Ζητείται... η ελπίδα που χάθηκε

1.Το πολιτικό σύστημα. Ουδέποτε άλλοτε απ’ τη Μεταπολίτευση και ύστερα τα κόμματα – θεσμοί της δημοκρατίας – δεν ήταν σε τόσον κακή κατάσταση τα ίδια, τόσον ανωφελή για την κοινωνία και τόσον ανάξια της συγκυρίας. α) Η Ν. Δ. απαξιωμένη απ’ τη θητεία της στην εφαρμογή των μνημονίων, αλλά και από την προγενέστερη διαδρομής της εν μέσω διαπλοκής και υποτέλειας, σχεδόν ημιθανής, σχεδόν αυτοδιαλύεται. Αν ανασυνταχθεί και αν συνέλθει, θα είναι ένα κόμμα ζόμπι, την ύπαρξη του οποίου θα έχουν επιτρέψει η αδράνεια και η παθολογία των άλλων κομμάτων.

            β) Το ΠΑΣΟΚ, ο έτερος εταίρος στον δικομματικό μονοκομματισμό που καθήλωσε την Ελλάδα της μεταπολίτευσης μεταξύ της Σκύλλας της δημαγωγίας και της Χάρυβδης του «εκσυγχρονισμού», κατασπαράχθηκε, προσπαθώντας να εφαρμόσει τα μνημόνια, από το τέρας που δημιούργησε η ώσμωση της σοσιαλδημοκρατίας με τον νεοφιλελευθερισμό. Τώρα προσπαθεί να αναστηθεί μέσω της ανασύστασης του χώρου της Κεντροαριστεράς (όρος που χρησιμοποιείται μόνον στην Ελλάδα και που στην πραγματικότητα αποτυπώνει μόνον διαπροσωπικές σχέσεις κομματαρχών και πολιτικών «φυλάρχων») που περιστρέφονται πρόθυμοι γύρω από τα κέντρα της πραγματικής εξουσίας. Στον ίδιο

χώρο κινείται πλέον και γ) η ΔΗΜΑΡ. Ορμώμενη απ’ το πάλαι ποτέ ΚΚΕ εσ. κι αφού τροφοδότησε επί σειρά ετών με στελέχη τα άλλα κόμματα, κρατώντας πάντα προνομιακές σχέσεις με τον Τύπο, κατέληξε σήμερα σε ένα μη κόμμα, που το μισό προσπαθεί να επιστρέψει στον ΣΥΡΙΖΑ και το άλλο μισό να εμφυσήσει ζωή στον Λάζαρο της Κεντροαριστεράς. δ) Το Ποτάμι. Ένα κόμμα δημιούργημα της μιντιακής αυταπάτης ότι μπορεί να κατασκευάσει κόμματα χωρίς ιδεολογικό προσανατολισμό, ένα μόρφωμα των ρηχών καιρών. ε) Οι ΑΝΕΛ: μια διάσπαση της Δεξιάς με λαϊκό και αντιμνημονιακό παρονομαστή, που απεποιήθη τον εαυτόν της και τις αιτίες που τη γέννησαν. Χωρίς ιδιαιτέρως ικανό πολιτικό προσωπικό (πλην εξαιρέσεων), το κόμμα αυτό αγωνίζεται πλέον, απλώς να βρει λόγο ύπαρξης δίπλα στον νεομνημονιακόν ΣΥΡΙΖΑ. στ) Ο κ. Λεβέντης κατά κόσμον (στον κόσμο της) Ένωση Κεντρώων. Πτωχοπροδρομισμοί, και χατζατζαριλίκια. Που τα «δικαιούται» κάθε λαός σε κρίση. ζ) Το ΚΚΕ. Έχει αναχωρήσει. Δεν ανακατεύεται με τα πίτουρα για να μην το φάνε οι κότες. Έχει χάσει τη μισή εκλογική του δύναμη (μάλλον ανεπιστρεπτί), αλλά επιμένει ότι ώσπου να του δώσει την εντολή ο λαός για τον σοσιαλισμό, τίποτα δεν μπορεί να αλλάξει – επί της ουσίας. Μερεμέτια μπορούν να γίνονται με τους εργατικούς αγώνες (στους οποίους συνεχώς καλεί το ΚΚΕ) αλλά με πενιχρά αποτελέσματα (χωρίς να φταίνε για αυτό ούτε οι αγώνες ούτε το ΚΚΕ). Το τέλειο αδιέξοδο μιας αντιφατικής στρατηγικής. Όπως τα αποτελέσματά της αποδεικνύουν. η) Η Χρυσή Αυγή. Το χρήσιμο για την αστική τάξη τέρας, μια μαύρη εφεδρεία της εξουσίας που αξιοποιεί μια μαύρη συμμορία φασιστών, εγκληματιών, ρατσιστών, ανελλήνιστων, εθνικιστών με μακρά θητεία στιςεθνικές προδοσίες. Σήμερα διχάζεται ανάμεσα στη γραμμή που θέλει τη μετεξέλιξη του μορφώματος (που σιχαίνεται ακόμα και η Μαρί Λεπέν) σε ένα ακροδεξιό κοινοβουλευτικό κόμμα και στη γραμμή που θέλει οι επίγονοι του χιτλερισμού να διατηρήσουν τα κινηματικά τους χαρακτηριστικά, τα τάγματα εφόδου και την εθνικοσοσιαλιστική τους ιδεολογία, έστω και στα κρυφά. θ) Ο ΣΥΡΙΖΑ, η

ελπίδα που χάθηκε. Η Αριστερά που γονάτισε και αυτομόλησε στη Δεξιά. Πασχίζει τώρα να εφαρμόσει επαχθή μέτρα (νομιμοποιώντας και τα προηγούμενα μνημόνια), μιλώντας ταυτοχρόνως μια γλώσσα που προκαλεί πλεόν θυμηδία, οργή, θυμό, απελπισία. Ο ΣΥΡΙΖΑ

μεταλλάσσεται πλέον εις ένα κόμμα του κ. Γιούνκερ και του κ. Σόιμπλε. Που το διαχειρίζονται άνθρωποι, οι οποίοι διαπιστώνουν με τρόμο την ανεπάρκειά τους (χωρίς να αποκλείεται, οι πιο προχωρημένοι, να θέλουν να επωφεληθούν ακόμα κι απ’ αυτήν). Με τα κοινοβουλευτικά

κόμματα σε ένα τέτοιο επίπεδο γίνεται φανερό ότι το ζοφερό παρόν έχει μέλλον.

Αν έτσι συνεχίσουν τα πράγματα, η τυχαιότητης και η ισχύς των Επικυριάρχων θα σφραγίσουν τη μοίρα της χώρας και όχι η οποία εθνική στρατηγική - ούτε καν η προσπάθεια για κάποια εθνική στρατηγική.

Η μόνη «στρατηγική» που έχει ως τώρα η χώρα είναι να εκτελεί τις διαταγές που την εκτελούν.

2. Το Πολίτευμα. Υπάρχει κατά τους τίτλους. Το Σύνταγμα έχει αντικατασταθεί από τα μνημόνια. Η Βουλή διεκπεραιώνει με θεσμοκτόνες τακτικές τις εντολές μιας εξωχώριας τυραννίδας. Ο Έλληνας πρωθυπουργός είναι υφιστάμενος ενός γκαουλάιτερ υπερπρωθυπουργού. Τα Υπουργεία επιτροπεύονται από κομισάριους. Η Τρόικα, οι «θεσμοί», έχουν καταργήσει την υποχρέωση του κράτους να υπερασπίζεται την ελευθερία και την ευημερία των πολιτών. Η Ασυλία της δημόσιας περιουσίας των δημόσιων πόρων και των δημόσιων θησαυρών δεν υφίσταται. Το κράτος όχι

μόνον επιτρέπει, αλλά σαν κοινός νταβατζής προάγει και εκδίδει τη χώρα προς λεηλασία των πόρων της, των υποδομών της και των ανθρώπων της. Οι Ελληνίδες και οι Έλληνες πολίτες έχουν χάσει κάθε δικαίωμα πάνω στην ίδια τους τη ζωή. Εργασιακά και ασφαλιστικά κεκτημένα είναι υπό αίρεσιν, καταπατώνται βάναυσα, ενώ η Παιδεία και η Υγεία ψυχορραγούν.

Η δημοκρατία στη χώρα μας υπάρχει κατά τους τύπους, στην ουσία φέρεται και άγεται από μια οικονομική δικτατορία της φρίκης (που εξαλολουθεί να πλουτίζει τους πλούσιους και να φτωχαίνει τους φτωχούς). Η δημοκρατία (που πλέον η αστική τάξη δεν πολυχρειάζεται), αρχίζει να γίνεται δυσώνυμη στην ψυχή ενός λαού, που αποξενώνεται από το πολίτευμα. Και αυτό, η αποξένωση   

των πολιτών απ’ το πολίτευμα, είναι το πιο επικίνδυνο απ’ όλα τα παράγωγα της κλεπτοκρατικής μεταπολίτευσης και, στη συνέχεια, των κατοχικών μνημονίων. Όμως ακόμα

χειρότερη από την αποξένωση των πολίτων απ’ το πολίτευμά τους είναι η αποξένωση απ’ τον πολιτισμό τους. Παραζαλισμένοι οι Έλληνες από τη διαρκή κατασυκοφάντησή τους τα τελευταία χρόνια, αρχίζουν να χάνουν την αρχοντιά τους, το κυρίαρχο δηλαδή στοιχείο του πολιτισμού τους, που προέρχεται απ’ τη μνήμη τους. Με την

αξιοπρέπειά τους να αμφισβητείται, με την ιστορία τους να κακοποιείται απ’ το εκπαιδευτικό σύστημα και την προπαγάνδα που ασκείται εναντίον τους, κυρίως μέσα απ’ τα ΜΜΕ, οι πολίτες ιδιωτεύουν, μάλιστα ορισμένοι χαιρέκακοι – να ψοφήσει η κατσίκα του γείτονα – καθώς και όλο και πιο πολύ επιρρεπείς στο «διαίρει και βασίλευε» που με μεγάλη μαεστρία ασκούσε εναντίον τους η Κεντροδεξιοπασοκική (Ακροδεξιά) και τώρα, δυστυχώς, η Αριστερά που γονάτισε. Το πολίτευμα στόμωσε. Η διάκριση των εξουσιών αποτελεί παρελθόν, ενώ καρκινικά σοφίσματα, όπως αυτά των Ανεξάρτητων Αρχών, συντείνουν στον εκφυλισμό του πολιτεύματος (δια της διαχύσεως των ευθυνών, δια της συγκαλύψεώς τους επίσης). Είναι αντιδημοκρατικά σώματα (προϊόντα κομματικών συναλλαγών και ποσοστώσεων) που δεν εκλέγονται απ’ τους πολίτες και ούτε λογοδοτούν σε αυτούς.

3. Το κράτος. Χάριν αστεϊσμού, φίλος παλιός μου έλεγε ότι το ρωμαίικο επαναστάτησε κι έφτιαξε κράτος όταν υποψιάσθηκε ότι θα μπορούσε να το ληστεύει καλύτερα απ’ όσον το τούρκικο δοβλέτι.

Σήμερα το ελληνικό κράτος λειτουργεί κατά το ήμισυ λόγω του φιλότιμου της πλειοψηφίας των δημοσίων υπαλλήλων και κατά το έτερον ήμισυ για να εξυπηρετεί λαμόγια και αεριτζήδες, με τη βοήθεια των αφιλότιμων άμα τε και άτιμων δημοσίων υπαλλήλων.

Το ελληνικό κράτος σήμερα έχει εκφυλισθεί σε έναν απατεώνα, έναν Ιαβέρη, έναν τυραννίσκο υποτελή σε Επικυριάρχους, και όσες υπηρεσίες παρέχει (στην παιδεία, την υγεία και την άμυνα) οφείλονται στους πολίτες που υπηρετούν σ’ αυτούς τους τομείς και όχι στις κρατικές δομές που το ίδιο το κράτος φθείρει.

Συνεπώς: με το πολιτικό σύστημα φθαρμένο, το πολίτευμααποδομημένο και το κράτος εχθρικό και υποτελές, ο ελληνικός λαός (και όχι απαραιτήτως το έθνος) καλείται να αντιμετωπίσει προβλήματα όπως: το μνημόνιοκαι τις συνέπειές του. Το προσφυγικό και τις συνέπειές του. Το δημογραφικόκαι τις συνέπειές του.

Με τί κράτος; τί πολιτικό σύστημα; σε ποιό πολιτειακό πλαίσιο;

Με τον ΣΥΡΙΖΑ να έχει προσθέσει τον εαυτόν του σ’ όλη την παθολογία που μας έφερε έως εδώ, τώρα να φυλλοροεί και στα έσχατα να αναζητά«οικουμενικές λύσεις», δηλαδή την αναπαραγωγή της ίδιας παθολογίας, τα ερωτήματα για τη χώρα γίνονται υπαρξιακά. Ο λαός πρέπει να αντιμετωπίσει το γεγονός ότι δεν διαθέτει, και με δικές του ευθύνες, εκείνες τις κομματικές δυνάμεις που θα εξυπηρετούσαν τα συμφέροντα του έθνους και της πατρίδας, μέσα σε έναν κόσμο που οι αντιδραστικές δυνάμεις του καπιταλισμού και του ιμπεριαλισμού γίνονται όλο και πιο ισχυρές.

Οι πολίτες που αντιλαμβάνονται και αναλόγως πράττουν δεν είναι ικανό μέγεθος, όσον δεν γίνονται αντιληπτοί απ’ τον λαό.

ο Στάθης στον Ενικό