Το Μέσον είναι μήνυμα και η χθεσινή συζήτηση στη βουλή επί της τροπολογίας για τις λεγόμενες (εσφαλμένως) τηλεοπτικές άδειες, είναι το μήνυμα πως στο πεδίο αυτό παίζει τα ρέστα του το πολιτικό σύστημα της χώρας μας!
Κανείς δεν μίλησε για το Μέσο αυτό καθ’ εαυτό: την ποιότητα του περιεχομένου του, την οικονομία του και την τεχνολογία του! Όλοι αντιμετώπισαν το ζήτημα των αδειών στο επίπεδο του ελέγχου των μέσων παραγωγής μιας γλώσσας, με την οποία σκέπτεται και ενεργεί ο έλληνας πολίτης.
Όποιος ελέγχει αυτή τη γλώσσα - συγκεκριμένα την κατασκευή και αναπαραγωγή αυτής της γλώσσας ως το γενικό συμβολικό σύμπαν μέσω του οποίου διαμορφώνεται το γνωστικό και ηθικό σύστημα του έλληνα – κουμαντάρει τη βούληση του κάθε πολίτη.
Όχι την επιλογή του, αλλά την διαδικασία συγκρότησης του συστήματος επιλογών (του). Τον τρόπο άρθρωσης της καταναλωτικής, εκλογικής ή γενικότερα κοινωνικής και πολιτικής του συμπεριφοράς. Τους αυτοματισμούς της ζωή μας, αν προτιμάς.
Και επ’ αυτού προκλήθηκε ένταση χθες στο κοινοβούλιο, αποκαλύπτοντας την νταβατζιλίδικη κουλτούρα του πολιτικού μας συστήματος.
Οι πολιτικοί μας δεν ενδιαφέρονται να νομοθετήσουν για την δημιουργία μιας υψηλού πολιτισμικού επιπέδου τηλεόρασης αρχών, η οποία να προωθεί την καινοτομία και το ταλέντο στο πλαίσιο μιας σύγχρονης και βιοοικονομικής παιδαγωγικής, βασισμένης στο κονστρουκτιβιστικό πρότυπο.
Δεν ενδιαφέρονται τι θα παράγουν τα τηλεοπτικά μαγαζιά, αρκεί αυτό που παράγουν να ευνοεί την ηγεμονική τους διάσταση μέσα στην ελληνική κοινωνία. Έτσι ο πολιτικός ρόλος της τηλεόρασης μοιάζει να αφορά αποκλειστικά στο «υπάρχειν» και «είναι» των κομμάτων και αυτό αποκαλείται δημοκρατία!
Περί μάλλον ολιγαρχίας πρόκειται και το ζήτημα πλέον ανάγεται στην επιλογή των ολιγαρχών που θα έχουν στην ιδιοκτησία τους τα κανάλια, υπηρετώντας ασφαλώς την νταβατζιλίδικη κουλτούρα του πολιτικού συστήματος.
Αυτό από μόνο του παράγει διαπλοκή, με τα κανάλια να λαμβάνουν «άδεια νταβατζή» για την προστασία και εκμετάλλευση «πορνών»: πολιτών, πολιτικών, επιχειρηματιών, δημοσιογράφων και καλλιτεχνών.
Τελικά ποιος είναι ο νταβατζής;
Ο καναλάρχης ή ο πολιτικός που του δίνει την άδεια άσκησης του κοινωνικού του λειτουργήματος, ίσως ρωτήσεις! Με την διαδικασία χορήγησης αδειών που ακολουθεί η κυβέρνηση Τσίπρα, νταβατζής εμφανίζεται να είναι ο κύριος Παππάς με την νομιμοποίηση ασφαλώς της πλειοψηφίας της βουλής, η οποία, όπως δήλωσε ο ίδιος, «είναι απολύτως αποφασισμένη»! Ένας νταβατζής που θα ορίσει τους νταβατζήδες της ελληνικής κοινωνίας για τα επόμενα χρόνια.
Και συμφέρει αυτό την ηγετική ομάδα του Αλέξη Τσίπρα;
Όχι μακροχρονίως, καθώς στο βαθμό που ο νταβατζής αποκτήσει άδεια, θα εκμεταλλευτεί τον ΣΥΡΙΖΑ, προστατεύοντάς τον ασφαλώς, όπως τον συμφέρει, συγκυριακά. Αυτός θα είναι ο μοναδικός νταβατζής με άδεια πλέον και θα κάνει παιχνίδι με όλων των ειδών τις «πόρνες», όπως έμαθε να κάνει ευδοκίμως μετά την απορρύθμιση κατά το τέλος του 1980, υπό το καθεστώς των προσωρινών αδειών.
Αφού, λοιπόν, δεν τους συμφέρει μεσο-μακροπρόθεσμα, γιατί προχωρούν σε αυτήν την διαδικασία, εξευτελίζοντας παράλληλα την σωτήρια για το πολιτικό σύστημα διάσταση, των Ανεξάρτητων Αρχών;
Διότι συμφέρει την ηγετική ομάδα του κ. Τσίπρα και τον ίδιο αυτή την περίοδο, όντες αυτοί που θα αναδιαρθρώσουν το καθεστώς της διαπλοκής στην χώρα μας, ενισχύοντας τις σχέσεις πατρωνίας με εκείνα τα συμφέροντα που εμφανίζονται πρόθυμα αυτή την στιγμή να τους ενδυναμώσουν στο επίπεδο της επικοινωνίας, αλλά και της γενικότερης διάστασης της διαπλοκής.
Άλλωστε η εξελισσόμενη, μάλλον αυταρχική και νταβατζιλίδικη διαδικασία χορήγησης αδειών στα κανάλια και νομοθετικής ρύθμισης του αριθμού αυτών, θα μπορούσε να είναι – και κατά πάσα πιθανότητα θα είναι – μία διαδικασία που θα ολοκληρωθεί μετά τις νέες εκλογές.
Αυτό πράγματι θα πρόσφερε μεγάλη υπηρεσία στον σημερινό κυβερνητικό συνεταιρισμό της Ελλάδας, καθώς ολόκληρο το σύστημα της διαπλοκής θα βρισκόταν υπό «ομηρεία». Έτσι οι διαπλεκόμενοι επιχειρηματίες θα καλούντο να δώσουν «εξετάσεις» κατά τις νέες εκλογές, με έπαθλο τις λεγόμενες τηλεοπτικές άδειες.
Σκληρές εξετάσεις αυτή την φορά, με δεδομένο πως δεν διαθέτουν το κύρος προηγούμενων ετών που θα τους επέτρεπε να χειραγωγήσουν σχετικά άνετα το εκλογικό σώμα και να επιδράσουν καθοριστικά στην διαμόρφωση του εκλογικού αποτελέσματος.
Είναι αλήθεια, αγαπητέ αναγνώστη, πως σε ο, τι αφορά στα ΜΜΕ, οι ηγεσίες της αριστεράς ποτέ δεν είχαν φιλελεύθερη και ποιοτική άποψη. Είναι γεγονός πως πάντα τα έβλεπαν ως μέσα παραγωγής προπαγάνδας και πατρωνίας, αλλά αυτό ήθελα να πιστεύω πως σε κάποιο βαθμό θα είχε ξεπεραστεί από τον ΣΥΡΙΖΑ.
Είναι τόσο μεγάλος ο όγκος της ακαδημαϊκής εργασίας φιλελεύθερων και ριζοσπαστών αριστερών σε ο, τι αφορά στην προοδευτική και κοινωνική ανάπτυξη και λειτουργία των Μέσων, αλλά και τόσο μεγάλη η εμπειρία από τις πρωτοβουλίες προσωπικοτήτων και κινημάτων για την προοδευτική διάσταση της τηλεόρασης, που πίστευα ότι δεν μπορεί παρά να έχει επηρεάσει την πολιτική βούληση αυτών των ανθρώπων που ήρθαν στα πράγματα στην Ελλάδα διακηρύσσοντας προοδευτικές ιδέες και υποσχόμενοι προοδευτικές πρακτικές. Προφανώς έκανα λάθος!
Οι άνθρωποι αυτοί φαίνεται να μην έχουν καμία σχέση με τις σύγχρονες προοδευτικές αντιλήψεις περί παιδαγωγικής ηγεσίας και ποιοτικής λειτουργίας της τηλεόρασης, ώστε να υπηρετηθούν αυτές με έναν τρόπο που ουσιαστικά θα συνιστούσε αναγέννηση του τηλεοπτικού φαινομένου στην πατρίδα μας.
Υπάρχουν μερικοί άνθρωποι στην Ελλάδα που κατά την περίοδο της απορρύθμισης του τηλεοπτικού φαινομένου αγωνίστηκαν, εμφορούμενοι από βιοοικονομικές αρχές και συστηματική γνώση και εξοπλισμένοι με κάποιο ταλέντο, να προσδώσουν ποιοτικά χαρακτηριστικά στην συγκεκριμένη μορφή επικοινωνίας, συμβάλλοντας ταυτόχρονα στην απομυθοποίηση του μηνύματος.
Μηδεμιάς και μηδενός εξαιρουμένου, οι άνθρωποι αυτοί σύντομα περιθωριοποιήθηκαν και αποκλείστηκαν, στον βαθμό που δεν αποτελούσαν στοιχεία της διαπλοκής (κομματικές ηγεσίες, επιχειρηματίες).
Κάποιες και κάποιοι πραγματικά άξιοι, επέπλευσαν μεγαλύτερο διάστημα ούσες και όντες έμπιστες και έμπιστοι της διαπλοκής, μόνον που αυτοί αργά ή γρήγορα «διεφθάρησαν» σε τέτοιο βαθμό που δεν μπορούσαν πλέον να παράγουν τίποτα ποιοτικό, τίποτα προοδευτικό, τίποτα απροκατάληπτο και αχειραγώγητο, τίποτα έξω από τις σχέσεις και τις διαστάσεις της διαπλοκής.
Αυτή είναι η πραγματικότητα την οποία θα μπορούσε να ανατρέψει η σημερινή κυβέρνηση, αν πράγματι σεβόταν τις διακηρύξεις της και την αναφερόμενη ταυτότητά της και δεν επεδίωκε απλώς να συντηρηθεί στην πολιτική εξουσία της Ελλάδας μέσω μιας ελεγχόμενης από αυτήν αναδιάρθρωσης του καθεστώτος διαπλοκής.
Θα μπορούσε να νομοθετήσει εντελώς διαφορετικά, επιτρέποντας και όχι αποκλείοντας προοδευτικούς, δημιουργικούς και ταλαντούχους ανθρώπους να μετάσχουν στην διαδικασία μεταρρύθμισης των τηλεοπτικών διαύλων, έτσι ώστε αυτά να αποτελέσουν νησίδες εκτός διαπλοκής.
Αυτό δεν έπραξε τελικά η κυβέρνηση του Αλέξη Τσίπρα, στερώντας από την ελληνική κοινωνία μία μοναδική ευκαιρία να κοπεί ο ομφάλιος λώρος των κυβερνήσεων και των κομμάτων με την διαπλοκή και να ανατείλει μία νέα εποχή δημοσιογραφικής και καλλιτεχνικής άνθησης στην Ελλάδα.
* Ο Δημήτρης Γιαννακόπουλος είναι διδάκτωρ Πολιτικής Επιστήμης, ειδικός σε θέματα πολιτικής και διακυβέρνησης στην Ευρασία.
από ΑΚΤΙΒΙΣΤΗΣ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Για πες