Πάλε με χρόνους, με καιρούς…

Η κρίση αφαιρεί νόημα απ’ τη ζωή μας. Οι άνθρωποι καταθλίβονται καθημερινώς. Έχουμε γίνει όλοι οικονομολόγοι εν είδει σεισμολόγων. Όπως μετά την καταστροφή. Και πριν από την επόμενη. Ασχολούμεθα όλοι

με τα φράγκα, τους λογαριασμούς, τις δόσεις και μας διαφεύγει η ουσία της μικρής μας ζωής. Άνεργοι που κοιτούν το κενό, μαγαζάτορες που μετράνε μέρα με την ημέρα την προοπτική τους, συνταξιούχοι που μοιράζουν το υστέρημά τους και παίδες χωρίς ελπίδες και προσδοκίες, είμαστε

να μας κλαίνε τα στρουθία των ουρανών. Η κρίση αφαιρεί από τη χώρα σθένος. Μιλάμε κι έχουμε το μυαλό μας αλλού – δεν θα πω άλλα για τη θλίψη και την απογοήτευσή μας. Αυτά αντέχονται. Εκείνο που είναι ζόρικο, είναι αυτό που περιγράφει η λογική μας. Η κρίση

συνιστά δομικό παραλογισμό. Το ανήθικον του πράγματος υποφέρεται (απελπίζεσαι, θυμώνεις, θλίβεσαι), το παράλογον όμως εξουθενώνει. Η χώρα στέκεται παράλυτη σαν «καταπάνω της να επιπίπτει Μακεδονική φάλαγγα – τίποτα τρομερότερο» καθώς έλεγαν οι Ρωμαίοι πριν να μάθουν πώς να τη συντρίβουν.

Η Ελλάδα σήμερα δεν συντρίβει τίποτα, συντρίβεται, χωρίς να ψάχνει να βρει τον τρόπο για να αντιμετωπίσει τους βιαστές της.

Η τελευταία ελπίδα του λαού, η ψήφος στον ΣΥΡΙΖΑ απεδείχθη ντουφεκιά άσφαιρη και το κόμμα αυτό όχι μόνον δικαίωσε τη Δεξιά συνεχίζοντας την πολιτικής της, αλλά εκφυλίζεται

γρήγορα μέσα σε έναν κυκεώνα πολιτικαντισμού. Απ’ όταν ο κ. Τσίπρας έκανε παντίερα της Ελλάδας το «δεν μπορούμε να κάνουμε αλλιώς», ήρωες και παλικάρια γινήκανε μαλλιά κουβάρια. Τώρα συζητάμε αν θα πάει ο κ. Τσίπρας με το Ποτάμι αντί με τους ΑΝΕΛ, αν θα πάρει το χρίσμα απ’ τη Σοσιαλδημοκρατία, αν θα κόψει 6% ή 6,5% τις συντάξεις, αν θα αφήσει την Ελλάδα ολίγον έγκυο ή αν εκτός από τα αεροδρόμια θα πουλήσει στους Δυνάστες μας και την Ακρόπολη. Ο ΣΥΡΙΖΑ

διαπράττει όσα κορόιδευε! Εχει γίνει ένα κόμμα χωρίς αρχές. Ο εκφυλισμός αυτού του κόμματος είναι αξιολύπητος - οι μισοί λατρεύουν τον κ. Τσίπρα και οι άλλοι μισοί λατρεύουν να τον μισούν. Τους συνδέει κυρίως η ανάγκη τους να παραμείνουν στην εξουσία, εκχυδαΐζοντας ακόμα και όσα έλεγαν για μη Αριστερή παρένθεση, πετάγοντας το «Αριστερή» στα σκυλιά. Ο ΣΥΡΙΖΑ δενυπερέβη

την κρίση, υπέκυψε σ’ αυτήν και τώρα απευθύνεται στους Ελληνες ως τοποτηρητής των Δανειστών, λέγοντας διάφορα γλυκανάλατα για διαπραγματεύσεις, επικαλούμενος φενάκες για δήθεν αντιθέσεις μεταξύ των Δυναστών, κάνοντας τα θελήματα των Δυνατών και θριαμβολογώντας για «νίκες» στο εξωτερικό ανάλογου βεληνεκούς με εκείνες του κ. Σημίτη, του Γιωργάκη ή του κ. Σαμαρά. Η κρίση ρούφηξε τον ΣΥΡΙΖΑ

και τον έκανε Καρανίκα. Έναν…καρανικισμό που ανοίγει τον δρόμο για την παλινόρθωση της Δεξιάς. Όχι βεβαίως μόνος του αυτός ο φτωχός. Αλλά δυνάμεις υπέρτερες. Που με τη συνάφεια μαζί τους ο ΣΥΡΙΖΑ αλώνεται και καταναλώνεται.

Και οι Ελληνες;

Οι Ελληνες είναι απρόβλεπτοι. Αρχαίος λαός που δυσκολεύεται να σηκώσει το βάρος της Ιστορίας του, αλλά νοιώθει τον μύθο της. Ακόμα κι όταν δεν ξέρει πρόσωπα και πράγματα, βλέπει παντού γύρω του τα αποτυπώματά τους. Οι Ελληνες νοιώθουν ότι η κρίση ρουφάει το μεδούλι του πολιτισμού τους, νοιώθουν

ελεύθεροι – προδομένοι – πολιορκημένοι. Στερημένοι πια από ποιητές, μοναχικοί ο καθένας τους μέσα στην ερημία του πλήθους των διαταγών και των τόκων, φθείρονται. Ακούγοντας ψέματα και βλέποντας «το θύμα με τον θύτη αγκαλιά», τον αριστερόν υποτακτικόν στο αφεντικό. Και βδελύσσονται και αποστρέφουν το πρόσωπο. Σε αυτήν την ίδια από τα ίδια κατάσταση, κότες που κακαρίζουν η μία εναντίον της άλλης σε μια κοκορομαχία της ελεεινής μορφής.

Πριν από πολλά χρόνια, όταν στην Πόλη έλυναν κι έδεναν οι Φράγκοι, όταν ο βασιλιάς των Ρωμιών ήταν ένα άθυρμα στα χέρια τους κι όταν η διαφθορά των Δυνατών περιγελούσε ακόμα και τον Θεό, ο λαός ξεσηκώθηκε κι έσφαζε τους Φράγκους μέρες και μέρες. Γενουάτες, Βενετσιάνοι και Λατίνοι, μια τρόικα της συμφοράς και τότε, πότισαν με το αίμα τους τα καλντερίμια και ξεχείλισαν τον Κεράτιο, τον Βόσπορο και την Προποντίδα…

Πολλές φορές πριν και μετά απ’ αυτήν την εξέγερση, ο λαός έχει λύσει τον γόρδιο δεσμό που φτιάχνει το παράλογο, κερδίζοντας κάθε φορά πράγματα που πιθανόν να χάσει αργότερα, αλλά συνεχίζοντας έτσι να προχωρά. Διότι ο λαός ποτέ δεν ξεχνά την γιορτή του αυτεξούσιου.

Ο γεωργός με τη γη, ο εργάτης με τη μηχανή, ο επιστήμονας με το μολύβι, ο κάθε εργαζόμενος με την τιμή, ποτέ δεν ξεχνούν τον ποιητή. Χωρίς την ποίηση της ζωής η πολιτική δεν αφορά τον λαό, κι όσο κι αν ένας τέτοιος κονφορμισμός περιζώνει τους πολίτες και τους καθηλώνει, ο λαός πάντα περιμένει την ώρα του…

ο Στάθης στον Ενικό