ΠΟΙΜΑΝΤΟΡΙΚΗ ΕΓΚΥΚΛΙΟΣ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΗ ΑΙΤ/ΝΙΑΣ
Ο ΧΑΡΙΤΙ ΘΕΟΥ ΕΠΙΣΚΟΠΟΣ ΚΑΙ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΗΣ Κ Ο Σ Μ Α Σ
ΤΗΣ ΑΓΙΩΤΑΤΗΣ ΜΗΤΡΟΠΟΛΕΩΣ ΑΙΤΩΛΙΑΣ ΚΑΙ ΑΚΑΡΝΑΝΙΑΣ
Πρός τόν ἱερόν κλῆρον, τίς μοναστικές ἀδελφότητες
καί τόν εὐσεβῆ λαό τῆς καθ’ ἡμᾶς θεοσώστου Ἱερᾶς Μητροπόλεως
«Ἐγώ εἰμί ὁ πρῶτος καί ὁ ἔσχατος καί ὁ ζῶν, καί ἐγενόμην νεκρός
καί ἰδοῦ ζῶν εἰμί εἰς τούς αἰῶνας τῶν αἰώνων
καί ἔχω τάς κλεῖς τοῦ θανάτου καί τοῦ ᾅδου…» (Ἀποκ. α΄, 17-18).
Αὐτές τίς αἰώνιες ἀλήθειες ἀπεκάλυψε καί ἐφανέρωσε ὁ Ἀναστάς Κύριος στόν Εὐαγγελιστή Ἰωάννη, ὅταν ὁ ἅγιος Ἀπόστολος ἦταν ἐξόριστος στήν Πάτμο «διά τόν λόγον τοῦ Κυρίου καί τήν μαρτυρίαν Ἰησοῦ Χριστοῦ» (στ. 9), προσφέροντάς του τά τοῦ ἱεροῦ βιβλίου τῆς Ἀποκαλύψεως.
Μή φοβᾶσαι Ἰωάννη, τοῦ εἶπε: Ἐγώ εἶμαι ὁ πρῶτος, διότι αἰωνίως ὑπάρχω, ἀλλά καί ἔσχατος, διότι θά εἶμαι πάντοτε. Εἶμαι Ἐκεῖνος πού ζεῖ διαρκῶς, εἶμαι ἡ ταυτοζωή. Καί ἔγινα νεκρός, διότι ὅπως εἴδατε ἀπέθανα ὡς ἄνθρωπος γιά τή σωτηρία τῶν ἀνθρώπων. Ὅμως παρά τόν θάνατό μου, ζῶ εἰς τούς αἰῶνας τῶν αἰώνων.
Δέν ἀπέθανα διότι ἤθελαν οἱ ἐχθροί μου, οἱ σταυρωταί μου. Δέν σταυρώθηκα ἐπειδή οἱ ἄρχοντες τῶν Ἑβραίων μέ κατεδίκασαν στόν θάνατο καί ὁ Ρωμαῖος ἡγεμών ἐθεώρησε τήν καταδίκη μου. Ὅλα αὐτά μποροῦσα νά τά ἀπομακρύνω, νά τά διαλύσω, νά τά ἀποτρέψω.
«Ἐγενόμην νεκρός» ἑκουσίως, διότι ὁ Ἴδιος τό θέλησα, κινούμενος ἀπό ἀγάπη γιά τόν πεσόντα ἄνθρωπο. Αὐτό ἦταν καί τό θέλημα τοῦ Οὐρανίου Πατρός, αὐτό χάρισε τή σωτηρία καί τή λύτρωσι στόν κόσμο. Τό θέλησα καί «ἐγενόμην νεκρός», τό θέλησα καί ἐφώναξα «τετέλεσται», τό θέλησα καί ἐνταφιάσθηκα ὡς κοινός ἄνθρωπος ἐν τῷ «καινῷ μνημείῳ». «Οὐδείς αἴρει τήν ψυχήν μου ἀπ’ ἐμοῦ, ἀλλ’ ἐγώ τίθημι αὐτήν ἀπ’ ἐμαυτοῦ. Ἐξουσίαν ἔχω θεῖναι αὐτήν καί ἐξουσίαν ἔχω πάλιν λαβεῖν αὐτήν…» (Ἰω. ι΄, 18).
«Καί ἰδοῦ ζῶν εἰμί εἰς τούς αἰῶνας ἔχω τάς κλεῖς τοῦ θανάτου καί τοῦ ᾅδου…».
Γνωρίστε το, πιστεύσατέ το, παρά τόν θάνατό μου ὡς ἀνθρώπου, ζῶ εἰς τούς αἰῶνας τῶν αἰώνων. Νίκησα τόν θάνατο, συνέτριψα τό κράτος του, ἔχω στά χέρια μου τά κλειδιά τοῦ θανάτου καί τοῦ ᾅδου, ἔλαβα ἐξουσία ἐπί τοῦ ᾅδου.
Ἀγαπητοί, σήμερα Κυριακή τοῦ Πάσχα, ἡμέρα καί ἑορτή τῆς λαμπροφόρου Ἀναστάσεως, ζοῦμε καί ἐμεῖς τό θαῦμα τῶν θαυμάτων, τήν μοναδική νίκη, τή συντριπτική νίκη τοῦ Χριστοῦ μας κατά τοῦ διαβόλου, τοῦ θανάτου καί τῆς φθορᾶς. Ζοῦμε τήν λαμπροφόρο Ἀνάστασι τοῦ Χριστοῦ μας.
Ὁ θάνατος ὡς καρπός τῆς ἀποστασίας μας καί τῆς ἁμαρτίας, νικήθηκε ὁλοκληρωτικά. Ὁ Κύριος Ἰησοῦς Χριστός μας εἶναι ὁ Ἕνας, ὁ Μοναδικός τόν ὁποῖον δέν μπόρεσε νά κατακρατήσῃ ὁ θάνατος καί ὁ ᾅδης. Εἶναι ὁ μόνος Ἀναμάρτητος ἐμπρός στήν παρουσία τοῦ ὁποίου κονιορτοποιήθηκε ἡ ἐπικράτεια τοῦ θανάτου. Εἶναι Ἐκεῖνος στόν ὁποῖο κατοικεῖ ὁλόκληρος ἡ θεότης, μέσα στό σῶμα καί τήν ἀνθρώπινη ψυχή, τήν ὁποία προσέλαβε μέ τή σάρκωσί του (Κολασ. β΄, 9).
Ἔτσι, ὁ Ἀναστάς Κύριος, χάρισε λύτρωσι καί ἀποκατάστασι στό ἀρχαῖο κάλλος κάθε ψυχῆς, πού θά θελήσῃ νά ζήσῃ συνειδητά μέ πίστι, μέ ὑπακοή, μέ συνέπεια μέσα στήν Ἐκκλησία Του. Χάρισε ἀγάπη καί συγγνώμηστά πιστά μέλη τῆς Ἐκκλησίας, πού ποθοῦν τήν μετάνοια.
«Μηδείς ὀδυρέσθω πταίσματα, συγγνώμην ἐκ τοῦ τάφου ἀνέτειλε» διακηρύσσει ὁ Ἱερός Χρυσόστομος. Θά χαρίσῃ προσωπική Ἀνάστασι σέ κάθε χριστιανό, ὅταν ἡ «ἐσχάτη σάλπιγξ» (Α΄ Κορ. ιε΄, 52) θά σημάνῃ κατά τήν Δευτέρα Παρουσία.
«Χριστός ἐγήγερται ἐκ νεκρῶν, ἀπαρχή τῶν κεκοιμημένων ἐγένετο…» (Α΄ Κορ. ιε΄, 20).
Σήμερα, ἀγαπητοί, αὐτή τήν μεγάλη ἡμέρα, ὅλοι ἐμεῖς, κληρικοί καί λαϊκοί, ἄς σταθοῦμε μέ εὐγνωμοσύνη ἐμπρός στόν Ἀναστάντα Κύριό μας. Ἄς Τόν εὐχαριστήσουμε μέ ὅλη μας τήν δύναμι, γιά τά σωτήρια δῶρα καί χαρίσματα πού μᾶς προσέφερε μέ τήν Ἀνάστασί Του.
Ζῶντας ὅμως συνειδητά τό μυστήριο τῆς Ἀναστάσεώς Του, ἄς στερεώσουμε μέσα μας τήν πίστι στό θαῦμα τῆς Ἀναστάσεως, στήν παντοδυναμία Του, στήν συνεχῆ παρουσία Του κοντά μας.
Κανείς δέν ἀμφισβητεῖ ὅτι ἀνάμεσά μας, στίς ψυχές μας, στή ζωή μας, ὑπάρχει σήμερα ἀνασφάλεια, σύγχυσι, φοβία, ἀβεβαιότητα. Προβλήματα πολύμορφα, δυσκολίες, κρίσεις, ἐπιδρομές, πολέμιοι πίστεως καί πατρίδος, μᾶς φέρουν ἀγωνία καί ταραχή. Ὑποχωρήσεις προδοτικές, συμβιβασμοί, περιφρονήσεις ἀξιῶν, ἰδανικῶν, αἰωνίων ἀληθειῶν, ὕβρεις ἀκόμη κατά τῆς ὀρθοδοξίας μας καί τῆς φιλοπατρίας, μᾶς θορυβοῦν, μᾶς ἀποθαρρύνουν. Ἰσχυροί τῆς γῆς, ἀξιωματοῦχοι, σκοτισμένοι ἄνθρωποι, αἱρετικοί, μάρτυρες τοῦ Ἰεχωβᾶ, παπικοί, πεντηκοστιανοί, οἰκουμενισταί πολεμοῦν μέ πάθος τόν Ἀναστάντα, τήν θεότητά Του, τήν ὀρθόδοξο ἀλήθειά Του.
Μέσα σέ ὅλα αὐτά καί σήμερα ἀκούγεται ἡ φωνή τοῦ Ἀναστάντος Κυρίου μας πρός τόν Εὐαγγελιστή Ἰωάννη: «Καί ἰδοῦ ζῶν εἰμί εἰς τούς αἰῶνας», εἶμαι κοντά σας.
Μή φοβώμαστε, ἀγαπητοί, τούς διώκτας καί πολεμίους τοῦ Χριστοῦ μας. Αἰῶνες πολλούς τόσοι πανίσχυροι, φαινομενικά ἰσχυροί, πολέμησαν μέ μανία τόν Ἀναστάντα, ἀλλά συντρίφτηκαν. Ποῦ εἶναι; Ποιός τούς θυμᾶται; Ἐλάκτισαν πρός κέντρα, πληγώθηκαν, χάθηκαν. Ὁ Χριστός, ὁ Ἀναστάς Κύριος, «ἰδοῦ ζῶν» εἶναι, «ἐξῆλθε νικῶν ἵνα νικήσῃ» (Ἀποκ. στ΄, 2). Μήν πτοηθοῦμε λοιπόν. Σήμερα νά τονώσουμε τήν πίστι μας, νά ἀγαπήσουμε τόν Ἀναστάντα Κύριο, νά θελήσουμε νά ζοῦμε μέ συνέπεια τήν ὀρθόδοξο ἀλήθεια, νά μείνουμε ἀνεπηρέαστοι, ἀταλάντευτοι ἐμπρός στίς προκλήσεις, στίς προδοσίες, στίς ἀπειλές, στίς λυσσαλέες ἐπιθέσεις τῶν στρατευμένων ἐχθρῶν τοῦ Ἀναστάντος Χριστοῦ μας, τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας μας, τοῦ φωτός καί τῆς ἀληθείας, τῆς σωτηρίας μας.
Ἐλᾶτε ὅλοι, σήμερα, νά πάρουμε φῶς καί δύναμι ἀπό τόν κενό τάφο καί ἡνωμένοι, ἀπτόητοι, ἰσχυροί νά ὑμνολογοῦμε, νά δοξάζουμε, νά ὁμολογοῦμε «λόγοις καί ἔργοις» τόν Ἀναστάντα καί τήν Ἀνάστασί Του. Ἐλᾶτε νά διακηρύξουμε ὅτι ὁ Ἀναστάς ζῶν καί παντοδύναμος, ζεῖ στίς καρδιές τῶν Ὀρθοδόξων Ἑλλήνων καί ποτέ δέν θά Τόν ἀπομακρύνῃ κανείς.
Σέ αὐτήν τήν χώρα τῶν ἡρώων καί τῶν μαρτύρων, ὁ Ἀναστάς Κύριος χάρισε ἐλευθερία, φῶς, ζωή καί ποτέ δέν θά παύσῃ νά προσφέρῃ τά σωτήρια δῶρα τῆς Ἀναστάσεως Του.
Ἀγαπητοί, «Πάσχα ἱερόν, Πάσχα καινόν, Πάσχα ἄμωμον, Πάσχα μέγα, Πάσχα τῶν πιστῶν» σήμερα. «Νῦν πάντα πεπλήρωται φωτός». Ὁ Κύριος Ἰησοῦς Χριστός μας ἐν τάφῳ κατῆλθε ὡς ἄνθρωπος, καθεῖλε τήν δύναμι τοῦ ᾅδου, ἐνίκησε, ἀνέστη καί ἰδοῦ ζῶν εἶναι εἰς τούς αἰῶνας. Εἶναι πάντοτε ἀνάμεσά μας.
Μαζί Του κι ἐμεῖς νικηταί, ἄξιοι τῆς ἀφθαρσίας, τῆς ζωῆς, τῆς ἀιωνιότητος. Καλή καί Ἁγία Ἀνάστασι.
Ο ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΗΣ
† Ο ΑΙΤΩΛΙΑΣ ΚΑΙ ΑΚΑΡΝΑΝΙΑΣ ΚΟΣΜΑΣ
Ο ΧΑΡΙΤΙ ΘΕΟΥ ΕΠΙΣΚΟΠΟΣ ΚΑΙ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΗΣ Κ Ο Σ Μ Α Σ
ΤΗΣ ΑΓΙΩΤΑΤΗΣ ΜΗΤΡΟΠΟΛΕΩΣ ΑΙΤΩΛΙΑΣ ΚΑΙ ΑΚΑΡΝΑΝΙΑΣ
Πρός τόν ἱερόν κλῆρον, τίς μοναστικές ἀδελφότητες
καί τόν εὐσεβῆ λαό τῆς καθ’ ἡμᾶς θεοσώστου Ἱερᾶς Μητροπόλεως
«Ἐγώ εἰμί ὁ πρῶτος καί ὁ ἔσχατος καί ὁ ζῶν, καί ἐγενόμην νεκρός
καί ἰδοῦ ζῶν εἰμί εἰς τούς αἰῶνας τῶν αἰώνων
καί ἔχω τάς κλεῖς τοῦ θανάτου καί τοῦ ᾅδου…» (Ἀποκ. α΄, 17-18).
Αὐτές τίς αἰώνιες ἀλήθειες ἀπεκάλυψε καί ἐφανέρωσε ὁ Ἀναστάς Κύριος στόν Εὐαγγελιστή Ἰωάννη, ὅταν ὁ ἅγιος Ἀπόστολος ἦταν ἐξόριστος στήν Πάτμο «διά τόν λόγον τοῦ Κυρίου καί τήν μαρτυρίαν Ἰησοῦ Χριστοῦ» (στ. 9), προσφέροντάς του τά τοῦ ἱεροῦ βιβλίου τῆς Ἀποκαλύψεως.
Μή φοβᾶσαι Ἰωάννη, τοῦ εἶπε: Ἐγώ εἶμαι ὁ πρῶτος, διότι αἰωνίως ὑπάρχω, ἀλλά καί ἔσχατος, διότι θά εἶμαι πάντοτε. Εἶμαι Ἐκεῖνος πού ζεῖ διαρκῶς, εἶμαι ἡ ταυτοζωή. Καί ἔγινα νεκρός, διότι ὅπως εἴδατε ἀπέθανα ὡς ἄνθρωπος γιά τή σωτηρία τῶν ἀνθρώπων. Ὅμως παρά τόν θάνατό μου, ζῶ εἰς τούς αἰῶνας τῶν αἰώνων.
Δέν ἀπέθανα διότι ἤθελαν οἱ ἐχθροί μου, οἱ σταυρωταί μου. Δέν σταυρώθηκα ἐπειδή οἱ ἄρχοντες τῶν Ἑβραίων μέ κατεδίκασαν στόν θάνατο καί ὁ Ρωμαῖος ἡγεμών ἐθεώρησε τήν καταδίκη μου. Ὅλα αὐτά μποροῦσα νά τά ἀπομακρύνω, νά τά διαλύσω, νά τά ἀποτρέψω.
«Ἐγενόμην νεκρός» ἑκουσίως, διότι ὁ Ἴδιος τό θέλησα, κινούμενος ἀπό ἀγάπη γιά τόν πεσόντα ἄνθρωπο. Αὐτό ἦταν καί τό θέλημα τοῦ Οὐρανίου Πατρός, αὐτό χάρισε τή σωτηρία καί τή λύτρωσι στόν κόσμο. Τό θέλησα καί «ἐγενόμην νεκρός», τό θέλησα καί ἐφώναξα «τετέλεσται», τό θέλησα καί ἐνταφιάσθηκα ὡς κοινός ἄνθρωπος ἐν τῷ «καινῷ μνημείῳ». «Οὐδείς αἴρει τήν ψυχήν μου ἀπ’ ἐμοῦ, ἀλλ’ ἐγώ τίθημι αὐτήν ἀπ’ ἐμαυτοῦ. Ἐξουσίαν ἔχω θεῖναι αὐτήν καί ἐξουσίαν ἔχω πάλιν λαβεῖν αὐτήν…» (Ἰω. ι΄, 18).
«Καί ἰδοῦ ζῶν εἰμί εἰς τούς αἰῶνας ἔχω τάς κλεῖς τοῦ θανάτου καί τοῦ ᾅδου…».
Γνωρίστε το, πιστεύσατέ το, παρά τόν θάνατό μου ὡς ἀνθρώπου, ζῶ εἰς τούς αἰῶνας τῶν αἰώνων. Νίκησα τόν θάνατο, συνέτριψα τό κράτος του, ἔχω στά χέρια μου τά κλειδιά τοῦ θανάτου καί τοῦ ᾅδου, ἔλαβα ἐξουσία ἐπί τοῦ ᾅδου.
Ἀγαπητοί, σήμερα Κυριακή τοῦ Πάσχα, ἡμέρα καί ἑορτή τῆς λαμπροφόρου Ἀναστάσεως, ζοῦμε καί ἐμεῖς τό θαῦμα τῶν θαυμάτων, τήν μοναδική νίκη, τή συντριπτική νίκη τοῦ Χριστοῦ μας κατά τοῦ διαβόλου, τοῦ θανάτου καί τῆς φθορᾶς. Ζοῦμε τήν λαμπροφόρο Ἀνάστασι τοῦ Χριστοῦ μας.
Ὁ θάνατος ὡς καρπός τῆς ἀποστασίας μας καί τῆς ἁμαρτίας, νικήθηκε ὁλοκληρωτικά. Ὁ Κύριος Ἰησοῦς Χριστός μας εἶναι ὁ Ἕνας, ὁ Μοναδικός τόν ὁποῖον δέν μπόρεσε νά κατακρατήσῃ ὁ θάνατος καί ὁ ᾅδης. Εἶναι ὁ μόνος Ἀναμάρτητος ἐμπρός στήν παρουσία τοῦ ὁποίου κονιορτοποιήθηκε ἡ ἐπικράτεια τοῦ θανάτου. Εἶναι Ἐκεῖνος στόν ὁποῖο κατοικεῖ ὁλόκληρος ἡ θεότης, μέσα στό σῶμα καί τήν ἀνθρώπινη ψυχή, τήν ὁποία προσέλαβε μέ τή σάρκωσί του (Κολασ. β΄, 9).
Ἔτσι, ὁ Ἀναστάς Κύριος, χάρισε λύτρωσι καί ἀποκατάστασι στό ἀρχαῖο κάλλος κάθε ψυχῆς, πού θά θελήσῃ νά ζήσῃ συνειδητά μέ πίστι, μέ ὑπακοή, μέ συνέπεια μέσα στήν Ἐκκλησία Του. Χάρισε ἀγάπη καί συγγνώμηστά πιστά μέλη τῆς Ἐκκλησίας, πού ποθοῦν τήν μετάνοια.
«Μηδείς ὀδυρέσθω πταίσματα, συγγνώμην ἐκ τοῦ τάφου ἀνέτειλε» διακηρύσσει ὁ Ἱερός Χρυσόστομος. Θά χαρίσῃ προσωπική Ἀνάστασι σέ κάθε χριστιανό, ὅταν ἡ «ἐσχάτη σάλπιγξ» (Α΄ Κορ. ιε΄, 52) θά σημάνῃ κατά τήν Δευτέρα Παρουσία.
«Χριστός ἐγήγερται ἐκ νεκρῶν, ἀπαρχή τῶν κεκοιμημένων ἐγένετο…» (Α΄ Κορ. ιε΄, 20).
Σήμερα, ἀγαπητοί, αὐτή τήν μεγάλη ἡμέρα, ὅλοι ἐμεῖς, κληρικοί καί λαϊκοί, ἄς σταθοῦμε μέ εὐγνωμοσύνη ἐμπρός στόν Ἀναστάντα Κύριό μας. Ἄς Τόν εὐχαριστήσουμε μέ ὅλη μας τήν δύναμι, γιά τά σωτήρια δῶρα καί χαρίσματα πού μᾶς προσέφερε μέ τήν Ἀνάστασί Του.
Ζῶντας ὅμως συνειδητά τό μυστήριο τῆς Ἀναστάσεώς Του, ἄς στερεώσουμε μέσα μας τήν πίστι στό θαῦμα τῆς Ἀναστάσεως, στήν παντοδυναμία Του, στήν συνεχῆ παρουσία Του κοντά μας.
Κανείς δέν ἀμφισβητεῖ ὅτι ἀνάμεσά μας, στίς ψυχές μας, στή ζωή μας, ὑπάρχει σήμερα ἀνασφάλεια, σύγχυσι, φοβία, ἀβεβαιότητα. Προβλήματα πολύμορφα, δυσκολίες, κρίσεις, ἐπιδρομές, πολέμιοι πίστεως καί πατρίδος, μᾶς φέρουν ἀγωνία καί ταραχή. Ὑποχωρήσεις προδοτικές, συμβιβασμοί, περιφρονήσεις ἀξιῶν, ἰδανικῶν, αἰωνίων ἀληθειῶν, ὕβρεις ἀκόμη κατά τῆς ὀρθοδοξίας μας καί τῆς φιλοπατρίας, μᾶς θορυβοῦν, μᾶς ἀποθαρρύνουν. Ἰσχυροί τῆς γῆς, ἀξιωματοῦχοι, σκοτισμένοι ἄνθρωποι, αἱρετικοί, μάρτυρες τοῦ Ἰεχωβᾶ, παπικοί, πεντηκοστιανοί, οἰκουμενισταί πολεμοῦν μέ πάθος τόν Ἀναστάντα, τήν θεότητά Του, τήν ὀρθόδοξο ἀλήθειά Του.
Μέσα σέ ὅλα αὐτά καί σήμερα ἀκούγεται ἡ φωνή τοῦ Ἀναστάντος Κυρίου μας πρός τόν Εὐαγγελιστή Ἰωάννη: «Καί ἰδοῦ ζῶν εἰμί εἰς τούς αἰῶνας», εἶμαι κοντά σας.
Μή φοβώμαστε, ἀγαπητοί, τούς διώκτας καί πολεμίους τοῦ Χριστοῦ μας. Αἰῶνες πολλούς τόσοι πανίσχυροι, φαινομενικά ἰσχυροί, πολέμησαν μέ μανία τόν Ἀναστάντα, ἀλλά συντρίφτηκαν. Ποῦ εἶναι; Ποιός τούς θυμᾶται; Ἐλάκτισαν πρός κέντρα, πληγώθηκαν, χάθηκαν. Ὁ Χριστός, ὁ Ἀναστάς Κύριος, «ἰδοῦ ζῶν» εἶναι, «ἐξῆλθε νικῶν ἵνα νικήσῃ» (Ἀποκ. στ΄, 2). Μήν πτοηθοῦμε λοιπόν. Σήμερα νά τονώσουμε τήν πίστι μας, νά ἀγαπήσουμε τόν Ἀναστάντα Κύριο, νά θελήσουμε νά ζοῦμε μέ συνέπεια τήν ὀρθόδοξο ἀλήθεια, νά μείνουμε ἀνεπηρέαστοι, ἀταλάντευτοι ἐμπρός στίς προκλήσεις, στίς προδοσίες, στίς ἀπειλές, στίς λυσσαλέες ἐπιθέσεις τῶν στρατευμένων ἐχθρῶν τοῦ Ἀναστάντος Χριστοῦ μας, τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας μας, τοῦ φωτός καί τῆς ἀληθείας, τῆς σωτηρίας μας.
Ἐλᾶτε ὅλοι, σήμερα, νά πάρουμε φῶς καί δύναμι ἀπό τόν κενό τάφο καί ἡνωμένοι, ἀπτόητοι, ἰσχυροί νά ὑμνολογοῦμε, νά δοξάζουμε, νά ὁμολογοῦμε «λόγοις καί ἔργοις» τόν Ἀναστάντα καί τήν Ἀνάστασί Του. Ἐλᾶτε νά διακηρύξουμε ὅτι ὁ Ἀναστάς ζῶν καί παντοδύναμος, ζεῖ στίς καρδιές τῶν Ὀρθοδόξων Ἑλλήνων καί ποτέ δέν θά Τόν ἀπομακρύνῃ κανείς.
Σέ αὐτήν τήν χώρα τῶν ἡρώων καί τῶν μαρτύρων, ὁ Ἀναστάς Κύριος χάρισε ἐλευθερία, φῶς, ζωή καί ποτέ δέν θά παύσῃ νά προσφέρῃ τά σωτήρια δῶρα τῆς Ἀναστάσεως Του.
Ἀγαπητοί, «Πάσχα ἱερόν, Πάσχα καινόν, Πάσχα ἄμωμον, Πάσχα μέγα, Πάσχα τῶν πιστῶν» σήμερα. «Νῦν πάντα πεπλήρωται φωτός». Ὁ Κύριος Ἰησοῦς Χριστός μας ἐν τάφῳ κατῆλθε ὡς ἄνθρωπος, καθεῖλε τήν δύναμι τοῦ ᾅδου, ἐνίκησε, ἀνέστη καί ἰδοῦ ζῶν εἶναι εἰς τούς αἰῶνας. Εἶναι πάντοτε ἀνάμεσά μας.
Μαζί Του κι ἐμεῖς νικηταί, ἄξιοι τῆς ἀφθαρσίας, τῆς ζωῆς, τῆς ἀιωνιότητος. Καλή καί Ἁγία Ἀνάστασι.
Ο ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΗΣ
† Ο ΑΙΤΩΛΙΑΣ ΚΑΙ ΑΚΑΡΝΑΝΙΑΣ ΚΟΣΜΑΣ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Για πες