Tσουκ, η ελπίδα!

Και τώρα (ξανα)αρχίζουν τα δύσκολα. Ομως από καλύτερες για τον ελληνικό λαό θέσεις. Με την κυβέρνηση να διαθέτει ένα ισχυρό όπλο στα χέρια της: την εκ νέου και με μεγαλύτερο εύρος εκπεφρασμένη θέληση του ελληνικού λαού

για παραμονή στην Ευρωπαϊκή Ενωση και την Ευρωζώνη με όρους που να ανταποκρίνονται στην αξιοπρεπή διαβίωση ενός λαού και που να διασφαλίζουν την ισότητα των κρατών-μελών. Αν αυτό

η Ενωση δεν μπορεί να το αποδεχθεί (ως εκ της δομής της) ή δεν το θέλει (ως εκ της φύσεώς της), των Ελλήνων τούς περισσεύει.

Αν η Ευρωενωσιακή ηγεσία δείχνει (κατά μέρος της μέγα) ότι δεν «καταλαβαίνει» τι συμβαίνει, δείχνουν να το καταλαβαίνουν (μάλιστα πολλοί πανηγυρίζοντας) οι ευρωπαϊκοί λαοί, αν κρίνει κανείς απ’ τους τίτλους του συνόλου των ευρωπαϊκών εφημερίδων χθες. Απ’ τη Λιμπερασιόν, τη Μοντ και τη Φιγκαρό, ως τον Γκάρντιαν, την Ελ Παΐς και την πλειονότητα του γερμανικού Τύπου, μια αύρα στον απόηχο του 1848 δείχνει να διαπερνά την Ευρώπη, εστιάζοντας εκ νέου στα θέματα της δημοκρατίας και της ελευθερίας,

ως ελλείμματα μιας Ενωσης που έχει κυριαρχηθεί απ’ την οικονομική φρίκη και τον πολιτικό αυταρχισμό - φαινόμενα που συμβαδίζουν με τον εκγερμανισμό της.

Ο ελληνικός λαός όρθωσε το ανάστημά του (και ανέθεσε στην κυβέρνησή του έργο βαρύ για τις διαπραγματεύσεις και στη συνέχεια για τη διακυβέρνηση) όπως ταυτοχρόνως και δήλωσε ότι διεκδικεί την υπόστασή του, τη θέση του, το αυτεξούσιό του, ως ίσος μεταξύ ίσων. Ο ελληνικός λαός δήλωσε ότι δεν θεωρεί τον εαυτόν του σκλάβο (σε μια Ειδική Οικονομική Ζώνη) και ότι δεν ανέχεται το ελληνικό κράτος (ποτισμένο με αίμα επαναστάσεων και επαναστάσεων) να μετατραπεί σε κράτος-παρία, προτεκτοράτο, αποικία χρέους (και διαρκούς εκμετάλλευσης). Αν όλα αυτά δεν μπορεί να τα «καταλάβει» η Διαπλοκή και τα φερέφωνά της, υποχρεούνται να τα καταλάβουν οι ευρωπαϊκές ηγεσίες,

αν δεν θέλουν να σπρώξουν χώρες όπως η Ελλάδα στην καταισχύνη και την ευρωζώνη εν τέλει στη διάλυση στο εγγύς η ελαφρώς απώτερο μέλλον.

Το ελληνικό «Οχι» αποτελεί αυτήν τη στιγμή τη λυδία λίθο για τομέλλον της Ευρωένωσης κι όποιος κάνει ότι δεν το καταλαβαίνει, κουκιά σπέρνει.

Στο δημοψήφισμα δεν κρίθηκαν οι παραλλαγές ή η ουσία της μιας πρότασης ή της άλλης, αλλά ο ελληνικός λαός αποφάνθηκε για την ύπαρξή του(όπως θα πράξουν κι άλλοι λαοί, αν κληθούν στην ίδια βάσανο και δοκιμασία), διότι οι λαοί δεν είναι οι τράπεζές τους ή οι ταγοί της, αλλά η «πεζούλα που κάθονται» - η πατρίδα τους, η αυτογνωσία τους και τα όνειρά τους - διότι οι λαοί επιμερίζονται σε πρόσωπα. Πρόσωπα που το κάθε ένα είναι ιερό και απαραβίαστο.

Τα πρόσωπα αυτά, ο λαός, η ανάσα των θεών οι άνθρωποι, τα εργατικά χέρια και τα σκεπτόμενα μυαλά, υπέστησαν τα τελευταία χρόνια την πιο άγρια βία απ’ όπου θα μπορούσε να προέλθει. Από τους Διαπλεκόμενους και τους Διεφθαρμένους, όσον και από τους Επικυρίαρχους και για την ώρα εν δυνάμει Κατακτητές. Βία οικονομική, βία πολιτική, βία επικοινωνιακή (αυτή είναι η πιο ξεφτιλισμένη απ’ όλες, διότι δεν είναι καν η βία των αφεντικών, αλλά η βία των σμπίρων).

Ο ελληνικός λαός είδε το έρεβος να ανοίγεται κάτω απ’ τα πόδια του. Και για πρώτη φορά μετά τη μεταπολίτευση, όπως και πρώτος ανάμεσα στους άλλους ευρωπαϊκούς λαούς, στράφηκε προς την Αριστερά κατά μεγάλο ποσοστό. Η οποία σε συμμαχία με τη λαϊκή δημοκρατική Δεξιά σχημάτισε την πρώτη φιλολαϊκή κυβέρνηση μετά από δεκαετίες στη χώρα μας, που θα ήταν ακόμα ισχυρότερη αν είχε και την υποστήριξη (και μάλιστα τη συμμετοχή) του ΚΚΕ. Και ο «εκσυγχρονισμός» έφριξε. Εγχώριος και ευρωπαϊκός. Αυτή η Υβρις της ώσμωσης νεοφιλελευθερισμού και σοσιαλδημοκρατίας άρχισε να σχίζει τα ιμάτιά της. Κι απ’ το πολύ το σκίσιμο πολλοί έμειναν ξεβράκωτοι. Βενιζέλος, Σαμαράς, Κουβέληςκι άλλοι είναι ήδη παρελθόν, αφήνοντας στο πόδι τους το Ποτάμι να σπαρταράει σαν το ψάρι έξω απ’ το νερό,

προσπαθώντας να εκφράσει το σοκ της κυρίας Μέρκελ, τον αγροίκοΣουλτς, τη θνήσκουσα μέσα στον εκγερμανισμό της Ευρώπη κι όλους τους φιρφιρίκους δούλους των Δυνατών, τύπου Ντάισελμπλουμ.

Με το δημοψήφισμα ο ελληνικός λαός έδειξε ότι βαθαίνει και διευρύνει τη στάση του, τη θέση του και τον τρόπο του. Διότι ο κίνδυνος (κι όχι η κινδυνολογία) οδήγησε τον λαό να καταφύγει στην αυτογνωσία του. Δηλαδή στην πολιτική του μνήμη. Δηλαδή στην

πεμπτουσία του. Η οποία υπήρξε ο κύριος στόχος τωνπεμπτοφαλαγγιτών που σήμερα θα τον ήθελαν γονατισμένον. Και που προς τούτο, τριάντα χρόνια τώρα κατέβαλλαν τις πιο (α)φιλότιμες προσπάθειες. Ηδη από την εποχή Σημίτη το σύνολο των «εκσυγχρονιστών» (νεοφιλελεύθερων και ενσωματωμένων σοσιαλδημοκρατών) με την επικουρία ορισμένων αριστερών που τώρα βρίσκονται στη ΔΗΜΑΡ και το Ποτάμι, συν ολίγους που δυστυχώς βρίσκονται ακόμα μέσα στον ΣΥΡΙΖΑ,

γάνωναν το κεφάλι των Ελλήνων ότι είναι κομπλεξικοί, ότι πιστεύουν (οι Ελληνες) ότι είναι «έθνος ανάδελφον», ότι για όλα φταίμε εμείς και σε τίποτε η Μπούντεσμπανκ, ότι είμαστε τεμπέληδες και διεφθαρμένοι, λαϊκιστές (ω θεοί!), εθνολαϊκιστές και ψεκασμένοι, φαιοκόκκινοι και παράφρονες. Το «αφήγημα»αυτό, όπως λένε όσοι ακριβώς χρησιμοποιούν τη γλώσσα των ευφημισμών,συνετρίβη σ’ αυτό το δημοψήφισμα.

Και ο εσμός αυτός έχει φρυάξει. Αυτή η χρυσή ορδή των «αργυρών λογχών» (όπως ονόμαζε ο Φίλιππος τις εξαγορασμένες φωνές που ο ίδιος χρησιμοποιούσε) όχι μόνον επειδή κατάλαβε, αλλά επειδή κατάλαβε καλά το μήνυμα του λαού, θα τα δώσει τώρα όλα εναντίον του. Ο χθεσινός Τύπος της Διαπλοκής και της Υποτέλειας είναι ενδεικτικός.

Ομως φανερή είναι πια και η αποστροφή του λαού. Τα κανάλια των αδηφάγων βυθίζονται στην ανυποληψία, ενώ οι εφημερίδες τους κάνουν για να τυλίγουν ψάρια (όπως όταν βαφτίζουν το ψέμα, αλήθεια). Εδώ όμως χρειάζεται μια εξήγηση. Μπορεί αυτοί που θέλουν τους Ελληνες χειραγωγημένους στην προπαγάνδα τους να έχουν οργιάσει, αλλά ο μόνος αρμόδιος να απαντήσει σε αυτό είναι ο πολίτης κι όχι το σταλινικό γονίδιο ορισμένων αριστερών που ζητούν μέτρα και διώξεις κατά της ελευθερίας του Τύπου. Αυτό είναι απολύτως απαράδεκτο, αυταρχικό, βρομάει και φασίζει. Κριτής

είναι μόνον ο πολίτης, αυτός επιδοκιμάζει, αυτός αποστρέφεται, αυτός κρίνει. Και παρά τα λεγόμενα εναντίον του, ότι είναι «ψεκασμένος» ή «λαϊκιστής», ο πολίτης είναι σε θέση να καταλάβει και να ξεχωρίσει ποιος, επί παραδείγματι, υποστήριξε το «Ναι» διότι το θεωρούσε σωστό και ποιος το υποστήριξε για λόγους ιδιοτελείς, παράγοντας προπαγάνδα και σκάβοντας τον λάκκο των άλλων. Και απ’ την πολιτική και απ’ τη δημοσιογραφία. Ομως

το καραβάνι περνάει κι ας γαβγίζουν οι κύνες (δεν θέλω να τους πω «σκυλιά», η δημοτική είναι ώρες-ώρες βαρειά στις εκφράσεις της). Ομως, ας επιστρέψουμε

στο μείζον: Οι εξελίξεις στην Ευρώπη δεν θα είναι πλέον δρομολογημένες στον ίδιο μονόδρομο. Εις ό,τι μας αφορά, η υπόθεση της διευθέτησης του χρέους θα δείξει αν θα μπορέσουμε (κι αν θα θελήσουμε) να αντέξουμε μια σκληρή συμφωνία που όμως θα αφήνει την ελπίδα ανάκτησης του αυτεξούσιου της χώρας μας ολοζώντανη.

Οι ευρωπαϊκές ηγεσίες που μας υπέβαλλαν τόσα χρόνια στη «θεραπεία» του «σοκ και του δέους» βρίσκονται τώρα οι ίδιες σε σοκ με το μάτι των λαών τους καρφωμένο πάνω τους.

Αν η διαδικασία εκγερμανισμού της Ενωσης ρηγματωθεί, οι Ευρωπαίοι θα μπορούν να είναι για μια ακόμα φορά υπερήφανοι για τους Ελληνες...

ο Στάθης στον Ενικό