«Τι ποιητής, κι όμως χάνομαι»...

Ο χρόνος διαστέλλεται. Βιώσαμε τη διετία Σαμαρά ως να ήταν δεκαετία. Αχθους και άγους. Τη διετία Γιωργάκη τη βιώσαμε επίσης με μια παράδοξη αίσθηση ενός χρόνου που δεν μπορούσε να αφομοιώσει την ταχύτητα των εξελίξεων. Η διάδοχος της διετίας Σαμαρά, διετία Τσίπρα, κινείται επίσης το ίδιο αργά-γρήγορα, σαν μια

δεκαετία βεβαρημένη από αλληλοδιάδοχα άλγη και ταυτοχρόνως σαν μια δεκαετία άδεια από ζωή. Γεμάτη μόνον απ’ τα βάσανα των λογαριασμών και την εικονική πραγματικότητα της εξαπάτησης και των ψευδών. Ζούμε τη λογιστική της ζωής, αλλά όχι τη ζωή την ίδια.

Αυτές οι τρεις διετίες έχουν φορτώσει στη ζωή μας βάρος δεκαετιών εις ό,τι αφορά τα βάσανα και εκ παραλλήλου το κενό μιας άδειας ζωής,

που τις ανθρώπινες στιγμές της άλωσαν απάνθρωποι παραλογισμοί. Η χώρα και οι πολίτες ζουν εδώ και έξι-εφτά χρόνια, που μας φαίνονται σαν 99, ένα αέναο ντεζαβού (πάλι αρχίζει, λόγου χάριν, το παίγνιον τωνπροαπαιτούμενων για την επόμενη υποδόση) που έχει οδηγήσει μόνον στηνεξαθλίωση και μόνον στην προοπτική της εξαθλίωσης.

Η τρόικα εσωτερικού, Παπανδρέου-Σαμαράς-Τσίπρας, οδήγησε τη χώρα στα τρία κακά της μοίρας της, τη φτώχεια, την ξενιτιά και την υποδούλωση.Βαλτοί ή βλάκες αδιάφορον, το αποτέλεσμα μετράει.

Εις όσα αφορούν τον Τσίπρα, τα δείγματα γραφής που έχει δώσει για την επάρκεια και την καλλιέργειά του είναι «άπειρα», πλην όμως αυτά που έγραψε επισκεπτόμενος το Σινικό Τείχος είναι κορυφαία και αποκαλυπτικά. Εκεί ο Ελληνας Πρωθυπουργός και όχι άλλος (διότι για τους Κινέζους οι Ελληνες είναι ο μόνος εξίσου ενδιαφέρον πολιτισμός με τον δικό τους, στη Δύση), ο Ελληνας Πρωθυπουργός λοιπόν βρήκε να γράψει τα εξής: «Με βαθύ θαυμασμό σε ένα μνημείο της παγκόσμιας κληρονομιάς εκφράζω την απεριόριστη εκτίμησή μου στα μεγάλα κατορθώματα του ανθρώπου». Χιόνια στο καμπαναριό που Χριστούγεννα σημαίνουν. Πρόκειται για μια ωδή στην κοινοτοπία και την ενιαία σκέψη. Σε κατσαρά ελληνικά. Πρόκειται για ένα προσκύνημα στην πολιτική ορθότητα (ιδίως εκείνη την απειλητική που κυκλοφορεί στο διαδίκτυο). Πρόκειται για μια παράθεση στερεότυπων που μαρτυρούν άγνοια αλλά και φόβο. Λες ένα « παγκόσμια κληρονομιά» και καθαρίζεις, διότι αν αναφερθείς στον κινέζικο πολιτισμό μπορεί το κάθε μαλάκιο (της ενιαίας σκέψης) να ανιχνεύσει στη φράση ίχνη εθνικιστικών παραμέτρων -  καθ’ ότι τα εθνικά «πρόσημα» στον πολιτισμό είναι πράγματα κινδυνώδη. Επίσης ο «θαυμασμός» πρέπει να ’ναι «απεριόριστος», διότι ο «περιορισμένος» μπορεί να κάνει τον Κινέζο να αμφιβάλλει για τα
«κατορθώματα του ανθρώπου». Πάρ’ το αυγό και κούρευ’ το που δεν φορά γραβάτα...

Αλλά, αν η δήλωση αυτή είναι δείγμα απαιδευσίας (όπως οι δηλώσεις για «στροφή 360 μοιρών», τα «άκουσον μεν, πάταξον δε» και άλλα πολλά), δεν είναι η απαιδευσία εκείνη που χαρακτηρίζει τον Τσίπρα. Εκείνο που χαρακτηρίζει τον αρχηγό του αντι-ΣΥΡΙΖΑ είναι οι θαυμαστές ικανότητες του «ταλαντούχου κ. Ρίπλεϋ» . Ο Τσίπρας

διαθέτει την αξιοζήλευτη ικανότητα της μίμησης και τη θανάσιμη ικανότητα της πολυπροσωπίας (και συνεπώς της πολυγλωσσίας). Στη θυελλώδη διαδρομή του τα τελευταία δύο χρόνια (που μας έχουν κοστίσει 99) ο Τσίπρας εξαπάτησε πολίτες, πολιτικούς, συντρόφους και φίλους, τον καθένα στην ώρα του και αδιακρίτως. Ο άνθρωπος αυτός

έχει την εκπληκτική ικανότητα να μιμείται τη σκέψη και τους τρόπους εκείνων με τους οποίους συνδιαλέγεται. Είναι ικανός να τους λέει αυτό που θέλουν να ακούσουν και στη συνέχεια, όταν χρειασθεί, να τους γράφει στα παλιά του τα παπούτσια. Ταυτοχρόνως, αδαής καθώς είναι για οτιδήποτε πέραν της κομματικής ίντριγκας, εντυπωσιάζεται απ’ όσους θεωρεί καλύτερους απ τον ίδιον, αλλά ταυτοχρόνως μπορεί να τους τυλίγει όλους σε μια κόλλα χαρτί, ένα non paper, μια «διαρροή», κάποια παγίδα. Που πάντα χρεώνει σε άλλους.

Ο Τσίπρας δεν είναι ένας Ρισελιέ, μιμείται όμως τον Ρισελιέ, όπως τώρα πια μιμείται ανατριχιαστικά τον μακαρίτη Ανδρέα Παπανδρέου. Είναι δε αδίστακτος και αδυσώπητος. Ο άνθρωπος που πήγε με ένα γαρύφαλλο στον Τόπο του Μαρτυρίου στην Καισαριανή, έφερε στην Ελλάδα τον γερμανικό Κόφτη, τους γκαουλάιτερ στη Δημόσια Περιουσία και τους δερβέναγες της τύχης που επιφυλάσσεται για τη χώρα. Εκανε «κάθε λέξη του Συντάγματος» οθωμανικόν φετφά και γοτθικό έδικτο.

Μέσα σε δύο χρόνια και αφού ο ΣΥΡΙΖΑ κέρδισε τις εκλογές με ένα φιλολαϊκό κα εφικτό πρόγραμμα, ο Τσίπρας κιότεψε στις διαπραγματεύσεις, διέσπασε το κόμμα του, πήγε σε ένα υπονομευμένο δημοψήφισμα, εξαπάτησε τους άλλους πολιτικούς αρχηγούς (ότι δεν θα πάει σε εκλογές), πήγε σε εκλογές με ένα συνειδητό πλέον πρόγραμμα εξαπάτησης του λαού, κατηγορεί έκτοτε τον λαό ως συνένοχο για όσα του κάνει, νομιμοποίησε με το τρίτο μνημόνιο τα δύο προηγούμενα, άνοιξε τον δρόμο για την ολική επαναφορά του δικομματισμού και πέρασε τέτοια βρωμερά μέτρα που καμιά μορφή της Δεξιάς δεν θα μπορούσε να περάσει (χωρίς πραξικόπημα). Πρόκειται

για τη θυελλώδη πορεία ενός άσσου της ίντριγκας και των τακτικισμών. Παρ’ ότι έχει φθάσει τη χώρα στα έσχατα, συνεχίζει αυτό το αλλόφρον και άφρον παιγνίδι μόνον και μόνον για να αγοράσει κι άλλο χρόνο στην εξουσία, μόνον και μόνον για να πέσει στα μαλακά, όταν έρθει η αναπόφευκτη ώρα της κρίσεως.

Στα χέρια του Τσίπρα ακόμα και το καλό χρησιμοποιείται για κακό, είναι αυτό που λέει ο λαός μας «πιάνει χρυσάφι και το κάνει χώμα». Για παράδειγμα, η απλή αναλογική. Ενα πάγιο και ηθικό αίτημα της Αριστεράς που στα χέρια του Τσίπρα μετατρέπεται σε όπλο διαιώνισης μιας συγκυρίας που ελέγχει το Βερολίνο. Κατά

τη διάρκεια αυτής της τυχοδιωκτικής (αλλά και τυχάρπαστης) πορείας, πλήθος στελεχών και μελών του ΣΥΡΙΖΑ παρακολουθούσαν τις μεταμορφώσεις του Τσίπρα κα της παρέας του και έγιναν ο καθένας η Κίρκη του εαυτού του. Το τραγικό για αυτούς είναι πως νομίζουν ότι το ίδιο έχει κάνει και ο λαός. Μωραίνει Κύριος. Διότι ο λαός αποτελείται πλέον

από σύνολα θυμάτων της πολιτικής (και) του ΣΥΡΙΖΑ. Ανεργοι, νεόπτωχοι, νέοι που μεταναστεύουν (και που a propo δεν τους δίδεται η δυνατότητα της ψήφου), επιχειρήσεις που κλείνουν, επιχειρήσεις που τρίζουν, σφαγμένοι και σφαζόμενοι συνταξιούχοι, μισθωτοί με μισθούς ευέλικτους, αναλώσιμους, λογαριασμοί που δεν βγαίνουν, άνθρωποι θλιμμένοι κι απελπισμένοι,

αυτά είναι τα σύνολα των θυμάτων της πολιτικής του ΣΥΡΙΖΑ, αυτών οθυμός, η οργή και η ντροπή περικυκλώνουν το Μαξίμου.

Ο Τσίπρας μπορεί να λέει ανοησίες («Δεν κατάφερα να εξαγάγω το ντύσιμο χωρίς γραβάτα στην Ευρώπη, αλλά το κατάφερα στην Κίνα»), αλλά διαπράττει εγκλήματα, χωρίς να διαφέρει σε τίποτα από έναν Σαμαρά, ένανΒενιζέλο, έναν Μητσοτάκη, παρά μόνον κατά μιαν Αυλωνίτου ή ένανΦάμελλο. Ομως

αυτό στο οποίον ο ταλαντούχος Τσίπρας και η παρέα του υπερέβησαν τους πάντες είναι η εισαγωγή του παράλογου στην πολιτική ζωή. Μπορεί ο παραλογισμός και το ψεύδος να είναι συστατικά της προπαγάνδας, αλλά η πλήρης καθαίρεση της λογικής στον δημόσιο λόγο αφήνει την πολιτική νεκρή, ανίκανη να υπάρχει.

Οταν, για παράδειγμα, κόβεις από κάποιον τη σύνταξη και του λες ότι δεν του την κόβεις, στέλνεις την πολιτική στο φρενοκομείο. Φεύγει η έρμη και πάει στη ζούγκλα με τον Ταρζάν. Οταν κόβεις σε κάποιον το ΕΚΑΣ (ας πούμε των 200 ευρώ) με την υποσχετική (που ξέρει ότι δεν θα τηρήσεις) ότι θα του μειώσεις τον ΕΝΦΙΑ (ας πούμε 10 ευρώ), τότε κάνεις τα ισοδύναμα αυτό που ήταν και είναι: μια μπούρδα.

Οταν ο κ. Φίλης είναι «υπερήφανος» για το δημοψήφισμα που ο Τσίπρας έκανε το «όχι», «ναι», τότε η πολιτική μένει άφωνη, χάνει τα λόγια της, την υποκαθιστά ο αμοραλισμός, ο κυνισμός και η προπαγάνδα - τα τρία κακά της μοίρας μας. Με αυτήν την αθλιότητα, την αισχρότητα, τον πτωχοπροδρομισμό και τη γλίτσα, η Αριστερά έχει τόση σχέση, όση η ποίηση του Αναγνωστάκη με τις μίζες της Siemens.

Μέσα σε δύο χρόνια (που σύρθηκαν πάνω μας βαριά από βάσανα κι άδεια από νόημα) ο Τσίπρας και η παρέα του βάθυναν τα δεινά των ανθρώπων και απαξίωσαν έτι περαιτέρω την πολιτική. Με τον Τσίπρα να δουλεύει πλέον για τον ερχομό του κ. Μητσοτάκη - κι αυτό είναι η έσχατη ειρωνεία για έναν «ταλαντούχο κ. Ρίπλεϋ»...

ο Στάθης στον Ενικό