Τα «διαφορετικά» παιδιά των Λεχαινών στέλνουν για άλλη μια φορά την Ελλάδα στο μπουντρούμι

της ΕΛΛΗΣ ΑΥΞΕΝΤΙΟΥ

Ο κάθε ένας από εμάς είμαστε η αλλαγή που θα θέλαμε να δούμε στο σύνολο, στην κοινωνία, στη χώρα μας, στον πλανήτη…

Αναζητούμε το καλύτερο, μόνο που η βελτίωση είναι εσωτερική υπόθεση.

Καλύτεροι σημαίνει, ν’ αγαπάμε, να συγχωρούμε, να μπαίνουμε στη θέση του άλλου, να φροντίζουμε να δίνουμε αντί να παίρνουμε, να μη ξεχνάμε αλλά να θυμόμαστε όσους μας βοήθησαν αλλά και όσους καλούμαστε να βοηθήσουμε…

Ένα από τα κύρια αρνητικά χαρακτηριστικά μας, είναι ότι ξεχνάμε… Πολύ εύκολα μάλιστα… Ξεχνάμε κυρίως το χρέος του να βοηθήσουμε… Του να σπάσουμε τη σιωπή μας, του να διαμαρτυρηθούμε, να μιλήσουμε, να επαναστατήσουμε…

Το Νοέμβριο του 2014, είδαν το φως της δημοσιότητας για δεύτερη φορά, εικόνες παιδιών με ειδικές ικανότητες στα Λεχαινά, να ζουν κλεισμένα σε κλουβιά, σα ζώα της ζούγκλας , σα θεριά ανήμερα, κλεισμένα σε κλουβιά μήπως και επιτεθούν στο φροντιστή τους.

Τότε που όλοι σαστίσαμε, δακρύσαμε, σοκαριστήκαμε, δηλώσαμε, είχαμε την ελπίδα πως κάτι μπορεί ν’ αλλάξει… Κάποιος από μας μπορεί να εισακουστεί. Μόνο που καμιά φωνή δεν ακούστηκε, τίποτα δεν διαφοροποιήθηκε… Και έτσι και εμείς ξεχάσαμε και σωπάσαμε…

Είναι μέρες που προσπαθώ απεγνωσμένα να επικοινωνήσω με το ΚΕΠΕΠ Λεχαινών, αλλά κανείς δεν ανταποκρίνεται, όπως και κανένα αρμόδιο υπουργείο δε μπαίνει στη διαδικασία να απαντήσει σε κανένα μα κανένα τηλέφωνο…

Προσωπικά θέλω να ξέρω πώς είναι σήμερα εν έτη 2016 η διαβίωση αυτών των παιδιών και κυρίως τι θα απογίνουν; Και πότε επιτέλους λογαριάζουν οι αρμόδιοι φορείς να βάλουν λουκέτο σ’ αυτό το απάνθρωπο μπουρδέλο; Πότε επιτέλους θα απελευθερωθούν αυτά τα παιδιά από αυτά τα σάπια και βάρβαρα κλουβιά και θα ζήσουν ως φυσιολογικοί άνθρωποι σε ένα κατάλληλο, ζεστό και ασφαλές περιβάλλον… Πότε;

Πως μπορεί να ζει ένας άνθρωπος σ’ ένα ίδρυμα κολαστήριο; Κι όμως γύρω στα εξήντα παιδιά με αναπηρία, ανήλικα και ενήλικα εξακολουθούν να ζουν σε απάνθρωπες συνθήκες, παρά το γεγονός ότι γνωρίζουν τα αρμόδια υπουργεία των τελευταίων τουλάχιστον κυβερνήσεων…

Το κτίριο είναι δίπλα από τη μονάδα της ΔΕΗ και οι άνθρωποι είναι δεμένοι με ιμάντες. Τα δωμάτια είναι κατασκευασμένα από πλέξι γκλας. Η δυσοσμία είναι έντονη όπως και η μπόχα και οι κούνιες σκουριασμένες. Η σίτιση τους εξαρτάται κυρίως από χορηγίες ντόπιων, η τροφή πολτοποιείται και συχνά δίνεται με μπιμπερό για διευκόλυνση των νοσηλευτών .

«Αν προέκυπταν ιατρικά προβλήματα με τα παιδιά, δεν υπήρχε κανείς για να ζητήσω βοήθεια εκτός από το Θεό», δήλωσε τότε χαρακτηριστικά η νοσηλεύτρια του ιδρύματος άνευ στοιχείων. Η ίδια θεωρούσε τα ξύλινα διαχωριστικά αναγκαία: «Αγωνιστήκαμε για να έχουμε αυτά τα εγκλωβισμένα κρεβάτια για να δίνουμε στα παιδιά περισσότερη ελευθερία. Πριν από αυτό ήταν μονίμως δεμένα χειροπόδαρα στα κρεβάτια τους».

Φωτογραφία BBC

Τα παιδιά των Λεχαινών δεν έχουν πάει ποτέ βόλτα, δεν κάνουν μπάνιο. Δεν έχουν φίλους. Δεν τους επισκέπτεται κανείς παρά μόνο οι νοσηλευτές και οι νοσηλεύτριες όταν αλλάζουν βάρδια… Τα παιδιά αυτά τελικά δεν έχουν ευαισθητοποιήσει κανέναν από μας και εμείς οι άνθρωποι των μέσων μαζικής ενημέρωσης έχουμε σωπάσει… Η τελευταία διαμαρτυρία που έγινε γι’ αυτά ήταν από την Κίνηση Χειραφέτησης Αμεα «Μηδενική Ανοχή»…. Όλοι μιλάνε για βελτίωση του χώρου ή για αύξηση προσωπικού. Για λουκέτο κανείς.

Τα εγκλεισμένα παιδιά των Λεχαινών αναβιώνουν και ρίχνουν για άλλη μια φορά την Ελλάδα στο μπουντρούμι ακριβώς όπως και τότε με την υπόθεση «Κωσταλέξι»…

Επίσης πάλι κάποιοι γνώριζαν και δε μιλούσαν, ώσπου και μια μέρα η Ελένη εξαφανίστηκε… Τα θύματα του κολαστηρίου σε λίγο θα θυμίζουν κι αυτά αγρίμια σε ανθρώπινη οντότητα… Το τέλος ποιο θα είναι αναρωτιέμαι…

Τα παιδιά αυτά να ξέρετε πως αν δεν απεγκλωβιστούν συντόμως, πραγματικά θα μας στοιχειώσουν, γιατί όλοι γνωρίζουμε μα κανένας δε μιλάει, όλοι παρέχουμε και συναινούμε στους κανόνες του παιχνιδιού της βολικής σιωπής…

Ο εγκλεισμός παιδιών σε κλουβί, δε συμβαίνει σε οποιαδήποτε και σε καμία άλλη ευρωπαϊκή χωρά, μα στην Ελλάδα… στη χώρα που γέννησε και δημιούργησε τον πολιτισμό. Στη χώρα που αποτελεί καρδιά και νου για ολάκερη την ανθρωπότητα…

Σε μια βασίλισσα που σήμερα κυλιέται στο χώμα, που σπαράζει, κραυγάζει, οικτίρει τη μοίρα της, θρηνεί και καταπίνει τα παιδιά της… Σε μια Ελλάδα που σήμερα, απορρίπτει τα διαφορετικά παιδιά της, που ίσως αυτά τα παιδιά ( μικρά, μεγάλα), να είναι και καλύτερα, ακριβώς επειδή είναι και διαφορετικά… #Different_is_beautiful

http://mignatiou.com/