Μια φορά κι έναν καιρό, προ κρίσης, στην ιδιωτική τηλεόραση προβάλλονταν ψυχαγωγικές εκπομπές με θέμα τη διάσωση. Το format ήταν πανομοιότυπο: ένα νοικοκυριό ή μια κατοικία ή ένα ξενοδοχείο ή εστιατόριο στα πρόθυρα της κατάρρευσης από τη μια κι ένας πάνσοφος διασώστης από την άλλη.
Σε κάποιες εκπομπές της κατηγορίας make-over, το αντικείμενο της διάσωσης/ανάπλασης ήταν μια ταλαίπωρη, αδικημένη από τη φύση ή τα χρόνια γυναίκα την οποία μια στρατιά ειδικών, πλαστικοί χειρουργοί, στυλίστες κ.ά., μεταμόρφωναν σε μοντέλο ή σχεδόν μοντέλο. Κανείς δεν αμφισβητούσε τις ικανότητες του διασώστη που έσωζε γάμους, νοικοκυριά, επιχειρήσεις.
Ωσπου ήρθε η κρίση. Οι τηλεοπτικοί διασώστες χάθηκαν παρ’ όλο που έχουν δραματικά πληθύνει εκείνοι που χρειάζονται διάσωση. Ποιος να πρωτοσωθεί; Σήμερα το ευγενές λειτούργημα του διασώστη ασκείται αποκλειστικά από εκπαιδευμένους εθελοντές σε περιπτώσεις φυσικών και άλλων καταστροφών.
Ο πιο διάσημος διασώστης των ημερών είναι ο Βασίλης Μουλόπουλος, ο οποίος μάλιστα δημόσια προσκαλεί εθελοντές διασώστες και από τα άλλα μεγάλα κόμματα να συνδράμουν στη σωτηρία όχι μόνο του ΔΟΛ αλλά και άλλων Μέσων που κινδυνεύουν με λουκέτο. Μια διάσωση κορυφής που η βεντάλια της θα απλωθεί και σε άλλα σκάφη που εκπέμπουν SOS.
Δεν θα ήταν κακεντρεχές το να υποθέσουμε ότι ο λόγος για τον οποίο ο κ. Ψυχάρης απηύθυνε πρόσκληση στον παλιό συνεργάτη του δεν είναι τόσο η προϋπηρεσία του στον ΔΟΛ, η δημοσιογραφική του πορεία και οι συναισθηματικοί δεσμοί του με τους εργαζόμενους του ομίλου ή η πείρα του ως διασώστη όσο το ειδικό βάρος του στο κυβερνών κόμμα. Εξάλλου, μέχρι χθες ο κ. Μουλόπουλος ήταν πρόεδρος της «Αυγής», μια θέση που υποθέτουμε ότι δεν ήταν διακοσμητική.
Να σωθεί ο ΔΟΛ; Είναι αυτονόητο ότι με την απώλεια τόσων θέσεων εργασίας θα πυκνώσουν οι γραμμές του εφεδρικού δημοσιογραφικού στρατού με αποτέλεσμα να ασκείται ακόμα μεγαλύτερη πίεση σε όσους συναδέλφους εξακολουθούν να εργάζονται ή να αναζητούν εργασία. Η αλληλεγγύη προς τους εργαζόμενους του ΔΟΛ είναι επιβεβλημένη, όπως θα έπρεπε να ήταν η αλληλεγγύη και προς εκατοντάδες χιλιάδες εργαζόμενους στον Τύπο και αλλού που παραδέρνουν μες στη μνημονιακή τρικυμία.
Υπάρχει ένα αόρατο κοιμητήριο που οι επιτύμβιες στήλες του είναι οι εφημερίδες και τα περιοδικά που λύγισαν και έκλεισαν, συνήθως λόγω χρεών ή έλλειψης αναγνωστών. Ανάμεσά του η «L’Unità», που την ίδρυσε ο Αντόνιο Γκράμσι το 1924, η «Barricada», η εφημερίδα των Σαντινίστας που δεν φυλλορρόησε απλώς αλλά αυτο-εξευτελίστηκε αφού το έριξε στο σοφτ πορνό, η «Cause du peuple» που είχε κάποτε διευθυντή τον Ζαν-Πολ Σαρτρ.
Υπάρχουν οι δεκάδες ελληνικές επαρχιακές εφημερίδες που έσβησαν, υπάρχει η «Ελευθεροτυπία», το «Αντί», ο «Πολίτης», το «Θέατρο», το «Διαβάζω» και δεκάδες άλλα ιστορικά έντυπα. Δεν θέλουμε να δούμε τα «Νέα» και το «Βήμα» ανάμεσά τους. Ούτε να φανταστούμε τις νεκρές εφημερίδες να τσακώνονται για το ποια ανάμεσά τους είναι ήταν η «πιο ιστορική».
Αυτό που συμβαίνει σήμερα δεν είναι τηλεοπτικό σόου. Είναι ο σπασμός μιας εποχής που τελειώνει ενώ μια άλλη παίρνει τη θέση της. Μόνο που η οριστική κυριαρχία αυτής της νέας και πιο ανελέητης εποχής δεν είναι αναπόφευκτη.
http://www.efsyn.gr/
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Για πες