Μια συζήτηση με τον Εμπενήζερ Σκρουτζ

Μας έχει κουράσει ο τρόπος που ζούμε τα τελευταία χρόνια. Πέντε χρόνια γεμάτα απώλειες είναι πολλά. Η χώρα χάνει πόλεμο σε καιρό ειρήνης. Πολλά απ’ αυτά που περνάμε τώρα, τα έχουμε ξαναπεράσει. Οι πατεράδες και οι μανάδες μας έχουν αναστήσει και ξανακτίσει την Ελλάδα και τη ζωή τους δυο και τρεις φορές. Ομως κάθε φορά πίστευαν ότι η επόμενη μέρα θα ήταν καλύτερη. Υπήρχε ελπίδα!

Τώρα, για πρώτη ίσως φορά στη νεότερη ιστορία μας, η ελπίδα ζητείται. Οι νέοι φεύγουν στην ξένη και οι απόμαχοι χάνουν κομμάτι-κομμάτι τους κόπους μιας ζωής, ενώ οι μαχόμενοι πολίτες μάχονται εις μάτην. Γεμίζοντας τον πίθο των Δαναϊδών.

Επικυρίαρχοι εξ αλλοδαπής και ντόπιοι Δυνατοί έχουν πέσει πάνω σε έναν εξαπατημένον λαό και του αλλάζουν τον αδόξαστο. Και ο λαός, παρά τις σπαραγματικές πολιτικές του αντιδράσεις, υποχωρεί. Υποχωρεί, επειδή έχει χάσει την εμπιστοσύνη στην πολιτισμική του ταυτότητα.

Μέρος του λαού έχει πιστέψει ή φοβάται μήπως είναι ένας «λαϊκιστής λαός» (sic) «τεμπέληδων και διεφθαρμένων», ένα «ανάδελφο έθνος» ανάξιο της Ευρώπης. Μέρος του λαού έχει αποκαθηλώσει (οι παλιοί) και αγνοεί (οι νεότεροι) την ιστορία του, τη μνήμη του, τους ήρωες και τους αγίους, την αξία της εργασίας και του συνυπάρχειν.

Για αυτό όταν ο ΣΥΡΙΖΑ μίλησε για την αξιοπρέπεια συγκίνησε τον λαό. Οχι μόνον διότι ξύπνησε το μέσα μας, αλλά διότι η αξιοπρέπεια είναι όπλο απροσμάχητο. Ομως ο λαός παρέμεινε ορφανός. Ηδη από χρόνια, διανοούμενοι, καλλιτέχνες και επιστήμονες έχουν περάσει «απέναντι», περιφρονούν και καταδιώκουν τον λαό. Με το αζημίωτο πάντα. Ανθρωποι αισχροί (στην πραγματικότητα στρατολόγοι της Χρυσής Αυγής) αποδομούν τη λαϊκή αυτογνωσία, εξορίζουν τον λαϊκό πολιτισμό κι εξορκίζουν τη λαϊκή παράδοση.

Από την άλλη πλευρά, καχύποπτος πλέον ο λαός εξαιτίας αυτών των υπομειόνων, απαρνείται την ποιητική του σχεδόν στο σύνολό της. Σήμερα στη λαϊκή λιτανεία δεν προπορεύονται τα γράμματα και οι τέχνες. Κι έτσι γίνονται άσφαιρες ακόμα και οι διαδηλώσεις. Αφοπλιζόμαστε. Πλην όμως

η ζωή τραβάει την ανηφόρα. Πρέπει να ζήσουμε, να ανακτήσουμε, να προχωρήσουμε. Οι άνθρωποι δεν μπορούν να ζουν σε δουλεία. Με την πλασματική ευμάρεια πάθαμε. Ηρθε η ώρα που μας τα φάγανε. Και μάθαμε. Τώρα τρώνε και εμάς. Απληστοι και κανίβαλοι, τρώνε μισθούς, λιμάνια, ανθρώπους, σπίτια, γράμματα, υγεία - απ’ όλα βγάζουν φράγκα και παράγουν ατίμωση. Θάνατον και αμορφωσιά. Ομως

οι Ελληνες είναι ένας εργατικός λαός. Επί χρόνια παράγουν πλούτο. Παρ’ ότι οι Δυνατοί χρησιμοποιούν την παθολογία, που οι ίδιοι παράγουν, ως άλλοθι απαξίωσης του λαού, παρότι χρησιμοποιούν εναντίον του το διαίρει και βασίλευε, οι εργαζόμενοι εξακολουθούν να παράγουν πλούτο. Φιλότιμοι και παραγωγικοί οι ίδιοι, με τους κόπους τους να εξανεμίζονται από τη διαχείριση παράσιτων, αεριτζήδων και ξενόδουλων - ή μάλλον όχι να εξανεμίζονται, αλλά να τους ιδιοποιούνται οι εν λόγω πονηροί.

Σήμερα οι Ελληνες στο εξωτερικό διακρίνονται και στο εσωτερικό πάσχουν. Παρ’ όλα όσα έχουμε ζήσει και παρ’ όλα όσα όλοι γνωρίζουμε (έχουμε γίνει σχεδόν όλοι οικονομολόγοι), το ίδιο «λάθος» συνεχίζεται και με την ίδια ρητορική συγκαλύπτεται. Τώρα η Αριστερά που κυβερνά μιλά την ίδια γλώσσα με τη Δεξιά που κυβερνούσε, ενώ ταυτοχρόνως με τα ίδια επαίσχυντα έργα (περικοπές, υπερφορολόγηση, πελατειακή συμπεριφορά κ.ά.) ολοκληρώνει τη μετατροπή τής χώρας σε προτεκτοράτο.

Είναι αλήθεια ότι ορισμένοι απ’ αυτήν την Αριστερά βαυκαλίζονται με την ιδέα ότι, αφού «τελειώσουν τη δουλειά» (που τους υπαγορεύει η μνημονιακή δικτατορία), θα μπορέσουν να διοικήσουν τη χώρα προς την αντίθετη κατεύθυνση, προς την ανάκαμψη. Αλήθεια, με τι πόρους (τότε) και ποια μέσα, αν τα πάντα είναι στην κατοχή Επικυριάρχων και Δυνατών;

Η μόνη ανάκαμψη τότε θα μπορεί να είναι τύπου Βουλγαρίας. Με έναν μισθό που θα έχει φθάσει τα 300 ευρώ, τα 310 θα είναι, βεβαίως, ανάκαμψη. Οσο για τις επενδύσεις, οπωσδήποτε κι αυτές θα έρθουν για να εκμεταλλευθούν τη φθηνή εργασία (καθώς και την ανεργία που θα μετατρέπεται εύκολα σε μισθωτή σκλαβιά), χωρίς ιδιαίτερες υποχρεώσεις για ζητήματα υγείας, ασφάλειας κι εκπαίδευσης.

Πόσο μακριά μπορούμε να φθάσουμε έτσι; Και τι θα απομείνει από εμάς για να κληροδοτηθεί στους επόμενους; Πιστεύει κανείς ότι το δημογραφικό, το προσφυγικό και ο κίνδυνος για το αρτιμελές της χώρας μπορούν να αντιμετωπισθούν με τις πολιτικές που ακολούθησε η Δεξιά και δεν αλλάζει η Αριστερά;

Η αλλαγή πλεύσης της χώρας είναι εκ των ων ουκ άνευ... από χθες. Αυτό που δεν έκανε η Αριστερά, να καλέσει τον λαό να πάρει την τύχη του στα χέρια του, παραμένει το κυρίως ζητούμενο για τον λαό - έναν λαό προ πολιτικού κενού.

Χρονιάρες μέρες πρέπει να αναστοχασθούμε τη ζωή μας και τις προοπτικές της. Πέρα απ’ τα κλισέ και την προπαγάνδα. Τι μας αξίζει. Με ποιες υποχρεώσεις και ποια δικαιώματα. Με ποιον τρόπο - πολιτικό. Με ποια ταυτότητα, βασισμένη σε ποιον πολιτισμό.

Η στήλη σάς εύχεται το καλό και το ωραίο! Την ευτυχία των προσώπων και την απελευθέρωση των εργαζόμενων τάξεων. Με δύναμη, αισιοδοξία, υγεία και αγάπη. Ευχές για το καλό του κοινού των Ελλήνων πολιτών, την πατρίδα· καθώς και για την αποκατάσταση της ζωής των μεταναστών και των προσφύγων ,που ο πόλεμος (ο ιμπεριαλιστικός πόλεμος) έσπρωξε ως το κατώφλι μας. Φιλόξενοι απ το υστέρημά σας, πλούσιοι στην αρχοντιά σας. Με μέριμνα για τον πλησίον. Με διαβάσματα και αγώνες. Για την αξιοπρέπειά μας. Δεν υπάρχει μεγαλύτερο δώρο απ’ τη ζωή - και το ταξίδι είναι σύντομο. Μας το κλέβουν άνθρωποι αφιλοσόφητοι και δε μας αξίζει κάτι τέτοιο. Οι γέροντες χάνουν τα «χρυσά τους χρόνια» και οι νέοι αντιμετωπίζουν μαύρα χρόνια. Αυτό δεν μπορεί να συνεχισθεί

και (επιτρέψτε μου να σας πω ότι) ψυχανεμίζομαι πως θα αλλάξει. Σύντομα και καθώς η ταξική συνείδηση των πολιτών έρχεται πιο κοντά στην ταξική τους θέση, θα αλλάξει...

http://www.enikos.gr/