Τι θα κάνουμε με τις Ελίτ;

Ξεχαστήκαμε εδώ πέρα πολλά χρόνια να περιμένουμε το προλεταριάτο να αποκτήσει ταξική συνείδηση…Ή- για να το πούμε καλύτερα- περιμέναμε μια Αριστερά να ορίσει τι και ποιους θεωρεί προλεταριάτο.

Να ορίσει τα όρια της σκέψης και των αναλύσεων μέσα στα οποία οφείλει να κινηθεί αυτό με βάση την ταξική ανάλυση.

Ειδικά μετά την Μεγάλη Οκτωβριανή Επανάσταση το προλεταριάτο περιορίστηκε πολύ και όφειλε να έχει τα εξής χαρακτηριστικά:

• Ένα μόνο τρόπο ανάπτυξης και συγκρότησης .
• Ένα πλαίσιο δράσης και συγκεκριμένα όρια για να αναπτυχθεί.
• Έναν τρόπο σκέψης, ένα χρώμα, μια άποψη και αυτή θα έπρεπε να ήταν του κόμματος.

Οτιδήποτε άλλο τύγχανε εκτός του παραπάνω «σχήματος» δεν θεωρήθηκε πότε ότι ειναι προλεταριάτο.

Ακόμη και σήμερα σε μεγάλο βαθμό είμαστε σε αυτό το «σχήμα».
Τα κόμματα της αριστεράς επιμένουν να προσπαθούν να εντοπίσουν το προλεταριάτο.
Αυτό -βάση των αναλύσεων- θα έπρεπε να έχει σχηματιστεί σύμφωνα με τους όρους και το παραπάνω σχήμα, χρώμα, ιδεολογία. Μάλιστα θα πρεπε να έχει υιοθετήσει κι ένα συγκεκριμένο σχέδιο δράσης το οποίο διαμορφώθηκε στις αρχές του 20ου αιώνα.

Όμως γύρω μας βλέπουμε ένα υποκατάστατο του προλεταριάτου. Βλέπουμε ένα κόσμο ο οποίος έχει αποκτήσει συνείδηση της θέσης και της τάξης του και έχει προσδιοριστεί πολύ εχθρικά προς τις ελιτ.
Αυτή η εχθρότητα ειναι το κύριο χαρακτηριστικό του. Το προλεταριάτο αυτό έχει αποκτήσει ταξική συνείδηση με ένα δικό του τρόπο, και γι αυτό δεν το έχουμε δει. Αυτός ο κόσμος ειναι πέραν της αριστεράς

• Το υποκατάστατο αυτό -το οποίο θα το αποκαλέσουμε «κοινωνικό προλεταριάτο»- βρίσκεται συνολικά εκτός κόμματων τα οποία,σε μεγάλο βαθμό, έχει απορρίψει.
• Δεν έχει ένα πολιτικό χρώμα αλλά πολλά.
• Δεν έχει κοινή ανάλυση και στόχευση αλλά ατομική.
• Δεν ειναι «καναλιζαρισμένο» αλλά εκτός κάθε ορίου.
• Δεν γνωρίζει και δεν ενδιαφέρεται για την δεξιά και την αριστερά.
• Δεν έχει καν κοινό σχέδιο.
• Δεν έχει κάπου να ασκήσει πολιτική και να εκτονώσει την φυσιολογική ανάγκη του να παρέμβει στο κόσμο και να τον διαμορφωσει
• Παραμένει απαθέστατο μπρος σε αυτά που θα έπρεπε να θεωρεί κρίσιμα ως «ταξικά ζητούμενα».
• Είναι πολιτικά άστεγο και αυτό ειναι το πιο επικίνδυνο για τις ελίτ

Εδώ οι ελίτ έβαλαν τα χέρια και έβγαλαν τα μάτια τους καθώς
χτυπώντας και απαξιώνοντας κάθε συλλογικότητα των φτωχών (κόμμα, συνδικάτο, σωματείο κλπ) και ξηλώνοντας κάθε κοινωνική κατάκτηση (οκτάωρο, ασφάλιση, πλήρης απασχόληση, σύνταξη, οφέλη επί του παραγόμενου πλούτου) αύξησαν τα πλούτη τους κατά πολύ.

Όμως παίζουν με την φωτιά καθώς ξήλωσαν κάθε δομή που απορροφούσε την δυνατότητα παρέμβασης του λαού, οδηγώντας τον στην πολιτική ασφυξία.

Ξήλωσαν κάθε κατάκτηση του λαού οδηγώντας τον στην οικονομική ασφυξία-ανασφάλεια αλλά και στην κοινωνική απομόνωση.

Κατασυκοφάντησαν όλα εκείνα τα στοιχεία που εκτόνωναν τις ταξικές αντιθέσεις και αναλύσεις.

Ειδικότερα μόλις οι ελιτ αισθάνθηκαν δυνατές κατασυκοφάντησαν όλα τα επιμέρους στοιχεία του λαού και του ταξικού προλεταριάτου δηλαδή το κόμμα, τον πολιτισμό, τον τρόπο ζωής και παραγωγής, τα συνδικάτα, την κουλτούρα την ταξική πάλη.

Στην θέση όλων αυτών κυριαρχεί μια απαξιωτική προπαγάνδα για κάθε τι που παράγεται από τα κάτω και μια αντίστοιχη απέχθεια για ότι παράγουν οι από πάνω.

Ακυρώθηκε έτσι η δυνατότητα δράσης μέσα από το παραδοσιακό προβλέψιμο προλεταριάτο ανοίγοντας την πόρτα στην κοινωνική θύελλα που έρχεται μαζι με το κοινωνικό και ανεξέλεγκτο υποκατάσταστο του. Είναι σαφές ότι όλα γύρω μας αποκτούν μια ρευστότητα.

Στην απέναντι όχθη μια αριστερά εγκλωβισμένη στις αναλύσεις της δεν χει καταλάβει την ύπαρξη του κοινωνικού προλεταριάτου και αδυνατεί να το υπερασπιστεί έναντι των ελιτ που το συκοφαντούν ασύστολα. Αδυνατεί να αφουγκραστεί τα αιτήματα και τις ανάγκες του. Κι αν καμιά φορά τους δει
αντί να προσαρμοστεί η ίδια για να υπηρετήσει τους φτωχούς προσπαθεί να τους εκπαιδεύσει για να ταιριάξουν στο σχέδιο που αναφέρθηκε στην αρχή.

Το σίγουρο είναι ότι όταν υπάρχει σύγκρουση ελιτ και βάσης μοιάζει σαν να βρισκόμαστε σε προεπαναστατική φάση. Αντίστοιχες περιόδους είχαμε στην ιστορία πολλές. Πάντα κάποιο προλεταριάτο σε ασφυξία επαναστατούσε και έκοβε κεφάλια των ελιτ.

Αν κάποτε ως ελίτ ήταν οι Τσαροι, οι βασιλιάδες, οι ευγενείς, οι φεουδάρχες σήμερα ειναι οι καναλάρχες, οι τραπεζίτες, οι δημοσιογράφοι, οι πολυεθνικές, οι χρηματιστές, οι τοκογλύφοι, οι καπιταλίστες.

Σήμερα το κοινωνικό προλεταριάτο διάγει ανεξέλεγκτο από κάθε είδους οργάνωση και κομματική επιρροή και έχει εντοπίσει ως εχθρό κάθε είδους Ελίτ.

Η δημοκρατία λόγω της κρίσης και των πολιτικών απατεώνων που κυριάρχησαν έχει φτάσει στα όρια της. Πολλοί μπορεί να θεωρούν ότι έχει φτάσει σε αδιέξοδο.

Μετά το ελληνικό δημοψήφισμα όλος ο ελληνικός λαός αισθάνθηκε προδομένος. Από κοντά και οι Ευρωπαϊκοί λαοί που εγκλωβίστηκαν σε μια νεοφιλελεύθερη ΕΕ.

Το ερώτημα «τι θα κάνουμε με τις ελιτ» ξαναγίνεται επίκαιρο κι αυτή την φορά και δεν υπάρχει κανένα αμορτισέρ να σταματήσει την οργή του λαού.

Δεν υπάρχει κανένας για να τους καναλιζαρει, να τους βάλει αιτήματα, να τους θέσει σε σχήμα.

Δεν υπάρχει κανένας για να τους απονευρώσει βάζοντας τους να παλεύουν για ένα μακρινό σχέδιο όπως ειναι η λαϊκή εξουσία, η ισότητα, ο σοσιαλισμός, ο δίκαιος κόσμος.

Κάνεις δεν βλέπει πλέον τόσο μακριά. Τα οράματα απαξιώθηκαν και αυτά.

Πολύ σύντομα οι ελιτ θα νοσταλγήσουν τα χρόνια της κοινωνικής ειρήνης όταν το σκληρό συνδικάτο, το κόμμα και το σωματείο έκανε μια απεργία, έπαιρναν ένα κομμάτι ψωμί παραπάνω και όλοι είχαν τον λαιμό τους στην θέση του.
http://papaioannou-giannis.net/