Άθλιοι Φύλακες

του Προκόπη Μπίχτα
Στον κόσμο του ευρώ, του χρέους και των μνημονίων, η καταστροφή της ελληνικής οικονομίας και των πολιτών συνεχίζεται με αυξανόμενους και εντεινόμενους ρυθμούς. 

Όλο και περισσότερο, αντί να μιλάμε για σχετική εκμετάλλευση και σχετική φτώχεια των εργαζόμενων μαζών που,
έτσι κι αλλιώς, είναι κανόνας στα πλαίσια του συστήματος της μισθωτής εργασίας (καπιταλισμός), μιλάμε για γενικευμένη, απόλυτη δυστυχία.

Ο αριθμός των ανέργων βρίσκεται στα 2,5 εκατομμύρια, αν υπολογίσουμε και την «κρυφή» ανεργία, δηλαδή τους πραγματικούς ανέργους που δεν μπορούν να εγγραφούν στα μητρώα του ΟΑΕΔ.

Ο αριθμός των αστέγων βρίσκεται στις 30,000 σύμφωνα με δήλωση της γνωστής Θεανώς, άρα δικαιούμαστε να πιστέψουμε ότι είναι πολύ μεγαλύτερος. Οι Έλληνες άστεγοι αποτελούν το 68-72% αυτού του αριθμού. 100,000 καρκινοπαθείς και άλλοι σοβαρότατα άρρωστοι δεν μπορούν να προμηθευτούν τα φάρμακά τους. Η βρεφική θνησιμότητα έχει αυξηθεί κατά 43% και τίποτα δεν δείχνει ότι δεν θα αυξηθεί ακόμα περισσότερο.

Παρά τις καλές θελήσεις ομάδων που προσπαθούν να εμποδίσουν πλειστηριασμούς σπιτιών, οι πλειστηριασμοί διεξάγονται κανονικά είτε με τον κλασσικό τρόπο είτε με ηλεκτρονικό. Κάθε μέρα οικογένειες πετιούνται στον δρόμο.

Κάθε τόσο οικογένειες αφήνουν τα παιδιά τους σε φιλανθρωπικά ιδρύματα και οικογενειακές ΜΚΟ, όχι για να σώσουν το εξοχικό, το Χιουντάϊ ή το Home Cinema της οικογένειας, αλλά γιατί δεν μπορούν να τους παρέχουν τροφή.

Τα εθνικά προβλήματα που αφορούν στην μοίρα της εδαφικής ακεραιότητας και εκατομμυρίων ανθρώπινων υπάρξεων έχουν πάρει ένα δρόμο χωρίς έλεος.

Οι στατιστικές που δείχνουν τον χαμό ανθρώπινων ζωών δεν έχουν τέλος. Οι προβλέψεις για χαμό ακόμα περισσότερων φορούν την δικαιολογημένη αλαζονεία της βεβαιότητας. Εδώ βασιλεύουν οι Τέσσερις Ιππότες της Αποκάλυψης.

Κάποιος, μέσα στην απόγνωσή του, θα μπορούσε να θέσει το, απελπισμένο και χωρίς νόημα, ερώτημα: μα καλά, πως επιτρέπεται να γίνονται όλα αυτά; Τι κάνει η κυβέρνηση; Η αντιπολίτευση; Η ΕΕ του «παγκόσμιου χωριού» μας; Οι «Αλληλέγγυοι»; Η «Πράξις»; Το «Χαμόγελο του παιδιού»; Οι «Γιατροί χωρίς σύνορα»; Τα «Open borders»; Οι υπόλοιπες ανθρωπιστικές ΜΚΟ; Η Διεθνής Αμνηστία; Ο Σόρος; Ο Σώρρας; Οι υπόλοιποι φίλοι των δυστυχούντων; Η εθνικόφρων Δεξιά και η πιο εθνικόφρων ακροδεξιά; Ο, από το «DNA» του, γενναιόψυχος, ξένιος Έλλην; Η φιλεύσπλαχνη, πανευλαβής Εκκλησία;Και, κυρίως, τι κάνει η, έχουσα το «ηθικό πλεονέκτημα», αντιφασιστική, αντιρατσιστική και πολυπολιτισμικόφρων Αριστερά; 

Που είναι οι Φύλακες, τέλος πάντων;
Ο απεγνωσμένος δεν μπορεί να δει ότι οι Φύλακες είναι πάρα πολύ απασχολημένοι. Ότι έχουν πάει παραδίπλα κι αγωνίζονται για τα «ανθρώπινα δικαιώματα και την κοινωνική δικαιοσύνη». Έχουν αφιερώσει την ζωή τους στα ιδανικά του αφηρημένου «Ουμανισμού» και του συγκεκριμένου κοσμοπολιτισμού, αλλά ο τιποτένιος μελλοθάνατος δεν μπορεί να το καταλάβει αυτό. Οι μελλοθάνατοι δεν έχουν φαντασία και είναι πολύ πεζοί, χυδαίοι και - γιατί όχι; - πιθανόν ρατσιστές. Οι μελλοθάνατοι!

Η σημερινή «αριστερά» έχει χρεοκοπήσει. Όχι μόνο η μερίδα της που κυβερνά, αλλά και η συντριπτική πλειοψηφία της υπόλοιπης. Αν δούμε την ιστορία της θα διαπιστώσουμε ότι, ύστερα από την εποποιία της Εθνικής Αντίστασης του ΕΑΜ-ΕΛΑΣ, την υπογραφή της συμφωνίας της Βάρκιζας και την προδοσία σε βάρος του Άρη Βελουχιώτη και άλλων αληθινών αγωνιστών, ύστερα από την προδοσία σε βάρος εκατοντάδων χιλιάδων ανθρώπων που θυσίασαν περιουσίες, οικογένειες, ελευθερία και ζωές, όλα τα σχέδιά της ήσαν μακριά από τα ιστορικά συμφέροντα της εργατικής τάξης και των συμμάχων της. Η ιδεολογία και η πολιτική εκείνης της αριστεράς έχουν κληροδοτηθεί με διάφορους τρόπους στην πλειοψηφία των σημερινών κομμάτων της.

Η «Αριστερά» μας και το πολιτικό προσωπικό της – κοινοβουλευτικό και εξωκοινοβουλευτικό – βασικά μικροαστικής και μεσοαστικής προέλευσης όλα αυτά τα χρόνια, βεβαιωμένα πια, δεν κατόρθωσε να αποκτήσει βαθιές και σταθερές επαφές και ρίζες ούτε μέσα στην ελληνική εργατική τάξη, ούτε στη «φτωχομεσαία» αγροτιά (όπως λέει και το ΚΚΕ), ούτε γενικά στις πλατιές εργαζόμενες μάζες. Δεν ασχολήθηκε σοβαρά, με υπομονή κι επιμονή με τα προβλήματα τους. Ασχολήθηκε και προσπάθησε να κατοχυρώσει την ταυτότητά της με τα προβλήματα και ενδιαφέροντα του κοινωνικού της χώρου: αυτά των μικρομεσαίων και μεσαίων στρωμάτων.

Και σήμερα η ιδεολογία, τα προγράμματα και η πολιτική πρακτική της πλειοψηφίας των αριστερών κομμάτων, οργανώσεων, ομάδων, τάσεων κ.λπ. δεν εκφράζουν την εργατική τάξη και τα φτωχά στρώματα που πλήττονται από την τρέχουσα κατάσταση.

Έχουν υποταχθεί πλήρως στα σχέδια και αξιώματα της παγκοσμιοποίησης και στην γερμανική πολιτική που διαμεσοποιείται με το ευρώ. Το δηλώνουν είτε δημόσια, αλλά με συγκεκαλυμμένο λόγο είτε μέσω των πολιτικών τους πρακτικών που προκαλούν και προωθούν την διάσπαση κάθε συλλογικής διαδικασίας και κάθε κοινής προσπάθειας που εκδηλώνεται ενάντια στους δολοφόνους των λαών.

Έχουν στραφεί ενάντια στην κοινωνική αριστερά, δηλαδή ενάντια στις κοινωνικές δυνάμεις της προόδου και της δημοκρατίας. Σήμερα, όπως έκαναν και παλιότερα, ψάχνουν να βρουν κοινωνικά ερείσματα σε εκείνα τα αλλοτριωμένα μικρομεσαία και μεσαία στρώματα που αδιαφορούν για την κατάσταση των εργαζομένων και τους απασχολούν τα προβλήματα της οικολογίας, του υποκριτικού ανθρωπισμού, της κάλπικης αλληλεγγύης, των LGBT, της πολυπολιτισμικότητας, της νομιμοποίησης ή όχι των ναρκωτικών, της πολιτικής «ορθότητας» κ.λπ, κ.λπ.

Τα περισσότερα αριστερά κόμματα, οι αριστερές οργανώσεις, τάσεις κ.λπ., παραγνωρίζουν ή αποκρύπτουν ότι η καμπάνια γύρω από αυτά τα ζητήματα έχει ενορχηστρωθεί με σειρά αποφάσεων του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου κι έχει ενισχυθεί οικονομικά, ιδεολογικά και πολιτικά από τα ίδια Ευρωπαϊκά κέντρα που έχουν διαθέσει σημαντικά κονδύλια για τέτοια προγράμματα σε σχολεία, ΜΚΟ κ.λπ., με σκοπό να χαθεί κάθε ίχνος πολιτικής σκέψης από τον ελληνικό λαό, να διαλυθεί η συνοχή του, να αποτύχει κάθε υγιής προσπάθεια αποτίναξης των αλυσίδων και, τελικά, να καταστεί ανίσχυρη κάθε προσπάθεια που θα αποσκοπεί σε εξέγερση και επανάσταση.

Τα περισσότερα κόμματα, οργανώσεις, ομάδες, τάσεις κ.λπ. της αριστεράς αντιμετωπίζουν το μεταναστευτικό-προσφυγικό πρόβλημα με μια ανήθικη, μικροαστική ηθική υποκριτικής συμπόνιας και αρνούνται πεισματικά να στραφούν με πολιτικές πρακτικές ενάντια στις αιτίες που το προκαλούν και τους κοσμοπολίτες ενόχους.

Αντίθετα σαμποτάρουν με κάθε ευκαιρία και κάθε τρόπο τις δυνάμεις που αποκαλύπτουν τις συνέπειες αυτού του ζητήματος για την εργατική τάξη και τους συμμάχους της και που προσπαθούν να δημιουργήσουν τις διαλεκτικές προϋποθέσεις για την επίλυσή του.

Τα περισσότερα κόμματα, οργανώσεις, ομάδες, τάσεις κ.λπ. της αριστεράς δεν παίρνουν σαφή θέση για τους ενόχους της συμφοράς που πλήττει τους λαούς της Μέσης Ανατολής, δεν αποκαλύπτουν με κάθε τρόπο και κάθε ευκαιρία τους ενόχους και δεν στρέφονται ενάντια τους με κάθε τρόπο και κάθε ευκαιρία.

Σαν αποτέλεσμα της άρνησης της αριστεράς να επιλέξει διαλεκτική λύση και δράση και, ταυτόχρονα, του πολυεπίπεδου πολέμου που έχει εξαπολυθεί από τις δυνάμεις της παγκοσμιοποίησης ενάντια στις υγιείς δυνάμεις της κοινωνίας, δυσκολεύονται οι προσπάθειες για προοδευτική και επαναστατική δράση, επιδεινώνονται τα προβλήματα, επικρατεί ο ρατσισμός σε βάρος της πλειοψηφίας του ελληνικού λαού και τρέφεται ο φασισμός.

Η «Αριστερά» μας παραβλέπει και τις αιτίες της γιγάντωσης του φασισμού, συνεχίζει την αυτοαναφορά και τον αυτοθαυμασμό της και εκτονώνεται με τους συνηθισμένους «αντιρατσιστικούς» και «αντιφασιστικούς» βερμπαλισμούς.

Την ίδια στιγμή οι θέσεις του ΚΚΕ για το πρόβλημα ξεκαθαρίστηκαν δημόσια από τον Γ.Γ. του. 1) Ξεκάθαρο «ναι» στην παραμονή στο ευρώ (σ.τ.Σ. με σωρό δικαιολογιών, αλιευθείσες από την προπαγάνδα της κυβέρνησης και της Δεξιάς) 2) μόνο στον σοσιαλισμό θα λυθούν τα προβλήματα. (σ.τ.Σ. μέχρι τότε, ευρωφασισμός και μούγκα).

Σήμερα το σημείο στρατηγικής σημασίας για την εργατική τάξη και την συντριπτική πλειοψηφία του ελληνικού λαού είναι η ανάπτυξη ενός μετώπου, όσο πλατύτερου γίνεται, από όλες τις κοινωνικές δυνάμεις που πλήττονται από το ευρώ και τα μνημόνια, ανεξάρτητα από το τι ψηφίζει κάθε άτομο στις εθνικές εκλογές.

Σήμερα ο στόχος που εμπεριέχει και συμπυκνώνει την δυναμική κάθε επαναστατικής δράσης είναι ο στόχος για την δημιουργία ενός τέτοιου μετώπου, που θα απελευθερώσει τον ελληνικό λαό από τα δεσμά της παγκοσμιοποίησης και, με τις κατάλληλες πολιτικές, θα αναδείξει την εργατική τάξη σαν ηγεμονική-διευθυντική δύναμη της κοινωνίας. Οι προοπτικές που γεννά η δημιουργία ενός τέτοιου κινήματος είναι ακριβώς ό,τι τρέμει το σύστημα της μισθωτής εργασίας μαζί με τους «αριστερούς» και δεξιούς διορθωτικούς μηχανισμούς του.

Στον τοίχο