Όταν είσαι διατεθειμένος να παλέψεις για την ζωή, τα όργανα της εξουσίας δεν κάνουν διακρίσεις. Πρόσφυγας ή ιθαγενής είσαι ο απόλυτος εχθρός και πρέπει χτυπηθείς, να εκδιωχθείς, να τρομοκρατηθείς.
Σε διατεταγμένη υπηρεσία τα όργανα που φρουρούν την εξουσία βγάζουν όλη την απάνθρωπη ψυχοσύνθεση απέναντι σε άοπλους.
Ο πατέρας, ο κάθε πατέρας που βρέθηκε σ' αυτή την θέση δεν θα ξεχάσει, αλλά θα ζήσει ως "ηττημένος" άνδρας. Το παιδί όμως; Αλήθεια το παιδί μπορεί να ξεχάσει;
Αυτή λοιπόν την "δουλειά" κάνουν οι φρουροί της κάθε δημοκρατίας. Πάνω απ' όλα να τρομοκρατούν. Φυσικά στηρίζονται στην ρήση "καμία δουλειά δεν είναι ντροπή". Όμως κάποιος πρέπει να τους ψιθυρίσει κάποτε και την πραγματικότητα, η οποία είναι πως η ντροπή δεν είναι δουλειά.
Δεν κερδίζεται ο επιούσιος από την ντροπή. Κερδίζονται τα παράσημα της αναξιοπρεπούς δουλείας τους.
Οι φρουροί της εξουσίας φυλάνε τα κράτη της αναξιοπρέπειας που αναγκάζουν ανθρώπους να αναζητήσουν το αδιαπραγμάτευτο δικαίωμα στη ζωή εντός ή εκτός των τειχών.
Είτε νόμιμος, είτε παράνομος, είτε πρόσφυγας, είτε πολίτης το συρματόπλεγμα που χωρίζει το δικαίωμα σου από την επιβολή του νόμου είσαι υποχρεωμένος να το περάσεις. Η υποχρέωσή σου είναι να περάσεις το παιδί στην απέναντι όχθη. Και όχι, το παιδί δεν είναι κανενός τέτοιου γονιού η ασπίδα του, είναι ο εντολέας του.
Κουμπουροφόροι ένστολοι όλων των συστημάτων που τολμάνε να σηκώνουν χέρι στην καθεαυτήν ζωή και ελπίδα που είναι μόνο τα παιδιά μπορούν να κάνουν τα πάντα για να κρατήσουν την γη της εξουσίας αλώβητη από πρόσφυγες όλων των συστημάτων. Είτε είναι κυνηγημένοι, είτε είναι προδομένοι της ίδιας τους της χώρας.
Δεν φυλάνε πατρίδα τα ανδρείκελα, φυλάνε τον επιούσιο που νομίζουν πως έγινε παντεσπάνι. Δεν φυλάνε τους νόμους οι υπάλληλοι τέτοιων "δημοκρατικών" κρατών. Φυλάνε τους Εφιάλτες να είναι πάντα ανοιχτός ο δρόμος προς την προδοσία.
Τη μεγαλύτερη προδοσία όλων που είναι η πάταξη με όλα τα μέσα του δικαιώματος να περάσεις στην απέναντι όχθη, είτε αυτή είναι χώρα, είτε αυτή είναι η άλλη ζωή που αξίζει σε όσους δεν χωράνε στην τρομοκρατική εξουσία του πολέμου ή της κοινωνικής αδικίας.
Τα γκλομπς είναι άλλοτε ορατά και άλλοτε αόρατα. Κάποια σπάνε κεφάλια και κάποια σπάνε ψυχές. Τα τάγματα ασφαλείας δεν φοράνε πάντα κράνη και στολή, συχνότατα φοράνε και γραβάτες. Φοράνε στολή γιατρού, δικαστή, δημοσιογράφου, εφοριακού, ελεγκτικού υπαλλήλου, που δεν αισθάνονται ντροπή κρυμμένοι πίσω από την φράση "έχω εντολές" κερδίζοντας ανερυθρίαστα το ματωμένο επιούσιο.
Βλέποντας αυτές τις δύο φωτογραφίες που γίνονται αφορμή για τα πονόψυχα αισθήματά μας αναλογίζεσαι πόσα αόρατα γκλομπς έπεσαν και πέφτουν πάνω σε παιδικές ψυχές τα τελευταία 5 χρόνια στην δημοκρατική, ελεύθερη χώρα Ελλάδα.
Πόσοι ήταν αυτοί οι πατεράδες που δεν κατάφεραν να περάσουν το παιδί τους στην απέναντι όχθη αλλά προτίμησαν να το κρατήσουν ασφαλές φυλακισμένο στα νόμιμα εδάφη της αναξιοπρέπειας, αποχαιρετώντας τα με ένα τελευταίο σημείωμα πριν κρεμαστούν σε μια αποθήκη ή πριν η καραμπίνα τούς τινάξει τα μυαλά στον αέρα.
Αλήθεια, εκείνα τα νόμιμα παιδιά, τους ανήλικους Έλληνες πολίτες που ο πατέρας έμεινε πίσω από το συρματόπλεγμα που τον χώριζε από την "εντολή του νόμου", πόσα ράμματα χρειάστηκε να κάνουν στην ξεσκισμένη τους καρδιά;
Μπορεί το μυστικό της αλλαγής των κοινωνιών να είναι το αν η ντροπή είναι ένα από τα κυρίαρχα ανθρώπινα συναισθήματα. Αν η συνείδηση πρέπει να είναι υπεράνω των γραμμένων από την εξουσία νόμων. Αν οι εντολές, που λαμβάνει κάθε όργανο της εξουσίας από οποιοδήποτε μετερίζι υπηρετεί, ανακαλούνται από την υποχρέωση να υπηρετούν πρώτα τον άνθρωπο σπάζοντας στο γόνατό του κάθε είδους γκλομπ.
Ο διαχωρισμός της νομιμότητας με συρματοπλέγματα ή με νοητές γραμμές μπαίνει μόνο όταν η εξουσία φοβάται τον άνθρωπο. Όταν αρχίζει να φοβάται ακόμα κι ένα παιδί τότε είναι ξεδιάντροπη.-
Στον τοίχο
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Για πες