Καθ’ οδόν, κάθοδος...

Πέντε σημειώσεις. 1: Κι αφού ο Σταύρος ο Συφωνίας κατηγόρησε τον κ. Τσίπρα για προδοσία, συναντήθηκε ύστερα μαζί του για να ενημερωθεί απ’ τον προδότη.

Παράκλησις προς τον κ. Πρωθυπουργό: σύντροφε Τσίπρα, κάνε τον Σταύρο τον Συφωνία Υπουργό Ανευ Προσόντων και Ειδικότητος και σου υπόσχομαι ότι την επόμενη κρεατόπιτα που θα μου φτιάξει η θεία Φωτούλα θα σ’ τη φέρω πεσκέσι. Να την πας στη Μέρκελ, να γευθεί, να ευφρανθεί και να μαλακώσει η ψυχή της.

(ΥΓ.: Διαβάζω στον Τύπο εκκλήσεις πολιτών στον κ. Μπαμπινιώτη να προσφέρει στον Σταύρο τον Συφωνία μαθήματα ταχύρρυθμης εκμάθησης των ελληνικών. Διαφωνώ καθέτως. Ή μάλλον δεν συφωνώ! Δεν αξίζει τέτοια άγρια δοκιμασία στον σοφό καθηγητή.

Αλλωστε, ώσπου να μάθει ο Σταύρος τι εστί ρατσισμός -όπως όταν αποκαλεί τους μισούς συμπατριώτες του «λαϊκιστές» και «ψεκασμένους»- θα έχει έρθει η Δευτέρα Παρουσία, θα έχει εγκαθιδρύσει ο Πανάγαθος τον σοσιαλισμό επί της Γης και δεν θα υπάρχει πλέον βασιλεύς ή στρατιώτης, Ιουδαίος ή Ελλην, δυνάστης ή δούλος και πάνω απ’ όλα δεν θα υπάρχουν «οι φτωχοί που αποφασίζουν λάθος»...)

2. Υπάρχουν όμως πολλοί Ελληνες που νιώθουν ένα δέος για την Εσπερία. Πού πιστεύουν ότι εκεί στη Φραγκιά επικρατεί μια σοβαρότης. Που νομίζουν ότι η τάξη στην κυκλοφορία, φέρ’ ειπείν, και η οργάνωση του αστικού χώρου σημαίνουν κάτι περισσότερο από τάξη στην κυκλοφορία και οργάνωση του αστικού χώρου. (Αν διάβαζαν τις εφημερίδες τους θα είχαν άλλη γνώμη), αλλά και η εικόνα απ’ τη συνεδρίαση της Ευρωβουλής, προχθές, μαρτύρησε του λόγου το αληθές για το επίπεδο

των περισσότερων ευρωβουλευτών. Τα επιχειρήματα του επικεφαλής(!) της ομάδας του Λαϊκού Κόμματος ήταν η επιτομή τηςμικροπολιτικής σε μια μπυραρία, ενώ ο κ. Γκι (επικεφαλής των Φιλελευθέρων αυτός) ήταν ο ίδιος (κι όχι μόνον όσα έλεγε) το ρεσιτάλ ενός σαλτιμπάγκου και φασουλή, ενός τσαρλατάνου και νευρόσπαστου.

Βεβαίως απ’ όλα έχει ο μπαχτσές, το Ευρωκοινοβούλιο διαθέτει και σοβαρούς ανθρώπους σε όλες τις πτέρυγες, πλην όμως υποχρεωμένους να είναι

βουλευτές του ενός λεπτού ομιλίας και των χιλιάδων λεπτών σιωπής.

Α, βρε Ευρώπη! Ημουν ο πρώτος Ευρωπαίος και με έκανες έσχατον. No problem, όταν εγκαθιδρύσει τον σοσιαλισμό ο Πανάγαθος οι έσχατοι έσονται πρώτοι και θα ξαναπιάσω πρώτο τραπέζι πίστα στην Ικαρία, χωρίς να μου κρύβει τον ήλιο η σκιά «από τα μαύρα δάση»...

...όσο για «τις μεγάλες πόλεις, θα απομείνει απ’ αυτές», όπως έλεγε οΜπέρτολδ Μπρεχτ, «εκείνος που πέρασε από μέσα τους, ο άνεμος»...

3. Η κυρία Μέρκελ επισκέπτεται τη Βοσνία. Πάει να χαρεί με τα ματάκια της το έργο της χώρας της στην περιοχή μας. Οταν με τη διάλυση της Γιουγκοσλαβίας η Γερμανία, πουλέν της Αμερικής ακόμα κι εκκολαπτόμενος υπεργολάβος, ύψωνε στη θέση της διαμελιζόμενης τότε χώρας νέα τείχη από αίμα, αναγκαστικές μετοικήσεις, εξανδραποδισμούς και μίσος. Αυτοί που θα καταργούσαν τα σύνορα, ύψωσαν οι ίδιοι το Αίσχος ως σύνορο μεταξύ των εθνών και των λαών της Γιουγκοσλαβίας.

Η Γερμανία πέρασε για ακόμα μια φορά, ακριβώς όπως είχε κάνει και στον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο, διά πυρός και σιδήρου τη βασανισμένη και ιστορική αυτή χώρα, παίρνοντας μια φρικτή και αιμάσσουσα ρεβάνς.

Κανείς σήμερα δεν ζητά τον λόγο απ’ τη Γερμανία (τις ΗΠΑ και τη Βρετανία) για αυτό το έγκλημα πολέμου εν καιρώ ειρήνης. Αντιθέτως, δαιμονοποιημένοι από τότε οι Σέρβοι, εγκαλούνται ακόμα και σήμερα για «γενοκτονία» (εδώ χάνουν οι λέξεις τη σημασία τους), λες και μόνοι αυτοί έσφαξαν, ενώ οι Κροάτες και οι Βόσνιοι (ή οι Αλβανοί αργότερα στο Κοσσυφοπέδιο) πολέμησαν ραίνοντας τους αντιπάλους τους με λουλούδια.

Ομως, λέγε-λέγε (ο Γκαίμπελς) η προπαγάνδα μένει. Κι έτσι τα καθ’ ημάς τσιράκια αυτής της ιμπεριαλιστικής πολιτικής των εγκλημάτων έχουν γεμίσει αυτές τις ημέρες τον Τύπο με κείμενα για τη Σρεμπρένιτσα λες και μόνον Βόσνιοι σκοτώθηκαν σ’ εκείνον τον πόλεμο, λες και οι Σέρβοι τον άρχισαν, λες και η Γερμανία δεν ξέρει τίποτα για τον φόνο.

Μόνον που τα κείμενα των ευαίσθητων αυτών ψυχών είναιπροσυμφωνημένα, προσυνεννοημένα και υπαγορευμένα. Διότι έτσι είναι αυτοί οι τύποι στον Τύπο, ούτε με το σπαθί τους γράφουν

ούτε τη γνώμη τους διατυπώνουν, αλλά όλοι μαζί και υποστηρίζοντας ο ένας τον άλλον χτυπούν μεθοδευμένα και καθ’ υπαγόρευσιν.

Στη Σρεμπρένιτσα χύθηκε αίμα, όχι μελάνι για προπαγάνδα...

4. Ο κ. Σαμαράς απήλθε (και πήγε, ελπίζω, να βρει τον Αντώνη). Δεν απήλθε όμως μαζί του κι αυτό το κουτσαβάκικο ύφος που χαρακτήρισε τη Ν.Δ. του κ. Βορίδη και του Αδώνιδα, Ο προσωρινός (ουδέν μονιμότερον) Πρόεδρος του κόμματος, κ. Μεϊμαράκης, εκφράσθηκε ήδη σαν μαχαλόμαγκας. Ηδη αποκαλεί τον κ. Τσίπρα «ο Χαρούμενος», ενώ «ψεύτη» τον ανεβάζει, «ψεύτη» τον κατεβάζει. Δεν ξέρω αν θα έχει ο κ. Μεϊμαράκης την τιμή να πάει τη Ν.Δ. στο 3% του ΠΑΣΟΚ, αλλά αν το καταφέρει, θα το καταφέρει καλά, δεν είναι μισοριξιά μάγκας ο κενταυρορέιντζερ για να κάνει μισές δουλειές...

5 και τέλος: Ο κ. Κάμερον περικόπτει κι άλλο τις κοινωνικές δαπάνες στη Βρετανία. Κατά 12 δισ. στερλίνες τώρα, σε σύνολο 35 δισ. στερλίνες σε βάθος πενταετίας. Τι διάολο;! Από την εποχή της Θάτσερ πετσοκόβουν στην Αγγλία -πότε οι Εργατικοί, πότε οι Τόρηδες- τις κοινωνικές δαπάνες κι ακόμα οι Βρετανοί να γίνουν ένας λαός πλούσιος, χορτάτος, μορφωμένος, χωρίς ανεργία, διαδεδομένο ρατσισμό, σχολεία της πλάκας κι όλες τις υπόλοιπες πληγές του Φαραώ στην καμπούρα του. Τι διάολο;! για ποιον κυβερνούν οι κυβερνήσεις της Βασίλισσας; δεν κυβερνούν για τον λαό; για τους πάμπλουτους κυβερνούν;

Μου φαίνεται ότι μετά τη Δευτέρα Παρουσία θα έχει πολλή δουλειά ο Πανάγαθος - δεν βλέπω να πηγαίνει καλά ως τότε ο σοσιαλισμός...

ο Στάθης στον Ενικό