Πρόσωπα ασάλευτα στου λιμανιού την προκυμαία

Πρόσωπα ασάλευτα στου λιμανιού την προκυμαία, ενώ τα μάτια τους μεγαλωμένα σαν κρίκοι φωτεινοί, μας παρακολουθούν στη κάθε κίνησή μας.

Τόσο που ενώ κάποτε πάμε να φύγουμε, νοιώθουμε τα πόδια μας δεμένα με σχοινιά, από τους κρίκους τούτων των ματιών.

Τα δρομολόγια έληξαν, τα λεωφορεία δεν ήρθανε, κι ο χωροφύλακας αγρίεψε στη πόρτα του λιμεναρχείου.

Τι περιμένουνε;
Ελπίδα λέει, σ’ αυτή την ξένη λεηλατημένη πολιτεία.

Κώστας Μπούτιβας - Καστρινός