Η για δύο φεγγάρια βουλευτής Αιτωλοακαρνανίας του ΠΑΣΟΚ Σοφία Γιαννακά δημοσιογράφος το επάγγελμα ξεσπάθωσε κατά του πρώην "συντρόφου" της Γιώργου Παπανδρέου μέσα από το site του πρώην συντρόφου της(χωρίς εισαγωγικά) Χρήστου Ράπτη.
Να θυμίσουμε ότι η πολιτική καριέρα της πολλά υποσχόμενης κυρίας (που εξελέγη το 2007 και το 2009 υπό τον ΓΑΠ) τερματίστηκε άδοξα το 2012,όταν το ΠΑΣΟΚ συνετρίβη κάτω από το βάρος της ανερμάτιστης πολιτικής του Γιωργάκη και στη συνέχεια του Βενιζέλου.
Ωστόσο πρόλαβε να ψηφίσει κάποιες δανειακές συμβάσεις κι ένα μνημόνιο,παρά τη στενοχώρια της γι' αυτό και να έχει περίπου τις ίδιες ευθύνες για την πορεία της χώρας με τον ΓΑΠ.
Τώρα τη μύγα την τσίμπησε χτες και του τα 'σουρε χειρότερα και από τους εχθρούς του, ένας Θεός ξέρει....
Διαβάστε όλοκληρο το άρθρο της κυρίας Γιαννακά στο iefimerida.gr/
Ο Παπανδρέου ικέτης
Από την 2ετή θητεία του ως πρωθυπουργού έμειναν πικρές αναμνήσεις.
Το καταλυτικό «λεφτά υπάρχουν» θα τον ακολουθεί στην Ιστορία ως έναν λαϊκιστή ηγέτη που επαγγέλθηκε μια σύγχρονη σοσιαλδημοκρατία («Αλλαξέ τα όλα») και παρέδωσε ένα αποδεκατισμένο ΠΑΣΟΚ και μια αλλόφρονα μνημονιακή Ελλάδα.
Καμία μεταρρύθμιση δεν συνδέεται με το όνομά του. Το πολιτικό προσωπικό που υποστήριξε και υπουργοποίησε ήταν κυρίως απόγονοι του Ακη που αυτομόλησαν στον ΣΥΡΙΖΑ. Στην πρώτη δυσκολία θέλησε να παραδώσει τα κλειδιά στον Σαμαρά. Και στην δεύτερη δυσκολία σκέφτηκε να στέψει πρωθυπουργό τον Φίλιππο Πετσάλνικο.
Ο Παπανδρέου πλασαρίστηκε ως σύγχρονος πολιτικός επί δεκαετίες. Κρυμμένος πίσω από μια κληρονομικά ηγεμονική οικογένεια, λίγο με την απελευθέρωση της κάνναβης, λίγο με τις ποδηλατικές του ικανότητες, αναρριχήθηκε ως «μοντέρνος σοσιαλιστής» ως την υπέρτατη εξουσία. Κοσμοπολίτης, αλλά εχθρός του εκσυγχρονισμού. Δήθεν ευρωπαϊστής, σχεδίασε, κρυφά, δημοψήφισμα εξόδου από την ΕΕ. Και όταν μοιραία άνοιξε την πόρτα στο ΔΝΤ και του ζητήθηκαν μεταρρυθμίσεις, έριξε αμέσως την ευθύνη στους κακούς δανειστές. Διέγραψε από το ΠΑΣΟΚ τον αυθεντικά ευρωπαϊστή Σημίτη και αυτομόλησε διασπαστικά από το κόμμα που ίδρυσε ο πατέρας του.
Η μετέπειτα πορεία δείχνει ότι ο Παπανδρέου αποχώρησε από την εξουσία και από το ΠΑΣΟΚ γιατί πίστευε ότι θα επιστρέψει ως παράκλητος. Με εργαλείο την τριτοκοσμική Σοσιαλιστική Διεθνή που διευθύνει αποκλειστικά, απουσίασε από την μνημονιακή Ελλάδα επί δύο χρόνια. Επέστρεψε για να δρέψει δάφνες με το Κίνημα Δημοκρατών Σοσιαλιστών, αλλά βρέθηκε, έκπληκτος, εκτός βουλής. Ο παράκλητος έγινε απόκληρος.
Και αντί να εργαστεί, με ταπεινότητα και αυτοκριτική, για το μέλλον της κεντροαριστεράς και της σύγχρονης σοσιαλδημοκρατίας, με την Φώφη, τον Σταύρο, την ΔΗΜΑΡ και τα κινήματα του χώρου, ο Παπανδρέου επέλεξε το ανεξήγητο: να ερωτοτροπεί προκλητικά και δημόσια με τον Αλέξη Τσίπρα και να εμφανίζεται ως ικέτης στο Μέγαρο Μαξίμου. Δείχνει έτσι να μην έχει ούτε τη στρατηγική ευφυία του Καραμανλή που παρασκηνιακά διαβουλεύεται με την εξουσία και εξίσου παρασκηνιακά παρενοχλεί τον βηματισμό του Κυριάκου Μητσοτάκη προς την επόμενη κυβέρνηση.
Τι κοινό έχει ο υποτίθεται σύγχρονος σοσιαλδημοκράτης Γιώργος Παπανδρέου με τον Αλέξη Τσίπρα; Ο ΣΥΡΙΖΑ είναι κόμμα του κρατισμού, των συνδικαλιστών, της επιδοματικής πολιτικής. Εχθρεύεται την ιδιωτική οικονομία και τις μεταρρυθμίσεις. Αποπαίδι του ΚΚΕ, ο ΣΥΡΙΖΑ δεν έκρυψε ποτέ την επαναστατική του αντιπάθεια για τις δομές της συστημικής δημοκρατίας, ούτε τις αμφιβολίες του για την ευρωπαϊκή προοπτική των λαών. Προτιμάει τον Πούτιν, όχι τον Ζαν Μονέ. Ελκύεται από τον Νικολά Μαδούρο, όχι από τον Ούλοφ Πάλμε.
Υπάρχει ίσως μια ανθρώπινη διάσταση στο ανεξήγητο φλερτ του Παπανδρέου με τον Τσίπρα: ο ΓΑΠ πάσχει από βαρύ σύνδρομο στέρησης εξουσίας και του αρκεί να γίνει παρακλάδι του ΣΥΡΙΖΑ στις επόμενες εκλογές. Θα αιτιολογεί έτσι τα ταξίδια στο εξωτερικό και την αιώνια ηγεσία στη Σοσιαλιστική Διεθνή. Κατανοητό και ανθρώπινο να προτιμά κάποιος τη γλύκα της καρέκλας από την αξιοπρεπή αλλά παγερή αποχώρηση από την πολιτική που οδηγεί σε μονοπάτια τρίτης ηλικίας.
Η άλλη διάσταση είναι πιο μεταφυσική: ίσως ο Παπανδρέου βλέπει στον Τσίπρα τον χαρισματικό, λαϊκό ηγέτη που ποτέ δεν υπήρξε. Ο κρατισμός, ο ηγεμονισμός, η αυλή των κολλητών, η παραπλάνηση του όχλου, οι πολιτικές διαψεύσεις, η κοροϊδία στους κουτόφραγκους ήταν κατά βάση και η δική του πολιτική. Δίπλα στον Αλέξη Τσίπρα νοιώθει οικεία και βολικά. Ξεχνάει βέβαια ότι ο Τσίπρας είναι αυθεντικότερος από τον ίδιο, χτυπάει μέσα του λαϊκή φλέβα και είναι πιο μακιαβελικός από όσο δείχνει το χαμόγελό του.
Ο Παπανδρέου προτιμά να γίνει ικέτης στο Μαξίμου από το να ριχτεί στη μάχη και στη φωτιά μιας διασπασμένης κεντροαριστεράς που βρίσκεται σε ρότα πολιτικής επιβίωσης. Εξάλλου ως πρίγκηπας ο ίδιος συναγελάζεται πιο εύκολα με τον βασιλιά. Στη Χαριλάου Τρικούπη έχει κακές αναμνήσεις, πολλά εκατομμύρια χρέη και τα στελέχη γκρινιάζουν για την κατάντια στην οποία εγκατέλειψε το ΠΑΣΟΚ. Ασε που διέλυσαν και το γυμναστήριο…
Πατήστε ΕΔΩ για να θυμηθείτε τον πολιτικό βίο της κυρίας Σοφίας Γιαννακά
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Για πες