Αντε,γιατί μας ζάλισαν με τον "ασυμβίβαστο ευρωπαϊστή"!
του Ξενοφώντα Ερμείδη
Παρά τα όσα έπραξε η μοίρα του φέρθηκε πολύ γενναιόδωρα δίνοντάς του 96 χρόνια ζωής. Από τα 26 του χρόνια που υπηρέτησε ως στρατιώτης την ναζιστική Γερμανία μέχρι που πήγε να ανταμώσει τον δημιουργό του, ο Χέλμουτ Σμιτ δεν έμεινε ούτε λεπτό έξω από την πολιτική ζωή με την πλευρά του "καλού", του "δημιουργικού", του "σοσιαλιστικού", του "ευρωπαϊκού" μα πάντα με τον ναζισμό να κυλάει στις φλέβες του.
Δεν έχασε χρόνο την ώρα που οι "σύμμαχοι" έστηναν πάλι την Γερμανία και ο 30χρονος Σμιτ χώθηκε στο Σοσιαλδημοκρατικό Κόμμα της Γερμανίας την ώρα που έπεφταν τα πακέτα ανασυγκρότησης το 1952 από την σύμμαχο και φίλη της Γερμανίας, Αμερική.
Ο Σμιτ ήταν εκεί ως δεξί χέρι του υπουργού Οικονομικών, Σίλερ ενός ακόμη ναζιστή που από το 1941 μέχρι το 1945 θέριζε αντιναζιστές σε όλη την Ευρώπη και ο οποίος με το τέλος του πολέμου έγινε βουλευτής και αυτός του Σοσιαλδημοκρατικού Κόμματος της Γερμανίας. Η μεταπήδηση από το Εθνικοσοσιαλιστικό Κόμμα στο Σοσιαλδημοκρατικό Κόμμα ήταν μονόδρομος για τους στρατιώτες της Βέρμαχτ και των μελών του κόμματος του Αδόλφου.
Ο Σμιτ από το 1953 μέχρι το 1958 ως μέλος του εθνικού συμβουλίου του κόμματος επιτέλεσε έργο και στην δημιουργία εκ νέου του γερμανικού στρατού .Ήταν ένας από τους πολιτικούς που κατάφεραν να καταρρίψουν το θεμελιώδες αξίωμα των νικητών-λαών του Β' Παγκοσμίου πολέμου (η Γερμανία να μην έχει ξανά στρατό αφού προκάλεσε δύο παγκοσμίως σε λιγότερο από μισό αιώνα). Το 1955 η Γερμανία εντάσσεται στο ΝΑΤΟ και γίνεται πάλι μεγάλη στρατιωτική δύναμη.
Ο καλύτερος χώρος για τον Σμιτ ήταν το νέο ναζιστικό του σπίτι και έτσι από το 1958 μέχρι το 1961 διετέλεσε μέλος του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου, θέση που την εγκατέλειψε για να γίνει υπουργός Εσωτερικών του Αμβούργου, ενώ το 1969 γύρισε στα παλιά του λημέρια -στα όπλα- ως υπουργός Άμυνας με καγκελάριο τον Μπραντ.
Ο πραγματικός ναζιστής Σμιτ έδειξε την δύναμη του το 1974 χρονιά που έγινε καγκελάριος της Γερμανίας. Ήταν η εποχή που η Γερμανία πήρε τόσο πολύ φόρα που φτάσαμε στο σήμερα και την υπερηγεμονία της στην Ευρώπη και στον κόσμο.
Ο Σμιτ με όπλο το ΝΑΤΟ έγινε ο βοηθός των ΗΠΑ εν μέσω του Ψυχρού Πολέμου. Όπου η Αμερική εξαπέλυε πόλεμο ο Σμιτ ήταν εκεί για να συμπαρασταθεί. Μέχρι και στο Βιετνάμ έφτασε η γερμανική πολεμική βοήθεια για "να πατάξει τον κομουνισμόν".
Για να φοβίσει τον μεγάλο του εχθρό ΕΣΣΔ (δεν ξέχασε ποτέ τον όλεθρο στο Στάλινγκραντ) απείλησε ότι θα επιτρέψει αμερικανικοί πύραυλοι να εγκατασταθούν σε γερμανικό έδαφος αν η ΕΣΣΔ εγκαταστήσει βάσεις στην Ανατολική Γερμανία.
Όμως στην Γερμανία παράλληλα με την καλυμμένη ναζιστική πολιτική υπήρχαν και πνεύματα που συνειδητοποίησαν ότι η Γερμανία παίρνει πάλι έναν δρόμο προς τον ναζισμό αν και αντί για σβάστικα φορούσε γραβάτα.
Η Φράξια Κόκκινος Στρατός έχει αρχίσει να κάνει από τα τέλη του '60 την ζωή της εξουσίας εφιάλτη χτυπώντας αμερικανικές εταιρείες, αμερικανικές βάσεις και φιλοκυβερνητικές εφημερίδες. Η επικοινωνιακή πολιτική άρχισε να δουλεύει και η ομάδα Μπάαντερ και Μάινχοφ συλλαμβάνεται από τους "καλούς" και "νοικοκυραίους" Γερμανούς που δεν ήθελαν "τρομοκράτες" στην χώρα τους.
Όταν ο Σμιτ ανέλαβε την εξουσία μπορεί οι κεφαλές της ομάδας να είχαν φυλακιστεί αλλά η δράση της δεν είχε σταματήσει.
Έτσι ο Σμιτ θυμήθηκε τα έργα και τις ημέρες των ναζιστών κάνει πιο απάνθρωπα τα περίφημα Λευκά Κελιά όπου σε αυτά μετά από χρόνια φυλάκισης εκτελούνται "δια αυτοκτονίας" μέλη της Φράξιας Κόκκινος Στρατός και ανάμεσα σε αυτούς και η δημοσιογράφος Ουλρίκε Μάινχοφ το 1976.
Η Φράξια ως αντίποινα συλλαμβάνει τον Xανς Mάρτιν Σλέγερ, πρώην μέλος των SS και του γερμανικού ναζιστικού κόμματος, ο οποίος ήταν διευθυντικό στέλεχος στη Mercedes-Benz και πρόεδρος της γερμανικής ένωσης εργοδοτών ζητώντας την απελευθέρωση 11 κρατουμένων.
Ο Σμιτ δεν κάνει καμία διαπραγμάτευση αντιθέτως κάνει τα Λευκά Κελιά πλήρη απομόνωση για τους κρατούμενους απαγορεύοντας σε συνηγόρους και μέλη των οικογενειών τουλάχιστον να δουν τους κρατούμενους.
Το 1977 τελειώνει μία και καλή την "τρομοκρατική" ομάδα, που εκτελούσε πρώην ναζιστές, με την έφοδο γερμανικής στρατιωτικής δύναμης στο υπό πειρατεία αεροσκάφος της Lufthansa στο αεροδρόμιο της Μογκαντίσου.
Πέρα όμως από την πλήρη αντι-κομουνιστοποίηση της Γερμανίας ο Σμιτ είχε ανοίξει πανιά για την προστασία του νέου Ράιχ, την υπό κατασκευή Ενωμένη Ευρώπη. Έτσι αφού τελείωσε με τους "τρομοκράτες" εντός της χώρας του το 1975 συμμετέχει στην Συνδιάσκεψη για την Ασφάλεια και τη Συνεργασία στην Ευρώπη όχι βέβαια για να ψηφίζουν ελεύθερα οι πολίτες (όπως αναφέρει η συμφωνία) αλλά για να περιφρουρήσουν την εξουσία της ΕΟΚ με την έγκαιρη αντιμετώπιση, την αποτροπή συγκρούσεων, την διαχείριση κρίσεων και την αποκατάσταση μετά από συγκρούσεις.
Ο Χέλμουτ Σμιτ όμως αφού κατάφερε να κάνει ένα την Ε.Ε με το ΝΑΤΟ έπρεπε να ξεκινήσει και την υποδούλωση των υπόλοιπων ευρωπαϊκών λαών μέσω του κοινού νομίσματος υπό την απειλή ότι ο κίνδυνος των συγκρούσεων με χώρες εκτός της Ε.Ε ήταν υπαρκτός.
Έτσι, το 1986 φεύγει από την πολιτική σκηνή της Γερμανίας και ασχολείται αποκλειστικά με το όραμα της Ε.Ε. Είναι ένας από τους ιδρυτές της επιτροπής που υποστήριξαν την ΟΝΕ και την δημιουργία της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας.
Η Γερμανία πραγματικά έχασε έναν μεγάλο ηγέτη της. Έχασε έναν πραγματικό λάτρη της ναζιστικής πολιτικής και του οράματος του ολοκληρωτισμού.
Η Ελλάδα έχασε έναν από τους νεκροθάφτες της αφού οι πολύ φιλικές του σχέσεις με τον Κωνσταντίνο Καραμανλή τον έκαναν έναν μεγάλο υποστηρικτή της τραγικής απόφασης η Ελλάδα να μπει στην ΕΟΚ το 1981 με την παρέμβαση της γερμανικής "πατερίτσας", Γαλλία.
Την τιμή που έκανε η Γερμανία να μετατρέψει την Ελλάδα σε μια καταχρεωμένη αποικία την φόρεσε στο πέτο του ο Χέλμουτ Σμιτ αφού τον Οκτώβριο του 2014 εν μέσω εθνικής πανωλεθρίας από την Ε.Ε, η Ακαδημία Αθηνών τον ανακήρυξε επίτιμο διδάκτορα για να αναθερμανθούν οι γερμανοελληνικές σχέσεις.
Σε εκείνη την φιλοναζιστική φιέστα ο Χέλμουτ Σμιτ είπε την τελευταία του κουβέντα που στο άμεσο μέλλον θα είναι η πραγματοποίηση του ναζιστικού οράματός του: "Τώρα έχουμε μια καλά λειτουργούσα Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα, μας λείπει όμως μια κοινή πολιτική προϋπολογισμού και μια κοινή οικονομική πολιτική".
Στον τοίχο
του Ξενοφώντα Ερμείδη
Παρά τα όσα έπραξε η μοίρα του φέρθηκε πολύ γενναιόδωρα δίνοντάς του 96 χρόνια ζωής. Από τα 26 του χρόνια που υπηρέτησε ως στρατιώτης την ναζιστική Γερμανία μέχρι που πήγε να ανταμώσει τον δημιουργό του, ο Χέλμουτ Σμιτ δεν έμεινε ούτε λεπτό έξω από την πολιτική ζωή με την πλευρά του "καλού", του "δημιουργικού", του "σοσιαλιστικού", του "ευρωπαϊκού" μα πάντα με τον ναζισμό να κυλάει στις φλέβες του.
Δεν έχασε χρόνο την ώρα που οι "σύμμαχοι" έστηναν πάλι την Γερμανία και ο 30χρονος Σμιτ χώθηκε στο Σοσιαλδημοκρατικό Κόμμα της Γερμανίας την ώρα που έπεφταν τα πακέτα ανασυγκρότησης το 1952 από την σύμμαχο και φίλη της Γερμανίας, Αμερική.
Ο Σμιτ ήταν εκεί ως δεξί χέρι του υπουργού Οικονομικών, Σίλερ ενός ακόμη ναζιστή που από το 1941 μέχρι το 1945 θέριζε αντιναζιστές σε όλη την Ευρώπη και ο οποίος με το τέλος του πολέμου έγινε βουλευτής και αυτός του Σοσιαλδημοκρατικού Κόμματος της Γερμανίας. Η μεταπήδηση από το Εθνικοσοσιαλιστικό Κόμμα στο Σοσιαλδημοκρατικό Κόμμα ήταν μονόδρομος για τους στρατιώτες της Βέρμαχτ και των μελών του κόμματος του Αδόλφου.
Ο Σμιτ από το 1953 μέχρι το 1958 ως μέλος του εθνικού συμβουλίου του κόμματος επιτέλεσε έργο και στην δημιουργία εκ νέου του γερμανικού στρατού .Ήταν ένας από τους πολιτικούς που κατάφεραν να καταρρίψουν το θεμελιώδες αξίωμα των νικητών-λαών του Β' Παγκοσμίου πολέμου (η Γερμανία να μην έχει ξανά στρατό αφού προκάλεσε δύο παγκοσμίως σε λιγότερο από μισό αιώνα). Το 1955 η Γερμανία εντάσσεται στο ΝΑΤΟ και γίνεται πάλι μεγάλη στρατιωτική δύναμη.
Ο καλύτερος χώρος για τον Σμιτ ήταν το νέο ναζιστικό του σπίτι και έτσι από το 1958 μέχρι το 1961 διετέλεσε μέλος του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου, θέση που την εγκατέλειψε για να γίνει υπουργός Εσωτερικών του Αμβούργου, ενώ το 1969 γύρισε στα παλιά του λημέρια -στα όπλα- ως υπουργός Άμυνας με καγκελάριο τον Μπραντ.
Ο πραγματικός ναζιστής Σμιτ έδειξε την δύναμη του το 1974 χρονιά που έγινε καγκελάριος της Γερμανίας. Ήταν η εποχή που η Γερμανία πήρε τόσο πολύ φόρα που φτάσαμε στο σήμερα και την υπερηγεμονία της στην Ευρώπη και στον κόσμο.
Ο Σμιτ με όπλο το ΝΑΤΟ έγινε ο βοηθός των ΗΠΑ εν μέσω του Ψυχρού Πολέμου. Όπου η Αμερική εξαπέλυε πόλεμο ο Σμιτ ήταν εκεί για να συμπαρασταθεί. Μέχρι και στο Βιετνάμ έφτασε η γερμανική πολεμική βοήθεια για "να πατάξει τον κομουνισμόν".
Για να φοβίσει τον μεγάλο του εχθρό ΕΣΣΔ (δεν ξέχασε ποτέ τον όλεθρο στο Στάλινγκραντ) απείλησε ότι θα επιτρέψει αμερικανικοί πύραυλοι να εγκατασταθούν σε γερμανικό έδαφος αν η ΕΣΣΔ εγκαταστήσει βάσεις στην Ανατολική Γερμανία.
Όμως στην Γερμανία παράλληλα με την καλυμμένη ναζιστική πολιτική υπήρχαν και πνεύματα που συνειδητοποίησαν ότι η Γερμανία παίρνει πάλι έναν δρόμο προς τον ναζισμό αν και αντί για σβάστικα φορούσε γραβάτα.
Η Φράξια Κόκκινος Στρατός έχει αρχίσει να κάνει από τα τέλη του '60 την ζωή της εξουσίας εφιάλτη χτυπώντας αμερικανικές εταιρείες, αμερικανικές βάσεις και φιλοκυβερνητικές εφημερίδες. Η επικοινωνιακή πολιτική άρχισε να δουλεύει και η ομάδα Μπάαντερ και Μάινχοφ συλλαμβάνεται από τους "καλούς" και "νοικοκυραίους" Γερμανούς που δεν ήθελαν "τρομοκράτες" στην χώρα τους.
Όταν ο Σμιτ ανέλαβε την εξουσία μπορεί οι κεφαλές της ομάδας να είχαν φυλακιστεί αλλά η δράση της δεν είχε σταματήσει.
Έτσι ο Σμιτ θυμήθηκε τα έργα και τις ημέρες των ναζιστών κάνει πιο απάνθρωπα τα περίφημα Λευκά Κελιά όπου σε αυτά μετά από χρόνια φυλάκισης εκτελούνται "δια αυτοκτονίας" μέλη της Φράξιας Κόκκινος Στρατός και ανάμεσα σε αυτούς και η δημοσιογράφος Ουλρίκε Μάινχοφ το 1976.
Η Φράξια ως αντίποινα συλλαμβάνει τον Xανς Mάρτιν Σλέγερ, πρώην μέλος των SS και του γερμανικού ναζιστικού κόμματος, ο οποίος ήταν διευθυντικό στέλεχος στη Mercedes-Benz και πρόεδρος της γερμανικής ένωσης εργοδοτών ζητώντας την απελευθέρωση 11 κρατουμένων.
Ο Σμιτ δεν κάνει καμία διαπραγμάτευση αντιθέτως κάνει τα Λευκά Κελιά πλήρη απομόνωση για τους κρατούμενους απαγορεύοντας σε συνηγόρους και μέλη των οικογενειών τουλάχιστον να δουν τους κρατούμενους.
Το 1977 τελειώνει μία και καλή την "τρομοκρατική" ομάδα, που εκτελούσε πρώην ναζιστές, με την έφοδο γερμανικής στρατιωτικής δύναμης στο υπό πειρατεία αεροσκάφος της Lufthansa στο αεροδρόμιο της Μογκαντίσου.
Πέρα όμως από την πλήρη αντι-κομουνιστοποίηση της Γερμανίας ο Σμιτ είχε ανοίξει πανιά για την προστασία του νέου Ράιχ, την υπό κατασκευή Ενωμένη Ευρώπη. Έτσι αφού τελείωσε με τους "τρομοκράτες" εντός της χώρας του το 1975 συμμετέχει στην Συνδιάσκεψη για την Ασφάλεια και τη Συνεργασία στην Ευρώπη όχι βέβαια για να ψηφίζουν ελεύθερα οι πολίτες (όπως αναφέρει η συμφωνία) αλλά για να περιφρουρήσουν την εξουσία της ΕΟΚ με την έγκαιρη αντιμετώπιση, την αποτροπή συγκρούσεων, την διαχείριση κρίσεων και την αποκατάσταση μετά από συγκρούσεις.
Ο Χέλμουτ Σμιτ όμως αφού κατάφερε να κάνει ένα την Ε.Ε με το ΝΑΤΟ έπρεπε να ξεκινήσει και την υποδούλωση των υπόλοιπων ευρωπαϊκών λαών μέσω του κοινού νομίσματος υπό την απειλή ότι ο κίνδυνος των συγκρούσεων με χώρες εκτός της Ε.Ε ήταν υπαρκτός.
Έτσι, το 1986 φεύγει από την πολιτική σκηνή της Γερμανίας και ασχολείται αποκλειστικά με το όραμα της Ε.Ε. Είναι ένας από τους ιδρυτές της επιτροπής που υποστήριξαν την ΟΝΕ και την δημιουργία της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας.
Η Γερμανία πραγματικά έχασε έναν μεγάλο ηγέτη της. Έχασε έναν πραγματικό λάτρη της ναζιστικής πολιτικής και του οράματος του ολοκληρωτισμού.
Η Ελλάδα έχασε έναν από τους νεκροθάφτες της αφού οι πολύ φιλικές του σχέσεις με τον Κωνσταντίνο Καραμανλή τον έκαναν έναν μεγάλο υποστηρικτή της τραγικής απόφασης η Ελλάδα να μπει στην ΕΟΚ το 1981 με την παρέμβαση της γερμανικής "πατερίτσας", Γαλλία.
Την τιμή που έκανε η Γερμανία να μετατρέψει την Ελλάδα σε μια καταχρεωμένη αποικία την φόρεσε στο πέτο του ο Χέλμουτ Σμιτ αφού τον Οκτώβριο του 2014 εν μέσω εθνικής πανωλεθρίας από την Ε.Ε, η Ακαδημία Αθηνών τον ανακήρυξε επίτιμο διδάκτορα για να αναθερμανθούν οι γερμανοελληνικές σχέσεις.
Σε εκείνη την φιλοναζιστική φιέστα ο Χέλμουτ Σμιτ είπε την τελευταία του κουβέντα που στο άμεσο μέλλον θα είναι η πραγματοποίηση του ναζιστικού οράματός του: "Τώρα έχουμε μια καλά λειτουργούσα Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα, μας λείπει όμως μια κοινή πολιτική προϋπολογισμού και μια κοινή οικονομική πολιτική".
Στον τοίχο
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Για πες