Τι φοβάται η συμμορία;

τoυ Ιωάννη Ν. Φιλιππάκη,εκδότη της δημοκρατίας

Η άνευ προηγουμένου επιστολή-παρέμβαση στα εσωτερικά ενός κράτους-ισότιμου μέλους της Ευρωπαϊκής Ενωσης προσθέτει ακόμη ένα επεισόδιο στο δραματικό σίριαλ που ζει η πατρίδα μας έξι και πλέον χρόνια. 

Η ωμή προτροπή των τριών ανώτατων -δυστυχώς, μόνο σε βαθμό- αξιωματούχων στη νομίμως εκλεγμένη ελληνική κυβέρνηση για ουσιαστική ανάμειξη στον βασικό πυλώνα της δημοκρατίας, στη Δικαιοσύνη, έρχεται να συμπληρώσει άλλο ένα κομμάτι στο εκτυλισσόμενο σχέδιο ουσιαστικής απώλειας της εθνικής κυριαρχίας μας.

Ο κ. Γεωργίου έτυχε έως σήμερα της «προστασίας» μιας μεγάλης μερίδας Ελλήνων πολιτικών, οικονομικών παραγόντων, συστημικών ΜΜΕ αλλά και γραφειοκρατικών μηχανισμών της Ε.Ε. Σήμερα, όμως, το αόρατο (;) σύστημα που επένδυσε-πόνταρε στην οικονομική εξαθλίωση της Ελλάδος έδωσε τα ρέστα του!

Οι κ. Ντομπρόφσκις και Μοσκοβισί και η κυρία Τίσεν με μια θρασύτατη ενέργεια, την οποία ούτε θα τολμούσαν να σκεφθούν να πράξουν στις πατρίδες τους, ρίχνουν απροκάλυπτα πέπλο προστασίας στον πειθήνιο, υπόδικο πλέον Ελληνα συνεργάτη τους! Αραγε, η πράξη αυτή τι φανερώνει; Εντυπωσιακή αγραμματοσύνη ή μήπως πανικό; 

Αγραμματοσύνη, γιατί η πιθανή επιβεβαίωση -δικαστικώς πλέον- της αλλοίωσης των στατιστικών στοιχείων μοιάζει να έχει μόνο ηθικά αποτελέσματα. Και αυτό αφού μια τέτοια δικαστική απόφαση, από μόνη της, δεν έχει τη δύναμη, δυστυχώς για την Ελλάδα μας, να οδηγήσει σε υπαναχώρηση-ακύρωση όλων ή μέρους όσων έχουν υπογράψει οι κυβερνήσεις μας μετά το 2010. Και, βέβαια, η τρομοκρατία που ασκείται από το εγχώριο προαναφερθέν σύστημα όλο αυτό το διάστημα αποδείχθηκε και πάλι έωλη!

Οσοι προσπάθησαν να μας πείσουν ότι μια καταδίκη του πρώην επικεφαλής της ΕΛ.ΣΤΑΤ. θα είχε ολέθρια αποτελέσματα στην προσπάθεια επαναδιαπραγμάτευσης του χρέους ήξεραν ότι ψεύδονταν οικτρά. Αρα, γιατί αυτός ο πανικός; Γιατί δεν πρέπει ούτε καν να εξετασθεί ο ρόλος του περίεργα χρηματοδοτούμενου -όπως χθες (!) αποκάλυψε το Reuters- κ. Γεωργίου;

Φαίνεται ότι η προσπάθεια της εκσυγχρονιστικής (sic) συμμορίας, εδώ και στην Ευρώπη, να μας επιβάλει την άποψή της για το ποιος ή ποιοι οδήγησαν τη χώρα στην ολική παράδοσή της έχει ακόμη πολλά επεισόδια. Ευτυχώς, όμως, ο Θεός της Ελλάδος δεν είναι μύθος. Αλλιώς, πώς θα εξηγείτο η ύπαρξη ηρωικών δικαστών, πατριωτών πολιτικών, ανεξάρτητων δημόσιων λειτουργών και κάποιων άφοβων πολιτών, που βρίσκουν τη δύναμη να ορθώνουν το ανάστημά τους σε πανίσχυρους και επικίνδυνους μηχανισμούς παγκόσμιου βεληνεκούς;

δημοκρατία