της ευρωζώνης και τις εντολές των εταίρων.
Αλλά και το κίνημα σβήνει καθώς οι αγωνιστές αντιλαμβάνονται πως ένας άλλος κόσμος ΔΕΝ είναι εφικτός χωρίς έξοδο από το ευρώ και εκτός των πλαισίων της ΕΕ.
Όμως το επόμενο κίνημα μπορεί να στηθεί μόνο πάνω σε αυτούς τους στόχους και με όραμα το δρόμο της Ισλανδίας και την αυτονομία για παράδειγμα.
Όπως και να έχει μια μικρή ελπίδα μια κάποιας αλλαγής- διάσωσης σιγοκαίει στην αντι ευρω κατεύθυνση και μας περιμένει.
http://papaioannou-giannis.net/
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Για πες