ΤΑ ΠΡΟΑΠΑΙΤΟΥΜΕΝΑ

Ήρθε ο Αλέκος ο Ξηρομερίτης κι έκατσε δίπλα μου στο καφενείο, και πλησιάζοντας τη καρέκλα του, με ρώτησε σιγά, σχεδόν συνωμοτικά:

- Να σε ρωτήσω κάτι; Τι είναι αυτά τα προαπαιτούμενα;

- Ποιος το είπε πάλι αυτό; Που το άκουσες;
- Εκείνος ο Γάλος ο Μοσκοβιζί πως τον λένε. Πρέπει να ληφθούν, λέει, σκληρές αποφάσεις μέχρι τέλους του χρόνου για τα προαπαιτούμενα! Το διάβασα με τα μάτια μου! Του’πε κι εκείνη η «όμορφη» που λέει ειδήσεις στο Σκάϊ.
- Και τι για μας το είπε;

- Άκου ερώτηση! Ξέρεις να μιλάνε αυτοί για κάναν άλλον εκτός από μας;
- Και τι σόι αποφάσεις είπε σκληρές; Με τρομάζεις! Τι ήθελε να πει ο ποιητής; Πόσο σκληρές, δηλαδή; Θα μας κρεμάσουν ανάποδα; Θα μας κάνουν το μαρτύριο της σταγόνας;

- Τι είναι αυτό το μαρτύριο της σταγόνας;
- Το μαρτύριο της σταγόνας! Ψυχική εξασθένιση. Τα νεύρα τσατάλια δηλαδή!
-Δε το κάνεις λιανότερα να το καταλάβω;
- Πέφτει σταγόνα - σταγόνα το νερό πάνω στο στόμα, χωρίς να προλάβεις να καταπιείς ούτε γουλιά. Κι αυτή η αργή διαδικασία είναι που τα κάνει όλα!

- Σιγά, μωρέ! Τώρα θα μας το κάνουνε αυτό; Αυτό μας το κάνουνε εδώ και καιρό, αργά - αργά και σταθερά! Πόσα χρόνια έχουμε που μια έτσι, μια αλλιώς, μια από δω μια από κει, μια κοιτάμε ψηλά τον ανήφορο, μια κοιτάμε χαμλά, μια δεν κοιτάμε πουθενά, με το βλέμμα απλανές στο άπειρο…
-Ε! αυτό το όλα αργά, πολύ αργά, αυτό το αλλόκοτο μαρτύριο είναι που σε σκοτώνει Αλέκο. Τσατάλια σου λέω τα νεύρα μας… Τσατάλια…

- Ναι αλλά τι εννοεί ρε πατριώτ με τις σκληρές αποφάσεις για τα προαπαιτούμενα;
- Να ληφθούν τα μέτρα που απαιτούνται και τα οποία υπογράψαμε!
- Κι άλλα μέτρα τα καντήλια τους. Δε βαρέθκανε πιά;
- Είδες; Αναρωτιέσαι! Δεν μπορείς να σκεφτείς! Δεν μπορεί να πάει το μυαλό σου πουθενά, έχει εξαντλήσει όλες τις πιθανότητες. Και έτσι, κυκλοφορείς μέσα στην άγνοια, μέσα σε ένα ψυχικό τρόμο, λουφάζοντας, και λες…, τώρα είναι; Σε λίγο είναι; Έρχεται; Τι θα γίνει; Και να χαπάκια για την πίεση, το ένα πίσω από το άλλο!

- Αμάν φεύγω!
- Που πας; Έχει κι άλλα;
- Τρέχω ξέμεινα από χαπάκια. Έχουν απεργία τα φαρμακεία από αύριο. Μ’ έκανες να θέλω τώρα κούτα ολόκληρη.

Μπούτιβας Κώστας – Καστρινός