Επέτειος (1)

Τα τελευταία χρόνια η επέτειος της Επανάστασης του 1821 γιορτάζεται με κάποιες δυσκολίες. Αυτό οφείλεται σε δύο παράγοντες: από τη μία ο κομφορμισμός στο τελετουργικό της εορτής, σχολικό ή άλλο, καθώς επίσης και η ταρίχευση της προσέγγισης στο νόημα της επανάστασης,

κι από την άλλη η πολλαπλή αμφισβήτηση της ταυτότητας και της καταγωγής του 1821.

Κι έτσι, ο μεν σχολαστικός λόγος για την εθνεγερσία αποχυμώνει την ουσία της, ο δε υπερασπιστικός λόγος -όπως τώρα και ο δικός μου- χάνει συχνά την πανηγυρική αύρα των γεγονότων, αυτήν που εννοούσε ο ποιητής όταν μας καλούσε να «μεθύσουμε με το αθάνατο κρασί του ’21».

Σήμερα που η Ελλάδα χειμάζεται, η μέθη αυτή θα μπορούσε να είναι εθνεγερτική, και για αυτόν ακριβώς τον λόγο έχει εκ προοιμίου -εδώ και πολλά χρόνια- κατασυκοφαντηθεί.

Πίσω από την πολιτική υποταγή της Ελλάδας βρίσκεται η πολιτισμική αποδόμηση. Προϋπόθεση για την αιχμαλωσία του λαού είναι η αποκοπή του από τη λαϊκή παράδοση, την κληρονομιά και τη μνήμη του, ο απορφανισμός του από τους ήρωες και τους αγίους του, τα φυλαχτά του, το σθένος και την έμπνευσή του.

Ο «εκσυγχρονισμός» στην Ελλάδα, όπως και σε άλλες χώρες, ήταν η επανακατασκευή του ανθρώπου-ραγιά.

Και το κύριο καθήκον των «εκσυγχρονιστών», στο πλαίσιο της ομογενοποιημένης σκέψης που στηρίζει την παγκοσμιοποίηση, ήταν και είναι να τρομοκρατήσουν ιδεολογικώς την κοινωνία διαλύοντας την πολιτική και πολιτιστική ταυτότητα, το αίσθημα του συνανήκειν, το εθνικό πλαίσιο μέσα στο οποίο διεξάγεται η ταξική πάλη, ώστε οι εργαζόμενοι να βρεθούν εν κενώ, οι κατακτήσεις τους να εξαερωθούν και οι όποιες διεκδικήσεις τους για το μέλλον να φαίνονται αδιανόητες.

Οι «εκσυγχρονιστές», δεξιοί και αριστεροί, οι ενσωματωμένοι σοσιαλδημοκράτες, οι νεοφιλελεύθεροι, υπήκοοι, σμπίροι, κουίσλιγκ και τοποτηρητές των αφεντικών τους, είναι οι νέοι γενίτσαροι που καθηλώνουν τον λαό στη θέση του ραγιά. Ο λαός -οι εργαζόμενοι- έπρεπε να πεισθεί για τη θέση του στον νέο (σε συνθήκες προτεκτοράτου) τρόπο παραγωγής, να αισθάνεται ένοχος, να αισθάνεται φταίχτης για τη φτώχεια του. Και προς τούτο αναδύθηκαν οι παραλογισμοί του στυλ «μαζί τα φάγαμε» και οι ανηθικότητες του στυλ «δεν μπορούμε να κάνουμε αλλιώς». Φθάσαμε στο γκροτέσκ ο λαός να κατηγορείται για λαϊκισμό.

Ο λαός δεν μπορεί να είναι λαϊκιστής, δεν μπορεί να είναι δημαγωγός του εαυτού του. Ομως η επιστράτευση της βλακείας και της αμορφωσιάς από την άρχουσα τάξη παραλύει κάθε αντίσταση της σκέψης, όταν παίρνει τη μορφή ολοκληρωτικής προπαγάνδας που περνάει μέσα από τα ΜΜΕ, τα ΑΕΙ και τα περισσότερα από τα πολιτικά κόμματα.

Η βλακεία είναι ανίκητη. Και ο λόγος της βλακείας, όπως άλλωστε και το ψέμα, όσο πιο τερατώδης είναι, τόσο πιο πιστευτός γίνεται - όπως έλεγε για την κατασκευή της πραγματικότητας ο Χίτλερ στον Γκαίμπελς. Η γέννηση της τερατολογίας και η διασπορά της σε μαζική κλίμακα, όπως οι εθνικοσοσιαλιστές πρώτοι κατόρθωσαν, ταλανίζει και την εποχή μας. Γιατί;

Διότι η άρχουσα τάξη είναι αφιλοσόφητη. Ηλίθια. Εκτός από την αρπαγή του πλούτου, βλέπει μόνον την αρπαγή του πλούτου. Αυτή η τόσον ισχυρή βλακεία για να διαιωνίζει τον εαυτόν της, πρέπει να αποβλακώνει τον λαό. Το φαινόμενο αυτό στην εποχή μας έχει πάρει οργουελικές διαστάσεις και ενισχυμένο από την υπερτεχνολογία τείνει σε καφκικό εφιάλτη.

Το ισχυρότερο εργαλείο για όλα αυτά είναι η χρήση της γλώσσας με τρόπο που να τσακίζει μυαλά, ψυχές, χαρακτήρες, συλλογικότητες, πρόσωπα και βεβαίως την ιστορία. Τη μνήμη. Την αλήθεια - το αντίδοτο της λήθης. Ο εν λήθη άνθρωπος περιπίπτει σε πολιτικό λήθαργο, γίνεται ανδράποδο, αναλώσιμος, απασχολήσιμος, υποαπασχολούμενος, χαμηλόμισθος, έμφοβος, ραγιάς.

Προς τούτο τη γλώσσα στον δημόσιο λόγο κατακλύζουν παρενδύσεις των εννοιών και ευφημισμοί. Η σκλαβιά, λόγου χάριν, ονομάζεται ελεύθερη αγορά, η αλήθεια άνευ της αποδείξεώς της, αλήθεια του άλλου, η αποκολοκύνθωση αυτοπροσδιορισμός και πάει λέγοντας.

Η συσσώρευση όμως αυτής της χρήσιμης βλακείας σε επίπεδο υψηλής τηλεθέασης δημιουργεί τις προϋποθέσεις για την τυραννίδα των τερατολογιών που αποδομούν τις κοινωνικές αντιστάσεις. Η μετατροπή του πολίτη σε α-πόλιδα, σε απάτριδα, σε νομάδα ή κολίγο, είναι ύψιστη προτεραιότητα των αστικών τάξεων που δεν έχουν πατρίδα και νέμονται τον πλούτο των εθνών. Ετσι ο πατριωτισμός δεξιών και αριστερών συκοφαντείται ως εθνικισμός, ενώ ο διεθνισμός των εργατικών τάξεων γίνεται η χλεύη της γκλαμουριάς του κοσμοπολιτισμού των νεόπλουτων.

Ιδιαιτέρως για την Αριστερά, η αποκοπή της από την πατριωτική της διάσταση -εκείνη που την οδήγησε στο έπος του ΕΑΜ ή στην αντοχή της στον Μεγάλο Πατριωτικό Πόλεμο, όπως οι κομμουνιστές της ΕΣΣΔ ονόμασαν τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο και αναλόγως έδρασαν- η αποκοπή λοιπόν της Αριστεράς από τη γη της και η μετατροπή της σε έναν ηττημένο, μετέωρον Ανταίο, ήταν υψίστης σημασίας καθήκον, απ’ αυτά όμως που μόνον εξωμότες μπορούν να φέρουν εις πέρας, δηλαδή αριστεροί που ενσωματώνονται στο Πραιτώριο.

Ετσι για τον κ. Μπαλτά και όχι μόνον, η Επανάσταση του 1821 «γέννησε το ελληνικό έθνος»!! Τώρα, ποιος έκανε την επανάσταση αν όχι το ελληνικό έθνος, είναι ένα ερώτημα που θα θέσουν οι Πετσενέγκοι στα πρώτα UFO που θα μας κάνουν τη χάρη να εμφανισθούν στον πλανήτη.

Τέτοιες τερατολογίες όπως αυτή του Μπαλτά, όπως η θεωρία της ασυνέχειας του ελληνικού έθνους, τοποθετούν στη θέση της λογικής και της επιστήμης τη βλακεία και συνεπώς τείνουν να γίνουν απροσμάχητες. (Συνεχίζεται αύριο...)

ο Στάθης στον Ενικό