«Αυτό που κάνω δεν είναι νομικά σωστό, αλλά είναι ηθικά σωστό». Αυτά ήταν τα τελευταία λόγια ξέπνοης υπαλλήλου στο ληξιαρχείο, καθώς έδινε στην Ελληνογερμανίδα Χριστίνα Μ., με την οποία είχε περάσει το 8ωρο της Τετάρτης, το πολυπόθητο πιστοποιητικό.
«Αν είχα λειτουργήσει ως Γερμανίδα, θα επέστρεφα αύριο άπραγη στο Μόναχο, γιατί θα είχα αποχωρήσει στην πρώτη άρνηση» ομολογεί στην «Κ» η 50χρονη Χριστίνα, που έχασε προ εξαμήνου την Ελληνίδα μητέρα της και έκτοτε έχει αποδυθεί σε έναν αγώνα να τακτοποιήσει τα κληρονομικά μεταξύ δύο χωρών και δύο διαφορετικών νομοθεσιών.
Της τελικής υποχώρησης της υπαλλήλου, που ενέδωσε στην πίεση της Χριστίνας, είχαν προηγηθεί τρεις ημέρες σκληρών «διαπραγματεύσεων» με την ίδια, που πήρε άδεια από την εργασία της στη Γερμανία και μετέβη μαζί με τον αδελφό της στην Αθήνα.
«Ολοι μάς προειδοποιούσαν ότι στην Ελλάδα τα πράγματα θα ήταν δύσκολα, η συμβολαιογράφος μάς συμβούλευσε να έχουμε δέκα σφραγισμένα αντίγραφα, γιατί κάθε υπηρεσία θα ήθελε και από ένα».
Στη Γερμανία, ταχυδρομικώς, εντός λίγων εβδομάδων είχαν λάβει το κληρονομητήριο.
Φτάνοντας στο κλεινόν άστυ, έχοντας τη γερμανική ληξιαρχική πράξη θανάτου μεταφρασμένη και πιστοποιημένη, όπως και τα δικά τους πιστοποιητικά γέννησης, ήρθαν αντιμέτωποι με μια απόκοσμη αλήθεια: για το ελληνικό Δημόσιο τα δύο αδέλφια ήταν «ανύπαρκτα».
«Στο δημαρχείο, η μητέρα μου είχε δηλώσει κάποτε τον γάμο της, όχι όμως τις γεννήσεις μας, ούτε βέβαια τον θάνατό της...».
Εις μάτην τους έδειχναν τα γερμανικά πιστοποιητικά γεννήσεώς τους. «Δεν είναι καινούργια» διατείνονταν οι Ελληνες. «Ενιωσα λες και ήμουν αυτοκίνητο, πώς είναι δυνατόν να έχω καινούργιο, αφού γεννήθηκα τη δεκαετία του ’60;».
Οι δύο πλευρές είχαν «χαθεί» στη μετάφραση: στη Γερμανία εκδίδεται άπαξ με ισόβια ισχύ το πιστοποιητικό γεννήσεως, στην Ελλάδα, όμως, έχει καθορισμένη χρονική ισχύ.
«Την πρώτη μέρα η προϊσταμένη ήταν κάθετη: δεν μας έδινε πιστοποιητικό “εγγυτέρων συγγενών”».Την επομένη, όμως, η προϊσταμένη βρίσκει τη Χριστίνα στην είσοδο του δημαρχείου, όπου είχε φτάσει προτού αυτό ανοίξει. «Λίγο το χαμόγελο, λίγο τα σπαστά μου ελληνικά, με λυπήθηκε».
Στο μεταξύ, ο αδελφός της είχε «εξοστρακιστεί» εκτός υπηρεσίας. «Είχα διαπιστώσει ότι η παρουσία του ως άντρα λειτουργούσε ανασταλτικά και του είχα δώσει οδηγία να περιμένει έξω μέχρι να βγει λευκός καπνός από το κτίριο».
Η συμβιβαστική λύση δόθηκε με την υπογραφή μιας υπεύθυνης δήλωσης των δύο παιδιών ότι ήταν πράγματι παιδιά της εκλιπούσας.
«Μπορείτε να διαβάσετε το κείμενο της δήλωσης;» ρώτησε η υπάλληλος, που παρατηρούσε τη Χριστίνα να καταφεύγει συνεχώς στις σημειώσεις της σε... greeklish. «Οχι» είπε δειλά εκείνη, φοβούμενη ότι η όλη συμφωνία θα κατέρρεε. «Δεν πειράζει, πολλοί υπογράφουν χωρίς να γνωρίζουν τι!» απάντησε καθησυχαστικά η υπεύθυνη.
Την επομένη μέρα, γύρω στις 12, περιχαρής η Χριστίνα αποχαιρετούσε ονομαστικά πλέον το προσωπικό και τον... θαμώνα του δημαρχείου, μια γάτα. «Εξεπλάγην που η γάτα έχαιρε προνομιακής μεταχείρισης, αυτό δεν το έχω δει ποτέ στη Γερμανία».
Στο ληξιαρχείο έπεσε θύμα μιας... διακρατικής «βεντέτας».
«Αν ζούσατε στη Γαλλία ή στην Ιταλία, θα δεχόμασταν τη ληξιαρχική πράξη θανάτου χωρίς τη σφραγίδα της Χάγης, αλλά επειδή οι Γερμανοί συνάδελφοι το απαιτούν, το απαιτούμε και εμείς από εκείνους!».Αυτή ήταν η αρχική – πεισμωμένη– απάντηση του ανθρώπου πίσω από το γκισέ.
«Εγκαταστάθηκα εκεί για τρεις μέρες, μέχρι που απηύδησαν και μου έδωσαν ό,τι ζητούσα» επισημαίνει η Χριστίνα, που ξυπνούσε κάθε μέρα στις έξι και διακτινιζόταν μεταξύ των υπηρεσιών αξιοποιώντας τη σβελτάδα των Ελλήνων ταξιτζήδων.
Μεταξύ άλλων, πέρασε από την εφορία για έκδοση ΑΦΜ και από το Ειρηνοδικείο, «όπου εκεί δέχθηκαν το... παλιό μου πιστοποιητικό γεννήσεως».
Τη στιγμή που γράφονται αυτές οι γραμμές, η Χριστίνα βρίσκεται στο Κτηματολόγιο. Της ευχόμαστε ολόψυχα καλή τύχη.
http://www.kathimerini.gr/
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Για πες