«Σοκ»! Με αυτόν τον τίτλο κυκλοφόρησαν οι εφημερίδες στη Γαλλία μετά την επικράτηση της ακροδεξιάς στις περιφερειακές εκλογές. Με τον ίδιο τρόπο περιγράφουν τα συναισθήματά τους για το γαλλικό εκλογικό αποτέλεσμα και αρκετοί στην Ελλάδα.
Δεν ξέρουμε τι είναι εκείνο που πραγματικά «σοκάρει» όσους συνηθίζουν να «πέφτουν από τα σύννεφα». Υποψιαζόμαστε ότι σημαντικό λόγο θα πρέπει να παίζει το γεγονός πως οι συγκεκριμένοι παριστάνουν ακριβώς αυτό: Ότι ζουν, μονίμως, στα σύννεφα.
Εμάς εκείνο που μας σοκάρει (πλέον όλο και λιγότερο είναι η αλήθεια) είναι η υποκρισία των «σοκαρισμένων». Εξηγούμαστε:
Παρατήρηση πρώτη:
- Η Γαλλία αποτελεί ηγέτιδα δύναμη της ΕΕ. Η δε ΕΕ παίζει πρωταγωνιστικό ρόλο στην ανάδειξη και στην στήριξη των ναζί, των φασιστών και των ακροδεξιών στην κυβέρνηση της Ουκρανίας. Σε αυτή την περίπτωση το να είναι κανείς ναζί, φασίστας και ακροδεξιός δεν φαίνεται να λογίζεται και τόσο «σοκαριστικό» από την ΕΕ και την ηγέτιδα δύναμή της, τη Γαλλία…
- Η Γαλλία αποτελεί ηγέτιδα δύναμη της ΕΕ. Η δε ΕΕ έχει στις τάξεις της χώρες με φασιστικές και ακροδεξιές κυβερνήσεις (από Ουγγαρία μέχρι Βαλτικές χώρες). Έχει στις τάξεις της χώρες με κυβερνήσεις στις οποίες συμμετέχουν ακροδεξιά αποβράσματα ή απειλούν να εισέλθουν σε αυτές (από τις σκανδιναβικές χώρες μέχρι την Αυστρία). Σε αυτή την περίπτωση το να είναι κανείς φασίστας και ακροδεξιός δεν φαίνεται να λογίζεται και τόσο «σοκαριστικό» από την ΕΕ και την ηγέτιδα δύναμή της, τη Γαλλία…
- Η Γαλλία αποτελεί ηγέτιδα δύναμη της ΕΕ. Στην δε ΕΕ ανήκει και η Πολωνία. Πριν από ένα μήνα, στη Βαρσοβία, σε μια από τις συνήθεις συγκεντρώσεις που τελούν υπό την αιγίδα της εκεί κυβέρνησης και του κράτους που έχει θέσει εκτός νόμου τα κομμουνιστικά σύμβολα, δέσποζαν τα εξής συνθήματα: «Η Πολωνία στους Πολωνούς, οι Πολωνοί για την Πολωνία», «Στα δέντρα, αντί για φύλλα, θα κρέμονται Κομμουνιστές», «Θεός, τιμή, μητέρα πατρίδα». Τα συνθήματα αυτά ήταν κυρίαρχα, με βασικό στόχο τους Εβραίους, και λίγο πριν τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο. Τώρα, φυσικά, στο στόχαστρο είναι οι πρόσφυγες, οι μετανάστες και ο ..διαχρονικός εχθρός: Οι κομμουνιστές. Σε αυτή την περίπτωση το να είναι κανείς φασίστας και ακροδεξιός δεν φαίνεται να λογίζεται και τόσο «σοκαριστικό» από την ΕΕ και την ηγέτιδα δύναμή της, τη Γαλλία…
- Η Γαλλία και η υπόλοιπη ΕΕ των «σοκαρισμένων» από την επικράτηση της ακροδεξιάς, διατηρούν στενές σχέσεις με κυβερνήσεις όπως αυτές του Νετανιάχου στο Ισραήλ, ή με χούντες όπως αυτές του Σίσι στην Αίγυπτο. Στις περιπτώσεις αυτές το να είναι κανείς φασίστας και ακροδεξιός δεν φαίνεται να λογίζεται και τόσο «σοκαριστικό» από την ΕΕ και την ηγέτιδα δύναμή της, τη Γαλλία…
- Η Γαλλία και η υπόλοιπη ΕΕ των «σοκαρισμένων», κάθε χρόνο απέχουν στον ΟΗΕ από την ψηφοφορία για το ψήφισμα καταδίκης του ναζισμού, του φασισμού και της ακροδεξιάς. Σε αυτή την περίπτωση το να είναι κανείς φασίστας και ακροδεξιός δεν φαίνεται να λογίζεται και τόσο «σοκαριστικό» από την ΕΕ και την ηγέτιδα δύναμή της, τη Γαλλία…
Παρατήρηση δεύτερη:
Πριν από τέσσερεις δεκαετίες, στις γαλλικές προεδρικές εκλογές του 1974, ο υποψήφιος Λεπέν είχε αποσπάσει το 0,7% των ψήφων. Στις εκλογές του 2002 ο Λεπέν έλαβε το 17% των ψήφων. Σήμερα το κόμμα της Λεπέν παίρνει το 30% και σε κάποιες περιφέρεις ακόμα και το 40%. Όσοι «πέφτουν από τα σύννεφα» μάλλον βρίσκονται πολύ ψηλά και δεν βλέπουν:
Πρώτον, ότι στην περίφημη κοινωνία των 2/3 που κατέληξε στην κοινωνία του 1/3 στις περίφημες «δυτικές δημοκρατίες», οι αστικοί πολιτικοί σχηματισμοί διαμόρφωσαν ένα σκληρό πυρήνα ψηφοφόρων με παγιωμένη φασιστική και ακροδεξιά εκλογική συμπεριφορά.
Δεύτερον - και κυριότερο - ο «δικομματισμός» και στη Γαλλία κατάφερε να καταστήσει κυρίαρχο τον πολιτικό λόγο των Λεπέν, γεγονός κάθε άλλο παρά ανεξάρτητο από την τακτική και των δυο σχηματισμών, γκολικών και σοσιαλιστών, να διαγωνίζονται – επί δεκαετίες - για το ποιος θα γίνει περισσότερο αρεστός στο ακροδεξιό ακροατήριο.
Τρίτον, το κόμμα των Λεπέν, από τα μέσα του '80 αποτέλεσε - σκανδαλωδώς - τον «εκλεκτό» των γαλλικών ΜΜΕ. Η ιστορία όσον αφορά την άνδρωση έκτοτε των Λεπέν είναι γνωστή. Οι καταγγελίες που είχαν υπάρξει ήταν συγκεκριμένες και μιλούσαν για «παιχνίδι» του τότε Προέδρου της Γαλλίας, που μέσω των καναλιών τροφοδοτούσε τον Λεπέν ώστε να αποσπά ψήφους από τους γκωλικούς. Περιττό να πούμε ότι τότε Πρόεδρος της Γαλλίας ήταν ο Μιτεράν.
Τηρουμένων όλων των αναλογιών, αλλά μήπως όλα αυτά σας θυμίζουν κάτι;...
Εν ολίγοις: Στη Γαλλία, χώρα - πολιτικό πειραματικό εργαστήρι κατά πολλούς, έγινε το «πείραμα» και βγήκε τέρας. Στο πείραμα συμμετείχαν και οι δυο:
Από τον Μιτεράν, που στο παρελθόν «πριμοδοτούσε» και έδωσε «υπόσταση» στον Λεπέν ώστε να έχει εκλογικό προβάδισμα στην «αντιπαράθεσή» του με τους γκωλικούς και τον Ολάντ που καλούσε πρόσφατα την Λεπέν στα Ηλύσια Πεδία, μέχρι την Δεξιά και τον Σαρκοζί που λειτουργώντας με ψηφοθηρικούς σχεδιασμούς ενσωμάτωσε στην πολιτική της πλευρές του λεπενικού ιδεολογικού οπλοστασίου.
Το αποτέλεσμα (και εξ αυτών των λόγων) είναι μια δραματική πολιτική μετατόπιση ολόκληρου του πολιτικού φάσματος προς τα Δεξιά. Μια κατάσταση που - ελλείψει εκείνου του πολιτικού υποκειμένου που θα εκπροσωπήσει χωρίς ταλαντεύσεις και με πειστικό τρόπο τις ανάγκες της εργατικής τάξης και των ριζοσπαστικών στρωμάτων της γαλλικής κοινωνίας - αποτυπώθηκε με απελπιστικό τρόπο στην κάλπη.
Παρατήρηση τρίτη:
O τρόμος φέρνει τρόμο. Η βία φέρνει βία. Και ο (εκ)φασισμός φέρνει φασισμό. Αυτά συμβαίνουν μετά από την εφαρμογή εδώ και δεκαετίες (και) στη Γαλλία της σκληρής πολιτικής «του νόμου και της τάξης».
Μια πολιτική, με την οποία ο τότε υπουργός Εσωτερικών, Σαρκοζί, θεωρούσε ότι θα λεηλατούσε - υποτίθεται - την εκλογική κοινωνική βάση του Λεπέν.
Όμως, αυτή ακριβώς η πολιτική, της καταστολής και των ρατσιστικών συμπεριφορών είναι που θεριεύει και επωάζει το αυγό του φιδιού. Και αυτό, πρώτοι και καλύτερα από όλους, το ξέρουν οι ίδιοι οι φασίστες: «Ο Σαρκοζί δε μας παίρνει ψήφους, αντίθετα φέρνει κόσμο σε μας, γιατί δίνει αξιοπιστία στα λόγια μας», έλεγε ήδη από το 2004, το στέλεχος του Λεπέν, ο Στιβ Μπριουά. Οι εκλογές, έκτοτε, τον επιβεβαιώνουν...
Παρατήρηση τέταρτη:
α) Στην Ελλάδα των επίσης «σοκαρισμένων» από τα εκλογικά αποτελέσματα στη Γαλλία, όχι πολύ παλιά, μόλις το 2012, το «ΒΗmagazino», το περιοδικό της εφημερίδας «Το Βήμα», στην έκδοση της 3/6/2012, φιλοξενούσε συνέντευξη της Μαρίν Λεπέν, στην οποία αφιέρωνε και το εξώφυλλό του.
Εκεί μάθαμε ότι η Λεπέν είναι «η κυρία της γαλλικής πατριωτικής Δεξιάς»(και ουχί της φασιστικής Δεξιάς ή ακροδεξιάς). Εκεί διαβάσαμε να επιδαψιλεύονται δάφνες στην Λεπέν διότι «εκφράζει θέσεις με σαφήνεια και πίστη που σήμερα δεν διακρίνει τους εκπροσώπους των παραδοσιακών κομμάτων».Εκεί μάθαμε, επίσης, για το πόσο η Λεπέν αγαπάει την Ελλάδα...
β) Στις 16 Φεβρουαρίου 2002, ο πρόεδρος του «ΕΛΛΗΝΙΚΟΥ ΜΕΤΩΠΟΥ», μίλησε στη συγκέντρωση του Γαλλικού Εθνικού Μετώπου (σσ: το κόμμα του Λεπέν)που πραγματοποιήθηκε για την επίσημη ανακήρυξη της υποψηφιότητας του Ζαν Μαρί Λεπέν στις τότε εκλογές για την Προεδρία της Γαλλικής Δημοκρατίας. Είπε τότε ο ομιλητής:
«Αγαπητοί φίλοι και φίλες, αγαπητοί συμμαχητές και συμμαχήτριες, με περισσή χαρά βρίσκομαι και πάλι ανάμεσά σας, ανάμεσα στο Front National που πρώτο έδειξε τον δρόμο της αντίστασης στην Ευρώπη. Κυρίως είναι μεγάλη μου χαρά να βρίσκομαι εδώ για να μεταφέρω την συμπαράσταση των αγωνιστών του ΕΛΛΗΝΙΚΟΥ ΜΕΤΩΠΟΥ αλλά και όλων των ελλήνων πατριωτών στον πρόεδρο Ζαν Μαρί Λεπέν (...).
Ολα αυτά τα χρόνια, και έχουν περάσει ήδη 20 χρόνια, οι Έλληνες πατριώτες είχαμε την χαρά και την τιμή να σταθούμε πάντοτε στο πλευρό τουΛεπέν και του Front National. Από το 1984 που η ΕΠΕΝ (σ.σ.: το κόμμα του δικτάτορα Παπαδόπουλου), το Μ.S.I. του αείμνηστου Giorgio Almirante και ο Λεπέν έφτιαξαν την ομάδα της Ευρωπαϊκής Δεξιάς.
Ετσι και τώρα, στηρίζουμε τον Λεπέν στην υποψηφιότητά του για την Προεδρία της Γαλλίας. Και είμαστε βέβαιοι ότι μία Νίκη τουΛεπέν δεν θα είναι μόνο μία Νίκη για την Γαλλία μα μία νίκη για ολόκληρη την Ευρώπη (...)».
Ο ομιλητής, πρόεδρος τότε του «Ελληνικού Μετώπου», δεν ήταν άλλος από τον κ.Μάκη Βορίδη. Κατοπινός υπουργός (με τις ψήφους του ΠΑΣΟΚ και της ΝΔ) στις κυβερνήσεις Παπαδήμου και Σαμαρά και κορυφαίο στέλεχος σήμερα της ΝΔ…
γ) Από αυτό το – εγχώριο - πολιτικό και μιντιακό σύστημα είναι που, μετά την επιχείρηση «εξοικείωσης» με την «λάιτ» ακροδεξιίλια του ΛΑΟΣ, που ως ιδεολογικός απόγονος των Χιτών και του δικτάτορα Μεταξά προβλήθηκε ως «σωτήρας» σε μνημονιακές κυβερνήσεις συνεργασίας, κατά καιρούς έχουμε ακούσει κι άλλα:
Πότε να διαφημίζεται η είσοδος σε κυβερνητικό σχήμα μιας «σοβαρότερης Χρυσής Αυγής», πότε να δηλώνεται από κορυφαίους πρώην κυβερνητικούς παράγοντες ότι «η κυβερνητική συνεργασία με την Χρυσή Αυγή είναι απευκταία, αλλά όχι απίθανη»…
Παρατήρηση πέμπτη:
Η αστική τους δημοκρατία, της φτώχειας, των αποκλεισμών, των ανισοτήτων, των εθνικισμών, η θεραπαινίδα του «Τέλους της Ιστορίας» που παραδίδει το μέλλον στα βρικολακιασμένα τέρατα της Ιστορίας,
μια δημοκρατία που οι «αριστεροί» της συκοφαντώντας και ξεφτιλίζοντας την έννοια της Αριστεράς, την εμφανίζουν σαν «μία από τα ίδια» σπρώχνοντας έτσι λαϊκά στρώματα στον ιστό της πατριδοκαπηλίας και της ρητορείας της «αντισυστημικής» απάτης,
μια δημοκρατία των λίγων που για να διαιωνίζει την κυριαρχία της διαιρεί τους πολλούς για να μην μπορούν να συναντηθούν σε όσα τους ενώνουν και έτσι κατατεμαχισμένους τους ξαναενώνει πάνω στο μίσος για τον διαφορετικό και στην κάλπικη «συλλογικότητα» που έχει ως ύψιστη αρχή της το «ο καθένας για την πάρτη του»,
η δημοκρατία της ολιγαρχίας από τα σπλάχνα της οποίας γεννιέται, εκκολάπτεται - και ενίοτε χρησιμοποιείται - το «αυγό του φιδιού» ως εργαλείο του κνούτου που υπό συνθήκες μπορεί να ανακαλείται από την εφεδρεία,
στην προσπάθειά της να ανακόψει την σε θετική κατεύθυνση ριζοσπαστικοποίηση πλατιών κοινωνικών στρωμάτων, στην προσπάθεια να «φρονηματίσει» το λαό να κάτσει «ήσυχα» για να μην έχουμε «περιπέτειες», θέλοντας να επιβάλει «κοινωνική» σιγή νεκροταφείου, ανασύρει ό,τι διαθέσιμη σκουριά υπάρχει στο μαύρο οπλοστάσιο της.
Τέτοια σκουριά είναι ο ναζισμός, ο φασισμός, η ακροδεξιά,
την οποία ποικιλοτρόπως τροφοδοτούν και αξιοποιούν ένιοι εξ εκείνων που παριστάνουν τους… «σοκαρισμένους».
Απέναντι σε αυτή την κατάσταση, οι δυνάμεις οι επιφορτισμένες με το πολιτικό χρέος να αναγεννηθούν, να οργανώσουν και να εμπνεύσουν σε έναν άλλο δρόμο που θα ανατρέπει όσα προκαλούν και παράγουν την μαυρίλα, ή θα αποδειχτούν ικανές να ανταποκριθούν σε αυτό το καθήκον ή θα έχουν το δικό τους μερίδιο ευθύνης σε ένα παρατεταμένο σάπισμα της κοινωνίας.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Για πες