Το χρήμα

Το χρήμα δεν είχε ποτέ ιδιαίτερη αξία στη ζωή μου. Εννοώ ότι ουδέποτε έκανα επιλογές ή πήρα αποφάσεις με κριτήριο, ή μόνον κριτήριο, το χρήμα. Το χρήμα είχε πάντα για μένα μόνον αξία χρήσης. Να αγοράζω τα βιβλία μου, να τρώω και να ντύνομαι, χωρίς σπατάλες, να ταξιδεύω, να ακούω μουσική και να βλέπω ταινίες, και κυρίως να φροντίζω τους ανθρώπους μου. Από νέος έμαθα ότι το

χρήμα είναι εμπόρευμα. Επέλεξα να το αντιμετωπίσω ως εργαλείο. Η ευγενική ολιγάρκεια ήταν ο οδηγός μου. Από τα δεκαοκτώ μου χρόνια είμαι υποκείμενος στη μισθωτή εργασία, είμαι εργάτης. Κι έχω την ανάλογη ταξική συνείδηση. Στα χρόνια της ψευδούς ευμάρειας, όχι τόσον εξαιτίας της, αλλά λόγω άλλων αναγκών, χρεώθηκα. Σήμερα είμαι σκλάβος αυτών των χρεών. Αλλά κυρίως είμαι άθυρμα της κρίσης. Τα τελευταία επτά χρόνια το εισόδημά μου μειώθηκε κατά 60% και πάνω! Ενώ οι φορολογικές μου υποχρεώσεις αυξήθηκαν κατά 30% έως 40%! Πλέον, από τις 15-20 του μηνός και μετά είμαι άφραγκος, όπως εκατομμύρια άλλοι Ελληνες. Γύρω μας η αφραγκία κινείται σε πλήθος διαβαθμίσεων. Είναι οι άνεργοι. Είναι οι απλήρωτοι. Είναι οι κακοπληρωμένοι. Είναι εκείνοι που δεν ξέρουν αν την επομένη (κυριολεκτικώς) θα έχουν δουλειά. Και υπό ποιους όρους. Είναι αυτοί που εργάζονται ανασφάλιστοι. Είναι οι

συνταξιούχοι των οποίων οι ασφαλιστικές εισφορές εκλάπησαν και τώρα ζουν πένητες, πεινώντες κι απελπισμένοι. Περιμένοντας την επόμενη περικοπή. Τις περισσότερες μέρες κάνουμε λογαριασμούς, τις περισσότερες ώρες αγωνιούμε. Εχουμε στερηθεί τη χαρά της ζωής και το μόνο που παρηγορεί όσους από μας λογαριάζουν τη ζωή των πλησίον είναι η συμπαράσταση του ενός προς τον άλλον. Ωσπου κάποια στιγμή γίνεται και αυτή αδύνατη. Μένει η ψυχή να θέλει, και το χέρι να μην μπορεί.

Εφτά-οχτώ χρόνια τώρα η χώρα αποβλακώνεται. Ο πολιτισμός έχει πάρει τον κατήφορο, με αυτό που θεωρείται ότι είναι οι πνευματικοί άνθρωποι να έχει αφήσει τον λαό ορφανόν. Ο Τύπος, αφού στην πλειονότητά του έπαιξε το παιχνίδι των Δυνατών, τώρα αργοπεθαίνει κι αυτός. Οσο για το πολιτικό σκηνικό - δεν υπάρχουν λέξεις.

Ο Τσίπρας, ένας προδότης όσων είπε. Ο κ. Μητσοτάκης, ένας άνθρωπος που θεωρεί αρετή τον κυνισμό του να υπόσχεται το χείριστο. Ο κ. Μιχαλολιάκος, ένας ναζιστής προϊστάμενος μιας εταιρίας δολοφόνων. Η κυρία Γεννηματά, απλή κάτοχος του ονόματός της. Ο κ. Σταύρος Θεοδωράκης εγκαταλείπεται από τους υπόλοιπους λαθρεπιβάτες που έφερε στο Κοινοβούλιο. Ο κ. Λεβέντης, μια φάρσα των θεών.

Τα κόμματα, ζόμπι εν αθφονία. Το ΠΑΣΟΚ κυοφορεί εκ νέου Σημίτηκαι Φλωρίδη και Γιωργάκη και Διαμαντοπούλου και Βενιζέλο - αν και αυτός ο τελευταίος αυτοκυοφορείται και στην κοιλιά της Ν.Δ. Η Δεξιά ανακυκλώνει τα μνημόνια είτε ως φθαρμένη δεξιά της Ν.Δ., είτε ως νεοφώτιστη δεξιά του ΣΥΡΙΖΑ - εν πολλοίς ο ίδιος αμαρτωλός δικομματικός μονοκομματισμός.

Παραλλήλως, το κράτος υπάρχει για να υπηρετεί κρατικοδίαιτους επιχειρηματίες και να βολεύει κομματική πελατεία - τώρα του ΣΥΡΙΖΑ. Γραφειοκρατία, διαφθορά, βόλεμα. Με βαθύτατη απαξίωση όλων εκείνων των υπηρεσιών που θα έπρεπε να προσφέρονται υπό την κρατική εποπτεία σε τομείς όπως η υγεία, η εκπαίδευση, η άμυνα, η έρευνα, οι επενδύσεις. Μόνον το φιλότιμο των Ελλήνων -όσοι το διαθέτουν- λειτουργεί ακόμα.

Η χώρα αυτή δεν θα αντέξει επί πολύ ακόμα τον εαυτόν της. Στον οποίον κουμάντο κάνουν ο ραγιάς και ο γραικύλος. Χωρίς Σύνταγμα, με Μνημόνιο. Με μια Αριστερά που υπέσκαψε την ταξική αγωνιστικότητα και την εθνική αξιοπρέπεια.

Νοικοκυριά που κρυώνουν, παιδιά που πεινάνε, ανάπηροι που αργοπεθαίνουν, καρκινοπαθείς των οποίων τα προβλήματα θάβει ο Πολάκης τρία μέτρα κάτω απ’ τη γης.

Και «δίπλα μας» αυτοί που συνεχίζουν να κονομάνε. Ενίοτε περισσότερα μέσα στην κρίση απ’ όσα πριν απ’ αυτήν. Μάνατζερ και διευθυντικά στελέχηκαι του δημόσιου και του ιδιωτικού τομέα πνίγονται στη λίρα. Κάνουν χρυσάφι για τους ίδιους και στάχτη για όλους τους άλλους ό,τι αγγίζουν. Πληρώνονται αδρά, Ελληνες και ξένοι, για να ληστεύουν τον κοσμάκη.

Αυτοί οι δολοφόνοι λήσταρχοι μας περιπαίζουν. Για τις αυτοκτονίες μας, για τη θλίψη μας, για την ανέχειά μας. Δεν δίνουν ένα δίφραγκο. Αν ο Τσίπρας πήγαινε σε ένα ΑΤΜ μιαν από τις ημέρες εκείνες που καταβάλλονται οι συντάξεις, θα καταλάβαινε τι τον περιμένει. Διότι η συμμετοχή της «Αριστεράς» σε αυτό το φριχτό έγκλημα κατά του λαού δεν θα έχει συγχώρεση. Για την ώρα,

η «Αριστερά» που κυβερνά κοιτά να βολέψει όσους περισσότερους «Καρανίκες» και «Νοτοπούλου» δύναται, καθώς και να διεκπεραιώσει όσες πιο πολλές θανατικές καταδίκες μπορεί να φέρει σε πέρας η κάθε Αχτσιόγλου.

Δειλά στην αρχή. Αποθρασυμένοι πλέον οι περί την κυβέρνηση των ανδρεικέλων βολεύουν εαυτούς και αλληλοβολεύονται όλοι, λες και θα παραμείνουν στην εξουσία στον αιώνα τον άπαντα. Οντως έδωσαν στον εξορκισμό της έννοιας «παρένθεση» κλέος απροσμέτρητο.

Αυτοί που μας κόβουν δέκα ευρώ, πληρώνονται χιλιάδες ευρώ για να το κάνουν. Κι από πάνω

διαπράττουν την Υβριν

να μας κάνουν αισχρότατη χρηστομάθεια

γιατί είναι τάχα αναγκασμένοι να το κάνουν.

Σαράντα τρία χρόνια στην πολιτική και τριάντα επτά χρόνια στη δημοσιογραφία, τέτοιους εκπεπτωκότες ανθρώπους δεν έχω ξαναδεί.

Χειρότερες καταστάσεις θα δω, χειρότερους ανθρώπους από την ηγετική ομάδα του ΣΥΡΙΖΑ, όχι.

Μας μένει να ανακτήσουμε τη ζωή μας. Δύσκολο. Με όσα συμβαίνουν στη χώρα μας και παγκοσμίως, αν δεν επισυμβούν επαναστατικές αλλαγές, ο αγώνας αυτός θα πάρει δεκαετίες. Ε, και; Θα προσπαθήσουμε. Το πιθανότερον είναι οι γενιές των ενηλίκων να μην προλάβουν να πάρουν πίσω τη ζωή τους. Πριν να τους την πάρει ο Κύριος -αν τα τέλη μας είναι ειρηνικά- ή καμιά βόμβα, αν ο Διαφωτισμός συνεχίσει να πρυτανεύει στα της διοίκησης της Δύσης.

Βλέπω παλιούς μου συντρόφους να κοροϊδεύουν άλλους παλιούς μου συντρόφους που απέμειναν φτωχοί, «κορόιδα» που δεν επωφελήθηκαν κι ούτε επωφελούνται απ’ την «παρένθεση». Εύγε τους. Οσο για σας,

ω ιδιοτελέστατοι και αφελέστατοι! Στημένη σας την έχουν τα έργα σας. Ματαίως θα πλένετε τα χέρια σας από τα αίματα, όπως η λαίδη Μάκβεθ στους εφιάλτες της. Αλλά ούτε καν αυτοί οι εφιάλτες θα έχουν το μεγαλείο της οδύνης που προκαλούν οι Ερινύες. Φθηνιάρικοι θα είναι κι αυτοί, πάλι ότι «δεν μπορούσατε να κάνετε αλλιώς» θα λέτε στον εαυτό σας. Αχθη αρούρης

φορτωμένα τις κατάρες των αθώων που πήρατε στον λαιμό σας.

Φορτωμένος τις ενοχές της συνενοχής μου σας τα λέω αυτά, ελπίζοντας όμως στην εξιλέωση όσων σας εγκατέλειψαν μόνους στο ανόσιο άγος...

ο Στάθης στον Ενικό