Εδώ θα γίνει ο λάκκος μας

του Γιάννη Λαζάρου
Όσο το δικό μας κεφάλι χτυπάει σε τοίχο τόσο οι απόγονοι αυλικοί των Βαυαρών στήνουν τα τάγματά τους με μεγάλη άνεση για να μας ακρωτηριάσουν με το νόμιμο των ψηφισμάτων, διαγγελμάτων, εγκυκλίων και νόμων.

Κλαψουρίζουμε για την κατάντια μας και το αύριο που θα μάς βρει χωρίς ψωμί και νερό στο τραπέζι και η άνοια έχει γίνει το χαρακτηριστικό εκατομμυρίων πολιτών που πλέον δεν ξέρουν ούτε γιατί ζουν, ούτε πού πάνε, ούτε τι να κάνουν. Σαν πρόβατα κλεισμένα στο μαντρί ακούνε τους λύκους να τριγυρίζουν και ποδοπατώντας ο ένας τον άλλον περιμένουν την τελική εισβολή και το μακελειό που θα ακολουθήσει.

Το σιχτίρισμα άργησε πολλά χρόνια και τα χαστούκια, που απανωτά έπρεπε να πέφτουν σε κάθε ευκαιρία στα μάγουλα των πολιτικών και όλων των κοπρόσκυλων που τους φυλάνε, τελικά δεν θα έρθουν ποτέ.

Ξεκίνησε η ιστορία και αποβάλλει τον λαό σαν πλέμπα και τα καθίκια που μπουσουλούσαν ανάμεσα μας χρόνια τώρα βρήκαν πάτημα πάνω στο σβέρκο μας και σήκωσαν ανάστημα. Κουνάνε δακτυλάκια απειλητικά εναντίον μας, προειδοποιούν για την νομιμότητα της αναγκαίας για την ειρήνη λεπίδας που θα χωθεί στα λαρύγγια μας.

Σκιαζόμαστε τις κυράτσες που πήραν θέση στα υπουργικά συμβούλια. Σκιαζόμαστε τους ηλίθιους που κάθονται στα έδρανα της Βουλής στήνοντας κάθε τόσο και από ένα τσίρκο σε επανάληψη. Και μετά σχολιάζουμε ποιος τα είπε καλύτερα στον άλλο θέλοντας με το ζόρι να πείσουμε τον εαυτό μας ότι άλλη λύση δεν μένει παρά να επιλεχθεί δημοκρατικά (μη χέσω) η επόμενη κυβερνοτοσυμμορία που θα μάς βγάλει από το αδιέξοδο.

Το μεγαλύτερο αδιέξοδο είναι η δημοκρατία όταν έχεις πάρει απόφαση ότι η επιλογή σου πρέπει να γίνει ανάμεσα σε αυτά που η εξουσία σού επιβάλλει.

Φτάσαμε στο σημείο που δεν είναι ο λαός που θα αποφασίζει για την κυβέρνησή που θα έχει, αλλά η εξουσία που θα αποφασίζει τι λαό θα έχει. Μεθοδικά τον έφτιαξαν τον λαό που βολεύει την δημοκρατία όλα τα ταγεροκούστουμα που την κόβουν και την ράβουν στα μέτρα τους καθισμένα στα έδρανα του μπουρδελοβούλιου. Στο μπόι της ρηχότητας της ψυχής τους, της συνείδησης τους και της προσφοράς τους πνίγεται η δημοκρατία.

Λαός που κλαψομουνιάζει, λαός που σκιάζεται στην επόμενη απειλητική επιστολή από τις υπηρεσίες του κράτους, λαός που δεν τον νοιάζει που είναι η χώρα του αρκεί να έχει αύριο μια ελπίδα να δει το μισθό του στα 500 ευρώ και να μην χάσει τις μουχλιασμένες καταναλωτικές του συνήθειες. Λαός που κρύβεται κάτω από τα βομβαρδισμένα ερείπια κάνοντας τον πεθαμένο μη και η επόμενη βόμβα δεν τον "μυριστεί" και δεν τον κάνει κιμά.

Ο ναζιστής Μάρδας στο ξεκαθάρισε βάζοντας τον μετανάστη και τον πρόσφυγα ως σημείο αναφοράς ότι στην Ελλάδα μέσα στα επόμενα χρόνια αν δεν έχεις χρήμα δεν ζεις. Ψοφάς. Στο είπε και εσύ νόμισες ότι το είπε για τους σακατεμένους από πολέμους μην έχοντας ακόμη καταλάβει ότι ζεις έναν πόλεμο μόνο που δεν έχεις το πειστήριο της σφαίρας που καρφώθηκε στον τοίχο του σπιτιού σου.

Τα πρόβατα σιγά-σιγά θα αραιώνουν. Από το μαντρί θα σέρνονται για σφάξιμο και θα νιώθουν λυτρωμένα που βγήκαν για ένα λεπτό έξω από τους τέσσερις τοίχους μέχρι η λεπίδα να τους πάρει τον λαιμό.

Η νέα ράτσα θα είναι βελτιωμένη. Θα έχει γερό κομπόδεμα για να έχει δικαίωμα στέγης, δικαίωμα τροφής, δικαίωμα στο νερό, δικαίωμα για υγεία, δικαίωμα για δικαιώματα. Σε αυτή την ράτσα, που το πορτοφόλι θα είναι υψηλότερο δικαιολογητικό από την ίδια την ζωή, εκατομμύρια προβάτων είναι χαμένα από χέρι. Είναι τελειωμένα πριν καν βελάξουν με απορία το "γιατί".

Το "γιατί" απαντήθηκε απανωτά σε εκλογικές κάλπες, σε καιρό που ένα κομμάτι της κοινωνίας έπεφτε και το άλλο ανέμιζε παντιέρες "ανατροπής" και "ελπίδας". Μετά έπεφτε και το επόμενο κομμάτι της κοινωνίας και οι παντιέρες συνέχιζαν να ανεμίζουν με γραμμένα "ΝΑΙ" πάνω τους κάνοντας το σπίτι τους καλύβα της Ε.Ε. Η απάντηση δίνεται στην αριστοτεχνική υπόκλιση που κάνει ο καθένας κάθε βράδυ για τη πράξη υποταγής που παίζει όλη μέρα σε κάθε καινούργιο σενάριο που του δίνει ο σκηνοθέτης πολιτικός σωτήρας του.

Το "άει σιχτίρ" άργησε πολύ και τελικά έμεινε στον πάτο του συρταριού της Ιστορίας. Η ειρήνη νίκησε στην χώρα χωρίς σύνορα μα με τόσους πολλούς φράκτες. Απέδειξε στο πόπολο ότι το μαντρί ήταν ο παράδεισός του.

Η μεταλλαγμένη κομματική τροφή στην ώρα της, το κούρεμα στο μήνα που έπρεπε, το άρμεγμα με την απαραίτητη συχνότητα και το σφάξιμο χωρίς ούτε μία αντίδραση. Η επιλεγμένη δημοκρατικά μη βία ήταν στα μέτρα που ήθελαν οι κυβερνήτες και οι δανειστές του λαού που γέννησαν. Σαρξ εκ σαρκός της εξουσίας απέδειξε ότι είναι ο λαός.

Τελικά, άλλος πυροσβεστήρας στο πολιτικό σκηνικό δεν χρειάζεται. Άλλα κόμματα "ανατροπής" και "επανεκκίνησης του κράτους" είναι περιττά. Τώρα θα παίζει το "ευρωπαϊκόν" και το "εθνικόν" σε λα μείζονα να χαίρονται τα πρόβατα που πάνε μετά συνοδείας τραγικής μπάντας στο σφαγείο αποχαιρετώντας την Αλεξάνδρεια που δεν αγάπησαν ποτέ.

Ο λαός σιχτίρισε τον εαυτό του και έγινε από μόνος του το σταθερότερο ανάχωμα μιας ανελέητης χρηματοδοτούμενης δημοκρατίας.-

Στον τοίχο