του ΛΑΜΠΡΟΥ ΤΟΚΑ
Πριν 43 χρόνια, στο διάστημα από τις 13 Φλεβάρη μέχρι και τα τέλη Μάρτη του 1974, η χούντα του Ιωαννίδη προκάλεσε ένα ισχυρότατο πλήγμα στο αντιδικτατορικό κίνημα της Ελλάδας και ειδικότερα στις οργανώσεις του ΚΚΕ, που αποτελούσαν τη σπονδυλική του αντιδικτατορικού αγώνα.
Συγκεκριμένα, τρείς μήνες μετά το ματοκύλισμα της εξέγερσης στο Πολυτεχνείο (17 Νοέμβρη του 1973), τα όργανα της χούντας προσπάθησαν να ανακόψουν την άνοδο του αντιδικτατορικού κινήματος με μαζικές συλλήψεις κομμουνιστών και άλλων αγωνιστών, οι οποίοι πάλευαν για την ανατροπή του δικτατορικού καθεστώτος και γενικότερα για μια Ελλάδα Ελεύθερη- Ανεξάρτητη και Δημοκρατική, όπου δεν θα υπάρχει εκμετάλλευση ανθρώπου από άνθρωπο.
Αναφερόμαστε αποκλειστικά στις μαζικές συλλήψεις ηγετικών στελεχών του ΚΚΕ και των αντιδικτατορικών του οργανώσεων (ΚΝΕ, Αντι-ΕΦΕΕ και του ΠΑΜ) που έγιναν από την Γενική Ασφάλεια της Αθήνας από τα μέσα Φλεβάρη μέχρι το τέλος Μάρτη 1974. Στο διάστημα αυτό συνελήφθησαν περίπου 300 αγωνιστές, με τους ιθύνοντες της χούντας να πανηγυρίζουν, κάνοντας λόγο για «εξάρθρωση του κλιμακίου του ΚΚΕ».
Το στρατιωτικοφασιστικό καθεστώς, προετοίμασε τις συγκεκριμένες συλλήψεις, με τη διοχέτευση στοιχείων στα μέσα μαζικής ενημέρωσης, σύμφωνα με τα οποία ο «κομμουνιστικός κίνδυνος» στην Ελλάδα, εξακολουθεί να είναι υπαρκτός!
Ανάμεσα στους 300 συλληφθέντες ήταν και κορυφαία ηγετικά στελέχη του ΚΚΕ και της ΚΝΕ, όπως οι Αντώνης Αμπατιέλος, Νίκος Καλούδης και Μίνα Γιάννου (μέλη του Π.Γ. της ΚΕ του ΚΚΕ), Γιάννης Παλαβός και Νίκος Κουτρούμπας (μέλη της ΚΟΑ του ΚΚΕ), Δημήτρης Γόντικας, Κώστας Κάππος και Θανάσης Αποστολάς (μέλη του Γραφείου του ΚΣ της ΚΝΕ), Τάσος Γουδέλης και Θόδωρος Τζιατζής (μέλη του Γραφείου Σπουδάζουσας της ΚΝΕ) κ.α.
Το στρατιωτικοφασιστικό καθεστώς, προετοίμασε τις συγκεκριμένες συλλήψεις, με τη διοχέτευση στοιχείων στα μέσα μαζικής ενημέρωσης, σύμφωνα με τα οποία ο «κομμουνιστικός κίνδυνος» στην Ελλάδα, εξακολουθεί να είναι υπαρκτός!
Ανάμεσα στους 300 συλληφθέντες ήταν και κορυφαία ηγετικά στελέχη του ΚΚΕ και της ΚΝΕ, όπως οι Αντώνης Αμπατιέλος, Νίκος Καλούδης και Μίνα Γιάννου (μέλη του Π.Γ. της ΚΕ του ΚΚΕ), Γιάννης Παλαβός και Νίκος Κουτρούμπας (μέλη της ΚΟΑ του ΚΚΕ), Δημήτρης Γόντικας, Κώστας Κάππος και Θανάσης Αποστολάς (μέλη του Γραφείου του ΚΣ της ΚΝΕ), Τάσος Γουδέλης και Θόδωρος Τζιατζής (μέλη του Γραφείου Σπουδάζουσας της ΚΝΕ) κ.α.
Λεπτομέρειες για το πλήγμα που κατάφεραν το 1974 τα όργανα της χούντας στο ΚΚΕ και τις αντιδικτατορικές του οργανώσεις, μπορεί να βρείτε κανείς στο βιβλίο με τίτλο «Τα Παιδιά του Φλεβάρη», που κυκλοφόρησε το 2014 από τις εκδόσεις Καστανιώτη.
Με το συγκεκριμένο βιβλίο (στο οποίο φιλοξενούνται και συνεντεύξεις 19 από τους συλληφθέντες αγωνιστές, στελέχη τότε της ΚΝΕ, της ΑΝΤΙ- ΕΦΕΕ κλπ), ο συγγραφέας αναζητά απάντηση στο καυτό εξής καυτό ερώτημα: Τι φταίει που δεν καρποφορούν οι προσπάθειες για την κοινή δράσης των κομμάτων και κινημάτων της Αριστεράς; Μέσα από 20 κοινές ερωτήσεις, οι 19 που έδωσαν συνέντευξη, απαντούν στα εξής:
Με το συγκεκριμένο βιβλίο (στο οποίο φιλοξενούνται και συνεντεύξεις 19 από τους συλληφθέντες αγωνιστές, στελέχη τότε της ΚΝΕ, της ΑΝΤΙ- ΕΦΕΕ κλπ), ο συγγραφέας αναζητά απάντηση στο καυτό εξής καυτό ερώτημα: Τι φταίει που δεν καρποφορούν οι προσπάθειες για την κοινή δράσης των κομμάτων και κινημάτων της Αριστεράς; Μέσα από 20 κοινές ερωτήσεις, οι 19 που έδωσαν συνέντευξη, απαντούν στα εξής:
Πρώτον, πως έμπλεξαν με την Αριστερά, που έγινε αφορμή να συλληφθούν και πως άντεξαν τα φρικτά βασανιστήρια στην Ασφάλεια και στο στρατόπεδο Μπογιατίου.
Δεύτερον, αν δικαιώθηκαν και σε ποιο βαθμό οι αγώνες που έδωσαν μέσα από τις αντιδικτατορικές οργανώσεις και τι απέγιναν τα ιδανικά του Πολυτεχνείου για «Ψωμί- Παιδεία- Ελευθερία- Εθνική Ανεξαρτησία- Λαϊκή Κυριαρχία».
Τρίτον, αν είναι δυνατό να εκπληρωθεί στις μέρες μας η επιθυμία όσων επιδιώκουν την κοινή δράση των κομμάτων της Αριστεράς σε πολιτικό και κοινωνικό επίπεδο και πως τοποθετούνται στο αίτημα για την κατάργηση της εκμετάλλευσης ανθρώπου από άνθρωπο.
Η χούντα και ο κομμουνιστικός κίνδυνος
Όπως προαναφέρθηκε, τα όργανα της χούντας του Ιωαννίδη, προχώρησαν το Φλεβάρη του 1974 στις μαζικές συλλήψεις στελεχών του ΚΚΕ και των αντιδικτατορικών του οργανώσεων, με τη δικαιολογία ότι έτσι θα έδιναν τέλος στην απειλή του «κομμουνιστικού κινδύνου».
Το ίδιος ακριβώς επιχείρημα πρόβαλαν πριν μισό αιώνα όλοι εκείνοι που έβαζαν πλάτες σε μια ομάδα συνταγματαρχών, προκειμένου να ανατρέψει με τη βία και τα τανκς τη νόμιμα εκλεγμένη κυβέρνηση και να επιβάλλει στις 21 Απρίλη τη δικτατορία.
Από την πρώτη μέρα επικράτησης της χούντας άρχισαν οι μαζικές συλλήψεις και γέμισαν οι φυλακές και τα ξερονήσια με κρατούμενους κομμουνιστές και άλλους δημοκράτες, ενώ ταυτόχρονα οι χουντικοί έβαζαν στο «γύψο» για 7 χρόνια στοιχειώδεις δημοκρατικές κατακτήσεις και ελευθερίες των Ελλήνων!
Το ίδιος ακριβώς επιχείρημα πρόβαλαν πριν μισό αιώνα όλοι εκείνοι που έβαζαν πλάτες σε μια ομάδα συνταγματαρχών, προκειμένου να ανατρέψει με τη βία και τα τανκς τη νόμιμα εκλεγμένη κυβέρνηση και να επιβάλλει στις 21 Απρίλη τη δικτατορία.
Από την πρώτη μέρα επικράτησης της χούντας άρχισαν οι μαζικές συλλήψεις και γέμισαν οι φυλακές και τα ξερονήσια με κρατούμενους κομμουνιστές και άλλους δημοκράτες, ενώ ταυτόχρονα οι χουντικοί έβαζαν στο «γύψο» για 7 χρόνια στοιχειώδεις δημοκρατικές κατακτήσεις και ελευθερίες των Ελλήνων!
Μετά την 23η Ιούλη 1974, που το στρατιωτικοφασιστικό καθεστώς κατέρρευσε σαν χάρτινος πύργος και η εξουσία μεταβιβάστηκε στην λεγόμενη «κυβέρνηση Εθνικής Σωτηρίας», το κυρίαρχο αίτημα του ελληνικού λαού συνοψιζόταν στο σύνθημα ΑΠΟΧΟΥΝΤΟΠΟΙΗΣΗ.
Δηλαδή, ο ελληνικός λαός, αξίωνε τόσο την παραδειγματική τιμωρία των πρωτεργατών της χούντας και όσων μετείχαν σε βασανιστήρια αγωνιστών όσο και τον ουσιαστικό εκδημοκρατισμό της δημόσιας διοίκησης.
Δυστυχώς, το αίτημα του δεν εισακούστηκε. Είτε επειδή οι τότε κυβερνώντες έπρεπε να τηρήσουν όσα είχαν συμφωνηθεί στο παρασκήνιο με τους πραξικοπηματίες για τη μεταβίβαση της εξουσίας είτε επειδή είχαν αποδεχτεί την άποψη που θεωρούσε τους χουντικούς στον κρατικό μηχανισμό «σταγονίδια»! (σ.σ. ελάχιστους και αδύναμους).
Δηλαδή, ο ελληνικός λαός, αξίωνε τόσο την παραδειγματική τιμωρία των πρωτεργατών της χούντας και όσων μετείχαν σε βασανιστήρια αγωνιστών όσο και τον ουσιαστικό εκδημοκρατισμό της δημόσιας διοίκησης.
Δυστυχώς, το αίτημα του δεν εισακούστηκε. Είτε επειδή οι τότε κυβερνώντες έπρεπε να τηρήσουν όσα είχαν συμφωνηθεί στο παρασκήνιο με τους πραξικοπηματίες για τη μεταβίβαση της εξουσίας είτε επειδή είχαν αποδεχτεί την άποψη που θεωρούσε τους χουντικούς στον κρατικό μηχανισμό «σταγονίδια»! (σ.σ. ελάχιστους και αδύναμους).
Ενδεικτικά των παραπάνω, είναι ότι το στρατιωτικοφασιστικό πραξικόπημα, χαρακτηρίστηκε ως «στιγμιαίο» αδίκημα με αποτέλεσμα να δικαστούν μόνο οι πρωταίτιοι της 21ης Απριλίου (Παπαδόπουλος, Παττακός, Μακαρέζος, Ιωαννίδης κλπ), ενώ τη γλύτωσαν οι βασανιστές και όσοι από τον κρατικό μηχανισμό υπηρέτησαν τη χούντα.
Το μόνο που μπορεί να «δικαιολογήσει» αυτή την αντιμετώπιση των χουντικών από τη Δικαιοσύνη (δηλαδή τους δικαστές) και τους πολιτικούς τους προϊσταμένους, είναι η εξής πικρή αλήθεια.
Αν οι νομικές διώξεις επεκτείνονταν σε όλη τη διάρκεια της δικτατορίας, θα διαλυόταν ολόκληρος ο κρατικός μηχανισμός της μεταπολίτευσης και πρώτα απ’ όλα οι κατασταλτικοί μηχανισμοί του κράτους που, όμως, ήταν άκρως απαραίτητοι στο σύστημα για την ομαλή μετάβαση στον κοινοβουλευτισμό.
Το μόνο που μπορεί να «δικαιολογήσει» αυτή την αντιμετώπιση των χουντικών από τη Δικαιοσύνη (δηλαδή τους δικαστές) και τους πολιτικούς τους προϊσταμένους, είναι η εξής πικρή αλήθεια.
Αν οι νομικές διώξεις επεκτείνονταν σε όλη τη διάρκεια της δικτατορίας, θα διαλυόταν ολόκληρος ο κρατικός μηχανισμός της μεταπολίτευσης και πρώτα απ’ όλα οι κατασταλτικοί μηχανισμοί του κράτους που, όμως, ήταν άκρως απαραίτητοι στο σύστημα για την ομαλή μετάβαση στον κοινοβουλευτισμό.
Η μη αποχουντοποίηση, οδήγησε στην αποθράσυνση των χουντικών «σταγονιδίων», γεγονός που εκφράστηκε με την ίδρυση χουντικού κόμματος το 1974 (της ΕΠΕΝ) και άλλες οργανωμένες δραστηριότητες των φασιστοειδών και άλλων συνεργατών τους, που φρόντιζαν με κάθε ευκαιρία να δείχνουν την παρουσία τους.
Η άνοδος, η «πτώση» της χούντας και οι φασίστες
Η άνοδος και η «πτώση» της φασιστικής χούντας- για την ακρίβεια η μεταβίβαση της εξουσίας στις 24 Ιούλη του 74 από τους στρατιωτικούς στους πολιτικούς της κυβέρνησης «Εθνικής Ενότητας» με επικεφαλής τον Κωνσταντίνο Καραμανλή– δεν ήταν τυχαία γεγονότα.
Όπως δεν είναι τυχαία και η σημαντική άνοδος που άρχισε να καταγράφει οι φασιστικές και ακροδεξιές οργανώσεις και στην Ελλάδα, ιδιαίτερα μετά το ξέσπασμα της οικονομικής κρίσης του 2008, η οποία εκδηλώθηκε στις ΗΠΑ και εξαπλώθηκε σταδιακά στην Ευρώπη και άλλες καπιταλιστικές χώρες.
Μια από τις συνέπειες της οικονομικής κρίσης ήταν και η είσοδος στα κοινοβούλια διαφόρων χωρών νεοναζιστικών οργανώσεων, όπως έγινε και στην Ελλάδα με την εγκληματική ναζιστικής οργάνωσης της Χρυσής Αυγής.
Είναι κοινό μυστικό, πως όταν χαϊδεύεις το «αυγό του φιδιού», ξέρεις πως όταν το φίδι βγει από το αυγό του και μεγαλώσει μπορεί να σε δαγκώσει. Και αν είναι δηλητηριώδες, τότε…
Όπως δεν είναι τυχαία και η σημαντική άνοδος που άρχισε να καταγράφει οι φασιστικές και ακροδεξιές οργανώσεις και στην Ελλάδα, ιδιαίτερα μετά το ξέσπασμα της οικονομικής κρίσης του 2008, η οποία εκδηλώθηκε στις ΗΠΑ και εξαπλώθηκε σταδιακά στην Ευρώπη και άλλες καπιταλιστικές χώρες.
Μια από τις συνέπειες της οικονομικής κρίσης ήταν και η είσοδος στα κοινοβούλια διαφόρων χωρών νεοναζιστικών οργανώσεων, όπως έγινε και στην Ελλάδα με την εγκληματική ναζιστικής οργάνωσης της Χρυσής Αυγής.
Είναι κοινό μυστικό, πως όταν χαϊδεύεις το «αυγό του φιδιού», ξέρεις πως όταν το φίδι βγει από το αυγό του και μεγαλώσει μπορεί να σε δαγκώσει. Και αν είναι δηλητηριώδες, τότε…
Αναμφισβήτητα, τροφή για την άνοδο και είσοδο της Χρυσής Αυγής στην Ελλάδα και την είσοδό της στο ελληνικό κοινοβούλιο, έδωσαν και τα βάρβαρα αντιλαϊκά μέτρα που άρχισαν να εφαρμόζονται μετά το 2009.
Μιλάμε για τις αντιλαϊκές πολιτικές των Μνημονίων και των δανειακών συμβάσεων, που εγκαινίασε το 2010 η «σοσιαλιστική» κυβέρνηση ΠΑΣΟΚ του Γ. Παπανδρέου, συνέχισαν να εφαρμόζουν η «κεντροδεξιά (ΠΑΣΟΚ- ΝΔ- ΛΑΟΣ) κυβέρνηση Λ. Παπαδήμου (από το 2011) και μετά το καλοκαίρι του 2012 η κεντροαριστεροδεξιά κυβέρνηση του Αντ. Σαμαρά (ΠΑΣΟΚ, ΝΔ και ΔΗΜ.ΑΡ.).
Το ίδιο, δυστυχώς συνέβη και με το ΣΥΡΙΖΑ που υποσχόταν να καταργήσει τα Μνημόνια και αντιλαϊκές πολιτικές που τα συνόδευαν, με ένα νόμο και ένα άρθρο. Λίγους μήνες μετά την ανάληψη κυβερνητικών καθηκόντων (Γενάρης 2015) το γύρισε στο… καλαματιανό!
Συγκεκριμένα, από το καλοκαίρι του 2015, όταν η «πρώτη φορά Αριστερά» κυβέρνηση μετέτρεψε το ΟΧΙ του δημοψηφίσματος σε ΝΑΙ, το δίδυμο των κομμάτων της συγκυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ- ΑΝΕΛ εντάχθηκε και επίσημα στο κλαμπ των «Μνημονιακών», εφαρμόζοντας πιστά τις αντιλαϊκές πολιτικές που τους υπαγορεύουν οι δανειστές και εν γένει οι κεφαλαιοκράτες.
Μιλάμε για τις αντιλαϊκές πολιτικές των Μνημονίων και των δανειακών συμβάσεων, που εγκαινίασε το 2010 η «σοσιαλιστική» κυβέρνηση ΠΑΣΟΚ του Γ. Παπανδρέου, συνέχισαν να εφαρμόζουν η «κεντροδεξιά (ΠΑΣΟΚ- ΝΔ- ΛΑΟΣ) κυβέρνηση Λ. Παπαδήμου (από το 2011) και μετά το καλοκαίρι του 2012 η κεντροαριστεροδεξιά κυβέρνηση του Αντ. Σαμαρά (ΠΑΣΟΚ, ΝΔ και ΔΗΜ.ΑΡ.).
Το ίδιο, δυστυχώς συνέβη και με το ΣΥΡΙΖΑ που υποσχόταν να καταργήσει τα Μνημόνια και αντιλαϊκές πολιτικές που τα συνόδευαν, με ένα νόμο και ένα άρθρο. Λίγους μήνες μετά την ανάληψη κυβερνητικών καθηκόντων (Γενάρης 2015) το γύρισε στο… καλαματιανό!
Συγκεκριμένα, από το καλοκαίρι του 2015, όταν η «πρώτη φορά Αριστερά» κυβέρνηση μετέτρεψε το ΟΧΙ του δημοψηφίσματος σε ΝΑΙ, το δίδυμο των κομμάτων της συγκυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ- ΑΝΕΛ εντάχθηκε και επίσημα στο κλαμπ των «Μνημονιακών», εφαρμόζοντας πιστά τις αντιλαϊκές πολιτικές που τους υπαγορεύουν οι δανειστές και εν γένει οι κεφαλαιοκράτες.
Η στροφή 180 μοιρών που έκανε ο ΣΥΡΙΖΑ, προκάλεσε ανυπολόγιστη ζημιά στο μαζικό λαϊκό κίνημα, όχι μόνο της Ελλάδας αλλά και διεθνώς. Η υπογραφή με τους δανειστές του τρίτου- Αριστερού- Μνημονίου και ο εμπλουτισμός των αντιλαϊκών πολιτικών με νέα φοροεισπρακτικά μέτρα, αξιοποιήθηκε και συνεχίζει να αξιοποιείται δεόντως, από τις συντηρητικές και αντιδραστικές δυνάμεις (και από τους φασίστες).
Όλοι εκείνοι, που πάθαιναν αλλεργία και μόνο στο άκουσμα της λέξης «αριστερά» (με μια λέξη οι κάθε είδους εκμεταλλευτές καθώς και οι εκπρόσωποι των διαφόρων ιμπεριαλιστικών οργανισμών και κομμάτων), από κοινού με τα ελεγχόμενα από αυτούς μέσα μαζικής ενημέρωσης- αξιοποιώντας τη μεγάλη «κωλοτούμπα» του ΣΥΡΙΖΑ, έτριβαν τα χέρια τους.
Αξιοποιώντας τη στροφή΄180 μοιρών του ΣΥΡΙΖΑ, άρχισαν να προπαγανδίζουν την θεωρία «όλοι τα ίδια είναι» ή «την είδαμε και την Αριστερά» και άλλα παρόμοια αντιδραστικά επιχειρήματα, καλλιεργώντας έτσι την εντύπωση στην κοινή γνώμη ότι, τάχα, η Ευρωπαϊκή Ένωση είναι «μονόδρομος» και το καπιταλιστικό σύστημα «ανίκητο»!
Όλοι εκείνοι, που πάθαιναν αλλεργία και μόνο στο άκουσμα της λέξης «αριστερά» (με μια λέξη οι κάθε είδους εκμεταλλευτές καθώς και οι εκπρόσωποι των διαφόρων ιμπεριαλιστικών οργανισμών και κομμάτων), από κοινού με τα ελεγχόμενα από αυτούς μέσα μαζικής ενημέρωσης- αξιοποιώντας τη μεγάλη «κωλοτούμπα» του ΣΥΡΙΖΑ, έτριβαν τα χέρια τους.
Αξιοποιώντας τη στροφή΄180 μοιρών του ΣΥΡΙΖΑ, άρχισαν να προπαγανδίζουν την θεωρία «όλοι τα ίδια είναι» ή «την είδαμε και την Αριστερά» και άλλα παρόμοια αντιδραστικά επιχειρήματα, καλλιεργώντας έτσι την εντύπωση στην κοινή γνώμη ότι, τάχα, η Ευρωπαϊκή Ένωση είναι «μονόδρομος» και το καπιταλιστικό σύστημα «ανίκητο»!
Αναμφισβήτητα τα τελευταία 30 χρόνια, είχαμε κοσμοϊστορικές αλλαγές και μεγάλα πισωγυρίσματα. Οι μεγάλες ανατροπές που σημειώθηκαν από τις αρχές της δεκαετίες του 1990, με τη διάλυση της Σοβιετικής Ένωσης και στη συνέχεια την παλινόρθωση του καπιταλισμού στις χώρες της πρώην σοσιαλιστικής κοινότητας έφεραν τα πάνω- κάτω.
Οι εξελίξεις αυτές, επέτρεψαν στην ολιγαρχία του πλούτου και τους υπηρέτες της να αντεπιτεθούν και να ξηλώσουν σε πολύ μικρό διάστημα τις μεγάλες κατακτήσεις των εργαζομένων και των λαών, που είχαν κερδηθεί με πολύχρονους αγώνες και αίμα.
Η ανελέητη επίθεση στο βιοτικό επίπεδο των εργαζομένων, που οδήγησε στην εκρηκτική αύξησης της φτώχειας και της εξαθλίωσης των λαών σε όλο τον πλανήτη, αποτέλεσε λίπασμα για την άνοδο της ακροδεξιάς και του φασισμού που ξανασήκωσε κεφάλι και απειλεί να δαγκώσει με τα φαρμακερά του δόντια, ακόμη και εκείνους που τον ταΐζουν.
Οι εξελίξεις αυτές, επέτρεψαν στην ολιγαρχία του πλούτου και τους υπηρέτες της να αντεπιτεθούν και να ξηλώσουν σε πολύ μικρό διάστημα τις μεγάλες κατακτήσεις των εργαζομένων και των λαών, που είχαν κερδηθεί με πολύχρονους αγώνες και αίμα.
Η ανελέητη επίθεση στο βιοτικό επίπεδο των εργαζομένων, που οδήγησε στην εκρηκτική αύξησης της φτώχειας και της εξαθλίωσης των λαών σε όλο τον πλανήτη, αποτέλεσε λίπασμα για την άνοδο της ακροδεξιάς και του φασισμού που ξανασήκωσε κεφάλι και απειλεί να δαγκώσει με τα φαρμακερά του δόντια, ακόμη και εκείνους που τον ταΐζουν.
Σίγουρα, όμως, η ιστορία δεν τελειώνει εδώ. Δεν υπάρχει τέλος της ιστορίας. Όλη η εξέλιξη της ζωής, είναι δράση και αντίδραση. Ανεξάρτητα, λοιπόν, από το μεγάλο πισωγύρισμα που έγινε τα τελευταία χρόνια, στο τέλος, θα πρυτανεύσει η λογική. Στο τέλος, θα νικήσει το δίκιο των ανθρώπων του μόχθου και της δουλειάς που αγωνίζονται να κάνουν πράξη τα πανανθρώπινα ιδανικά της κοινωνικής ισότητας, κοινωνικής δικαιοσύνης αλλά και της κατάργησης της εκμετάλλευσης ανθρώπου από άνθρωπο.
Σε μια τέτοια εξέλιξη, σημαντικό ρόλο μπορεί να παίξει η κοινή δράση των πολιτικών κομμάτων και κινημάτων της Αριστεράς. Όσο νωρίτερα επιδιωχθεί και επιτευχθεί η κοινή δράση και οι συμμαχίες των κομμάτων της Αριστεράς- εννοείται στη βάση ενός ενιαίου προγράμματος και τακτικών στόχων με απώτερο σκοπό το σοσιαλισμό- τόσο ευκολότερα θα συνειδητοποιήσουν και οι εργαζόμενοι τη δύναμή τους, ώστε να συντονίσουν τη δράσης με τους υπόλοιπους εκμεταλλευόμενους εναντίον των κεφαλαιοκρατών, για να κάνουν πράξη την κατάργηση της εκμετάλλευσης ανθρώπου από άνθρωπο.
ημεροδρόμος
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Για πες