Λείπουν τα γαμημένα τα ευρώ...

Γράφει η Πέλα Μαρκετάκη

Όλοι εσείς που μόνο ουρλιάζετε για το ασφαλιστικό και μιλάτε για έναν ή δυο ή τρεις πυλώνες και νούμερα και στατιστικές και οικονομοτεχνικές μελέτες και εφάπαξ και εγγυημένες συντάξεις και παρακαλουθείτε εναγωνίως τις εξελίξεις και κατεβαίνετε σε απεργίες και κάνατε παντιέρα σας τον κομματικό συνδικαλισμό…


Όλοι εσείς… που κατόπιν πάτε να πληρώσετε τον ΕΝΦΙΑ και την εισφορά αλληλεγγύης και όλους μα όλους τους φόρους σας σαν καλά παιδάκια, για να εξασφαλίσετε ότι ΕΣΕΙΣ που μπορείτε θα είστε νομοταγείς σ’ αυτήν την παράλογη σφαγή, πολιτικά υπάκουοι στις ουρές της εφορίας και κατ’ επίφαση επαναστάτες εκεί που σας παίρνει, δηλαδή στα συνέδρια του κόμματος και στα Δ.Σ. και στις επιτροπές σας…

Να πάτε ύστερα στα γραφεία του κόμματος, να σας πουν τι πρέπει να γίνει κι ας μην καταλαβαίνετε γιατί, να κατεβείτε στις πορείες σας και να σέρνετε τα βήματα σας παπαγαλίζοντας για την μελλοντική επανάσταση που θα ‘ρθει άμα το πλήρωμα του χρόνου, να περιφρουρήσετε καλά το στρατό σας, μην τυχόν και μπει μέσα κανείς που δεν προσκυνά την προπαγάνδα σας και να κατακεραυνώσετε την πετριά που θα βρει το τζάμι που προστατεύει το ενεχυροδανειστήριο που ρουφάει το αίμα του κακομοίρη που δεν έχει διαβάσει ακόμα το θείο Μαρξ…

Και ύστερα να πάτε στα ασφαλή σπιτάκια σας, να κλείσετε καρδιές και κλειδαριές και να συλλογιστείτε πόσο άψογα κάνατε το καθήκον σας, πως δε λοξέψατε εκατοστό απ’ τη «γραμμή» και πως συμβάλλατε στην αφύπνιση να μάθει ο κάθε "αδαής" και «ασυντρόφευτος» τι είναι και τι θα πει και πως θα ‘ρθει – κάποτε κι αυτή, άμποτε – η αλληλεγγύη…

Κι αν τύχει και σας πει κανείς «σε χρειάζομαι», μην τυχόν και πείτε «είμαι εδώ για σένα».
Αν τύχει και φίλος, αδελφός, σύντροφος, σας πει «άνοιξε μου το σπίτι ή την καρδιά σου», να τα διπλοκλειδώσετε και τα δυο.

Αν τύχει και περάσετε από καμιά κατάληψη, «φτου σας αλήτες» να πείτε και να μη σκεφτείτε πως τα σπίτια και τα κτίρια δεν είναι για να χάσκουνε αδειανά αλλά για να στεγάζουνε ψυχές και σώματα απροστάτευτα.

Αν τύχει και διαβάσετε την ιστορία του πρόσφυγα που δεν τον έσωσαν τα ευρώ του αλλά τ’ "αδέλφια" του που τον κουβαλούσαν σ’ όλη τη διαδρομή – ώ! τι έκπληξη! τον έσωσε δηλαδή η α γ ά π η - , να μην το πιστέψετε, γιατί δεν σας το είπανε στην κατήχηση.

Κι αν τύχει και σας βρει χαρά κι ελπίδα και "εδώ και τώρα" γη της επαγγελίας, να μην την κατοικήσετε γιατί λείπουν τα γαμημένα τα ευρώ κι εσείς δεν ξέρετε από ποίηση, μόνο από κομματικά φυλλάδια.

Κι αν τύχει και σας πει κανείς πως την αλληλεγγύη δεν τη χτίζει κανένα ασφαλιστικό, όταν τα χέρια μας δεν απλώνονται να πιάσουν όποιον πέφτει και οι καρδιές μας δεν ανοίγουνε να συναντήσουν τις «άλλες τους καρδιές»… να γυρίσετε πλευρό, γιατί αυτά είναι τρεχούμενη ζωή κι ελπίδα εδώ και τώρα και συντελεσμένη και ζώσα και διαρκή επανάσταση κι εσείς ακόμα ζείτε τον εφιάλτη σας και περιμένετε την άλλη, την καλή, τη διατεταγμένη, την επαγγελόμενη εις τη Δευτέρα Παρουσία…

Οι υπόλοιποι: Ψηλά τις καρδιές…. διάπλατα ανοιχτές και πάντα ανυπόταχτες…

Στον τοίχο