Οι κινητοποιήσεις, οι όποιες κινητοποιήσεις, εκτυλίσσονται περίπου, σαν τις στρατιωτικές μάχες. Έχουν αποτέλεσμα αν κερδίσουν τις εντυπώσεις της κοινωνίας, και καταφέρουν να λυγίσουν τις αντιστάσεις των κυβερνόντων.
Στην ουσία δηλαδή αν οι διεκδικούντες μπορέσουν να πείσουν για την αναγκαιότητα των θέσεων τους, δίχως να στρέψουν άγρια και αρνητικά βλέμματα και κουβέντες, από τους απέξω. Τότε και μόνο τότε έχουν πετύχει τον στόχο και μάλιστα στο κέντρο.
Κι εμείς, οι απέξω, που πάντα μπροστά στα μάτια μας απλώνεται μονάχα η προσωπική μας ζωή, δεν είναι εύκολο να καταλάβουμε, να αντιληφθούμε την αγωνία του αγωνιζόμενου που παλεύει και μάλιστα πολλές φορές και παραπλανημένος.
Πονούν αφόρητα οι κοινωνικές ομάδες που καταλήγουν έτσι, μα πιο πολύ πονάει μια άλλη αόρατη μάχη, η πάλη των τάξεων. Και όσο πιο πολύ μας δένει τα χέρια ο μικροαστισμός μας, τόσο θα διαφωνούμε με εκείνους που διεκδικούν. Μα όταν βρεθούμε όμως στη δική τους θέση, ψάχνουμε μ’ απλωμένα χέρια κάποιους να μας σώσουν.
Τα απλωμένα χέρια τώρα δεν είναι μόνο των αγροτών, που απελπισμένοι πήρανε τους δρόμους.Είναι όλων των Ελλήνων, και αν δεν βρούνε τρόπο να σμίξουνε και να δεθούν, Ε! τότε μαύρο φίδι που μας έφαγε.
 |
Κώστας Μπούτιβας - Καστρινός
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Για πες