Το φαινόμενο Ζωή Κωνσταντοπούλου και οι κίνδυνοι για τη δημοκρατία

Οσοι παραγνωρίζουν ή υποτιμούν το φαινόμενο Ζωή Κωνσταντοπούλου κάνουν μεγάλο λάθος. Ο αυταρχισμός με το μανδύα της σχολαστικής προσέγγισης και ερμηνείας του Συντάγματος, του κανονισμού της Βουλής και των νόμων, η υποτιθέμενη αυθεντική ΠΡΟΣΩΠΙΚΗ ερμηνεία, υποκρύπτουν μία αντιδημοκρατική προσέγγιση της πολιτικής, αλλά και της κοινωνικής ζωής της χώρας.

Αλήθεια, με πιο δικαίωμα ο κάθε δικηγόρος, νομικός ή καθηγητής πανεπιστημίου, με ποια ηθική, πολιτική εξουσία ο εκάστοτε Πρόεδρος της Βουλής μπορεί να εμφανίζεται ως αυθεντικός ερμηνευτής του Συντάγματος και του κανονισμού της Βουλής και να κατακεραυνώνει, να ευτελίζει τους άλλους θεσμούς της πολιτείας, όπως τον πρωθυπουργό ή τον Πρόεδρο της Δημοκρατίας, τα κόμματα και οποιονδήποτε άλλο έχει αντίθετη άποψη από τον αυθεντικό ερμηνευτή;

Τι είδους δημοκρατική λειτουργία είναι αυτή όταν στο όνομα της αυθεντικής ερμηνείας των νόμων και των κανονισμών παραμερίζονται ή επιχειρούνται να παραμεριστούν πλειοψηφίες, ακόμα και η ίδια η Βουλή με δικανικά τερτίπια και τεχνάσματα;

Δεν αποτελεί τάχα αυτή η συμπεριφορά μία αντιδημοκρατική έκφραση, μία καταχρηστική εκμετάλλευση της εξουσίας που προσδίδει ένας θεσμός σε ένα πρόσωπο; Δεν είναι αυτή μία έκφραση αντιδημοκρατικής εκτροπής ενδεδυμένης τον μανδύα της αυθεντικής προσωπικής ερμηνείας των νόμων για την εξυπηρέτηση προσωπικών επιδιώξεων;

Αν δεν αντιλαμβανόμαστε ότι τέτοιες συμπεριφορές αποτελούν μορφές δημοκρατικής εκτροπής, τότε αντιλαμβανόμαστε λανθασμένα τη λειτουργία των θεσμών και της δημοκρατίας, αντιλαμβανόμαστε λανθασμένα το ρόλο των εξουσιών και τη μεταξύ τους σχέση, αντιλαμβανόμαστε λανθασμένα τη δημοκρατική ισορροπία στη λειτουργία του πολιτεύματος και αυτό είναι ένα πολύ επικίνδυνο σύμπτωμα το οποίο οι πολίτες και η πολιτεία (με την αρχαιοελληνική έννοια του όρου) οφείλουμε να καταδικάσουμε και να αποτρέψουμε αν δεν θέλουμε να βρεθούμε προ δυσάρεστων εκπλήξεων.

Γιατί στις δημοκρατικές πολιτείες υπάρχουν κριτήρια των πράξεων όπως το μέτρο και η πλειοψηφία, που εμποδίζουν την αυθαιρεσία της δήθεν επιστημονικής γνώσης. Στη δημοκρατία η πλειοψηφία ορίζει τις λειτουργίες, αλλά και τις αυθεντικές ερμηνείες των νόμων, όταν και όπου χρειάζονται αυτές και όχι ο δήθεν ή ακόμα και ο πραγματικός κάτοχος της επιστημονικής γνώσης. Γιατί αν επικρατούσε η δεύτερη εκδοχή τότε κυρίαρχο στοιχείο του πολιτεύματός μας θα ήταν η δικτατορία της γνώσης.

Θανάσης Λυρτσογιάννης