Κόκκινες γραμμές ο πάτος

«Όμως εγώ δεν παραδέχθηκα την ήττα», είπε ο ποιητής. Ο κ. Τσίπρας παραδέχθηκε την ήττα (του) και την έκανε σημαία. Κι αν την έκανε σημαία του κόμματός του, ποσώς Φλαμπουράρης, Καρανίκας και Κατρούγκαλος, όμως την έκαμε σημαία της χώρας. Στα χέρια του κ. Τσίπρα η Ελλάδα «δεν μπορεί να κάνει αλλιώς», πάρεξ όσων έκανε στα χέρια του κ. Σαμαρά, του Γιωργάκη, του κ. Σημίτη κι άλλων εντεταλμένων.

Στα χέρια του κ. Τσίπρα, στη βάρδιά του, η Ελλάδα περνάει διαρκώς κάτω απ’ τα καυδιανά δίκρανα κι ύστερα στραγγαλίζεται στον αέναο θρίαμβο των Καισάρων στη Ρώμη, με τον κ. Τσίπρα να ψέλνει προς τιμήν της ψέματα.

Ψέματα είπε στους γεωργούς για να τους κατευνάσει, ήξερε τί είχε υπογράψει. Ψέματα είπε για τις συντάξεις! Και λέει ψέματα με σθένος. Είπε: δεν θα κοπεί άλλο καμιά σύνταξη. Μετά εξαίρεσε τις επικουρικές. Είπε ότι δεν θα κοπεί άλλο καμιά σύνταξη κάτω των 2.000 ευρώ μεικτά. Προφανώς εννοούσε τα 1.500 ευρω μεικτά, δηλαδή τα 1.200 με πλαφόν τα 1.000 (συν ό, τι έχει μείνει απ’ την επικουρική) για τα επόμενα δύο χρόνια – μετά βλέπουμε πόσα άλλα θα κόψουμε εμείς ή ο επόμενος.

Ο κ. Τσίπρας μετακινείται από ψέμα σε ψέμα όπως εκείνοι που προσπαθούν να διασχίσουν ένα ποτάμι πατώντας από πέτρα σε πέτρα. Η πέτρα, ο Πέτρος πάνω στον οποίον ο κ. Τσίπρας στεργιώνει το ευαγγέλιό του είναι το ψέμα.

Και πάνω σ’ αυτήν την πορεία κινούνται γελοιωδέστατοι οι δημοσιολογούντες που τον υποστηρίζουν, υποχρεούμενοι να ψέγουν τη μια μέρα όσα υποστήριζαν την προηγούμενη, αλλάζοντας θέσεις όπως τα φίδια τα πουκάμισα.

Τώρα ο κ. Τσίπρας ετοιμάζεται να μπει στην ομάδα των ευρωσοσιαλιστών και καλά θα κάνει. Εκεί ανήκει. Κι εκεί πολιτικώς θα σβήσει. Όπως έσβησαν όλα τα σοσιαλιστικά κόμματα που υπερψήφισαν μνημόνια. Κι όσα εξ αυτών αναγεννώνται απ’ την τέφρα τους, ως νεοφιλελεύθερα ζόμπι αναγεννώνται. Αλλά έως να συμβούν αυτά έχουμε ακόμα καιρό μπροστά μας – λίγο ίσως, αλλά έχουμε. Έως

τότε ο κ. Τσίπρας προφητεύει ανάσταση της οικονομίας το Πάσχα και διανομή αμέσως μετά των ωφελημάτων της ανάπτυξης στην οποία μπαίνει, μπήκε, η χώρα!

Θαυμάζω! Παίρνω ανύπαρκτα φάρμακα και δεν με πιάνουν κιόλας! Αισιοδοξώ! Με 371 ευρώ μισθό και τρεις ανέργους στην πλάτη μου ανακαλώ τις αυτοκτονίες μου. Από δω και πέρα θα τρώω γεμιστά με χρυσά κουτάλια (ως γέμιση). Γκοου μπακ, Μέρκελ, μη σου σκίσω τα μνημόνια και σε χαστουκίσω βάναυσα! «Σ’ ευχαριστώ,

ω εταιρεία» (εγώ ο βλαξ, που επί μακρόν εξέλαβα τον Ηγεμόνα εκ Δυτικής Λιβύης ως την παρακαταθήκη των Καπεταναίων. Απ’ αυτό το άγος ουδέποτε θα λυτρωθώ και μ’ αυτό θα πάω).

Αλλά, όσο ζω, την ήττα δεν θα την παραδεχθώ...

ο Στάθης στον Ενικό