Πάρε να μην έχεις…

Η Δύση πρώτα βομβαρδίζει κι ύστερα φτιάχνει διαβατήρια μεβιομετρικά δεδομένα (DNA, ίριδα των ματιών) και τσιπάκια (με τελικό προορισμό τον ποπό μας). Η Δύση πρώτα βομβαρδίζει, προκαλεί μετακινήσεις πληθυσμώνκι ύστερα, occasione  data, αντιμετωπίζει τους δικούς της πληθυσμούς με τον δέοντα (!) αυταρχισμό.


Πολιτικός αυταρχισμός που (ω της συμπτώσεως!) εναρμονίζεται με τον οικονομικό αυταρχισμό, με αποτέλεσμα οι δύο αυταρχισμοί να μας κάνουν μια δικτατορία που ονομάζει τον εαυτόν της «εκσυγχρονισμό», αναζητά (!) τις ρίζες της στον Διαφωτισμό,

ακούει τον εθνικό ύμνο, φερ’ ειπείν της Γαλλίας, και δακρύζει, ενώ στον βόμβο των βομβών παραμένει κουφή. Κουφή (η εν λόγω δικτατορία) αλλά λαλίστατη στις μελό παρόλες, τα σόου με τα κεράκια, την πιο ανήθικη και άγρια προπαγάνδα. Στάθηκε ποτέ

προσοχή ο κάθε Ολάντ μπροστά στα εντόσθια ενός ανθρώπου που διαμέλισαν τα Ραφάλ ή μπροστά στα άδεια μάτια ενός παιδιού που πνίγηκε στο Αιγαίο;

Το Δίκιο της Δύσης είναι να συνηθίσουμε όλοι το Άδικο. Την περιστολή των πολιτικών δικαιωμάτων μέσα στο Οχυρό και τη διασπορά του θανάτου έξω απ’ τα τείχη του. Σήμερα βιομετρικά διαβατήρια για τον φόβο των τζιχαντιστών, αύριο τσιπάκια στο μυαλό για τον φόβο άλλων «Ιουδαίων». Πάντα

υπάρχουν «Ιουδαίοι» σε κάθε Στρατόπεδο Συγκέντρωσης. Ο μετανάστης, ο κομμουνιστής, ο ομοφυλόφιλος, ο αναρχικός, ο κάθε είδους άλλος, ο παρίας και ο αποσυνάγωγος. Πάντα υπάρχει ο «από κάτω» για τον κάθε «από πάνω», ώσπου να γίνει κι αυτός «από κάτω». Πρέπει να συνηθίσουμε τους τρόπους των υπηκόων. Να αδιαφορούμε, να καταδίδουμε, να ιδιωτεύουμε, περίτρομοι ατομιστές και αναλώσιμοι. Αγορεύουν

με μεγαλοστομίες οι Υποκριτές ότι η Δύση δεν θα  ενδώσει  στον φόβο που προσπαθούν να ενσπείρουν στις κοινωνίες μας οι ισλαμοφασίστες καιτην ίδια στιγμή οι κυβερνήσεις θεσμοθετούν τον φόβο. Διαβατήρια, έλεγχοι, συλλήψεις, παρακολουθήσεις, χειραγώγηση της σκέψης – στον Τύπο, στο διαδίκτυο,  στις γειτονιές – τί θα κάνει δηλαδή η Δύση στην επόμενη (κι ερχόμενη) οικονομική κρίση; Τι θ κάνει στην επόμενη (κι αναπόφευκτη, έτσι όπως πολιτεύεται) διεύρυνση του πολέμου; Θα μας προγραμματίζουν; Θα τινάζουν

τους συνταξιούχους στον αέρα επειδή δεν τους αντέχει η οικονομία; Σήμερα πρέπει να είμαστε συνεργάσιμοι με τις τράπεζες, σήμερα μας μετράνε τις μπουκιές που τρώμε και αρπάζουν κάθε τρίτη, ως έκτακτη εισφορά στη βουλιμία τους, σήμερα μας αντιμετωπίζουν σαν υπόπτους, κατά τεκμήριο ενόχους και κρατούμενους, αύριο;

Κλαίει ο Ολάντ και μαγαρίζει τη Μασσαλιώτιδα, για τα παιδιά που πεινάνε στην Ελλάδα ή στο Σουδάν ή την Αγγλία κλαίει; Αδημονεί ο Κάμερον να στείλει τη RAF στη Συρία, να αρπάξει κι αυτός το μερίδιο της ύαινας! Θα επρόκειτο

για ένα μάτσο σοβαροφανών Χατζατζάρηδων, αν δεν επρόκειτο για μια συμμορία δολοφόνων. Στην υπηρεσία ακόμα μεγαλύτερων δολοφόνων, των Βρυκολάκων που ρουφούν το αίμα του πλανήτη για να το κάνουν χρυσάφι για τους τάφους τους. Και οι πλειοψηφίες στις κοινωνίες χαζεύουν σαν χάπατα τα συμβαίνοντα – πρέπει να συνηθίσουμε την αδυναμία μας, τον φόβο μας, να υποταγούμε στο κισμέτ του μονόδρομου «δεν μπορούμε να κάνουμε αλλοιώς». Απέναντι σ’ αυτήν

τη Σιδερένια Φτέρνα που μας συνθλίβει, μόνο σπαράγματα αντίστασης. Και φάρσες. Όπως αυτή που συνέβη στη Ελλάδα και βγήκαν οι προσδοκίες του λαού Κατρούγκαλος.

Προσκυνώ την «παρέμβαση» Στουρνάρα. Βρείτε τα, βρε παιδιά (Λεβέντης, Φώφη, Σταύρος, Παππάς και λοιποί) να τελειώνουμε και να τους τελειώσουμε. Συμφωνώ! Να πάρουμε ριζοσπαστικά μέτρα, για το Ασφαλιστικό. Ενθυμείσθε το λαχείο Συντακτών; Να καθιερώσουμε λοιπόν

το λαχείο Συνταξιούχων. Όποιος παππούς «κληρώνει» από πρώτον αριθμό ως λήγοντες, να σκάει, να εκρήγνυται, να ξεμπερδεύουμε. Με συνοπτικές διαδικασίες και χωρίς περιττές τελετές. Δεν χρειάζεται να κλαίει σαν ρέγγα ο κ. Ολάντ μπροστά στο μνημείο των πεσόντων στο Βερντέν, ούτε

εμείς για τους πεσόντες απ’ τον έκτο όροφο της πολυκατοικίας τους. Απλά πράγματα, λιτά και παραγωγικά. Τί βγάζεις, παιδί μου; τί βγάζω εγώ από σένα; ωραία! Ζήσε και σήμερα,       

δούλευε και σκάσε!..

Όσο για το Ασφαλιστικό, θα το λύσει ο κ. Λεβέντης. Ο άνθρωπος που όταν λέει ναι εννοεί ναι και όταν λέει όχι εννοεί όχι…

ο Στάθης στον Ενικό