Μνημεία και μνημόνια

Για τον γραμματέα της Νεολαίας του ΣΥΡΙΖΑ, κ. Σχινά, η στήλη ένα μόνο σχόλιο έχει να κάνει: Εκεί που κρέμαγαν οι καπεταναίοι τα άρματα, κρεμάνε τώρα τα παγόνια τα λειριά τους…

Δυστυχώς, το ίδιο έχει να πει η στήλη και για τον υπουργό Πολιτισμού κ.Μπαλτά (πρωτοπόρον ιστοριοδίφη, όστις ανακάλυψε ότι η αγνώστου μητρός Επανάσταση του 1821 γέννησε το ελληνικό έθνος). Αυτή τη φορά την πλήρωσε η Ροτόντα. Περί της οποίας ο ρέκτης κι άριστος στο ρηξικέλευθον κ. Μπαλτάς δήλωσε ότι «η Ροτόντα είναι ένα μνημείο πολυπολιτισμού». Αλήθεια;

Η Ροτόντα χτίσθηκε από τον Γαλέριο, αφιερωμένη στη λατρεία του Δία, λίγα χρόνια πριν ο Κωνσταντίνος ιδρύσει επί του Βυζαντίου τη Νέα Ρώμη, Είναι, η Ροτόντα, ένα μνημείο ρωμαϊκό. Το οποίο στη συνέχεια χρησιμοποιήθηκε ωςεκκλησία, κι ακόμα πιο ύστερα ως τζαμί. Αυτό καθιστά τη Ροτόντα μνημείο πολυπολιτισμικό; Και ο Παρθενώνας μετατράπηκε σε εκκλησία κι αργότερα χρησιμοποιήθηκε ως τζαμί. Αυτά τον καθιστούν μνημείο πολυπολιτισμικό;

O Παρθενώνας είναι ένα ελληνικό μνημείο με οικουμενική σημασία. Και η Ροτόντα ένα ρωμαϊκό μνημείο με παγκόσμια αξία. Ούτε σταυρούς χρειάζεται η Ροτόντα, ούτε ως τζαμί μπορεί έστω περιοδικώς να χρησιμοποιείται, ούτε πολυπολιτισμικό -τι;- μπορεί να θεωρείται. Είναι ένα μνημείο, προίκα της Θεσσαλονίκης, μέσα στη διαχρονική διαδρομή της πόλης από τον Κάσσανδρο ως τις μέρες μας, ένα ιδιαίτερο στην αρχιτεκτονική του οικοδόμημα, ενδεικτικό μιας μεταβατικής εποχής από τον αρχαίο κόσμο στον χριστιανικό των Μέσων Χρόνων και ως τέτοιο πρέπει να λογίζεται. Και μακάρι

με γνωστή την ιστορία του στους πολίτες, αυτός ο χώρος να ενταχθεί στον σύγχρονο αστικό ιστό της πόλης ως χώρος πολιτισμικών εκδηλώσεων, αλλά και ως χώρος τέρψεως και αναψυχής των πολιτών. Η Θεσσαλονίκη δεν χρειάζεται μιαν ακόμα εκκλησία (έχει αρκετές κα λαμπρές), χρειάζεται όμως την ανάδειξη μνημείων που τονίζουν τον πολιτισμό μιας πόλης ισχυρά διαχρονικής. Χρειάζεται επίσης τη σύνδεση αυτών των μνημείων με την καθημερινή ζωή της πόλης, όπως γίνεται στη γειτονική Ιταλία με μνημεία που προσφέρονται για κάτι τέτοιο.

Κατά τα λοιπά, οι βλακώδεις θεωρίες του συρμού περί πολυπολιτισμού αποτελούν ένα μίξερ, μέσα στο οποίο χάνονται αντί να αναδεικνύονται οι ιδιαίτερες πολιτισμικές και πολιτικές αποτυπώσεις των προσώπων, των ομάδων, των λαών και των εθνών μέσα στον χώρο και τον χρόνο.

Πόσα παιδιά σήμερα στη Θεσσαλονίκη (και την Ελλάδα) γνωρίζουν τι είναι η Ροτόντα; Αν το μάθουν, θα γνωρίζουν και τι να την κάνουν - πώς να τηναξιοποιήσουν κατά την ίδια την εαυτών αξία. Και σε αντιστοιχία με τις αξίες των πολιτισμών της Οικουμένης.

Ομως, ως φαίνεται, έχουμε πρόβλημα στους δυο, κατά τη γνώμη μου, πιοκρίσιμους τομείς στα πολιτικά μας πράγματα: στον πολιτισμό και στηνεκπαίδευση. Και οι δυο βρίσκονται στα χέρια ανθρώπων που παρακολούθησαν τον συρμό της κυρίαρχης ιδεολογίας επί «εκσυγχρονισμού» (όταν το σύστημα αντικατέστησε τη χρεοκοπημένη -σχολαστική κι εθνικόφρονα- χειραγώγηση αυτών των τομέων, με πιο πιασάρικες θεωρίες, ικανές να εκφράσουν τις προτεραιότητες της παγκοσμιοποίησης). Για

παράδειγμα -και τι παράδειγμα!- ο επικεφαλής της διαδικασίας για τον διάλογο περί την Παιδεία, κ. Λιάκος, δηλώνει ότι «η κυβέρνηση είναιεξαναγκασμένη (!) να παίρνει υπόψη της τις δεσμεύσεις (!) που προέρχονται από διεθνείς οργανισμούς όπως ο ΟΟΣΑ (!), και από τις μνημονιακές υποχρεώσεις (!)»  (σ.σ.: οι υπογραμμίσεις δικές μου). Τι χρείαν άλλων μαρτύρων θα είχε αυτή η κυβέρνηση, αν ήταν αριστερή, για να στείλει τον κ. Λιάκο στον αγύριστο; Πλην όμως

η κυβέρνηση αυτή βαδίζει στα χνάρια των συμφωνιών Τζεμ - Γιωργάκη, των χρηματοδοτήσεων Σόρος (πάρτυ έχουν κάνει με τέτοια λεφτάορισμένοι «αριστεροί» που τώρα κάθονται πρώτο τραπέζι πίστα στη Σύγκλητο του διαλόγου). Είναι πάντως πια εντυπωσιακός ο κυνισμός (διότι η φθορά έχει κρατήσει πολύ) με τον οποίον αριστεροί τύπου Μπαλτά ή Φίλη επικαλούνται δεσμεύσεις μνημονιακές και άλλες (πολύ χειρότερες) φόρα παρτίδα. Δείχνουν

σαν να μην αισθάνονται ότι η κυβέρνησή τους μπορεί να γίνει πολύ πιο μισητή από την καταστροφή που επιχειρεί στο (πολιτισμικό) εποικοδόμημα, παρά στην (οικονομική) υποδομή της κοινωνίας. Περί την οποίαν διακυβέρνηση αισθάνεται πανευτυχής ο κ. Παππάς όταν διακηρύσσει ότι «Η κυβέρνηση είναι απόλυτα συμβατή με τις προεκλογικές της δεσμεύσεις». Συμβατή;! Φτωχά ελληνικά ή πονηρά; Συνεπής δεν μπορούσε να πει ο κ. υπουργός, αμόλησε ένασυμβατή κι όποιον πάρει ο χάρος.

Αντιθέτως, οι εκπαιδευμένοι προπαγανδιστές της κυβέρνησης είναι πιο προσεκτικοί και αποτελεσματικοί. Προσπαθούν να σε πείσουν ότι δεν σου πουλάνε τρέλα αυτοί, αλλά ότι είσαι μουρλός εσύ!

Προπαγάνδα της Δεξιάς είναι όσα ζεις, σου λέει ο προπαγανδιστής της «Αριστεράς». Δεν σου κόβει το χέρι ο Κατρούγκαλος, η προπαγάνδα της Δεξιάς λέει ότι σου το κόβει! Θαυμαστά πράγματα,

δεν κινδυνεύουν τα σπίτια απ’ τα «κόκκινα» δάνεια, δεν γίνονται περικοπές, δεν επιβάλλονται νέοι φόροι, δεν τα βιώνεις όλα αυτά στο πετσί σου, αλλά αποτελούν προπαγάνδα των κακών εναντίον της κυβέρνησης (των γονατισμένων). Θαυμαστά πράγματα

και, παραφράζοντας τον Γκράουτσο Μαρξ («αν δεν σας αρέσουν οι αρχές μου, έχω κι άλλες»), αυτοί οι θεομπαίχτες θα μπορούσαν να μας λένε ότι αν δεν σας αρέσουν αυτά που σας κάνουμε, έχουμε κι άλλα.

Αν δεν σας αρέσουν αυτά που σας κάνει ο Κατρούγκαλος, έχει να σας κάνει κι άλλα η τρόικα! Τόμπολα…

ο Στάθης στον Ενικό