Χριστούγεννα, λέει, γιορτή αγάπης και χαράς για όλους

Ανεξάρτητα από το θρησκευτικό αίσθημα καθενός, όλοι θα συμφωνήσουμε ότι σε καμία άλλη περίοδο του έτους δεν… προωθείται τόσο η εσωτερική γαλήνη, η οικογενειακή θαλπωρή, η ζεστασιά της ψυχής. Παρά τα χιλιάδες λαμπιόνια, τα δώρα κάτω απ’ το δέντρο και… το δώρο απ’ τη δουλειά, πολλοί άνθρωποι τις μέρες αυτές νιώθουν μεγάλη θλίψη και πολλές φορές φτάνουν στα όριά τους.

Δεν είναι τυχαίο άλλωστε, ότι ο Δεκέμβριος είναι ο μήνας με τις περισσότερες αυτοκτονίες παγκοσμίως. Κι επειδή η υποφαινόμενη ανήκει στην κατηγορία των «καταθλιπτικών των Χριστουγέννων», υπάρχει ένας λόγος παραπάνω που μπήκα στη διαδικασία να ερευνήσω τις αιτίες της παράξενης αυτής θλίψης.

Ο πανδαμάτωρ χρόνος που περνάει και πίσω δεν γυρνάει, είναι πιστεύω η πρωταρχική αιτία μελαγχολίας. Τα Χριστούγεννα συμπίπτουν με το τέλος ενός ακόμη χρόνου και μας υπενθυμίζουν το αέναο τικ τακ του ρολογιού, που κάποια στιγμή θα σταματήσει.

Παράλληλα, μοιραία μπαίνουμε στη διαδικασία αυτοκριτικής και αξιολόγησης. Πραγματοποιήσαμε τους στόχους μας την χρονιά που πέρασε; Γίναμε καλύτεροι άνθρωποι, με οποιονδήποτε τρόπο; Ή πέρασε άλλο ένα έτος της ζωής μας άσκοπα; 

Οι τυχόν ματαιωμένες φιλοδοξίες εντείνουν το άγχος μας και πολλαπλασιάζουν τις αρνητικές μας σκέψεις. Ακόμη όμως κι αν υπήρξαμε δημιουργικοί και ευτυχείς, οι στιγμές που πέρασαν και χάνονται ανεπιστρεπτί στον συμπαντικό χωροχρόνο, μας τσακίζουν.

Μια άλλη σοβαρότατη αιτία θλίψης, είναι ότι τα Χριστούγεννα μοιάζουν να «φτιάχτηκαν» για να σου υπενθυμίζουν τις ελλείψεις σου. Δεν έχεις φίλους; Δεν έχεις οικογένεια ή «δεμένη» οικογένεια; Βιώνεις μια απώλεια ή ένα πένθος; Τα Χριστούγεννα είναι εδώ για να σε πικάρουν και να τονίσουν τη μοναξιά σου. Δεν μπορείς να ξεφύγεις. Παντού γύρω σου, κυριαρχούν εικόνες αγάπης, ζεστασιάς και συντροφικότητας.

Και σα να μην έφταναν όλα αυτά, τα Χριστούγεννα, όπως και τα περισσότερα πράγματα στην υλιστική εποχή μας, έχουν εμπορευματοποιηθεί. Τα έχουμε συνδυάσει με το σημειωτόν στην Ερμού, τα δώρα στους άλλους και στον εαυτό μας, τις πιστωτικές κάρτες ή το χρήμα που ρέει (βλέπε 2004). 

Εν μέσω κρίσης, λοιπόν, δεν μπορούμε καν να ευχαριστηθούμε ψώνια, γεμίζοντας τα κενά μας με σακούλες Attica και κουτιά απ’ του Καλογήρου. Άλλος ένας λόγος  να νιώσεις άχρηστος και δυστυχής. Αν, δε, έχεις και παιδιά και παραγγελίες στον Άγιο-Βασίλη, περνάει κρίση και η αυτοεκτίμηση σου ως γονέα. Αναγκάζεσαι να πεις ότι δεν υπάρχει Άγιος Βασίλης και ακούς και τα κλάματα των μικρών για τρεις ώρες τουλάχιστον.

Η έρευνα με οδήγησε και σε έναν άλλο λόγο στρες και άγχους, που ομολογώ δεν είχα φανταστεί. Η προετοιμασία για τα ρεβεγιόν και τα τραπεζώματα, μετά από μια δύσκολη περίοδο στη δουλειά κι ενώ έχεις μόλις τρεις μέρες για να ξεκουραστείς, μπορεί να σε κάνει να πέσεις στα τάρταρα της θλίψης και της αντοχής σου.

Το πιο σπαστικό, όμως, κατ’ εμέ, είναι η υποχρέωση της χαράς. Τα Χριστούγεννα είναι νομίζω η πρώτη περίπτωση προβολής ψεύτικης ευτυχίας και οικογενειακής ομόνοιας, πολύ πριν το facebook και το instagram. Χριστούγεννα είναι, διάολε (sic), πρέπει να τους αγαπάς όλους και να τους το εύχεσαι κιόλας. Η βαθιά γνώση αυτής της υποκρισίας, πολλούς ανθρώπους τους καταρρακώνει.

Τέλος, μπορεί να είμαστε έλλογα όντα, άλλα κάπου μέσα μας, καταγεγραμμένο στο δεσοξυριβονουκλεϊκό οξύ μας, υπάρχει ένα πρωτόγονο ζωάκι που φωνάζει: «Η μέρα έχει μικρύνει πολύ! Χώσου στη σπηλιά σου γιατί το σκοτάδι κρύβει κινδύνους!» 

Ναι, κύριοι propermen, την περίοδο των Χριστουγέννων οι νύχτες είναι πιο μεγάλες από ποτέ και το dna δεν ξέρει από λαμπάκια και περίτεχνους φωτισμούς. Και ναι, η επιστημονικά επονομαζόμενη «εποχιακή συναισθηματική διαταραχή» είναι κι αυτή μαζί μας στο χριστουγεννιάτικο ρεβεγιόν.

Άραγε οι πλούσιοι ή οι Αυστραλοί που κάνουν Χριστούγεννα on the beach, αισθάνονται το ίδιο; Αυτό όμως άπτεται μιας άλλης έρευνας, την οποία θα πραγματοποιήσουμε σύντομα.

Το σίγουρο είναι ότι η μαγεία των Χριστουγέννων αντανακλάται μόνο στα μάτια των παιδιών. Ή αυτών που, ανεξαρτήτως ληξιαρχικής πράξης, παραμένουν παιδιά. Και είναι λίγοι, ρε γαμώτο, πολύ λίγοι. 

Καλά Χριστούγεννα

Αναρτήθηκε από Εύα Φωτεινιά
στο http://www.properman.gr/