Πρώτο: Χτες την ώρα που η ειδησιογραφία κατακλυζόταν από τις πληροφορίες για το αίτημα της κυβέρνησης Τσίπρα για την επιβολή ενός τρίτου Μνημονίου με νέα αβάσταχτα μέτρα εναντίον του λαού που έχει ήδη γονατίσει υπό το βάρος των δυο προηγούμενων Μνημονίων, ο κ.Τσίπρας επιδιδόταν στο Ευρωκοινοβούλιο σε μια ρητορική βγαλμένη από την προεκλογική περίοδο.
Το βλέπουμε, λοιπόν, να εξελίσσεται μπροστά στα μάτια μας: «Άλλαξε ο Μανολιός και φόρεσε τα ρούχα του αλλιώς». Που σημαίνει ότι μέχρι τώρα είχαμε «δεξιά» Μνημόνια που συνοδεύονταν από δηλώσεις εθελοδουλείας. Τώρα αιτούμαστε τα ίδια και χειρότερα Μνημόνια, αλλά – και εφόσον υπογραφούν – αυτά τα Μνημόνια θα είναι… «αριστερά». Η απόδειξη για το «αριστερόν» του πράγματος είναι ότι αυτά τα – ίδια και χειρότερα – Μνημόνια, συνοδεύονται, πλέον, από δηλώσεις «λεβεντιάς»…
Δεύτερο: Η κυβερνητική προπαγάνδα οδηγεί πολλούς καλόπιστους να μας επισημαίνουν: «Μα δεν βλέπετε ότι η σημερινή κυβέρνηση λέει “όχι” στις απαιτήσεις των εταίρων, πώς μπορείτε να την τσουβαλιάζετε με την προηγούμενη κυβέρνηση;».
Απαντάμε:Μα δεν βλέπετε ότι η τακτική της ΕΕ τσουβαλιάζει τον ελληνικό λαό ανεξαρτήτως κυβερνήσεων; Μα δεν βλέπετε ότι ανεξαρτήτως των «ναι» των προηγούμενων και των «όχι» των σημερινών, το θυσιαστήριο των Βρυξελλών συνεχίζει να εμφανίζεται σαν «μονόδρομος»; Δεν βλέπετε ότι το «Όχι» του λαού στην λιτότητα και στους εκβιασμούς, το μετατρέπουν σε «ναι»; Δεν βλέπετε ότι ζούμε σε ριμέικ το πάλαι ποτέ «φεύγουν οι βάσεις που μένουν»και ότι προσπαθούν να ντύσουν τα «ναι στην ΕΕ και στο ΝΑΤΟ» με τα απομεινάρια εκείνου του παπατζίδικου «ΕΟΚ και ΝΑΤΟ το ίδιο συνδικάτο»;
Τρίτο: «Η EE αλλάζει». Αυτό το παραμύθι τέλειωσε. «Η ΕΕ είναι το κοινό ευρωπαϊκό μας σπίτι». Κι αυτό το παραμύθι τέλειωσε. «Η ΕΕ είναι οικοδομημένη στην αρχή της Δημοκρατίας». Αυτό κι αν είναι ένα παραμύθι που τέλειωσε. «Η ΕΕ μπορεί να υπάρξει χωρίς μνημόνια και λιτότητα». Στο άκουσμα αυτού του παραμυθιού (θα έπρεπε να) γελάνε ακόμα και οι παραμυθάδες που το σερβίρουν.
Τέταρτο: Η Μέρκελ, ο Ντράγκι, ο Ολάντ, ο Γιούνκερ, ο Σουλτς και όλα αυτά τα κύμβαλα των πολυεθνικών που μετά από 5 χρόνια μνημονιακών «Νταχάου» έφτασαν να αλαλάζουν τελεσίγραφα χρεοκοπίας, αφανισμού και υποταγής στον ελληνικό λαό, φιλοτεχνούνται από τους κάθε λογής εγχώριους μακιγιέρ, δεξιούς και «αριστερούς», σαν «φίλοι», σαν «εταίροι», σαν «σύμμαχοι». Αλλά εφόσον αυτοί είναι εκβιαστές, τι να πει κανείς για τους ντόπιους μακιγιέρ τους, που άλλοτε ποζάρουν δίπλα τους σαν «σωτήρες» κι άλλοτε σαν «διαπραγματευτές»;
Πέμπτο: Οι εξελίξεις των τελευταίων 24ώρων το αποκαλύπτουν περίτρανα: Το «Όχι» του ελληνικού λαού αποτελεί μεν την αναγκαία συνθήκη για την σωτηρία αλλά με μια προϋπόθεση που χωρίς αυτήν το αναγκαίο δεν μπορεί να καταστεί και ικανό για να φέρει τη λύτρωση. Προϋπόθεση είναι: Οι διαχειριστές του «Όχι»να μην το εντάσσουν στο πλαίσιο και τις δεσμεύσεις της Ευρωπαϊκής Ένωσης γιατί τότε το μετατρέπουν σε «Ναι» που οδηγεί σε ενίσχυση των εκβιασμών σε βάρος του λαού. Εκβιασμοί που είτε με την όψη του ευρώ είτε με την όψη της δραχμής συνιστούν το ίδιο νόμισμα με το ίδιο αποτέλεσμα: Λαϊκός αποδεκατισμός.
***
Οι εξελίξεις των τελευταίων ημερών και ωρών «φωνάζουν» για το αυτονόητο. Το έχουμε γράψει και το επαναλαμβάνουμε:
- Η Ευρωπαϊκή Ένωση ήταν, είναι και θα είναι το Διοικητήριο όπου στεγάζεται μια στυγνή «κομαντατούρ» της διεθνούς, της ευρωπαϊκής και της εγχώριας πλουτοκρατίας.
Καμία διαπραγμάτευση εντός του «Άουσβιτς» δεν πρόκειται να αναιρέσει τους κανόνες λειτουργίας του «Άουσβιτς» – το «σύμφωνο του ευρώ», τους κανόνες «επιτήρησης και εποπτείας», το «σύμφωνο σταθερότητας» και λιτότητας, τα τετελεσμένα του Μάαστριχτ.
- Η Ευρωπαϊκή Ένωση είναι η ένωση των καπιταλιστών, είναι η ένωση των ιμπεριαλιστών ενάντια στους λαούς της Ευρώπης που στο εσωτερικό της δεν βασιλεύει η «ισοτιμία» και η «κοινωνική δικαιοσύνη», αλλά η ανισομετρία και το «δίκαιο» του ισχυρού.
Αυτό το θυσιαστήριο δικαιωμάτων, η ΕΕ, είναι καραμπινάτη απάτη να εμφανίζεται σαν «μονόδρομος» και πολύ περισσότερο σαν εν δυνάμει «απάνεμο λιμάνι» των λαών!
- Στο Κολοσσαίο της ΕΕ τα όρια της διαπραγμάτευσης δεν τα ορίζουν οι καλές προθέσεις του διαπραγματευτή. Τα ορίζουν οι τίγρεις του Κολοσσαίου. Είναι ψευδαίσθηση, αυταπάτη και απάτη ότι στο Κολοσσαίο υπάρχει χώρος για διαπραγμάτευση.
Στο Κολοσσαίο το ερώτημα ποτέ δεν ήταν τι θα κερδίσεις. Στο Κολοσσαίο το πολύ – πολύ που μπορείς να ελπίζεις είναι να αγωνιστείς για το ποια κομμάτια από τη σάρκα σου θα περισώσεις.
***
Οι εξελίξεις των τελευταίων ημερών βοούν: Άλλη οδός για μια Ελλάδα κυρίαρχη και ένα λαό με προκοπή και με ολόκληρη αξιοπρέπεια δεν υπάρχει από την οδό της εξόδου από την ΕΕ.
Προσοχή: Αυτή η προοπτική σημαίνει τέτοια συθέμελη ανατροπή που είναιανόητο να προσπαθούν κάποιοι να την περιγράψουν με το ερώτημα «ευρώ ή δραχμή». Είναι μια προοπτική που ή θα την πορευτεί ο λαός με όρους ανατροπής όλου του συστήματος της κυριαρχίας των μονοπωλίων ή θα επιβληθεί στον λαό «από τα πάνω» με όρους όπου η ευρωχρεοκοπία του θα παραδώσει τη σκυτάλη στην δραχμοχρεοκοπία του.
Μετά από την εμπειρία σχεδόν 35 χρόνων παραμονής στην ΕΕ, η έξοδος από την ΕΕ προκύπτει ως αναγκαία προϋπόθεση αναδημιουργίας της Ελλάδας προς όφελος του λαού της.
Δεν εννοούμε, βέβαια, μια έξοδο σαν την «έξοδο από το ΝΑΤΟ», όπως την πλάσαρε το 1974 ο Κωνσταντίνος Καραμανλής, ως αναγκαστική επιλογή του κατεστημένου και ως «τρίπλα» ανασύνθεσης του συστήματος.
Μιλάμε για έξοδο από την ΕΕ με προοπτική να πάρει στα χέρια του την εξουσία ο λαός. Μιλάμε για την «ιχνηλάτηση» της πορείας αποδέσμευσης από την ευρω-αρένα με πρώτο βήμα την αφαίρεση των κλειδιών της οικονομίας από τα μονοπώλια.
Μιλάμε για μια έξοδο που δεν θα διευκολύνει την διατήρηση των προνομίων της εγχώριας ολιγαρχίας, αλλά θα σημάνει την ασυνέχεια του καθεστώτος της κεφαλαιοκρατικής ιδιοκτησίας στα περιουσιακά στοιχεία του ελληνικού λαού, αφού χωρίς αυτή την ασυνέχεια είτε μέσα είτε έξω από την ΕΕ οι κανόνες της ΕΕ θα συνεχίσουν να ισχύουν.
Μια τέτοια πορεία, που θα συγκρουστεί με τον καπιταλιστικό κανόνα που λέει ότι ή με ευρώ ή με δραχμή «η πλουτοκρατία κερδίζει, ο λαός πληρώνει»,συνεπάγεται:
- Τον σχεδιασμό μιας οικονομίας στο έδαφος της κοινωνικής ιδιοκτησίας που δεν θα επιτρέπει τον πλούτο που παράγεται σε αυτόν τον τόπο να τον οικειοποιούνται τρίτοι.
- Την διαμόρφωση ενός οικονομικού προγράμματος που θα αξιοποιεί όλο το εργατικό και επιστημονικό δυναμικό της χώρας στο πλαίσιο της παραγωγικής αναγέννησης του τόπου.
- Την ένταξη της παραγωγικής βάσης, από τον ορυκτό πλούτο και τις βιομηχανικές δυνατότητες μέχρι τον τραπεζικό τομέα και τα συγκριτικά πλεονεκτήματα της χώρας σε ένα σχεδιασμό με γνώμονα τις κοινωνικές ανάγκες και με πολιτική πυξίδα οι παραγόμενες αξίες να μην γίνονται κέρδη ή τοκοχρεολύσια για τους λίγους αλλά κοινωνικό όφελος που θα διανέμεται στους πολλούς.
- Την οικοδόμηση διεθνών σχέσεων όπου ο δανεισμός και οι κάθε λογής σχέσεις της χώρας στο «παγκόσμιο χωριό» θα αποφασίζονται στη βάση του κοινού οφέλους και όχι στη βάση της υποταγής στο δίκιο του εκμεταλλευτή.
- Και κυρίως: Την οργάνωση του λαϊκού παράγοντα που με την μορφή ενός εσωτερικού αρραγούς και ακατάβλητου μετώπου, απέναντι στους εκβιασμούς θα αντιτάξει με αποφασιστικότητα την δύναμη της ενότητάς του.
***
Πίσω από την τρομοκρατία, τους εκβιασμούς και την καταστροφολογία, τα γεγονότα βοούν. Κάθε άλλο «δεξιό ή αριστερό αφήγημα» σημαίνει αποδοχή της «θηλιάς» που οι «Σόιμπλε» θα τη σφίγγουν ή θα την χαλαρώνουν κατά το δοκούν.
Οτιδήποτε άλλο θα σημάνει ότι ο λαός που νίκησε τις εικόνες με τις ουρές στα ΑΤΜ θα κληθεί πια να αναμετρηθεί με ένα άλλο ΑΤΜ που αυτή τη φορά θα μεταφράζεται έτσι: «Αριστερό Τρίτο Μνημόνιο».
Η διατήρηση του λαού στην ευρω-αρένα προσδοκώντας την συνεννόηση με τον Κύκλωπα, παίζοντας με τους κανόνες του Κύκλωπα και ζώντας μέσα στη σπηλιά του Κύκλωπα, σημαίνει ότι αφοπλίζεις, ακινητοποιείς και αποδυναμώνεις τον μόνο παράγοντα που μπορεί να διασώσει τον τόπο από τον Κύκλωπα: Τον λαϊκό παράγοντα.
Ορισμένοι θα μας κατηγορήσουν ότι όλα αυτά που προτείνουμε είναι αδιανόητα διότι θα επιφέρουν τη σύγκρουση με την ΕΕ και με τα πολιτικοοικονομικά τους στηρίγματα εντός και εκτός Ελλάδας.
Είναι μια καλοδεχούμενη «κατηγορία». Ναι, το ομολογούμε: Αυτό ακριβώς είναι που προτείνουμε! Και το προτείνουμε κόντρα στην τρομοκρατία, έχοντας ως εφόδιο το «Όχι» του ελληνικού λαού. Αλλά το «Όχι» όπως ο ίδιος το εννοεί και όχι όπως το διαστρέφουν - από την επομένη κιόλας του δημοψηφίσματος - οι συνυπογράφοντες το κοινό ανακοινωθέν μετά τη σύσκεψη υπό τον Πρόεδρο της Δημοκρατίας.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Για πες