Η επανάληψη είναι η μητέρα της μαθήσεως. Γι’αυτό και ξαναλέω πως ο άνθρωπος ο οποίος δέν αντιλαμβάνεται την σκλαβιά του δέν μπορεί να απελευθερωθεί. Εκείνος δε που αρνείται την σκατίλα και την παράνοια αυτού του κόσμου είτε είναι ηλίθιος, είτε βολεμένος.
Υπάρχει διαφορά ανάμεσα στον ηλίθιο άνθρωπο και στον χειραγωγημένο. Ο δεύτερος μπορεί μία μέρα να ξυπνήσει από την νάρκωση και την προπαγάνδα του συστήματος. Ο πρώτος το πιθανότερο είναι η ηλιθιότητά του να γίνει επικίνδυνη(450.000 ψηφοφόροι της Χρυσής Αυγής).
Βέβαια όσο επικίνδυνος για την ανθρωπότητα είναι ο ελληνοψυχοεθνοπατριωδεξιός μαλάκας(της κάθε χώρας) άλλο τόσο είναι και ο βολεμένος του συστήματος (αριστερός και δεξιός). Καί οι δύο είναι εχθροί της ελεύθερης και ισότιμης κοινωνίας.
Πάμε παρακάτω.
Μέχρι και τα ΜΜΕ του συστήματος έδειξαν την αγάπη του Έλληνα επιχειρηματία-εργοδότη που εφευρίσκει συνεχώς τρόπους για να κλέβει το κράτος αλλά κυρίως τους υπαλλήλους του.
Σε αυτή τη χώρα ανακαλύπτουμε συνεχώς μπράβους. Νταβατζήδες και τραμπούκους παντός είδους που τρομοκρατούν όποιον δέν κατάφερε να χωθεί στα πράγματα, να γίνει λαμόγιο. Μπράβοι στην υπηρεσία Δημάρχων, πολιτικών, προέδρων αθλητικών σωματείων, εργοδοτών, σωματέμπορων, εμπόρων ναρκωτικών, λαθρέμπορων κ.α.
Βέβαια ο μεγαλύτερος μπράβος είναι το κράτος. Ο μεγαλύτερος φασίστας του κερατά είναι το κράτος το οποίο καταληστεύει τους φτωχούς και δίνει ασυλία στους πλούσιους.
Την ίδια ώρα το παραμύθι με τα μνημόνια δέν έχει τέλος.
Αλλά θα σας πώ κάτι συμπολίτες… Και αυτές οι κουβέντες απευθύνονται σε αυτούς που είναι αναγκασμένοι να πουλάνε καθημερινά το σώμα τους και το πνεύμα τους σε κάθε επιχείρηση και σε κάθε αφεντικό. Σε αυτούς που είναι άνεργοι και περιμένουν μία ευκαιρία να πουλήσουν την ψυχή τους για έναν ακόμη άθλιο μισθό.
Ο εχθρός των ανθρώπων είναι η μισθωτή εργασία. Όταν τελειώσουν τα μνημόνια, αυτοί που τώρα είναι σκλάβοι της εργασίας ή της ανεργίας θα παραμείνουν το ίδιο σκλάβοι. Η τρομοκρατία των αφεντικών δέν θα τελειώσει ποτέ όσο θα κατέχουν την ιδιοκτησία και τον έλεγχο των παραγωγικών μέσων. Η σχέση που αναπτύσσεται ανάμεσα στον εργάτη και στον αφεντικό δέν είναι μία σχέση υγιούς και ανιδιοτελούς συνεργασίας.
Είναι μία άνιση και άδικη σχέση ανάμεσα σε αυτόν που κατέχει το μέσο παραγωγής και σε αυτόν που το χειρίζεται. Ο ένας έχει την δύναμη του χρήματος και την υπεράσπιση των νόμων του συστήματος. Ο άλλος είναι απλά σκλάβος,έρμαιο των διαθέσεων του κάθε αφέντη και της διακύμανσης των νόμων της παγκοσμιοποιημένης αγοράς. Είναι μία σχέση εκμετάλλευσης.
Ζούμε σε ένα παγκοσμιοποιημένο σύστημα που καθημερινά μας τραμπουκίζει, μας ελέγχει και μας καταστρέφει. Είμαστε όλοι αναλώσιμοι και με ημερομηνία λήξεως.Το μόνο σίγουρο είναι πως με τα παραμύθια των πολιτικών δέν υπάρχει εναλλακτική.
Οι εκλογές υπάρχουν μόνο για να αλλάζουν την κεφαλή του κράτους και να διαιωνίζουν αυτή την αθλιότητα. Κάποιοι θα φτάσουν να απολαύσουν το μεγαλείο της καπιταλιστικής λαίλαπας που είναι το αποτέλεσμα της χειρωνακτικής και πνευματικής εργασίας δισεκατομμύριων ανθρώπων που ακροβατούν μεταξύ ακραίας φτώχειας και θανάτου.
Στον καπιταλισμό δέν υπάρχει ζωή για όλους. Υπάρχει μόνο γι’αυτούς που θα θυσιάσουν τα όνειρά τους και θα καταπνίξουν τα συναισθήματά τους και θα υπερκεράσουν εκείνο το στάδιο, στο οποίο ένας πολύ καλός μισθός ισοδυναμεί με την πλήρη υποταγή του εργαζόμενου στις ολοένα αυξανόμενες απαιτήσεις της θέσης που εργάζεται.
Όσοι αρνούμαστε να υποταχθούμε σε αυτή τη συνθήκη, είμαστε καταδικασμένοι στην κόλαση της φτώχειας και στον εξοστρακισμό του κοινωνικού περιθωρίου, μαρκαρισμένοι με την στάμπα του τεμπέλη και αποτυχημένου. Αυτού που για διάφορους λόγους δέν «κατάφερε» να προσαρμοστεί στις απαιτήσεις της κοινωνίας τους.
Είμαστε μόνο αριθμοί. Κωδικοποιημένοι αριθμοί με ονοματεπώνυμα που δέν έχουν σημασία και με προκαθορισμένες ιδιότητες.
Νήπια, μαθητές, σπουδαστές, φαντάροι, εργαζόμενοι, συνταξιούχοι,νεκροί… Η σειρά δέν είναι απόλυτη και οι ιδιότητες αλλάζουν κατά περίπτωση. Αυτό που παραμένει ίδιο είναι πως γεννιόμαστε μέσα σε μία φυλακή, που άλλοι αποφασίζουν για εμάς. Μαθαίνουμε αυτά που θέλουν αυτοί, πιστεύουμε αυτά που θέλουν αυτοί, ζούμε και εργαζόμαστε όπως θέλουν αυτοί, πεθαίνουμε όπως διαλέγουν αυτοί.
Κανένας δέν βλέπει πως πίσω από τα ονόματα κρύβονται όνειρα, συναισθήματα και ιστορίες. Δέν είμαστε εργαλεία, είμαστε άνθρωποι. Αγαπάμε και πονάμε.
Δέν είμαστε ελεύθεροι, οι επιλογές μας είναι ήδη προκαθορισμένες μέσα σε μία κοινωνία που καταδικάζει την διαφορετικότητα και γενικά τις απόψεις εκείνες οι οποίες είναι έξω από τις παγιωμένες αντιλήψεις της χειραγωγημένης από το σύστημα πλειοψηφίας.
Οι εργαζόμενοι και οι άνεργοι πρέπει αλλά και όποιος αναζητά την ελευθερία του και την ελευθερία των ανθρώπινων κοινωνιών, να καταλάβουμε πως αυτό περνάει μόνο μέσα από την κατάργηση του χρήματος και της μισθωτής εργασίας. Περνάει μόνο μέσα από την κατάρρευση της ιεραρχικής εξουσιαστικής και της καταναγκαστικής δομής των σύγχρονων κοινωνιών. Μόνο που αυτό θα πρέπει να γίνει παγκόσμια. Όμως μέχρι τότε μένουν να γίνουν βήματα προς τα μπροστά.Ατομικά αλλά και σε κάθε χώρα ξεχωριστά.
Πρέπει να εναντιωθούμε στα ψέματα του κράτους και στην τρομοκρατία των αφεντικών. Να εναντιωθούμε στην προπαγάνδα του συστήματος που μας καταδικάζει και μας ενοχοποιεί για την φτώχεια μας.
Η απελευθέρωση των ανθρώπων και η χειραφέτηση των εργαζομένων περνά μόνο μέσα από την κατάργηση των αφεντικών. Ποτέ δέν υπήρξαν εργαζόμενοι. Μόνο σκλάβοι που δουλεύουν με όρους που ποτέ δέν έχουν συμφωνηθεί με δίκαιο τρόπο. Κι άν έχουν συμφωνηθεί είναι γιατί ο καθένας από εμάς είναι αντιμέτωπος με την πείνα , την φτώχεια και τον θάνατο.
Μόνο στη χώρα μας, χιλιάδες απολύσεις, εκατομμύρια άνεργοι, μισθοί πείνας, αυτοκτονίες, εργοδοτική τρομοκρατία, αβεβαιότητα, φτώχεια και κατάθλιψη.Τα μνημόνια είναι το κερασάκι στην τούρτα της αναδιάρθρωσης του καπιταλισμού και της αναδιανομής του πλούτου. Θύματα είναι πάντα αυτοί που αναγκαστικά εργάζονται για ένα μεροκάματο επιβίωσης ή ένα μισθό της πλάκας. Αυτοί που τώρα τους κυνηγάνε εισπρακτικές, τράπεζες, εφορίες, αστυνομίες και κράτος.
Τα λαμόγια και οι «δημοκράτες» της Ευρώπης και της επιχειρηματικότητας έχουν ασυλία. Έχουν μαζέψει τόσο χρήμα που η χώρα είναι ολότελα δική τους. Άν λοιπόν κάποιος θέλει να πάρει τη χώρα του πίσω να αφήσει τους Γερμανούς και να πάει στους ντόπιους αλήτες που τον κλέβουν και τον κοροϊδεύουν από τότε που γεννήθηκε. Και ύστερα ποιός ξέρει ίσως και ο γερμανικός λαός κι ο κάθε λαός να πετάξει με τις κλωτσιές τους δικούς του λογιστές της παγκόσμιας αθλιότητας.
Όσο για εμάς εδώ, οφείλουμε συλλογικά να αντιμετωπίσουμε κράτος και αφεντικά, τους ντόπιους και ξένους μαφιόζους που απομυζούν την ζωή μας. Γιατί τα όνειρα του κάθε ανθρώπου δέν πρέπει να σταματούν στην ανάληψη ή την αποδοχή ενός μισθού πείνας, κάτω από την τρομοκρατία του κάθε αφέντη και τους νόμους της κάθε ψευτοδημοκρατίας.
ΑΝΩΝΥΜΟς & ΜΑΥΡΗ ΛΙΣΤΑ
Δε λυπάμαι τα γηρατειά που φεύγουν
τα μωράκια που έρχονται άθελά τους να ζήσουν σκλάβοι,
να πεθάνουν σκλάβοι,
σ’ έναν κόσμο ελεύθερων αφεντάδων.
Θα τους μαθαίνουν: η σκλαβιά τους χρέος εθνικόν και σοφία του
Πανάγαθου!
ΚΩΣΤΑΣ ΒΑΡΝΑΛΗΣ, 20 Oκτώβρη 1973.
ΜΑΥΡΗ ΛΙΣΤΑ
από Στον τοίχο
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Για πες