Τρίτη 15 Σεπτεμβρίου 2015

“…νέες μυρωδιές σαπίλας…”

Την ώρα που γράφονταν αυτές οι γραμμές το φροντιστήριο των Τσίπρα – Μειμαράκη ενόψει του ντιμπέιτ συνεχιζόταν.
    Οι δυο μονομάχοι δεν είχαν ακόμα καθίσει δίπλα –δίπλα για να παραστήσουν ότι το έγκλημα της υπογραφής του ενός στο τρίτο Μνημόνιο είναι λιγότερο έγκλημα από την υπογραφή του άλλου…
    Καθώς λοιπόν περιμέναμε (εξ επαγγελματικής ανάγκης και όχι από χόμπι) την έναρξη της τηλεκοκορομαχίας,
    δεδομένης δε της πρόθεσης και των δυο να νεκραναστήσουν τις εποχές με τα  πλαστικά σημαιάκια, τότε που το «φως» αντιπαρατίθετο με το «σκότος»,
    γνωρίζοντας εκ των προτέρων ότι εκείνη η πάλαι ποτέ δικομματική γελοιότητα έχει παραδώσει τη σκυτάλη στην διπολική γελοιότητα μιας σικέ αντιπαράθεσης μεταξύ του «παλιού» με το «νέο»,
    θυμηθήκαμε εκείνο το «παλιό» και πάντα νέο ποίημα του Μπρέχτ
Τίτλος: «Η παρέλαση του παλιού καινούργιου».
    Να ένα απόσπασμα:
    «Στεκόμουν πάνω σε έναν λόφο
Κι είδα το Παλιό να πλησιάζει
Μα ερχόταν σα Νέο.
Σερνόταν πάνω σε καινούργια δεκανίκια
Που κανένας δεν είχε ξαναδεί
Κι απέπνεε νέες μυρωδιές σαπίλας
Που κανείς δεν είχε ξαναμυρίσει (…)». 
http://www.enikos.gr/

Ολόκληρο το ποίημα:Η παρέλαση του Παλιού Καινούργιου
Στεκόμουν πάνω σ’ ένα λόφο κι είδα το Παλιό να πλησιάζει, μα ερχόταν σα Νέο.
Σέρνονταν πάνω σε καινούργια δεκανίκια που κανένας δεν είχε ξαναδεί και βρομούσε νέες μυρουδιές σαπίλας που κανείς δεν είχε ξαναμυρίσει.

Η πέτρα που πέρασε κατρακυλώντας ήταν η νεότερη εφεύρεση.
Και τα ουρλιαχτά από τους γορίλες που βαράγανε τα στήθια τους συνθέτανε την πιο μοντέρνα μουσική.
Παντού μπορούσες να δεις τάφους ανοιχτούς που χάσκανε άδειοι καθώς το Νέο πλησίαζε την πρωτεύουσα.

Ολόγυρα στέκανε όσοι εμπνέονταν από τον τρόμο, κραυγάζοντας: Φτάνει το Νέο, το Ολοκαίνουργιο, χαιρετήστε το Νέο, γίνεται και εσείς νέοι σαν και εμάς! Κι αυτοί που ακούγανε, τίποτα άλλο δεν ακούγανε από τις κραυγές τους,
Μα αυτοί που βλέπανε, βλέπανε αυτά που δεν φωνάζονταν.

Έτσι το Παλιό έκανε την εμφάνισή του σε Νέο μασκαρεμένο,
Και έφερε αλυσοδεμένο μαζί του το Νέο να το παρουσιάσει σαν Παλιό.
Το νέο βάδιζε αλυσοδεμένο και ντυμένο με κουρέλια.
Αποκαλύπτονταν τα θεσπέσια μέλη του.

Κι η πομπή συνέχιζε να προχωράει μες τη νύχτα, μα αυτό που πήρανε για χάραμα ήταν το φως απ’ τις φωτιές στον ουρανό. Και η κραυγή: Φτάνει το Νέο, το Ολοκαίνουργιο, χαιρετήστε το Νέο, γίνεται και εσείς νέοι σαν και εμάς!
Πιο εύκολα θα ακουγότανε, αν όλα δεν είχανε πνιγεί μες τις ομοβροντίες των όπλων.

Μπέρτολτ Μπρεχτ, 1938

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου

Για πες