Η ένταξη της Ελλάδας στο Ευρωπαϊκό Συμβούλιο, μετέπειτα στην ΕΟΚ, στην ΟΝΕ και τέλος στην Ε.Ε έχει περάσει από πολλά στάδια όμως οι σταθερές πάντα ήταν οι ίδιες.
Από αυτή την Κοινοπραξία κερδισμένοι θα έβγαιναν πάντα αυτοί που την έστησαν και χαμένοι αυτοί που σερνόταν να υπογράψουν σωτήριες Συμφωνίες και Συμμαχίες γνωρίζοντας ότι οι ισχυροί εταίροι δεν βάζουν τίποτε παραπάνω από το κέρδος και το εθνικό συμφέρον μόνο των δικών τους κρατών.
Πάντα υπήρχαν οι εξαιρέσεις στις δημόσιες φωνές και δημόσια γραπτά που προειδοποιούσαν για αυτό που θα έρθει όχι εγκλωβισμένες από μία στείρα ιδεολογία αλλά από την λογική των πραγμάτων και την μαθηματική ακολουθία των γεγονότων.
Ένας από αυτούς ο "Ανταίος", που σε ένα από τα δημοσιεύματά του στις αθηναϊκές εφημερίδες είδε αυτό που ερχόταν για την Ελλάδα. Δεν ήταν προφήτης, ήταν πραγματιστής με τόσες γνώσεις για τα πολιτικά, ιστορικά, ιδεολογικά και διεθνή θέματα που η εξίσωσή του το 1976 τον βγάζει σαράντα χρόνια μετά αληθή, αποδεικνύοντας ότι δύο λόγοι υπάρχουν να ορθώνεται δημόσιος πολιτικός λόγος.
Ή για να ρίχνει στάχτη στα μάτια του αναγνωστικού κοινού για το όφελος της κομματικής δημοκρατίας και του ιδιωτικού κέρδους ή για να ανοίγει τα μάτια προλαβαίνοντας τους Κοιναγορίτες όλων των εποχών να ολοκληρώσουν το εφιαλτικό έργο τους.
του Ανταίου*
ΠΡΟΕΤΟΙΜΑΣΙΕΣ για την Κοινή Αγορά ύστερα από το «ναι». Θα γίνουμε, λοιπόν, «Ευρωπαίοι»…
Κυβερνητικά ανασκουμπώματα και αναδιοργανώσεις, αναδιαρθρώσεις, ανακατατάξεις, αναπροσαρμογές. Επιτροπές κατά υπουργεία, πυρετός των τεχνοκρατών. Πρέπει να γίνει μεταμόσχευση, προσέχετε τα ρέζους και τα ανοσοκατασταλτικά, να πετύχει η συγκόλληση, μη μας «αποβάλλει» ο ξένος οργανισμός, μην πάθουμε και εμείς γάγγραινα…
Ωραία! Ωραία! Μα όλη αυτή η πρεμούρα μόνο στα ανώτερα κλιμάκια, που λένε, στα πάνω πατώματα. Με το λαό, όμως, τι κάνουμε;
Βέβαια ακούγονται κάθε τόσο εκκλήσεις προς τις «παραγωγικές τάξεις και τους εργαζομένους» αλλά γενικά και αφηρημένα. Να κινητοποιηθούν εν όψει κτλ. κτλ.
Κανείς ωστόσο δε σκέφτηκε να εξηγήσει τι ακριβώς σημαίνει αυτή η ονειρώδης ένταξη στην ΕΟΚ για τον κάθε Έλληνα χωριστά. Χαμηλά, στη βάση. Για τον αγρότη, τον υπάλληλο, δημόσιο και ιδιωτικό, τον εργάτη, τον τεχνίτη, τον μαγαζάτορα, τον βιοτέχνη, τον επιστήμονα, τον μαθητή, τον άντρα, τη γυναίκα. Ποια η ωφέλεια, ποια η ζημιά. Ποια τα ευοίωνα, ποια τα δυσοίωνα. Τι θα αντιμετωπίσει καθένας προσωπικά στη δουλειά του.
Όλοι καταλαβαίνουν πως κάτι αλλάζει. Και μάλιστα βαθιά. Ότι θα βρεθούμε μπροστά σε δυσκολίες.Αλλά ποιες δυσκολίες; Και γιατί; Και πως θα τις πολεμήσουμε; Τι μας περιμένει σαν άτομα, σαν οικογένειες, σαν ομάδες με κοινά συμφέροντα;
ΑΣ ΥΠΟΘΕΣΟΥΜΕ, ωστόσο, πως έγινε κιόλας η ενημέρωση, πως καθένας ξέρει πια καλά τις επιπτώσεις στην προσωπική του ζωή.
Φυσικό είναι να ακολουθήσει προσκλητήριο:
- Και τώρα εμπρός! Σκληρή δουλειά και θυσίες!
Εδώ είναι ο κόμπος. Ακούω τους ανώνυμους Έλληνες να λένε:
- Σύμφωνοι! Σκληρή δουλειά και θυσίες.
Αλλά από όλους. Καθένας ανάλογα με τη δύναμή του. Όχι το ίδιο ο φαταούλας κι ο ψιχουλοχάφτης. Οι νόμοι να λειτουργούν το ίδιο για όλους, να ξεδοντιαστεί η γραφειοκρατία. Να στεριωθεί η χρηστή Διοίκηση. Να σταματήσει η πατροπαράδοτη αντιδικία του πολίτη με το Κράτος…
Γιατί πως θα σταθούμε στην Κοινή Αγορά όταν το πορτοφόλι έχει μια δεκάρα στο κλαρί κι’ ένα τάλιρο στο δίχτυ; Με καπέλα και αετονύχηδες και κερδαλεόφρονες; Με συνταξιούχους των χιλίων πεντακοσίων και ξένους «ειδικούς» με 300.000 το μήνα; Με φορολογούμενους που δηλώνουν ως το τελευταίο μονόλεφτο τα εισοδήματα κι’ άλλους που τα καταχωνιάζουν σε καλπουζανιές;
Να χάνεις το μεροκάματο βολοδέρνοντας από γραφείο σε γραφείο για ένα πιστοποιητικό; Να λιώνεις ώρες στην ουρά για να πληρώσεις (όχι να πληρωθείς) τους λογαριασμούς των Οργανισμών Κοινής Ωφελείας;
Να σε χαρατσώνουν 40% κι’ αντί να σ’ έχουν ώπα - ώπα να σε φτύνουν; Να μπορεί το ναυαρχικό αυτοκίνητο (Μερσεντές 280SE, τέσσερα αστέρια) να στρίβει παράνομα – χθες το μεσημέρι – από Βασιλίσσης Σοφίας στην Ηρώδου Αττικού κόντρα στο ρεύμα, αναστατώνοντας την κυκλοφορία, προκαλώντας κινδύνους θανάσιμους – τι θα γινόταν αν κάποιος ανύποπτος φουκοροδηγός έπεφτε πάνω του, ποιος θα πήγαινε στο μπαλαούρο – κι’ ο τροχονόμος να παρακολουθεί άναυδος και κεχηνώς;
ΕΔΩ, ΑΝΑΓΝΩΣΤΗ ΜΟΥ, πάει να στεριώσει ένα προξενιό. Θα συμπεθερέψουμε με πλούσιο και αρχοντικό σόι. Καλοζωισμένο – βουτύρατα και κοψίδια καθημερινά εδώ και αιώνες – νοικοκυρεμένο, λίγο ψηλομύτικο αλλά με καλούς τρόπους, δημοκρατικούς, όπως λένε. Έχει βέβαια και τα κουσούρια του – και ποιος δεν έχει; - τις ιδιοτροπίες του, «τα καλά και τα συμφέροντα»…
Και εμείς, διάβολε, δεν είμαστε του πεταμάτου. Από παλιά γενιά, πατριαρχική οικογένεια, τιμημένη, καλύτερη από το συμπεθερόσογο, λίγο ξεπεσμένοι αλλά περήφανοι, δουλευταράρηδες αλλά ανεπρόκοποι κι’ ανοικοκύρευτοι, φτωχοί και μίζεροι μα όχι πάντοτε από κεφαλιού μας.
Λέμε να συγγενέψουμε με τους Κοιναγορίτες. Ναι, να συγγενέψουμε, μικροί εμείς κι’ αυτοί μεγάλοι, αλλά να μην καταντήσουμε και υπηρετικό προσωπικό, φτωχοσυγγενείς. Να μη γίνουμε όλοι στο τέλος μπαξεβάνηδες για το ζαρζαβατικό και την οπώρα του τραπεζιού τους, σερβιτόροι με την πετσέτα στο αριστερό, λαντζέρηδες στα μαγεριά τους, σκουπιδαραίοι στα βουλεβάρτα τους, βιδωτήδες στις φάμπρικές τους.
Όχι εκείνοι ξαπλωταριές στον ήλιο μας και τα περιγιάλια μας κι’ εμείς στις καταχνιές και στα κρύα. Όχι να έρθουν τ’ άγρια να διώξουν τα ήμερα…
Να γιατί χρειάζεται καλή προετοιμασία και κυρίως κράτος δικαίου. Από τώρα…
24 Φεβρουαρίου 1976
*Ανταίος ήταν το ψευδώνυμο του Κυριάκου Σιμόπουλου.
Το παραπάνω άρθρο που δημοσιεύτηκε στις εφημερίδες της εποχής είναι από το προσωπικό αρχείο του Τρύφωνα Λιώτα ο οποίος και το επιμελήθηκε.
(Στην φωτογραφία η πρώτη σύσταση του Συμβουλίου της Ευρώπης στο Στρασβούργο το 1949. Τα τέσσερα κεντρικά πρόσωπα είναι ο Γερμανογάλλος αρχιτέκτονας της Ευρωπαϊκής Ολοκλήρωσης Robert Schuman, ο Βέλγος πρωθυπουργός Paul Henri Spaak, ο Γάλλος πρωθυπουργός Edouard Herriot, και ο Άγγλος απεσταλμένος Ernest Bevin ο οποίος διαχειρίστηκε την αμερικανική οικονομική βοήθεια για όλη την Ευρώπη μετά το 1945 και βοήθησε για την ίδρυση του ΝΑΤΟ).
Στον τοίχο
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Για πες