Αφιλόξενος πλανήτης

του Τρύφωνα Λιώτα
Είναι η είδηση της εβδομάδας. Όπου σταθείς και όπου βρεθείς με μια παρέα κάποιος θα ανασύρει το θέμα: «Βρέθηκε νερό στον Άρη!». Και θα ακολουθήσει μια συζήτηση που ακολουθεί τη γραμμή που δίνεται από τα Μέσα Μαζικής Εξημέρωσης: Είναι σημαντικό το ότι βρέθηκε τρεχούμενο νερό, υποδηλώνει την ύπαρξη ζωής, ίσως ο πλανήτης να είναι λιγότερο αφιλόξενος απ’ όσο φαίνονταν, έχει τις δυνατότητες να αποικηθεί κ.ο.κ.

Ας προσπεράσουμε το γεγονός ότι πριν επτά χρόνια περίπου υπήρξε άλλη μια μαζική παράκρουση με το ίδιο θέμα με τη διαφορά ότι τότε το νερό ήταν σε μορφή πάγου. Δηλαδή, επτά χρόνια αργότερα μετά από την κοπιαστική εργασία χιλιάδων επιστημόνων, μετά από την σπατάλη απίστευτων ποσών χρημάτων, διαστημικές αποστολές, δορυφόρους και φωτογραφίες είμαστε πάλι στα ίδια; Και πανηγυρίζουμε κιόλας;

Το δικό μας νερό το πουλάμε σε ιδιωτικές επιχειρήσεις, το αφήνουμε, στο όνομα του κέρδους, να το μολύνουν μεγάλες βιομηχανίες ενώ με κάθε ευκαιρία το σπαταλάμε αλόγιστα αλλά το νερό στον Άρη γουάου!

Αρχίζω και αναρωτιέμαι ποιος είναι τελικά ο αφιλόξενος πλανήτης; Ένας πλανήτης που μας υπόσχονται ότι μπορεί να γίνει βιώσιμος μέσω τεχνολογίας στο απώτερο μέλλον; Ή ένας πλανήτης που ο βίος γίνεται ολοένα και πιο αβίωτος; Για όλο το ζωικό και φυτικό βασίλειο του. Δέντρα ξεριζώνονται, δάση καίγονται και η φυσική βλάστηση γίνεται έρμαιο των μονοκαλλιεργειών. Τα ζώα εκτοπίζονται, αιχμαλωτίζονται, βασανίζονται, εξαλείφονται και εξαφανίζονται. Και ο άνθρωπος τραβάει τα ίδια: Φτώχεια, ένδεια, δίψα, λοιμούς, πολέμους, αρρώστιες, εξώσεις, μετανάστευση, προσφυγιά…

Βέβαια ο άνθρωπος διαθέτει και λογικό και θα έπρεπε να καταλαβαίνει ότι όλα αυτά γίνονται από μια κυρίαρχη ομάδα πάνω σε μια κυριαρχούμενη μάζα αλλά η συνείδησή του είναι τόσο μπερδεμένη και ενίοτε φιμωμένη από διαφημίσεις και ψέματα μεγάλων εταιριών και μεγάλων απατεώνων πολιτικών που δεν μπορεί διακρίνει καθαρά μέσα σε αυτό τον αιώνα της πληροφορίας. Ακολουθούν σαν υπνωτισμένοι ό,τι τους πασάρεται σαν τρόπος ζωής χωρίς να έχουν τη δύναμη να αμφισβητήσουν το παραμικρό.

Είναι δυνατόν να έχουμε χάσει τόσο το δρόμο μας ώστε να κοιτάμε το μέλλον μας σε κάποιο ξένο και άσχημο σπίτι; Δεν είναι απίστευτο που χαιρόμαστε με ανακαλύψεις που κοστίζουν τόσα λεφτά και δε βγαίνουμε από τα ρούχα μας γι’ αυτά που γίνονται μέσα στο όμορφο σπίτι μας και που θα μπορούσαν να αποφευχθούν με μέρος μόνο αυτής της προσπάθειας και των χρημάτων που απαιτεί;

Είναι δυνατόν να έχουμε ξεχάσει ότι ζώντας απλά, με σεβασμό για τη ζωή μας και για όλα τα πλάσματα γύρω μας μπορούμε να συνυπάρξουμε αρμονικά εδώ και τώρα;

Και στη θέση του να ονειρευόμαστε φαντασιώσεις για να πάμε - όχι εμείς αλλά τα παιδιά των παιδιών μας - να ζήσουμε κάπου αλλού; Για να κάνουμε τι μ’ αυτά τα μυαλά; Να καταστρέψουμε και εκεί ότι υπάρχει;

Δημιουργούμε κάθε μέρα νέους τρόπους για πλεονασμό καταστρέφοντας κάθε πολύτιμη πηγή ζωής και θέλουμε την ίδια στιγμή να εκμεταλλευτούμε και άλλους πλανήτες; Και άλλες πιθανές ζωές;
Αδιαφορούμε και δεν κάνουμε τίποτα για τις επιπτώσεις στο σπίτι μας αλλά μας έχει πιάσει πονοψυχιά για να βρούμε ένα μέρος να ζήσουν τα παιδιά μας στο μακρινό μέλλον;

Αντί να πλουτίζουμε την ανθρώπινη εμπειρία μας με ιδέες και συναισθήματα, απεμπλουτίζουμε ουράνιο και φτιάχνουμε βόμβες για να σκοτώνουμε καλύτερα. Τρυπάμε, εξορύσσουμε και δηλητηριάζουμε το σπίτι μας για να έχουμε ακόμα περισσότερα πράγματα!

Δεν ξέρω αν η μεγαλομανία και η ματαιοδοξία μας θα καταφέρει να βρει ζωή σε άλλο πλανήτη. Αυτό που ξέρω είναι ότι οι επιστήμονες στον Άρη, αυτή τη στιγμή, προσπαθούν να απαντήσουν στο ερώτημα αν υπάρχει ευφυΐα στον πλανήτη Γη.

Στον τοίχο