Ο φούρνος, η τυρόπιτα, και το ψωμί

Γράφει η Ρίκη Ματαλλιωτάκη

Άνεργη εδώ και μήνες η κοπελιά, εδέησε επιτέλους η "καλή της τύχη" και βρήκε πριν απο ένα εικοσαήμερο μια δουλειά, σε ένα κεντρικό φούρνο- ζαχαροπλαστείο της πόλης του Ηρακλείου.

Καλή κι αξιοπρεπής δουλειά, δεν το λέω ειρωνικά, και μάλιστα
ο εργοδότης απο τους λίγους ακόμα που επιλέγουν ντόπιο προσωπικό με φουλ ωράριο και πλήρη ασφάλιση.

Όλα καλά θα πήγαιναν λοιπόν αν η δουλειά αυτή, που έχει να κάνει με το πρώτιστο αγαθό της ανθρώπινης αξιοπρέπειας, δεν σε έφερνε σε άμεση επαφή με το πιο σκληρό πρόσωπο της σημερινής μας καθημερινότητας.

Την πείνα…Γιατί μόνο μια δουλειά μέσα σε ένα φούρνο μπορεί να σταθεί ικανή να σπάσει τον ανθρώπινο εγωισμό στα δύο όταν εσύ απο μέσα κι ο άλλος απ’ εξω στη βιτρίνα προσπαθεί να χορτάσει κοιτώντας ένα κομμάτι ψωμί που εσύ δεν υπολογίζεις και πετάς με την μεγαλύτερη ευκολία στα σκουπίδια.

Θα πεις δεν το ήξερες;

Και βέβαια το ήξερα, άλλο όμως να το ξέρεις κι άλλο να το βιώνεις καθημερινά, εκεί είναι σαν να αιμοραγεί μια πληγή κι αντί να την αφήσουν να κακαδιάσει της τρίβουν διαρκώς το μαχαίρι πάνω της , αφού ούτως ή άλλως οι μικρές σου δυνάμεις δεν σου επιτρέπουν να κάνεις τίποτα.

‘Μα τίποτα;Γιατί τι μπορείς να κάνεις όταν ένα δεκαπεντάχρονο κορίτσι σου ζητάει κάτι, κάτι απο αυτά που μετά τις οκτώ το βράδυ σ΄ ένα φούρνο θα πεταχτούν, – ή τουλάχιστον πετιόνταν ως χθες- κι οταν εσύ απλώνεις το χέρι για να της δώσεις στις 3 το μεσημέρι μια τυρόπιτα, την οποία θα πληρώσεις απο το μεροκάματο σου, ακούς την παιδική φωνή να σου λεει:

«Σας παρακαλώ, έχω εφτά αδελφάκια, μήπως αντί για την τυρόπιτα μπορείτε να μου δώσετε ένα ψωμί για να φάνε κι αυτά;»

Τι μπορείς να κάνεις όταν είσαι είκοσι πέντε χρονών και μπροστά σου παρουσιάζεται ένας μεσήλικας που προσπαθώντας να κρατήσει όσο το δυνατόν πιο πολύ πάνω του τα ίχνη της παλιάς του αξιοπρέπειας σου ζητά με κατεβασμένα μάτια ένα καρβέλι ψωμί;

Να του πεις τί; Να κάνεις τι;

Αδέρφια, μας στέρησαν ως ακόμα κι αυτο το ευτελές αγαθό που όμως από αυτό ξεκινάν και τελειώνουν όλες οι χαρές του κόσμου:

ΤΟ ΨΩΜΙ…

Αδέλφια σπάστε τις αλυσίδες του «Εγώ» και δώστε ως να περάσει η φουρτούνα απο αυτό που δεν έχετε…

Γιατί εμείς όλοι, οι μη έχοντες, θα βγάλουμε το καράβι απο την ξέρα, αν το βγάλουμε…

http://cretablog.gr/