ΟΙ ΞΕΠΟΥΛΗΜΕΝΟΙ (η οργή)

Αγρότη πια μην τους ακούς η ιδέα η δική σου
είναι μην μείνει νηστικό αύριο το παιδί σου.

Το σύνθημα γραμμένο από το 1977,πριν 40 περίπου χρόνια ακριβώς,
με μαύρο σπρέι, και σε μια αποθήκη τότε του χωριού, και μάλιστα σε αποθήκη αγρότη σοσιαλιστή που απειλούσε ότι θα κάνει μήνυση σ’ αυτόν που το έγραψε, γιατί του είχε λεκιάσει λέει χώρο ιδιωτικό.

ΤΙ ΑΛΛΑΞΕ ΑΔΕΡΦΙΑ ΑΓΡΟΤΕΣ ΑΠΟ ΤΟΤΕ; 
Ο ένας πέταγε και πετάει λάσπη στον άλλο, 40 χρόνια από τότε ακριβώς.

Γιατί όρε, σ΄ όποια παράταξη και αν είσαστε δεν ενωθήκατε ποτέ; Δεν βλέπατε την καταιγίδα που ερχότανε; Ήμουν αλήτης τότε εγώ για όλου σας! Που φώναζα ενωθείτε, και έφτιαχνα με μαύρο σπρέι στους τοίχους τα τσαπιά με τη γροθιά.

Ξέρω σας λέρωνα τα περιουσιακά στοιχεία τότε. Ξέρω, πάλι θα πείτε, βρήκα άλλο τρόπο τώρα να λεκιάζω, κι ίσως γι’ αυτά που γράφω θα με βγάλτε και τρελό.

Μα δεν πειράζει, (προοδευτικάρες σκερβελέδες) εγώ γεννήθηκα εκεί μες τα χωράφια, πάντοτε θα φωνάζω ενωθείτε, κι αν τη ζωή μου την λεκιάζει ο διχασμό σας, πάντοτε εγώ θα σας στηρίζω όσο μπορώ. Και όσο υπάρχω και θα ζω, θα προσπαθώ να ξελασπώσω σας ορκίζομαι, τα βαλτωμένα πια «προοδευτικά» χαμένα όνειρά σας.

Ο αγρότης που μου έφερε τότε τον χωροφύλακα γιατί του λέρωσα με σπρέι την αποθήκη- και τα έκανα επάνω μου τότε αμούστακο παιδί- έβγαλε το τρακτέρ του τώρα, βλέπω να συμμετέχει στους αγώνες. «Τον φτύνω έστω κι έτσι από μακριά όσο μπορώ, και να ’στε σίγουροι ότι το ευχαριστιέμαι.»

Ας βγούνε τώρα οι «πάνω απ’ τα πενήντα αγρότες του χωριού», κι ας πουν αν είναι δίκαια η αγανάκτηση ή αν λέω ψέματα για όλα ετούτα εδώ.

Κώστας Μπούτιβας - Καστρινός